A snowy world, makes a snowy heart

Het was wit op de vlakte. De jonge kattin was gaan zitten. Het was de eerste keer dat ze sneeuw zag en het maakte de vlakte zo anders. Het leek nog uitgestrekter, het nodigde haar alleen nog maar meer uit om een sprintte te trekken. Een sprintje die zelfs weinig WindClanner bij wist te houden. Behalve de oudere katten met langere poten natuurlijk. Er was zo veel veranderd sinds dat ze terug was. Ze miste haar oma, ze misten haar vrienden Wren en Crow. Toch was ze enorm blij om weet terug te zijn. Om weer bij Falconpaw te zijn en om het WindClan territorium weer onder haar poten te hebben. Dit was echt haar thuis. Ook al deed haar moeder koel tegen haar. Amberstorm die nu deputy was van WindClan. Falconpaw die nu medicine cat’s apprentice was. Zoals ze al aangaf er was enorm veel veranderd. Veranderingen waar zij nog niet echt aan kon wennen. Het maakte haar ergens verdrietig en ze wist niet waarom. De volgende ceremonie zou zij haar trainingen weer mogen beginnen, zou ze een andere mentor aangewezen krijgen. Zij liep achter, ging ze dat ooit weer inhalen? Zou ze ooit warrior mogen worden van Stallionstar en haar moeder? Een snik verliet haar bek. Snel stond ze op en zette ze het op een rennen. De sneeuw knerpte onder haar poten en wervelde om haar heen. Waardoor haar vacht sneeuwwit werd.

[Open]

Zijn ogen waren groot. Zo groot dat ze niet groter konden zijn dan op dit moment. Nog nooit in zijn leven had hij dit gezien, deze witte, koude poeder die ze ‘sneeuw’ noemden. Het was prachtig en met grote ogen keek hij naar de prachtige witte vlakte voor hem. Het was magisch, iets wat hij niet lang zou vergeten in zijn hele leven. Hij had natuurlijk over sneeuw gehoord, dat het iets was dat ieder jaar terug keerde, maar nooit had hij verwacht dat dit er zo mooi uit zag! Het was een cadeau van het leven, hoe dezelfde omgeving er zo anders uit kon zien om de paar manen! Niet alleen dat was leuk, hij kon de pootstappen zien van iedere kat die hier had gelopen! En eentje droeg ook nog eens een bekende geur mee, dus dat zou hij zeker gaan achtervolgen! Hazelpaw was terug bij de clan en dat was voor hem een hele opluchting geweest, want Hazel was voor hem super belangrijk. Het betekende echter wel dat hij wat drukker was geworden, want niet alleen moest hij de trainingen hebben van een medicine cat apprentice, maar daarnaast moest hij ook nog steeds getraind worden voor jagen en vechten. Het was heel erg dubbel op voor hem om te gaan trainen. En dan ook nog eens klusjes doen in de medicine cat den en helpen met voor de zieken te zorgen.. Het was druk. Maar in zijn echte vrije tijd wilde hij dan ook wel echt iets gaan doen, met Gorse of met Hazel. Of gewoon met andere katten dingen gaan doen. Gewoon iets anders dan trainen en klusjes doen. De geur werd steeds duidelijker, waardoor hij met een glimlachje zijn tempo iets verhoogde, op zoek naar de rode vacht van zijn zusje. Hij wist nog niet hoelang de poes hier al was geweest, maar de sneeuw maakte het wel moeilijker voor hem om katten te zien soms, door de witte sneeuw konden katten soms echt gewoon verdwijnen! ”Hazel?” Riep hij even rond terwijl hij goed om zich heen keek. Ze was hier wel geweest, dat kon hij goed ruiken. Het enige wat hij kon doen was rustig haar spoor blijven volgen en goed opletten of hij iets zag bewegen, meer dan dat kon hij niet doen immers. Oh. En af en toe haar naam roepen natuurlijk.

