.:When life starts over again:.

De ochtend leek zo vroeg te zijn. Vogels vloten niet, enkel de stroom van de rivier was te horen. Het kolken van de kleine golfjes in de ijskoude ochtend wind. Het kamp was ook ijzig stil. Stomtail opende langzaam zijn vermoeide ogen. Hij dacht in zijn warme hol te liggen, maar al snel besefte hij wat er was gebeurt. Crookedstar was dood. Vermoord door een vossenval van tweebenen. Dat maakte hem kwaad, maar het had geen zin. Zijn kop lag begraven in de vacht van de stijve crookedstar. Hij hief zijn vermoeide hoofd op. Zijn tranen leken op te zijn. Hij stond met een zucht op. De ogen van Crookedstar waren nog steeds open en hol. Stormtail likte ze dicht. Zo leek het alsof hij sliep. Hij zuchtte nogmaals.Waarom? dacht Stormtail. Waarom hij en waarom nu. Hij schudde zijn kop. Zijn oren flapte nutteloos langs zijn gezicht. ze lagen tegen zijn kop aan, slap. De elders, en andere katten. Ouden vandaag Crookedstar begraven. Stormtail wilde er wel graag bij zijn. Maar hij moest reizen, naar de maansteen. Waar hij zijn negen levens zou ontvangen. Hij zag Mousefur naast hem liggen, en Dreamheart. Ze waren zo lief, je kon ze vertrouwen. Hij had te doen met Dreamheart, hij zou het niet weten als hij Mousefur zou verliezen. Terwijl hij daar stond, keek hij even omhoog naar de lucht. De Starclan sliep nu, maar vanavond zou het druk zijn daar. Hij liep met lome stappen richting Nightstreams hol, ze zou vast ook heel erg verdrietig zijn. Ze had al zoveel verloren. Een broertje, zusje, moeder, mentor. Nu ook nog haar clan leader. Wat zou ze denken? Zijn stappen leken loodzwaar te zijn. Toen zijn aankwam bij het hol, stak hij zijn neus naar binnen. '' Nightstream? We moeten vertrekken naar de Moonstone. '' Hij ging naast het hol zitten, wachtend op zijn trouwe medicijn kat. Ze was ook pas medicijnkat geworden, maar ze zou het zeker weten goed doen. Terwijl het wachtte, keek hij naar de lucht en dacht rustig over dingen na.
x-Nightstream only, de rest van het kamp slaapt-x

Nogmaals waarom? Dacht Stormtail. Hij kon nog steeds niet aan het idee wennen dat Crookedstar écht weg was. Hij jaagde nu met de Starclan. Hij dacht aan oude tijden met zijn vriend. Hij zag mooie beelden door zijn hoofd gaan. Maar hij werd al snel door Nightstream gewekt uit zijn gedachtte. Hij keek om. Hij zag haar staan. Haar ijsblouwe ogen keken naar Stormtail. 'Laten we gaan' zei ze zacht en draaide zich naar de uitgang van het kamp toe. Stormtail knikte kort. Hij stapte achter haar aan. Bij Mousefur stopte hij even, gaf haar een lik over haar hoofdje. Ze zou goed op het kamp passen. Dat wist hij zeker, ook Smoketear zou dat goed doen. Hij zuchtte, en keek naar de uitgang. De volgende keer als hij hier binnen zou komen, zou hij Stormstar heten. Hij keek naar de drie holen, waar hij was opgegroeid. De nursery,apperentice den. En de warriors den. *zucht* Hij had nooit verwacht vroeger dat hij ooit clan leader zou worden. Hij was altijd gemeden, genegeerd door anderen. Maar nu zou hij de clan laten zien, dat hij het leiderschap aan zou kunnen. Hij wierp zijn laatste blik op Crookedstar, hij fluisterde: '' Rust zacht in vrede, mijn oude vriend.'' Dit zou de laatste keer zijn dat hij Crookedstar lichamelijk zou zien. En het was hard voor hem om te bessefen. Daarna draaide hij zijn kop om, en liep richting Nightstream. Ze had vast op hem gewacht. Hij trippelde achter haar aan, met zijn kop wat naar beneden.

