[Wolfblood] Fight, flight or freeze

Bloed.
Verdomme, wie had ooit kunnen bedenken hoeveel bloed er in een kattenlichaam zat. Hoeveel bloed ze iedere nacht in haar keel voelde borrelen totdat het haarzelf verstikte. Slaap was een soort straf geworden waar ze in mee getrokken werd inmiddels, want waar het rust zou moeten geven van het pijnlijke, langzame heelproces dat ze onderging, deed het het tegenovergestelde. Hoeveel insecten hadden zich inmiddels in het lichaam van haar moeder genesteld? Aten de ingewanden waar tussen zij ooit was ontstaan? Het lichaam dat haar ooit, al die moons geleden met zoveel moeite en tijd in elkaar had gestoken.
En het was haar schuld.

In iedere droom kwam ze terug, zij en Shade. Want hoe kon iemand ooit nog slapen met dergelijke wandaden op zijn geweten? Ze had Indigo nog niet eens gevonden, kwam geen van haar beloftes na. Het maakte haar constant misselijk, ziek van haar eigen gedachtes en het schuldgevoel op haar borstkas. Maar wat nog wel het meeste haar gedachten tot een wanorde maken, was het besef dat ze niet langer verschilde van hun bezetters. Die ratten, had zij niet evenveel bloed aan haar vacht kleven? Ze was geen haar beter, en wie zei dat ze niet al precies als hun was. Ze was even slecht, even doortrapt, even harteloos, even... wreed. Wolfblood, Wolfblood, Wolfblood...

Met een schok werd ze wakker, geërgerd door de onrustige bewegingen in de Medicine cat's den en ergens toch opgelucht dat ze niet langer meer in die dromenwereld vast zat. Pijnlijk wreef ze met één poot de slaap uit haar ogen, waarna ze een blik om zichzelf heen wierp. Bloodpaw z'n nest was leeg, maar dat boeide d'r echt precies helemaal niets. Wat haar echter wél aanging, was dat het nest van Pepperpaw al even verlaten was. Een diepe, bezorgde frons kwam op haar gelaat. Wat deden die twee in het geniep, zo laat in de nacht? Een kwade grom kwam over haar lippen en ze deed een poging zichzelf overeind te hijsen die niet erg succesvol was. Een harde kreun van pijn verliet haar bek toen ze door haar poot heen zakte, maar ze negeerde de woorden van anderen om rust te nemen en kwam met veel moeite toen toch overeind, waarna ze strompelend de den uit stapte, langs haar lege nest. Wolfblood had eraan gedacht om voor te stellen één nest te delen, gewoon, voor de warmte, maar had dat uiteindelijk niet gedurfd.

"Wat moet jij nou weer buiten, huppelkonijn, je weet dat-" begon ze nogal slecht gehumeurd, totdat ze zacht gesnik kon onderscheiden. Niet begrijpend keek ze naar het nest van het tweede konijn in de clan, konijnenkont Settleddust. Deze was ook leeg. What the-? Wat deden Bloodpaw en Settleddust nou weer samen? Wolfblood had zin om er een rottend stuk prooi in nest te mikken en ze de pest toe te wensen, maar het was duidelijk dat Pepper ermee zat. Het waren haar vrienden immers en Starclan wist waar de sukkels uithingen. Niet dat ze snapte wat ze met die sukkels aan moest, maar goed. Wat onhandig liet ze haar staart over de rug van de ander liggen, slechts kort. Fysiek contact was iets waar ze altijd al moeite mee had gehad, maar nu beangstigde het haar tot diep in haar kleine hart. Ze wist wat haar klauwen konden toebrengen bij vijanden, wie zei dat ze het niet hetzelfde konden bij vrienden? "Ze komen heus wel terug," murmelde ze wat onhandig, terwijl ze trillend op één poot stond. "Kom, we gaan terug naar de den. Het is koud buiten en je moet nog beter worden,"

Ze waren allemaal weg. Allemaal verdwenen. Iedereen om wie ze gaf. Wolfblood klemde haar kaken op elkaar en keek weg, ergens gepijnigd. Zij was er nog. Zij was er altijd, toch? Waarom zeikte ze dan zo over die konijnenkont en dat plantenpoesje. Die waren haar niet eens waard. Ze wilde haar bek open trekken om er een scherpe opmerking over te blaffen, maar hield zich voor de verandering wijselijk stil. Als ze een ding aan het leren was nu ze Slatefur meer als moederfiguur om zich heen had, was het om beter met haar eigen emoties om te gaan, maar ook met die van anderen. Dat vond ze namelijk knap lastig. Gaf haar maar gewoon daden, al dat emotionele gedoe kon ze maar moeilijk snappen. Kennelijk had ze toch een bepaalde knop in gedrukt, want Pepperpaw drukte zich plots tegen haar aan. Wolfblood verstijfde volledig, zag dat haar klauwen zich automatisch uitgeklapt hadden in schrik, en vouwde die heel snel naar binnen. Een onbekende nervositeit joeg door haar lichaam. Ze haatte fysiek contact, maar niet van haar. Waarom niet van haar? "Wat als ze niet terug komen.." de woorden van de ander kwamen amper binnen, ze zag slechts haar enorme poten naast de kleine, pluizige slofjes van de ander, diens lichaam zo klein en kwetsbaar tegen haar aan. Was ze dan niet bang? Ze had gezien hoe ze het lichaam van haar bloedeigen moeder het kamp in had gesleurd, ze had gezien hoe ze Shade had vermoord... Pepperpaw was zacht en goed en lief, ze hoorde hier niet te zijn. Niet naast haar. Nee, van alle katten was zij juist degene die de apprentice niet verdiende. Maar waarom trok ze zich dan niet terug? Ze was zo dichtbij dat haar geur haar bedwemelde. Shadowclan zoals ieder ander, maar toch anders en het maakte iets in haar los. Iets, waarvan Wolfblood weigerde te beseffen, dat ze het niet voor het eerst voelde. "Zoals.. zoals.." De poes klemde haar kaken op elkaar en maakte zich los van de ander. "Ze komen vast wel terug, Konijn," ze schoof wat ongemakkelijk met haar poot over de grond, in staat weer adem te halen nu er weer afstand tussen hen was. "...En zelfs al doen ze dat niet, dan, uh, dan ben ik er wel. Ik ga niet weg. Nooit. Echt waar."