Fishing problems.

Het was de eerste keer dat hij zo ver buiten zijn territorium ging, maar het was niet dat Timberpaw zich ongemakkelijk voelde of iets in die trant. Als je het ergste al mee had gemaakt en dat van je eigen bloed, dan viel de rest wat je kon overkomen nogal mee. De tom cat had weinig angsten en dat liet hij duidelijk zien in zijn houding. Ook al vertrouwde hij niemand en had hij geen ambities, dan zou hij alsnog nooit bestempeld willen worden als iemand die constant angst ervoer bij alles. Nee, hij wilde gezien worden als een onbevreesde kat. En ergens, diep in zijn hart, wilde hij ook wel dat andere katten naar hem opkeken. Niet dat hij dat ooit duidelijk zou laten merken in zijn houding. Nee, hij behield het liefste zijn afstand van anderen, want hij had geen vertrouwen in anderen. Niet na wat zijn vader hem had aangedaan. Timberpaw duwde de gedachten weer weg en liep verder, het voor hem onbekende terrein in. Zelfs door de sterke geur van Twolegs was hij niet gealarmeerd. Hij dook het struikgewas in en richtte vervolgens zijn blik op een meer dat zich voor hem uitstrekte. Met zijn scherpe ogen kon hij zien dat er vissen zwommen in het meer en kort likte hij langs zijn lippen. Hij zou er wat meenemen voor zijn Clan. Dat hij ze niet op RiverClan gebied had verkregen, ging niemand iets aan. De tom cat sprong met een gracieuze beweging door het struikgewas op de grond en liep vervolgens verder. Hij zag dat er zich aan de rechterkant wat Twolegs bevonden, maar die waren ver genoeg om geen dreiging voor hem te vormen. De tom cat liep verder en kwam uiteindelijk aan bij de rand van het meer, waar hij zijn poot al uitstak om hem in het water te laten zwieren. Echter voelde hij geen water, maar iets vaags dat tegen zijn poot botste. Toen de bruine tabby zijn poot terug wilde trekken, siste hij geïrriteerd toen dat vaag iets zich rond zijn poot wikkelde. En hij was nog geïrriteerder toen hij het ding niet meteen loskreeg, ook al wrikte hij heen en weer met zijn poot.

Timberpaw boog zich naar voren zodat hij het ding kapot kon bijten, maar het ding ging niet kapot en een vieze smaak van Twoleg bleef achter op zijn tong. De tom cat trok zijn kopje terug en keek mogelijk nog geïrriteerder dan daarnet. Hij had geen idee hoe hij zich uit deze situatie kon redden, maar hij zag nog niet echt een reden om te panikeren. Als de Twolegs hem zouden zien en in zijn richting kwamen lopen, dan zou hij misschien reden zien tot paniek. Maar dit? Dit was niks. En hij wilde weer een nieuwe poging doen om zichzelf te bevrijden toen hij plotseling een stem achter zich hoorde. De bruine tabby draaide geërgerd zijn kopje zodat hij over zijn schouder kon kijken en rolde met zijn ogen toen hij een she-cat achter zich zag staan, zo te zien en te ruiken niet van zijn Clan. “Nee,” snauwde hij haar toe. “Als ik iets niet nodig heb, dan is het wel de hulp van een ShadowClanner.” En weer richtte hij zich naar het Twolegding toe. Hij tilde zijn poot op en merkte dat het ding mee begon te geven. Hij deed, terwijl hij zijn poot op had getild, een paar stappen naar achteren en zag dat het ding mee begon te komen. “Zie je wel,” zei hij op triomfantelijke wijze. Hij was echter niet onopgemerkt gebleven en zijn hart schoot kort in zijn keel toen hij geroep hoorde, ergens achter zich. Hij hoefde zijn kopje niet om te draaien om te weten dat de Twolegs in zijn richting kwamen. En dus zette hij het op een rennen. Er kwam echter iets zwaars achter hem aan dat aan zijn poot trok en geërgerd probeerde hij het los te rukken, wat resulteerde dat het ding nog dieper in zijn vel sneed. “Aan de kant,” snauwde hij de ShadowClanner toe, waarna hij in haar richting begon te rennen met het zware Twolegding achter zich aan. Dan moest het gevaarte maar mee, maar hij wilde hier weg!

Timberpaw voelde een vlaag van verbijstering door zich heengaan toen hij zag dat de ShadowClanner ook nog gewoon bleef staan. Had ze dan niet gezien dat het gevaarte aan zijn poot bleef hangen en dat er Twolegs waren die hun naderden? Nog even en ze zouden ingehaald worden en wie weet wat er dan zou gebeuren. Maar nee, ze bleef hem op een stomme manier aankijken en ze leek iets te willen zeggen tegen hem. Timberpaw zag haar lippen bewegen, maar hij deed geen moeite om te ontcijferen wat ze hem wilde vertellen. “Hoorde je me niet? Je moet…” Maar voordat hij duidelijk kon maken wat hij wilde zeggen, was hij al bij haar en knalde hij vol tegen haar aan. Aangezien hij een vrij robuuste bouw had en hij zijn poten op tijd stevig in de grond wist te steken, wist hij te voorkomen dat hij omviel. Het gevaarte dat aan zijn poot hing, trok irritant hard aan zijn vel en geïrriteerd siste hij ernaar. Het geroep van de Twoleg bracht hem echter op een ander idee en snel duwde hij met zijn neus tegen de vacht van de kat die hij waarschijnlijk omgekegeld had. “Opstaan!” commandeerde hij haar. “Ik weet niet wat jij van plan bent, maar ik wil nog niet omgedoopt worden tot kittypet. Als jij dat ook niet wilt, dan verzoek ik je nu dringend om op te staan en te gaan rennen!”

