I don't know what I'm doing..

De geel groene ogen werden voorzichtig geopend. De poes keek om haar heen en merkte op dat vele katten al wakker waren. Ze kende niemand meer omdat ze graag alleen zat nu. Ze ging elke keer alleen zitten en omdat ze zo depressief was en alleen voor de kittens zorgde, werd ze gepest. Ze voelde haar niet meer thuis in de clan. Ze zuchtte diep en stond voorzichtig op. Nu kon ze doen wat ze wilde. Niemand lette op haar. De poes schudde haar vacht uit en merkte dat haar nest een beetje nat was. Ze had dan ook de hele dag tranen gelaten en daarna kwam dan ook die vreselijke nachtmerrie over Leopardstrike. Ze slikte een keer en liep voorzichtig en zo stil als ze kan het hol uit. Haar geel groene ogen bekeken de omgeving van het kamp. Elke kat was druk bezig. Ze vormden patrouilles, gingen jagen of ze waren de apprentices aan het begeleiden. Ze werden opgeleid tot warriors. Ze leerden jagen en vechten. De poes keek er een tijd naar en dacht aan haar kittens die nu nog in de nursery lagen. Binnenkort zouden ze misschien aan apprentice worden. Ze wilde er niet aan denken. De poes zuchtte en vertrok. Ze liep naar buiten. Buiten het kamp kon ze alleen zijn. Ze liep meteen naar de rotsen. Daartussen lag een hele grote steen waar ze vaak ging rusten. Ze keek niet achterom naar de katten van de clan en liep naar de steen toe. Haar staart en oren hingen slap naar beneden terwijl ze op de steen sprong en ging liggen. Ze rolde in een bolletje en legde haar staart rond haar heen. Haar ogen staarden triest voor haar uit. Ze was nog steeds gebroken vanbinnen door de witte kater. Iets in haar zei dat ze met hem moest gaan praten en het bijleggen. Dat was beter dan helemaal alleen voor de kittens zorgen. Toch twijfelde ze enorm. Ze wist niet wat mocht en niet. Ze wist ook niet wat ze moest doen. Ze zuchtte verdrietig en sloot haar ogen even.

Lavenderkit

Ze was het zat. iedereen hield haar voor de gek. Mokkend was ze het kamp uitgerend ondanks alle terugroepingen en protesten. Nu liep ze een beetej onhandig met haar pootjes dichtbij het kamp. Ze wilden iet verdwalen, maar ze wilde wel alleen gelaten worden. Ze probeerde een steentje weg te schoppen en viel op haar buikje, waardoor er allemaal pijnelijk gruis in haar buikje terrecht kwam. Ze piepte van de pijn en stond weer op, ook dat nog! Ze keek naar de grote steen. Daar lag iets op! Onhandig begon Lavenderkit te rennen, en sprong, krabbelend probeerde ze op de steen te komen, maar viel er vanaf. Ze piepte mokkend en probeerde het weer. Maar weer viel ze. Wat haatte ze zichzelf, ze was te klein voor alles, ze konn iet goed rennen, kon niet goed springen, ze kon helemaal niets. En dat kwam ook omdat ze geen ouders had en neiamnd naar haar omkeek. Ze porbeerde het nog een keer, en deze keer lukte het, ze keek hoe het grote oog voor haar zich opende.

De poes zuchtte diep en had haar ogen gesloten. Ze bleef in een bolletje liggen en ademde rustig. Ze was iets gekalmeerd door hierop te liggen. Ze kalmeerde dan heel snel. De poes hoorde van ver geluiden, maar ze dacht alleen aan patrouilles of mentoren met hun apprentices. Ze zuchtte en negeerde het. Ze wilde niet kijken of praten met clanleden. Ze wilde alleen zijn. Ze zou nog liever dood willen en wel nu. De poes opende haar ogen even en hoorde iets springen en janken. Ze draaide met haar oren en keek op toen een kleine kitten van één maan op de steen gesprongen was. Het was de kleine rode Lavenderkit. Ember zweeg en keek naar de kitten die bij haar nu zat. Een warm gevoel ging door haar heen. Het voelde alsof haar kittens nu aan haar buik lagen en heerlijk lagen te drinken van de melk. Of ze lagen samen te snorren van genot. De poes slikte en hoopte dat ze niet in tranen zou uitbarsten. Ze stond op en ging zitten. Haar geel groene ogen keken even naar de kitten, maar zodra ze niet wist wat ze moest doen of hoe ze moest reageren, staarde ze voor haar uit. Haar oren hingen nog steeds lager dan normaal. Haar ogen stonden nog steeds helemaal dof zonder enige glans te vinden. Ze vond het stil tussen beide en heel even gleden de geel groene ogen weer naar de rode kitten. Het was een klein poesje met blauwe ogen. Oké, elke kitten begon met blauwe ogen, maar deze had zo'n cute.. Ze snoof en richtte haar blik af. Niet aan denken, Ember. Ze kon misschien niet eens voor kittens zorgen. Ze zat nu zelf niet eens bij de hare. Ember had spijt. Spijt van alles dat ze met de witte kater had meegemaakt. Ze wist dat ze hem niet terug zou krijgen. Ze was verloren nu. Ze had alleen de kittens en misschien deze kleine meid. Ember haalde diep adem. "Hey, kleintje. Waarom ben je buiten de clan? Je moet in de nursery blijven." Haar ogen gleden over de kitten heen terwijl ze deze zoet aankeek met haar geel groene ogen.

