{OPEN} Sweet as the kiss of spring

Het was vroeg in de ochtend. Duchess mocht vlug even naar buiten; maar niet langer dan een half uurtje, want dan moest haar baasje naar diens werk. Het maakte haar erg gelukkig dat ze naar buiten mocht, niets was fijner dan genieten van de dauw in de ochtend, de koele wind die door haar haren heen streek en het ietwat magere ochtendzonnetje dat de tuin in scheen. Ze kon dan wel niet verder dan dat de kattenren dit toeliet, maar het kleine beetje vrijheid dat deze haar gaf was voor haar meer dan genoeg. Nee, Duchess had geen stiekem verlangen naar een wild, woest leven dat zich buiten haar schutting afspeelde. Het liefste genoot ze even van het weer, waarna ze binnen op de schoot van haar baasje kroop. Haar leventje was perfect zo, en hoewel een wandeling door het park haar ergens wel erg goed in de oren klonk, zou ze dit risico nooit nemen. De prachtige ragdoll liep door de openstaande achterdeur heen, waarna ze zichzelf kort even langs het gaas van de kattenren heen streek. Vervolgens ging ze liggen op het kattenkussentje dat in een hoekje van de ren lag.

Was het verstandig om hier te komen wanneer Bloodclan letterlijk net verdreven was uit hun kamp? Zeker niet. Deed hij het toch als de dommerik die hij was? Ja zeker. Het leven was te kort om bang in een hoekje te zitten wachten voor de volgende dreiging. Nee, Beehive ging even genieten dat hij weer ongestoord kon rondwandelen buiten het kamp zonder die stinkhonden. Echter, liep hij nu wel op het gebied waar de kans groot was dat hij hen daar weer zou tegenkomen. Zocht hij ze op? Nee, maar vermeed hij ze? Ook niet. Hij wou gewoon lopen waar hij wou wanneer hij wou zo simpel als dat. Met een uitdrukloze gezicht liep hij door, zijn staart licht zwiepend terwijl hij langs wat hekwerken liep. In de verte zag hij wat uitsteken. Het zag er apart uit, iets wat hij nooit gezien had. Zijn interesse werd gewekt en voor hij het wist had zijn halve breincel hem er naar toe gelokt. Met zijn blauwe ogen tuurde hij over de schutting heen toen hij op een prullenbakje was gesprongen die er tegen aanstond. In dat onbekende ding zat een kat. Een kittypet, kon hij nog net raden. ''Ik snap vrouwen niet, kan jij me wat uitleggen over jullie hormonen enz?''

Een geluidje deed haar doen opkijken. Met grote, blauwe ogen keek ze naar de kat die plots op haar schutting zat. Gechoqueerd keek ze naar de rood met witte kater, die ze nog nooit eerder had gezien. Hij zag er erg pezig uit, groot, met een vacht die vol klitten zat. Kort snuffelde ze aan de lucht, hij droeg een erg aparte geur met zich mee. Zoiets doordringends had ze nog nooit geroken. Ze opende haar mond om hem te begroeten, maar voordat ze spreken kon, stelde hij haar een vraag. Zonder zichzelf voor te stellen, och, wat een manieren..! "Hormonen..?" herhaalde ze toen zachtjes, haar ogen vragend en verward. Was dat niet een erg ongepaste vraag? Wellicht was dit een vriend van Orchis.. Hij zag er in ieder geval niet uit als een huiskat.

Ze trok een gezicht alsof ze zelf last had van die schommelende hormonen. Fijn, hij had zojuist contact gelegd met een kittypet en die moeite was dus voor niks geweest. Hij dacht dat hij dom was maar zij leek niet eens te weten hoe vrouwen werkte terwijl ze zelf een vrouw was! Tenzij.. oh, gadver nee. Daar wou hij niet aandenken. Afkeurend schudde hij zijn grove kop om zijn eigen gedachtes en zuchtend probeerde hij het opnieuw. ''Ja, weetje, er zijn zo veel vrouwen hier op de wereld en ze lijken me allemaal raar te vinden. Ik doe best wel me best snapje, ben ik gewoon slecht in timing? moet ik misschien de kenmerken van een vrouwen cyclus herkennen? Dat ik ze per ongeluk benader op de verkeerde week van de maand?'' Als hij niet snel een vriendinnetje kreeg dan zouden straks andere toms hem verdacht vinden.

Ze hoopte eigenlijk heel erg dat de gekke kater zich gewoon voor zou stellen, zoals dat hoorde, dan kon ze tenminste een naam schetsen bij zijn grove verschijnen. Maar hij leek hier geen plannen voor te hebben, en hij ging door over zijn eerdere vraag. Een kleine frons verscheen op haar lieflijke gezicht. Het was duidelijk dat hij hier erg mee zat.. Ze wilde hem wel helpen, maar ze wist eigenlijk niet zo heel goed hoe ze dat het beste kon doen. "Als je een vrouw wilt benaderen, kun je je misschien als eerste voorstellen," stelde ze lichtjes twijfelend voor. Ze had immers geen idee dat hij in een clan woonde, waar iedereen elkaar al kende.

Na zijn volle mond was het enige wat er uit kwam dat hij zichzelf misschien eerst moest voorstellen. Wat een stomme tip zeg, hij kende iedereen toch al in de clan? Met een geïrriteerde zucht duwde hij zijn oren kort in zijn nek en liet zijn blauwe ogen kort afdwalen. ''Heb je niet iets hulpvollers? Ik bedoel iedereen die ik benader weet wie ik ben, daarbij ben jij al op oudere leeftijd, je bent al een aardig tijdje 'rijp' enz, dus laat die tips maar komen. Neem aan dat je wel weet hoe die kriebels werken- toch? Anders zou dat wel vreemd zijn, weet je zeker dat je een she-cat bent?''

