Not too long ago.

Het zat er natuurlijk aan te komen. Spendeer te lang tijd in te kamp en je wordt aangesproken voor een taak te doen voor de nursery. Timberpaw vervloekte de queens en nam zichzelf voor om voortaan maar meteen als het ochtendgloren aanbrak naar buiten te rennen en zich de rest van de dag niet meer in het kamp te vertonen totdat Pantherstar hem een nieuwe mentor had gegeven. Hij klemde het mos stevig tussen zijn kaken terwijl hij naar de rivier liep. Het beloofde een warme, zonnige dag te worden, dus Timberpaw zou voorlopig nog niet van zijn taak verlost zijn. Dat betekende dat hij constant interactie had met de queens, de kittens en de rest van het kamp en dat hij geen moment voor zichzelf zou hebben totdat hij een gaatje kon vinden om ertussenuit te kunnen. Het irriteerde hem mateloos en onbewust klemde hij het mos steviger tegen zijn kaken waardoor het helemaal verteerde tussen zijn tanden. Met een grom liet hij het op de grond vallen en gaf het een woedende schop, zijn hart razend in zijn keel en de adrenaline gierend door zijn lijf. Hij klemde zijn klauwen stevig in de ondergrond en moest een paar seconden diep adem halen om te voorkomen dat hij een woedeuitbarsting zou hebben. Hij mocht niet zoals zijn vader worden. Hij mocht zijn woede niet botvieren op zijn Clanmates, al haalden ze nog zo het bloed onder zijn nagels vandaan. De tom cat opende voorzichtig zijn groengele ogen nadat en pas nadat hij dacht dat het ergste voorbij was, zocht hij nieuw mos en liep ermee terug naar het kamp. Hij moest zijn woede bewaren, al zeker als hij bij kittens in de buurt was. Hij wilde niet zoals zijn vader worden, dat mocht echt niet. En dus hield hij zich kalm terwijl hij, met het mos gevuld met vers water, naar binnen liep. Hij legde het op de grond neer en wilde net weer terug naar buiten gaan toen een kitten zijn weg versperde. Zijn hart sloeg één slag over toen hij Cottonkit herkende, een kitten waar hij recent nog mee in de nursery had gelegen. Had zij ooit iets gemerkt van zijn mishandeling? Nee, dat kon niet. Dat had hij altijd goed verborgen gehouden. “Cottonkit,” zei hij op een kille toon tegen haar, gevolgd door een knikje.  

Timberpaw wist niet zo goed of hij Cottonkit mocht. Ze gedroeg zich alsof ze beter was dan de rest, maar ergens ook wel op een manier dat amuserend en niet bepaald irriterend te noemen was. Hij had zich vaak geërgerd aan zijn houding en had haar meerdere keren met wat gerol van zijn ogen de rug toegekeerd toen hij nog in de nursery sliep. Ze had een vader en een moeder die veel om haar gaven en Timberpaw wist soms niet of het uit onderdrukte jaloezie was dat hij haar meed of dat hij het gewoon echt kon wijten aan haar karakter. Hij onderdrukte zijn gedachten toen ze naar hem liep en fronste toen ze zichzelf al bestempelde als een “paw”. “Totdat ik Pantherstar heb horen roepen dat je zo heet, noem ik je gewoon bij je echte naam,” antwoordde hij kortaf. Nee, hij was niet iemand die enthousiast mee ging doen in de fantasieën van ander om die katten een beter gevoel te geven. Zo was hij niet. Ze hadden hem ook nooit opgevrolijkt toen zijn vader hem had toegetakeld en ook al wist hij dat dat was omdat niemand van het geheim had geweten, toch vond hij dat ze schuld troffen omdat ze nooit iets gezien hadden, omdat ze te blind waren geweest. “Je bent een kitten, Cottonkit. En als je zo kinderachtig blijft doen, dan zal Pantherstar het vast niet erg vinden om dat kittenschap met nog een maan te verlengen.” Natuurlijk sprak hij hier niet de waarheid, maar daar moest ze maar zelf achter komen. Het was niet zijn probleem als ze zijn verhaal wilde geloven en daar stress om zou krijgen.

Timberpaw zwiepte één keer kort met zijn staart om zijn irritatie aan te tonen. De apprentice was er duidelijk niet van gediend dat hij tegengesproken werd, al had hij natuurlijk wel kunnen verwachten dat de kitten dat zou doen. Misschien had hij gewoon maar mee moeten gaan in haar stomme fantasie, maar Timberpaw was niet iemand die dat deed voor anderen en bovendien was ze één of twee moons verwijderd van het worden van een apprentice. Werd het onderhand niet eens tijd dat ze wat volwassener ging worden? Hij zag al wat er ging gebeuren voordat ze door haar poten ging en zuchtte zachtjes. Inmiddels had hij al een klein beetje vechttraining gekregen en bovendien was het nu ook weer niet zo’n uitdaging om een kitten te ontwijken, wel dan? Hij zag hoe ze haar spieren ontspande en dook bliksemsnel naar de grond toen hij in de gaten had naar welke richting ze wilde gaan. “Houd op met dat kinderachtige gedrag, Cottonkit,” sprak hij op een strenge toon. “Geweld gebruiken omdat je je zin niet krijgt is nergens voor nodig.” Hij slikte en sloot kort zijn ogen. Misschien was er ergens wel een moment in zijn leven dat hij had gewenst dat Cottenkit had gezien hoe hard zijn vader hem afgeranseld had. Dan zou ze wel weten wat voor hekel hij had aan het vechten tussen Clanmates onder elkaar. “Jij wilt als apprentice benaderd worden? Gedraag je dan verdomme ook als een!” snauwde hij haar kwaad toe.