''Hey kleintje, waarom ben je buiten de clan? Jij moet in de Nursery blijven.'' Great, nog zo eentje. Nukkig keek ze poes aan. Haar oren hingen verdrietig, en haar blik was ook niet al te blij. Toch was dat een reden voor medelijden.''Ik ben hier omdat niemand me wil! Iedereen haat me, en ik heb geen ouders.'' Zei ze tegenwerkend en ze ging mokkend liggen. Eigenlijk was deze rots best wel lekker warm. Maar ze sprong meteen weer op, bij het voelen van het pijnelijk gruis dat nog op de vacht van haar buikje lag vastgeplakt. Ze zuchtte en met haar poot krabbde ze even bij haar poot. Ze keek de moederkat aan, die had ze wel eens in de Nursery gezien. Ze glimlachtte even.Jij bent toch Emberstorm? Je hebt schattige kittens.'' Piepte ze. Ze wilde dat zij in dat nestje zat, dat zou ze fijn vinden.

De geel groene ogen waren op de kleine kitten gericht. De oren van de kit hingen slap net als die van Emberstorm. Ook de kitten keek verdrietig. Op dat moment dacht de poes aan verschillende dingen. Beiden waren verdrietig, dat was wel duidelijk te merken. Ze zuchtte diep en toen de kitten begon te praten keek ze haar aan, luisterend. De kitten vertelde haar dat niemand haar wilde. Ze zei dat iedereen haar haatte en dat ze geen ouders had. Geschrokken en vol medeleven keek ze naar de rode kitten. Ze kon er niet tegen om zoiets te zien, ook al was zijzelf eigenlijk net hetzelfde. Iedereen haatte haar ook en nu had ze alleen haar kittens terwijl de vader haar helemaal had gebroken. Ze leken heel erg hard op elkaar. De kleine kitten ging liggen, maar schoot overeind alsof ze een pijnscheut had gekregen. De ogen van Ember gleden even over de kitten en ze zag het grit op haar buik. Toen de kleine kitten even glimlachte, voelde de poes haar al stukken beter. Ze glimlachte zacht terug toen ze de woorden van haar hoorde. "Dat ben ik ja. En bedankt kleintje. Dat is heel erg lief, maar ga eens op je rug liggen." Voorzichtig duwde ze met haar poot zonder de klauwen uitgetrokken de kitten op haar rug. Ze boog over de kitten heen en voorzichtig begon ze over het gruis te likken. Af en toe beet ze erin en trok ze een beetje. Het deed geen pijn, maar het gevoel van het trekken voelde gewoon raar. Vaak dachten kittens dan dat het pijn deed. Voorzichtig likte ze opnieuw tot een paar steentjes loskwamen en ze deze uit de rode vacht kon trekken. Ze deed zo verder tot alles verdwenen was en de kitten weer zou kunnen liggen zonder enige pijn te lijden. De poes glimlachte zwak en keek even om haar heen. De patrouille van die dag was al voorbij gekomen, maar ze hadden vast gezien dat het Ember was. Dan kwamen ze niet echt. Ze zuchtte diep en keek weer naar de kitten. Hopelijk voelde deze zich nu al een beetje beter.

Lavenderkit voelde hoe de zachte poot van Emberstorm haar op haar rug duwde en hoe haar zachte tong over haar buikje heen streek en al het Grit verwijderden. Emberstorm keek even moeilijk, zou het pijn doen? Langzaam Stopte Emberstorm en keek Lavenderkit liefdevol aan. Lavenderkit zelf keek naar haar schone buikje.''Bedankt...'' Piepte ze verbaasd. Deze poes vond ze nu al verschrikkelijk aardig, net zoals Hollystar, die had zo'n leuke staart waarmee je zo lekker kon spelen. Ze glimlachtte weer.Hebt u ook zo'n leuke staart zoals Hollystar?'' Piepte ze. Ze keek even naar de staart, nee deze was niet zo pluizig, maar misschien was hij nog beter als die van haar leider. Ze keek weer naar Emberstorm, en een doelloze vraag kwam in haar op.

