I'm (not) about to lose my mind.

Het was weer rustig, de dreiging was weg. En toch kon Loudpaw het niet laten om af en toe over zijn schouder te kijken, de geuren in zich op te nemen en zichzelf ervan te verzekeren dat het echt voorbij was. Er was veel gebeurd op een korte tijd, te veel soms om te bevatten. Loudpaw had zijn razernij er in één keer uitgestoten toen hij de BloodClanner tegen de grond had gewerkt, maar hij wist dat die woede ook weer zo kon terugkeren als hij nog een BloodClanner tegen zou komen. BloodClan had geprobeerd om zijn familie onderuit te halen en hij kon alleen maar tot StarClan bidden dat het ze niet gelukt was. Hij wist ook niet precies of hij kon zeggen dat ze dichter naar elkaar waren gegroeid. Ze leken allemaal een eigen leventje te zijn gaan leiden tijdens heel het gedoe en het enige wat hun verbonden had, was hun gewond geraakte moeder. Loudpaw had geen tijd gehad om zijn siblings apart aan te spreken omdat hij druk bezig was geweest met zijn training en het wegduwen van een opkomend trauma waarvan hij had geweigerd het meester van zich te laten maken. Hij zag zichzelf als het alfamannetje van het nestje en dus mocht hij zich niet in beslag laten nemen door zijn eigen angsten, hoe zeer aanwezig de verleiding dan ook was. Hij moest sterk blijven voor iedereen en ze erdoorheen helpen sleuren. Het grote litteken dat hij had opgelopen op zijn rechterflank was met een doel geweest, daar moest hij zichzelf altijd aan blijven herinneren als hij zou beginnen twijfelen. De grijze tabby richtte zijn blik op toen hij het kraken van takjes hoorde en ietwat argwanend trok hij met zijn oren, maar zijn spieren ontspanden al snel weer toen hij zag dat het Chillypaw was en een voorzichtig gesnor rees op in zijn keel. “Hey, Chillypaw,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Hoe is het met je?”

+ @Chillypaw