“Dat doe ik helemaal niet, dat maak jij er zelf van,” zei hij op een botte toon tegen haar. Waarom moest ze toch verdomme de hele tijd zijn woorden en acties verdraaien zodat het in haar voordeel kon werken? Hij durfde te wedden dat het nog een huilebalk was ook die direct naar haar moeder zou rennen als hij haar een stevig standje zou geven. Maar hij was niet van plan om zich naar dat niveau te verlagen, noch om zich zo door haar te laten provoceren. Hij ging niet met een kitten vechten. Hoewel hij niet veel gevechtstraining had gehad – lees: geen – wist hij dat hij haar zo tegen de grond kon krijgen als hij dat wilde en dat zou een oneerlijk gevecht zijn. En hij had al met zijn vader meegemaakt waar een oneerlijk gevecht toe kon leiden. Even voelde hij weer de ontzetting door zich heengaan toen Pantherstar zijn vader aanwees als zijn mentor en de opluchting die door hem heen ging toen zijn vader enkele dagen daarna dood werd gevonden door zijn Clanmates. Hij schudde het echter allemaal van zich af en concentreerde zich weer op Cottonkit, die zich, zoals ze eigenlijk al de hele tijd deed, weer als een verwaande, kinderachtige kitten gedroeg. “Dat zullen we nog wel een zien,” antwoordde hij schamper op haar woorden. “En nee, Cottonkit, ik ga niet met je vechten, dus laat die zielige pogingen om me te provoceren maar zitten. Een apprentice tegenover een kitten is een oneerlijk gevecht en bovendien steek ik sowieso geen poot uit naar mijn Clanmates. Al moet ik zeggen dat je wel een stevige mep om je oren verdient, klein kreng dat je er bent.”

Timberpaw vond dat de kitten hem het bloed onder zijn nagels vandaan haalde. Hij kon zich natuurlijk ook omdraaien en weglopen, maar hij was veel te aangebrand om nu weg te gaan. Hij was immers ook wel iemand die overal het laatste woord in wilde hebben en aangezien zij ook zo leek te zijn, kon dit nog wel eens een heel lang, vermoeiend gesprek worden. Totdat één van hun volledig de controle over zichzelf zou verliezen en de ander aan zou vallen. Timberpaw had beloofd aan zichzelf dat hij niet zoals zijn vader ging zijn en dat hij nooit een poot uit zou steken naar een Clanmate, maar deze kitten smeekte er praktisch gezien om om hard aangepakt te worden. Het zicht van haar bekje dat openviel, was wel vrij grappig om te zien en Timberpaw’s mondhoek trilde kort, maar dit trok snel weer weg toen ze haar woorden sprak. Oké, aanvallen ging hij bij haar niet doen, maar intimideren kon wel, toch? Met een nijdige grauw sprong hij naar voren, liet zijn klauwen uit hun hulzen gaan en zorgde er met gemak voor dat hij zijn poten aan weerszijden van haar kleine lijfje kon zetten. Zijn klauwen boorden zich diep in het mos onder zijn poten en hij hield zijn gezicht dicht bij dat van Cottonkit. “Doe dat vooral, kreng,” snauwde hij haar boos toe. “Dan gedraag je je al helemaal als een kitten.” Hij rolde met zijn ogen en deed haar vervolgens met een hoog stemmetje na: “Oh, Pantherstar, geef Timberpaw alsjeblieft straf want hij is zó gemeen!” Hij liet zijn tanden nogmaals dreigend aan Cottonkit zien. “Wil je als een apprentice behandeld worden? Gedraag je er dan verdomme ook als één en misschien noem ik je dan wel Cottonpaw!”

Timberpaw voelde een korte steek door zijn hart gaan toen hij de angst in haar blik herkende. Dit… had hij niet gewild. En kort verscheen er een beeld voor zijn ogen waarin hijzelf op de grond lag. Zijn vader had zijn poten aan weerszijden van zijn kleine lijfje geplaatst, net zoals hij nu deed bij Cottonkit. Vervolgens had zijn vader zijn poot opgetild en hem een harde klauw gegeven. Maar… dat zou hij nooit doen, toch? Hoe boos Cottonkit hem ook zou maken, hij zou haar toch nooit aanvallen? Zijn moment van compleet verbouwereerd en verstijfd zijn, deed ervoor zorgen dat Cottonkit makkelijk onder zijn poten door kon glippen. Hij keek verstard over zijn schouder toen ze naar haar moeder begon te roepen. Nee. Hier wilde hij zich niet voor verantwoorden. En hij wilde er ook niet aan denken dat hij zoals zijn vader was. Een verstikte kreet verliet zijn lippen, waarna de tom cat zich in paniek zijnde omdraaide en vervolgens begon te racen door de uitgang van het kamp. Hij wilde weg hier. Hij moést weg hier!