De kleine kitten keek een keer naar haar schone buik en verbaast zei ze bedankt. Ember knikte een keer naar de kitten met een fijne glimlach. Ze glimlachte in deze tijden normaal nooit, maar door de kitten kon ze haar lach gewoon niet inhouden. Ze snorde zacht toen ze de vraag van de kleine kitten hoorde over haar staart. Ze kende Hollystar wel en deze had een echte pluizige staart, maar zij niet. De hare was normaal zoals een kortharige kat. "Graag gedaan, kleintje." Ze zuchtte eventjes en dacht diep na over alles. Ze zwiepte een keer met haar staart en keek dan weer naar de roodharige kitten. "Mijne is niet zo leuk als die van Hollystar. Ik heb een kortharige staart en geen pluizige zoals zij, maar je kunt er mee spelen zoals met een andere staart." Ze grinnikte even speels door haar eigen woorden. Haar blik stond liefdevol en teder op de kleine kitten gericht. Ze zuchtte opgelucht en keek even naar de omgeving. Het was rustig nu buiten het kamp. Iedereen was vast binnen het kamp bezig met dingen te regelen. Of ze waren gaan jagen. Zij moest normaal ook terug komen met een paar prooien, maar ze was niet in staat om iets te vangen. De poes haalde diep adem en staarde een tijd stil voor haar uit. Ze was nog steeds heel erg depressief, maar de kleine kitten die bij haar stond maakte het al iets beter. Ze keek op naar de kitten en bedacht haar nog iets heel belangrijk: "Wat is je naam eigenlijk? Ik noem je steeds kleintje, maar ik denk dat het makkelijker zal zijn als ik je naam weet." Haar geel groene ogen had ze nog steeds op de kleine kit gericht. Ze was zo klein en ze kon gewoon elk moment in één slag gedood worden. Vreselijk om aan te denken dat dit kleintje geen ouders had. Heel even dacht ze aan iets, maar misschien was dat ook niet zo'n goed idee.

''Mijne is niet zo leuk als die van Hollstar. Ik heb een kortharige staart, en gen pluizige zoals zij, maar jek unt er mee spelen zoals met een andere staart.'' Lavenderkit knikte, met iedere staart kon je spelen, goort of klein langharige of kortharig, ze waren allemaal even fijn.''Wat is je naam eigenlijk? Ik noem je steeds kleintje, maar ik denk dat het makkelijker zal zijn als ik je naam weet.'' Zei Emberstorm, haar geelgroene ogen waren nog steeds op LAvenderkit gericht en ze werd er een beettje verlegen van. Ik heet Lavenderkit, mevrouw.'' Piepte het roodwollige diertje. Ze keek Emberstorm aan.''Zou u mijn moeder willen zijn?'' Haar doelloze vraag was er eindelijk uit.

Sorry ik heb geen inspi

De kleine kitten knikte helemaal goedkeurend op de woorden van haar staart. De poes grinnikte een keer en zwiepte er een keer mee. Ze draaide haar oren naar voren om naar de kitten te luisterden die haar voorstelde als Lavenderkit. Ze was verlegen en ook heel beleefd. Ze noemde de poes mevrouw. Daar werd zij nou eerder verlegen van. Emberstorm slikte een keer verlegen en hoorde opeens een vraag. Het was een vraag die je niet elke dag tegen kwam. Ze vroeg haar of ze haar moeder wilde zijn. Ze snapte de vraag heel goed. Emberstorm had sinds kort kittens die nu wel bijna een apprentice zouden worden, maar ze had nog wat melk over. Ze keek vertederd naar de kleine rode kitten. Alleen al door in de blauwe ogen te kijken werd ze al helemaal verliefd. Ze haalde diep adem voor ze ging antwoorden op haar. "Oh Lavenderkit, hoe kan ik dat aanbod weigeren? Tuurlijk wil ik jou moeder zijn." Haar geel groene ogen straalden een keer sinds kort weer. Ze waren altijd dof en verdrietig, maar nu kwam er al een kleine glans in. Het verdriet en de pijn was nog niet voorbij, maar het ging al beter dan eerst. Ze gaf de kitten een lik over haar kop en drukte haar neus tegen die van de kitten. Ze was nu al een beetje vrolijker dan eerst. Toen ze de dag begon was ze helemaal gebroken en kon ze elk moment instorten. Nu niet meer. Haar wereld had weer een klein doel en dat was voor deze kleine kitten zorgen. Ze stond op en schudde haar gevlekte vacht uit terwijl haar blik nog steeds op de kleine kitten gericht was.

''Oh Lavenderkit, hoe kan ik dat aanbod weigeren? Tuurlijk wil ik jou moeder zijn." Lavenderkit kon bijna in de lucht springen, ze had een moeder! Ze stormde op de gevlekte poes af, en begon haar duizende kopjes in haar buik te geven. Dit was haar engel, haar reddende engel. Ze miauwde vrrukt van blijdschap.''Heel erg bedankt Emberstomr, ik ben je duizendmaal dank verschuldigt!'' Ze richtte zich tot de poes en glimlachtte, haar ogen glansden van blijdschap.''U hebt mijn leven weer..Euhmm..'' Lavenderkit zocht even naar de juiste woorden.''Levendiger.'' Piepte ze maar, sommige woorden waren veel te moeilijk. Ze nestelde zich in de buik van Emberstorm.''Moeten we dit niet aan Hollystar vertellen?'' Piepte ze, ze had geen flauw idee hoe het leven er nu uit zou gaan zien. Ze glimlachtte even bij de vrolijke beelden die voorbij kwamen. Lavenderkits leven was weer compleet.

(Naar de Nursery dan maar?)

Onderwerp: Re: I don't know what I'm doing..