Onderweg, was het stil tussen de twee katten. Stormtail kon de poes niet heel erg goed, maar hij dacht dat dat vast nog wel zou komen. Zijn pootstappen waren zwaar. Ze liepen over de tweebeen brug, hij keek naar het water dat er onder door kolkte. zijn pootstappen waren te horen op het harde hout, in de verte zag hij de vierboom al verschijnen. Hij had deze ochtend niet mogen eten. Anders kon hij niet met de Starclan spreken, daar was hij best zenuwachtig voor. Toen ze bij de vierboom aankwamen, staken ze het over. Onderweg het lopen, keek hij naar de rots. het was the leaders rots. Majestueus, afgetekend tegen de grijze lucht. Hij wilde eigenlijk in zijn hol kruipen, maar weer zou dat niet mogelijk zijn. Hij zuchtte, waarom was zijn leven zo mislukt. Had hij het gevoel, hij werd leider dat wist hij. Om trots op te zijn. Maar Crookedstar had toch niet zo aan zijn einde hoeven komen? hij had verwacht dat Crookedstar later, wanneer het zijn tijd was. Dan zou hij met pensioen gaan? had hij zijn oude dagen met Stormtail kunnen verslijten. Had zijn kittens op kunnen zien groeien. Maar nee, zo,n stom ding dacht daar anders over. Als dood gaan zo makkelijk was...Wat moest hij nou? Er was zo veel ongeluk in de Riverclan. Hij liep, en liep maar. Droevig, staarde hij voor zich uit, met Nightstream naast zich. Ondertussen was de zon al naar boven gezwoven. Een prachtig licht scheen over de velden. Nu hadden ze het Windclan territorium bereikt. Ze mochten er door heen voor dit soort gelegenheden. Hij hoopte alleen wel dat hij geen patrouille zou tegen komen. Op een rustig tempo liepen ze door de hei. heel veel Windclan geur hing om hem heen. Hij zag het Donderpad naderen. Zijn hoofd bokte, maar ze moesten door. '' Ik ga wel eerst over het donderpad Nightstream.'' Even later lagen ze bij de rand. Hij zag geen monster aan komen, enkel rode lichtjes inde verte. Dat betekende dat het monster al voorbij was. In één moment schoot Stormtail het donderpad over. De stenen voelde ijzig aan, en de geur was verschrikkelijk. Hij zag iets glinsteren op het donderpad. Hij stapte er een seconde in. Het was glas. Maar hij rende door. Uiteindelijk belande hij veilig aan de andere kant. Hij keek naar zijn poot waar een klein sneetje zat. Hij likte er overheen. Niks ernstigs gelukkig. Hij was veilig. Nu alleen Nightstream nog.