Ɓσ

Ze ging op de rem. Toen ze de stem achter haar hoorde. De o zo bekende stem van haar broer. Ze had alleen niet helemaal verwacht dat die sneeuw zo glad was. Waardoor ze onderuit ging, een heel stuk door gleed, en vervolgens ergens in vast kwam te zitten. Ze was vrij klein en was met haar gespartel met haar poot in een konijnenhol terecht gekomen. “Aauw!” Gilde ze. Het was haar rechter achterpoot die ineens vast zat. Ze probeerde opnieuw overeind te krabbelen en haar poot eruit te trekken. Alleen dat ging nog niet echt. “Laat me los! Stommerd.” Dat het geen levend wezen was waar ze tegen sprak interesseerde haar niet. Het moest haar loslaten.

Ze was hier echt nog recent geweest, dus het zou niet lang moeten zijn tot hij haar tegen zou moeten komen of in ieder geval nog dichterbij de plek komen waar ze was geweest. Hij hoopte alleen maar dat hij zo dusdanig dichtbij was dat hij niet rondjes aan het lopen was om haar te vinden omdat ze allang ergens anders was inmiddels. ”Aauw!” Hoorde hij echter een bekende stem gillen, waardoor zijn ogen groot werden. Werd ze aangevallen? Was er iets mis? Hij begon meteen te sprinten, richting de geur en de stem. Toen hij Hazel zag schoten zijn ogen alle kanten op, was de kat weg gegaan? Of had die zich gewoon verstopt? ”Laat me los! Stommerd.” klonk er toen hij dichterbij kwam en licht hijgend langzaam tot stilstand kwam bij de poes. ”Hazel! Is alles oké? Wat is er mis??” Zo ver hij wist konden dieren niet echt katten vastpakken behalve vogels, maar Hazel leek nu hij er beter naar kon kijken echt gewoon ergens vast in te zitten? Of ze werd ergens ingetrokken. Hij wist nog niet wat hij er van moest denken. ”Heb je ergens pijn?” Vroeg hij bezorgd aan haar met grote blauwe ogen aan zijn lieve zusje.

Ɓσ

Falconpaw stond hijgend naast haar stil. “Nee het is niet helemaal goed.” Ze probeerde haar poten onder haar lijf te zetten om haar poot los te trekken, maar ze glibberde de hele tijd weer weg. Het plekje sneeuw was inmiddels spekglad geworden door haar geworstel. “Ik kom er niet uit.” Snikte ze bang. “Straks wordt ik opgegeten door een vos.” Ze begon weer te stribbelen, maar nog steeds gleed ze steeds uit. Waardoor ze het eigenlijk alleen maar erger maakte, omdat ze de kans dat ze haar poot zo verdraaide alleen maar groter maakte. “Het doet geen pijn, ik zit alleen maar vast.” Snikte ze nog steeds. Ze probeerde het geruststellend te laten klinken, maar de paniek die ze voelde was compleet tegenstrijdig en deed haar poging teniet.

Hij had Hazel gevonden, dit keer gelukkig in WindClan territorium, maar de situatie waar in ze zat leek nog wel een beetje benauwd. En dat ze in paniek was hielp ook niet echt. Hij was nog niet erg getraind, maar hij hoopte dat het tot nu toe genoeg zou zijn om haar te gaan kalmeren. In paniek dingen doen had nooit echt veel gebracht. ”Nee het is niet helemaal goed.” klonk er van haar af terwijl ze steeds, tevergeefs, probeerde om haar poot uit het gat te trekken maar steeds weg gleed met haar poten. ”Ik kom er niet uit.” klonk er snikkend van de rode poes af en hij probeerde haar geruststellend aan te kijken. ”Straks wordt ik opgegeten door een vos.” klonk er waarna ze weer begon te stribbelen. Hij keek even naar de poot die vast zat, ze wilden natuurlijk niet hebben dat ze gewond zou raken. ”Ssh, kalm maar. Ik ben er, ik ga je er uit halen goed?” Sprak hij zo kalm als hij kon. Hij moest zelf ook niet in paniek gaan raken, twee panikerende katten zou niet gaan werken. Hij moest kalm blijven en denken wat het beste zou zijn. Wat Routnose zou doen in deze situatie. ”Het doet geen pijn, ik zit alleen maar vast.” snikte de poes, waarop hij even begrijpend knikte. Hij gaf haar een rustige glimlach en drukte even kort zijn kopje tegen haar. ”Ik ga je er uit halen. Het is belangrijk dat je even stil blijft zitten, goed? Anders kan je je poot pijn doen.” Probeerde hij duidelijk tegen haar te zeggen terwijl hij haar recht aan keek in haar hazelnoot kleurige ogen. ”Snap je dat, Hazel? Ik wil dat je je zoveel mogelijk ontspant, dan ga ik je er uit halen.” Sprak hij met zekerheid in zijn stem. Hij zou ervoor zorgen dat ze er weer uit zou gaan komen!

