However big, however small, don't let me be part of it all.

De ochtendgloren begon door te breken. Aangezien Timberpaw vrij dicht in de buurt van de ingang lag, scheen de zon in zijn ogen en werd hij gewekt. De zon begon steeds vroeger op te komen, maar Timberpaw functioneerde sowieso beter als hij minder geslapen had. Hoe langer hij sliep, hoe vermoeider hij zich voelde. Hij had ook dikwijls dat de koppijn zich dan onmiddellijk meester van hem begon te maken terwijl hij dat met minder slaap niet had. Het was een vreemd fenomeen, maar helaas wel eentje dat deel uitmaakte van zijn leven. De bruine tabby keerde zijn slapende Clanmates de rug toe en ging naar buiten. Aangezien zijn mentor onder een hele lading zand lag, moest hij wachten tot Pantherstar hem een nieuwe zou geven. Hij had er echter wel geduld voor; Timberpaw zat niet te wachten op een kat die hem weer rond zou commanderen. Hij was liever vrij en genoot van de dingen die hij kon doen zonder dat anderen hem bekeken. Hij maakte sowieso niet graag deel uit van zijn Clan, daar had zijn vader wel voor gezorgd. Timberpaw duwde de gedachten aan zijn vader boos weg alvorens hij naar buiten rende. Zijn poten lieten zachte geluiden achter over de bosgrond en Timberpaw genoot van de geuren die zich aan hem opdrongen. De geur van woud, water en vis. Hij had niet echt een eindbestemming, maar wilde deze keer wel binnen de grenzen blijven. Hij had geen zin in een waarschuwing of een lolbroek die hem terug zo willen begeleiden naar het kamp, noch in de dreiging van BloodClan. En dus bleef de tom cat netjes binnen de grenzen, waar hij zijn blik langs het territorium liet glijden dat hem inmiddels wel bekend was geworden. Hij stopte uiteindelijk met rennen toen hij verderop de rivier zag stromen en boog zich voorover zodat hij wat kon drinken.

+ Eerste topic voor @Dreampaw