Stormtail schudde zijn kop door de vreemde ervaring. Daarna wachtte hij op de volgende. Het was anders dan hij had verwacht, maar het was mooi. Een kleine gestreepte leerling kwam naar voren, hij kon hem herkennen als Tigerpaw. Stormtail keek met een waterig lachje naar het katertje dat stuntelend op hem af kwam. "Stormtail, met dit leven schenk ik je mededogen." zei hij kalm. "Gebruik het om je Clan te helpen en hun angst af te nemen in zware tijden." Stormtail knikte rustig, en raakte het neusje aan van de leerling, zijn ogen sloten.... Hij voelde de krassen en verwondingen in zijn vacht snijden, en een stinkende geur van wasberen. Hij grauwde geïrriteerd. Snel volgde een licht gevoel van bevrijding. Toen hij zijn ogen open deed was Tigerpaw weer verdwenen. Hij ging zitten, en zuchtte terwijl hij naar de grond keek. Stormtail besefte zich, hij had nu acht levens. Nog één, en hij wist van wie hij die zou krijgen, verdriet speelde in zijn hoofd. Toen hij opkeek zag hij de kater met langzame passen op zich af lopen. Stormtail keek hem aan, Crookedstar. Crookedstar wilde Stormtail niet aankijken. Stormtail keek met een gepijnigde blik naar zijn vorige leader. "Stormtail, het spijt me dat je mijn last moet dragen door zoiets als een vossenval..........'' sprak hij toen Crooked bij Stormtail stond Crookedstar... Het is voor mij geen last, dat weet je. Mijn eeuwen oude vriend ik zal je missen, vreselijk veel. Die vossenval was niet jou schuld of stommiteit. Ik wil je zeggen dat ik een geweldige tijd heb gehad met jou als mijn leader. Ik zal mijn best doen voor de clan, om misschien ooit net zo goed te worden als jij.'' Stormtail had een brok in zijn keel. Crookedstar sprak verder in de ceremonie, maar kon in de ogen van zijn leader zien dat hij het had gewaardeerd wat hij had gezegd. Crookedstar mauwde:'' In ieder geval, met dit leven schenk ik je de gift van Wijsheid, de kracht van vertrouwen, het geschenk van Nobele aard en Innerlijke zekerheid." Het waren een heleboel, maar samen tot een prachtig geschenk. Stormtail keek zijn leader aan met betraande ogen. "Gebruik het voor het beschermen van jezelf om de clan te beschermen en laat nooit de hoop vallen. Vertrouw in jezelf en gebruik de wijsheid om beslissingen te maken." Hij knikte, zijn ogen nat van de tranen. Neus en neus kruiste elkaar voor de allerlaatste keer, van leader op deputy van leider tot dienaar. Maar bovenal, van vriend tot vriend. De neuzen, hij sloot zijn ambere ogen, en voelde gelijk als in een bliksemschicht de pijn van de klem om zijn keel. Hij hoorde het breken van zijn nek, en de geur van bloed. Het was de ergste pijn die hij ooit had gevoeld. Samen met de pijn van verlaten en achterlaten. Stormtail leek het niet meer te hebben, voelde zich vreselijk. Wat Crookedstar wel niet had mee moeten maken. Maar toen hij zijn ogen helder open deed, had hij een ander bepaald gevoel. Plus, hij had een andere naam. Stormstar keek naar Crookedstar, beide leaders of the Riverclan. "De laatste manen met Dreamheart hadden me veel sereniteit gegeven, ik had niet willen gaan.... zeg alsjeblieft dat ik over haar zal waken," Had de leader hem nog toegefluisterd. Crookedstar was nu weer verdwenen, en Stormstar fluisterde en dacht hem toe: '' Dat weet ik mijn vriend, en dat zal ik doen. Ik zal goed voor haar zorgen, maak je maar niet druk.'' Hij deed zijn half open ogen nu wijd en zelfverzekerd open. De wereld leek voor hem te draaien. Hij zuchtte diep. Stormstar dacht dat hij elk moment the Starclan zou verlaten, maar een zware diep stem, klonk in zijn oren. De stem leek op zijn eigen stem maar die was het niet. Hij wilde zich omdraaien, maar zag beweging van drie katten uit de groep. De stem sprak: '' Mijn zoon. Je hebt het goed gedaan. Je dacht dat je al weg zou moeten, maar wij zijn nog niet klaar. We moeten je iets zeggen wat je al veel eerder had moeten weten.'' Stom verbaasd maar met pijnlijk verdriet keek Stormstar naar zijn vader. Een langharige zwart witte kater met amberen ogen, zijn naam was Wiseheart. Er tussen liep een wonderschone poes die hij niet herkende, ze leek wel heel erg op zijn moeder. Want daarnaast, liep zijn moeder. Een zilvergestreepte langharige witte poes met helder blauwe ogen, haar naam was Mintflower. Ze liepen met z'n drieën op hem af. Zijn vader voor op met zijn warme ogen. Ze gingen zitten, Stormstar deed dat ook maar wist nog niet goed wat hij nou moest doen. Whiseheart keek naar de onbekende poes, die op dat commando ook naar voren kwam. Hij sprak plechtig verder. ''Dit mijn zoon, is.. jou zusje'' Stormtails ogen werden groot als manen. Verbaasd en geschokt keek hij naar de mooie poes. Zijn vader moest lachen om zijn reactie zoals Stormstar ook om stommiteiten kon lachen. Onzeker keek hij naar zijn grote vader, zijn voorbeeld. Opeens voelde hij zich weer een kleine kitten rond dartelend in de sneeuw. Snel hervatte hij zich en keek warm naar zijn zusje, ze begon te spreken met suikerzoete stem. '' Hallo broer. Ik ben Silvertear, vernoemd naar mijn dood geboren aard. Je hebt me nooit gekend, en me nooit mee gekregen. Ik ben verzwegen. Het spijt mij voor jou eenzaamheid in je leven. '''Stormtail had de tranen in zijn ogen staan. Hij was nooit alleen geweest, hij had een zusje! Ze raakte elkaars neuzen aan als begroeting. Hij wist dat hij haar nog wel in dromen tegen zou komen. Dat hoopte hij tenminste. Hij knuffelde met zijn moeder, en dacht te gaan maar zijn vader was nog niet uitgepraat. ''Stormstar, je hebt ook nog een levend nichtje. Ze heet Devilpaw, haar moeder is van een nest van één kit. Ze heeft de clan verlaten. Maar Devilpaw is nu alleen, zorg voor haar ze heeft je nodig. '' Stormstar was nogmaals met stomheid geslagen. Hij kende die kleine dreutel, maar had nooit gedacht dat ze familie van hem zou zijn. De vader was vast en zeker onbekend gebleven. Hij zuchtte en knikte'' Ik zal mijn best doen pap.'' Whiseheart knikte. Langzaam werd nu alles wazig. Hij raakte nog snel hun neuzen liefdevol aan, en bekeek de katten die langs de rand zaten, ze groette hem allemaal gedag. Het was een mooi gezicht. Uiteindelijk werd het met een zacht gesuis... zwart.

--*Starclan out*--
Stormstar opende langzaam zijn ogen. Hij zuchtte, en keek naar een kale normale steen. De maan was verdwenen, en de morgen zon wierp enkel een zwak licht de grot in. Hij had het ijskoud, het leek wel te vriezen. Hij schudde slaperig zijn kop. Maar stond toen op, draaide zich toen om, en liep naar de uitgang van de tunnel. Zijn stappen waren zwaar van alles wat hij had meegemaakt. De tocht leek lang te duren maar eigenlijk waren het enkele seconden. Toen hij naar buiten kwam, zag hij Nightstream, maar ook nog iets anders. De hele wereld leek bezaaid onder een dikke laag koud wit poeder. Hij keek er naar met ironische blik, sneeuw. Aan de rand van de tunnel stond hij, en zette zijn poot op de witte deken. Toen zijn poot de sneeuw raakte, trok hem gelijk sidderend terug. Stormstar lachte even goedmoedig. Hij schudde zijn hoofd, en liep over de sneeuw heen, naar Nightstream toe. Hij ging rustig bij haar zitten. Straks zouden ze weer aan de lange tocht terug beginnen. '' Zullen we nog maar even jagen voordat we vetrekken? Ik heb honger.''