Ɓσ

Haar broer probeerde rustig te blijven, maar ze kende hem te goed, ze voelde heus wel dat hij zich ergens ook zorgen maakte. Het was wel weer typisch dat ze beiden probeerde de ander gerust te stellen en misschien juist daardoor hielp het. Terwijl ze beiden eigenlijk helemaal niet rustig waren en toch hielp het. Ze konden elkaar vertrouwen, dat maakte hun band zo sterk. Dus deed ze haar hazelnootkleurige ogen dicht. Een bibberige zucht gleed over haar lippen en toen ontspande ze haar spieren. Ze legde haar kop op haar voorpoten en liet zichzelf totaal ontspannen, elke spier in haar lijf liet ze verslappen. Waardoor het bijna leek alsof ze sliep. Ze legde zichzelf compleet in de poten van Falconpaw. “Oké Falcon.” Fluisterde ze. Hij ging haar eruit halen, het kwam goed. Ze werd niet opgegeten. Daar zou haar broer echt wel voor zorgen, dat had hij immers daarnet beloofd en ze vertrouwde hem met heel haar hart.

Falconstrike

Ze hadden er allebei niks aan als ze in paniek waren. In paniek konden foute keuzes gemaakt worden die ook nog eens Hazel konden achtervolgen voor de rest van haar leven. Hij wilde dat niet op zijn geweten hebben. Hij wilde het niet op zijn geweten hebben dat Hazel iets aan haar poot zou hebben voor de rest van haar leven! Hij hoopte maar dat ze hem wilde vertrouwen, hij wist dat hij veel van haar vertrouwen vroeg. Hun hele leven al. Maar dit was net zo belangrijk als al die andere keren dat ze elkaar vertrouwden. Een bibberige zucht gleed over de lippen van de poes. Hij hoopte maar dat het geen slecht teken was. Toen haar spieren zich echter begonnen ontspannen kon Falcon opgelucht adem halen. Ze legde haar kop op haar voorpoten, waarna haar spieren over haar hele lichaam zich ontspanden. "Oké Falcon." fluisterde ze tegen hem, waarop hij warm naar haar glimlachte. Hoogswaarschijnlijk was het een hol van een haas of een konijn, maar door de sneeuw die er lag waren ze soms moeilijk te spotten. Het belangrijkste was dat ze allebei kalm moesten blijven. Hij keek even naar de plek waar ze zojuist zo erg struggelde om haar poot er uit te halen. De plekken waren helemaal glad geworden, waardoor ze steeds uit gleed als ze haar poot er uit wilde halen. Even keek hij om zich heen, er waren in WindClan territorium niet echt bladeren ofzo die hij eronder kon leggen om het minder glad voor haar te maken. Dat zou wel erg handig zijn geweest, maar helaas voor hen hadden ze die luxe hier niet, dus hij moest iets anders verzinnen. Hij begon maar eerst door recht tegenover zijn zusje te staan en de sneeuw weg te graven. Hopelijk ook om aan Hazel te kunnen laten zien dat het maar een konijnenhol was. "In een mum van tijd heb ik je er uit, dat beloof ik je." sprak hij rustig tegen haar. Het enige waar hij bang voor was, was dat haar poot echt beschadigd zou zijn. Hij wist helemaal niet hoe hij daarmee moest dealen, wat hij moest doen in dat soort situaties. Hier kon hij nog wat mee, maar wat erna zou moeten gebeuren als er echt iets mis zou zijn... dat was een tweede ding. Toen hij de harde grond voelde onder zijn poten en de sneeuw grotendeels was verwijderd rond het gat, keek hij even rustig naar de poes. "Oké, uhm, nu moeten we iets vinden waardoor het niet zo glad voor je wordt om er uit te gaan.." sprak hij even bedenkelijk.