Timberpaw kon een geïrriteerde grom nauwelijks onderdrukken toen ze inderdaad tegen de grond ging, ook al was hij diegene die er verantwoordelijk voor was. En zijzelf ook deels door zo verward te blijven kijken in zijn richting en die van de Twolegs. Hij had bijna een gefascineerde blik in haar ogen gezien en even kon hij het niet laten om zijn neus op te trekken om te laten merken hoe erg dat idee hem zinde. Was ze soms gestoord door daar zo te blijven staan en te kijken, afwachtend op het moment dat de Twolegs haar zouden grijpen? Hij kon ook nauwelijks geloven dat hij haar overeind hielp, but here he was. Ze had geen voorsprong omdat ze overeind had moeten krabbelen en dus zouden de Twolegs dichter bij haar zijn dan bij hem. Hij liet haar voort rennen en keek over zijn schouder, waarna hij siste naar de Twolegs die naderbij kwamen, om vervolgens het tempo weer op te draven. Hij versnelde zijn pas tot hij naast haar rende en duwde met zijn flank tegen haar om de richtingen aan te duiden. Zijn hart racete in zijn keel, maar zijn blik stond vastberaden en pas toen hij het geroep achter hun af hoorde zwakken, maande hij haar aan om tot stilstand te komen. “Ben je gestoord?” vroeg hij zodra het ergste voorbij was. “Waarom kwam je niet in actie toen je me naar je toe zag rennen?” Hij negeerde de irritante pijn in zijn achterpoot die hem nu pas op begon te vallen nu hij stilstond en hij bleef haar geërgerd aankijken.

Ze antwoordde niet op zijn vraag en Timberpaw rolde geïrriteerd met zijn ogen. Waarom had hij dit soort dingen altijd? Nu zat hij ook nog eens met iemand opgescheept die haar hulp aanbood. “Nee, het gaat prima,” zei hij en hij wilde opstaan om een nieuwe stap te zetten, maar de pijn schoot gemeen door zijn achterpoot en met een ruk keek Timberpaw over zijn schouder om te zien wat de oorzaak was. Er zat iets stevig om zijn achterpoot gewikkeld en toen hij naar achteren boog om eraan te ruiken, wilde hij meteen dat hij dat niet gedaan had. De stevige Twoleggeur overviel hem en geïrriteerd zwiepte hij met zijn staart. “Goed,” gaf hij uiteindelijk toe met een zucht. “Doe wat je moet doen.” Hij ging onhandig op de grond liggen en richtte zijn blik stoïcijns naar voren. Als ze maar niet dacht dat hij vriendelijk tegen haar ging praten terwijl zij bezig was zijn poot te verzorgen. Even schoot het door hem heen of ze wel genoeg medische kennis had voor dat en even keek hij over zijn schouder naar haar. “Ben je hier wel voor opgeleid?” vroeg hij wantrouwig.

Het antwoord van de ShadowClanner beviel hem helemaal niks. “Nee, niks “we zullen zien”,” snauwde hij haar kwaad toe. “Is het antwoord een ja of een nee? Want als het een nee is, dan kan ik net zo goed naar mijn Clan wandelen en me door een fatsoenlijke medicine cat laten behandelen.” En hij zou het nog doen ook. “Dadelijk raakt heel mijn poot ontstoken omdat jij geen idee hebt waar je mee bezig bent. Maar ja, dat is voor jullie niet zo erg, hè? Een RiverClanner minder om rekening mee te houden als jullie ooit besluiten om met ons te gaan vechten.” Hij keek de kat op een bittere manier aan en had al de neiging om zijn poot terug te trekken. Jeetje. Waarom zat hij weer in deze stomme ellende?

“Het ziet er niet naar uit alsof dat daadwerkelijk zo is, ShadowClanner,” beet hij haar terug toe. Hij ging niet vriendelijker doen tegen haar en hij ging haar ook niet smeken om hem te helpen. Als zij hem hier achter wilde laten, dan zou hij uiteindelijk zijn weg naar zijn Clan zelf wel vinden, al zou het tot de dag erna duren. Aangezien hij nog nooit op een Gathering was geweest, had Timberpaw geen idee dat de she-cat voor hem daadwerkelijk een medicine cat apprentice was en dus trok hij een gezicht toen ze haar woorden sprak. “Ik heb er in mijn Clan twee zitten, dus dat zal wel zeker goedkomen,” beet hij haar toe. Hij draaide zijn kopje naar opzij en wendde daarmee koppig zijn blik af. “Als je maar niet denkt dat ik je ga smeken voor je hulp,” zei hij schamper tegen haar. “Ik vind mijn weg wel terug naar het kamp op de één of andere manier. Daar heb ik jou niet voor nodig.”