Oh, jeetje, ze had iets verkeerds gezegd. Wat geschrokken drukte ze haar oren twijfelend opzij toen ze zag hoe zijn lichaamstaal veranderde. Ze had geen idee wat ze met deze vreemde kater voor haar aan moest. Ze was erg door hem geïntimideerd; hij was dan ook de tweede kat die ze ooit ontmoet had. Orchis was veel vriendelijker geweest. Weliswaar een beetje gek, maar eigenlijk vond ze dat helemaal niet erg; amusant eerder! De kater die nu voor haar stond, was naar haar mening eigenlijk een heel klein beetje onbeleefd.. Al zou ze hem dat nooit hardop willen vertellen. Echter voelde ze zich wel wat beledigd toen hij haar vroeg of ze wel een vrouw was. Ze kwam overeind van haar kussentje, waarbij ze haar prachtige, zijdezachte staart kort langs het hek liet gaan. "Natuurlijk ben ik een vrouw," sprak ze, al bleef haar toon lief, vredig. "Ik weet niet zo goed naar wat voor tips je op zoek bent.. Ik gaf je enkel die tip omdat ik niet zo goed weet wie jij bent, dus.." Het einde van haar zin stierf zachtjes weg.

Waarom deed ze zo geheimzinnig? Ja, ze vertelde hem duidelijk dat ze een vrouw was maar nee ze gaf hem nog steeds geen duidelijkheid in de vrouwentaal. Dit was precies wat hij bedoelde, waarom waren ze zo moeilijk? Hij snapte er helemaal niks van. Dat deze dame gewoon wachtte tot hij zich zou voorstellen ging er dus totaal niet in, Beehive was geen slimme gozer en als je iets van hem wou dan moest je dat kant en klaar voor zijn poten leggen. ''Ik wil met vrouwen kunnen praten zonder dat ze like meteen zo boos worden, of onduidelijk zijn. Wat willen jullie? Ik snap er gewoon niks van, ik moet- wil gewoon een vriendin hebben.'' Zo simpel was het, wat deed iedereen zo moeilijk over?

Wellicht snapte ze nu wel waar hij het over had.. Beter dan net, in ieder geval. Maar het bleef haar licht onduidelijk wat voor soort tips hij dan wilde hebben. Echter wilde ze hem wel helpen hoor, echt waar, maar zijn botte manier in omgang was iets wat ze helemaal niet gewend was. Zij bracht dingen met een stuk meer sier en subtiliteit. Het was duidelijk dat de kater met wie ze sprak dat niet gewend was. "Ik denk dat de meeste vrouwen op zoek zijn naar stabiliteit," sprak ze toen waarbij ze hem vragend aankeek, haar ogen nog steeds groot. Dat was iets wat zij belangrijk vond, dan, als ze ooit een partner zou krijgen. Ze zou willen dat hij een kater was waar ze op kon bouwen, die voor haar en de kinderen kon zorgen..

Een frons kwam tevoorschijn op zijn hoofd. Enkele denkrimpels vormde. Stabiliteit? Wat bedoelde ze daar nou mee? Hij snapte er echt geen ruk van. Jezus, hij had ook niks aan dit wijf zeg. Zijn snorharen gingen plat tegen zijn wangen aangedrukt liggen. Hij wou gewoon wat tips dat niet elke kat met een vagina van hem wegrende, hij wou een vriendin hebben die niet aan hem plakte, niet aan zijn kop zeikte maar wel bestond en nu had hij niks. De toms lachte hem zowat uit. Het was ook niet dat het lag aan zijn looks, hij wist zelf wel dat hij een heerlijk wandelende lap vlees was. ''Wat bedoel je met 'stap-bil-ei'?''

Oh, oh, Duchess had eigenlijk geen idee meer wat ze nu met de ander aanmoest. Die leek haar totaal niet te snappen, en het was voor haar eigenlijk ook een beetje frustrerend dat ze zo langs elkaar heen praatten. Dit was te zien aan haar staart die lichtjes aan het tikken was, maar anders dan deze lichte zenuwtrek bleef haar lichaam ontspannen en warm. Ze zou toch niet durven om ongastvrij om te gaan met een vreemde? Een lachje trok over haar lippen terwijl ze zachtjes giechelde om zijn herhaling van haar woorden. "Stabiliteit," herhaalde ze terug, waarna ze kort even nadacht hoe ze dit het beste aan hem uit kon leggen. "Dit betekent dat je op diegene kan rekenen, dat je weet dat hij goed voor je zal zorgen, zelfs als het moeilijk wordt!" Ja, ze was wel een beetje trots op die uitleg.

Een normaal iemand snapte dat wanneer de ander met zijn staart begon te tikken dat deze wellicht gefrustreerd kon zijn. Helaas kwam dat bij Beehive er niet in, in plaats van oost Indisch doof was hij oost Indisch blind en keek hij zo ver mogelijk overheen van lichaamsstalen. Zelfs duidelijke woorden waren voor hem al moeilijk zat om in te brengen, laat staan van die onmogelijke moeilijke kleine detailtjes op je lijf. Het enige wat hij met lichamen wou was er boven op zitten. Zijn oren waren echter wel gespitst toen de kittypet hem probeerde uit te leggen wat die stabiliteit inhield. Niet dat hij er veel wijzer op werd met deze uitleg, maargoed hij zal het eens gaan uitproberen. Zo hopeloos was hij op het moment wel. ''Okay.'' Zei hij dan maar. Zijn staart nadenkend zwiepend. ''Heb je nog meer tips?'' Of was dit alles wat vrouwen nodig hadden?