Ɓσ

Falconpaw bleef tegen haar aanpraten en begon te graven. Zijn woorden en het geluid van zijn krabbende poten kalmeerden haar nog meer. Haar broer was hier goed in, dacht ze. Eigenlijk vond ze Falconpaw goed in alles. Hij was toch haar stoere grote broer. Hij groef de meeste sneeuw om haar vastzittende poot weg. Ze tilde haar kop weer op en keek naar haar poot. Het was een konijnenhol, zo ver was nu duidelijk. Falconpaw murmelde iets over minder glad. Ze keek om haar heen, het meeste was bedekt door de sneeuw. Dus het was lastig zien of er iets in de buurt lag wat ze konden gebruiken. “Misschien een tak?” Eigenlijk wist zij het ook niet zo goed. Wat kon er nu niet glad zijn in deze witte wereld? Dat was niet veel. Misschien was zelf een tak wel glad. Haar ademhaling begon weer wat te versnellen. Help? Iets wat hulpeloos keek ze haar broer aan.

Hij probeerde logisch na te denken, in ieder geval wisten ze nu zeker dat het een konijnenhol was en dat er niet iets in zou zitten wat Hazel's poten zou gaan opeten. Hij hoopte dat dat op de één of andere manier toch even wat kalmte gaf aan de poes, nu ze ook kon zien waar ze zelf vast in zat. Dat ze niet bang hoefde te zijn over gekke dingen die er in konden zitten. Wat ze nu moesten doen was iets vinden waardoor het minder glad zou zijn. Dat was het nare aan WindClan territorium, er was weinig. Het was één groot wit landschap op dit moment. In WindClan waren vrijwel geen bomen, helemaal niks. "Misschien een tak?" klonk er van zijn zusje af, waardoor hij haar even zo kalm mogelijk aan keek en rustig knikte. "Ik ga een tak zoeken. Ik kom terug en ik blijf in je gezichtsveld, goed? Dan kan je me altijd zien en roepen als er iets mis is." sprak ze terwijl hij even kort zijn staart over haar rug heen sloeg, voordat hij kalm weg begon te lopen. Er moest vast wel iets zijn. Hoe groot het ook was. Er was vast wel iets waarmee ze Hazel er uit konden halen. Af en toe schoof hij wat sneeuw aan de kant, zoekende naar iets wat er kon liggen wat hem kon helpen. En trouw aan zijn woorden bleef hij in het gezichtsveld van zijn zusje, zodat ze kon zien dat hij niet zomaar zou vertrekken. Het duurde even, maar toen zijn neus tegen iets hards aan kwam knipperde hij even, waarna hij de sneeuw aan de kant begon te schuiven met zijn poten. Bingo! Het was een stok. Een keer mee gewaaid met de hevige wind misschien, maar hij dankte StarClan dat het er lag. Hij pakte de stok op in zijn bek, waarna hij rustig terug begon te lopen naar zijn zusje en naar de plek keek waar het glad was. Hij legde de stok even neer. "Oké, nu nog kijken hoe we dit het beste aan kunnen pakken. Misschien kan ik met de stok het gladde deel los krassen? Of krijgen we het in de sneeuw zodat je op de tak kan staan?" sprak hij even bedenkelijk.

Ze vond het niet leuk dat hij weg zou lopen, maar het was nodig, dat wist zij ook wel. Dus slikte ze en knikte toen. “Oké.” Miauwde ze zachtjes. Hij had haar beloofd dat ze hem zou kunnen blijven zien, dus dat was goed. Dan was het oké, bleef ze tegen zichzelf herhalen. Haar blik volgde Falconpaw terwijl die opzoek was naar iets wat ze konden gebruiken. Het duurde een poosje en ze begon net de moet te verliezen toen hij omhoog kwam met een stok in zijn bek. Haar oren spitsten zich naar voren terwijl ze zich wat uitrekte om hem beter te kunnen zien terwijl hij naar haar terug liep. Haar broer begon weer te praten hoe ze het het beste aan konden pakken. “Lukt het om alle sneeuw weg te krassen, anders is het misschien heel snel weer glad.” Mompelde ze toen. “Ik wil wel proberen erop te gaan staan?” Ze draaide haar kop naar Falconpaw toe. Ze was zo blij dat hij er was.

Hij wilde haar het liefste niet gaan verlaten, hij vond het echt niets voor hem om te doen, maar soms moest het. Soms moest je weg kunnen lopen om iets te gaan doen. Ze zouden niets bereiken door hier te blijven staan. Nee, hij zou niets bereiken met hier alleen maar staan. Hopelijk zou de sneeuw een beetje smelten door de lichaamstemperatuur van Hazel, maar te lang daar zitten kon er ook voor zorgen dat ze wat onderkoeld zou gaan raken. "Oké." had ze gezegd op het feit dat hij altijd in haar gezichtsveld bleef. Zodat ze kon zien dat hij er nog steeds was en hij niet van haar weg ging. Dat hij haar hier niet achter ging laten. Want dat zou hij nooit doen. Hij was haar al een keer kwijt geweest, dat wilde hij niet voor een tweede keer meemaken. "Lukt het om alle sneeuw weg te krassen, anders is het misschien snel weer glad." mompelde ze als idee tegen hem, waarop hij even langzaam knikte, dat kon een plan zijn. "Ik wil wel proberen er op te gaan staan?" vervolgde ze, waarop hij even na dacht en weer knikte. "Ik ga een combi van beide doen. Door de sneeuw wat weg te krassen, blijft de stok ook beter liggen misschien, dan heb je net dat beetje meer grip." sprak hij tegen haar, waarna hij de stok weer op pakte en net voor haar achterpoten een beetje met de stok begon te krassen op de gladde sneeuw. Hierdoor werd het net dat beetje losser. Hij deed het voor de zekerheid ook nog wat meer richting haar borstkas, zodat ze daar misschien ook wel beter grip kon pakken. Als laatste ging hij de sneeuw nog iets losser maken achter haar achterpoten, zodat ze makkelijker naar achteren zou kunnen stappen. En als kers op de taart schoof hij de tak tegen de hiel van haar achterpoten aan. "Laten we het proberen. Langzaam en voorzichtig, goed? We willen niks forceren." sprak hij zachtjes tegen zijn zusje. Anders kon er alleen maar meer schade ontstaan misschien met haar voorpoot. En dat was wat hij juist probeerde om te voorkomen.

Ze keek naar hoe secuur hij bezig was. Ondanks de situatie vormde het een glimlachje rond haar lippen. Het was zo fijn dat ze Falconpaw had. Haar broer kon dit, haar broer kon bijna alles. Uiteindelijk voelde ze de tak tegen de hiel van haar achterpoten. Langzaam en voorzichtig. Ze knikte. Ja, ze zou voorzichtig doen. Toch wilde ze er zo snel mogelijk uit, maar ze begreep ook wel dat ze op moest letten. Dat ze het erger kon maken als ze te overhaast deed. “Ik zal voorzichtig zijn.” Miauwde ze dan ook. Ze sloeg haar nagels uit en wist ze in de tak te zetten. Toen begon ze haar poten naar voren te bewegen, waarbij ze haar nagels in de sneeuw sloeg. Ze kreunde zachtjes van de inspanning, maar toen schoot haar poot los. Hijgend bleef ze liggen terwijl ze achterom keek. Ja, hij was eruit! “Het is gelukt Falcon, het is gelukt!” Gilde ze blij.

Oké, ze waren steeds dichterbij gekomen en nu zou het toch echt de moment van de waarheid worden. Of ze het zouden gaan redden of niet, dat was de vraag die in zijn kopje rondspookte. Als dit het niet ging worden, dan was hij bang dat hij er niets meer op zou kunnen verzinnen waardoor het wel zou kunnen gaan werken. En dat was beangstigend om aan te denken, dat zou niet de bedoeling moeten zijn. Dus hij moest hopen. Hopen en smeken aan StarClan dat dit zou gaan gebeuren. "Ik zal voorzichtig zijn." klonken de woorden van Hazel op zijn opmerking, waarop hij even knikte. Gelukkig maar, dit moesten ze niet haasten. Dan zouden ze misschien terug bij af zijn, of nog erger, zou ze zichzelf verwonden. Ze zette haar poten voorzichtig op de tak, waarna ze haar poten naar voren begon te leunen, zodat ze met haar gewicht hopelijk haar poot los kon krijgen. In één keer schoot haar poot er uit, waardoor ze in de sneeuw viel en Falcon even vrolijk een rondje rond zijn eigen as draaide. Yes! Het was hen gelukt! "Het is gelukt Falcon, het is gelukt!" Gilde ze blij naar hem, waarop hij knikte en haar met een brede glimlach aan keek. "Woohoo! Het is ons gelukt!" Sprak hij blij tegen haar, waarna hij naar haar toe trippelde en zijn kopje tegen de hare aan drukte. StarClan bedankt, hij kon zich niet indenken wat er gebeurd zou zijn als Hazel er niet uit had kunnen komen. Dan hadden ze zo'n groot probleem gehad... "Heb je last van je poot? Kan je er op staan?" Vroeg hij vervolgens voorzichtig aan haar. Dat was het laatste van al zijn zorgen, als dit goed was, dan was alles weer helemaal goed. Dan wisten ze dat ze het gemaakt hadden en dat het allemaal goed zou komen. En als er wel iets mis was... dan moesten ze maar hopen dat het allemaal goed te helen was.

Ze snorde toen hij zijn kopje tegen de hare aandrukte. Toen vroeg hij of ze last had van haar poot. Ze stond voorzichtig op en probeerde een stapje te zetten, dat voelde nog niet heel fijn maar echt heel erg zeer deed het ook niet. “Het doet maar een klein beetje pijn.” Miauwde ze toen. Ze had haar poot wel wat geforceerd, maar meer dan dat ze haar spieren ietsje had opgerekt was het niet. Ze zou er even wat stijf van zijn waarschijnlijk, maar het zou snel weer over zijn. Dus glimlachte ze geruststellend naar hem. Het deed echt maar een beetje zeer hoor, het kwam wel goed!

Ze begon zachtjes te spinnen toen hij zijn kopje tegen de hare aan drukte. Hij was zo opgelucht dat het hen gelukt was om haar er uit te krijgen. Hij had haar niet alleen willen laten om hulp te gaan halen of iets in die trant. En als ze lang daar zou gaan liggen kon ze ook nog onderkoeld gaan raken en StarClan hij wilde niet nadenken over alles wat er dan had kunnen gebeuren. ”Het doet maar een klein beetje pijn.” klonk er van zijn zusje af, waarop hij even begrijpend knikte. Goed, dat was goed. Het was niet de bedoeling dat het veel pijn zou gaan doen. Het viel dus allemaal heel erg mee, gelukkig. ”Als het meer pijn begint te doen dan moet je wel even langskomen, goed?” sprak hij toch wel eventjes iets bezorgd. Wie weet wat de spieren of het bot verduren gehad hadden. ”En de komende tijd eventjes rustig aan doen, dat wordt even niet meer sprinten.” sprak hij met een zachte glimlach.

Onderwerp: Re: A snowy world, makes a snowy heart