Two snakes in one hide

De gestipte tabby had vernomen dat het kind van Claw met hem wilde spreken. Hij had de vorige leader niet geweldig goed gekend, maar de momenten dat ze samen waren hadden in zijn beleving een aangename band gehad. Zwartlokje had hij hem genoemd. En nu was diens zoon aan de macht. Hij wist weinig over de kater te zeggen, dus hij wist ook nog niet wat hij moest verwachten van deze roep. Dus was hij simpelweg komen opdagen op de plek die het meeste rust en afscheiding van de clan gunde. Hij voelde een twijfel in zijn aderen toen hij de opening benaderde. Dit was nooit de den van Tall geweest, die sliep immers naast hem. Dit was de den van Shrewstar, van Innerghost. De kater haalde diep adem en stapte naar voren. Dit was de den waar hij te horen kreeg wat hij verkeerd deed. Waar hij moest vertellen over hoe de wereld nu weer verging. En wie weet wat Cobra aan dat lijstje wilde toevoegen. De halsband van Sinclaw voelde zwaar rond zijn nek terwijl zijn ogen zich aanpaste aan het duister, al leek de ander nog steeds op te gaan in de schaduwen. Ogen even groen als de zijne, echter zonder het gele, was het enige wat hij goed kon onderscheiden. De kater ging zitten, duidelijk niet geintimideerd door de aanwezigheid van de ander. Hij was een enorm beest, groot, pluizig en zwaar. Daarbij was hij moe, en had hij geen fut meer om wantrouwig of alert te zijn. Wat maakte het ook uit? Hij stond toch in de genade van deze kat, hoe hij het ook wende of keerde. Dit was niet het eerste duister waartegen hij sprak. "Hallo Cobra, je wilde praten?" Sprak hij dan ook simpel, om verwachtingsvol de ander hierna het woord te laten nemen.

De thuisloze kat ging bij hem zitten, zijn groene ogen op de ander gericht. Het was niet vijandelijk op wat voor manier dan ook, eerder alsof hij hier met een oude bekende zat. Het was nu eenmaal niet in zijn aard om iets anders te doen, zelfs niet nu hij tot op het bot gebroken was. Op het moment hoorde hij nergens bij, nog niet in ieder geval. Hij had voor Sinclaw gekozen, al was hij nooit bewust dat het een keuze was geweest. Nu was de zwarte kat tegenover hem de beste mogelijkheid om niet alleen te moeten zijn wanneer dit alles tot zijn eind liep. Zou hij een Bloodclanner willen zijn? Zou het veel anders zijn dan in een normale clan te leven? … Zou hij gelukkig kunnen zijn daar? “Ik ben alles verloren waar ik van hou” Hij sprak het simpel en rechtuit, als een kater zo dom als hij bekend was. Om hierna een trieste en vermoeide glimlach te geven. “Ik heb betere dagen gekend, maar het is vriendelijk dat je het vraagt. Mag ik hopen dat het met jou beter gaat?” Zijn toon was warm, vaderlijk, als je door de zwaarte heen kon horen. De wereld bewoog gewoon zo veel sneller dan dat hij kon begrijpen, en dan kwam je hier.

De grijze kater duwde zijn oren wat naar achteren bij de woorden van de ander. Zijn groene ogen op een vreemde manier de blik van de leader beantwoordend. Sceptisch bijna. Hij vroeg zich af hoeveel de kater voor hem verloren was, hoe veel pijn hij wel niet kende. En hoe onkarakteristisch het misschien mocht zijn… voor een moment betwijfelde hij of deze zwarte kat wel kon begrijpen hoe hij zich op dit moment voelde. Maar hij knikte enkel dankbaar bij het gebaar, inziend hoe de ander zijn best deed om hem te troosten. Een actie die hij al helemaal niet had verwacht maar een die wel… prettig was. Iedereen om hem heen was zo gelukkig en blij met de dood van Sinclaw, het was fijn om eens te horen hoe iemand mee probeerde te leven. Ace luisterde naar wat de ander te vertellen had en slikte eens diep bij het verhaal. Hij had dat allemaal niet geweten, wat Sin in Bloodclan had gedaan. Was ze er gelukkig geweest? Hij hoopte van wel… Hij hoopte zo dat haar laatste maanden gelukkig waren geweest, zelfs al waren die zonder hem. De oud medicine cat had willen antwoorden op zijn woorden, maar hetgeen wat volgde zorgde voor een onzekere blik. “… Ben ik deel van de Elite?” Zijn toon wat zachter, in verbazing. Hij had in zijn ogen immers niks gedaan voor deze clan. Enkel de weg overgestoken naar zijn partner, en vanaf daar haar gevolgd tot het einde. Tot nu toe had hij zichzelf een vreemde gevoelt in beiden werelden, het was dan ook niet dat hij shock voelde bij het idee om Elite te zijn, maar eerder… “Zou je me echt willen?- Cobra, ik ben niet als jou, ik ben niet als Sin” Ietwat ongemakkelijk probeerde hij zijn gevoelens uit te leggen, al was hij duidelijk opzoek naar antwoorden. Want naast vermoeid was hij vooral… verdwaald en opzoek naar leiderschap. “Ik dood niet zonder rede-” Was dat het gene waar hij het meest tegenop keek? Doden had hij altijd zonder probleem gekund, hij deed gewoon wat hem was opgedragen. Maar het was altijd met een rede geweest… toch? “En ik heb nog nooit vijandig kunnen zijn. Niet tegen jullie toen ik een clankat was, bij Starclan, ik heb bij jullie gewoond voor een moon. Maar- maar ik zie niet zitten dat ik met kittens kan gooien en altijd boos kan doen naar iedereen die ik zie” Een beetje radeloos liet hij zichzelf zakken, zichtbaar comfortabel rond de ander en blij met het gezelschap. Hij wilde misschien niet denken om een Elite kat te zijn uit angst dat hij weer verbannen zou worden en zijn leven nog verder zou verpesten. Maar hij wilde gewoon niet alleen zijn… “Ik zal morgen een zalf maken voor de wond, zodat het vochtig en flexibel blijft.. Het heelt wel mooi zo te zien, dat is goed”

Cobra leek het niet uit te maken, dat hij niet zoals de rest was. Dat hij hem misschien ook teleur zou stellen op de manier hoe hij iedereen in Shadowclan teleur had gesteld. Het was vreemd om te horen, en ergens wilde hij het moeilijk geloven. “Dat is een understatement. Geloof me, ik heb een paar weken bij jullie gewoond” Misschien iets plagends, al was de humor in zijn stem nog altijd bedekt met een zekere vermoeidheid. Zijn ogen gleden naar de opening, waar een zonsondergang begon. Het was prachtig, daar was geen twijfel over mogelijk. Misschien wel de mooiste ooit. Er waren nog wel mooie dingen in de wereld. Hij kon ze gewoon moeilijk meer zien. Alsof de kleuren doffer waren geworden. Maar ergens wilde hij dit wel als een teken opvatten dat alles weer goed zou komen, uiteindelijk. Hij deelden zijn zorgen en Cobra had er antwoord op. Ergens deed de zwarte kat hem denken aan Tall, op de manier hoe ze altijd alle antwoorden hadden en alles goed konden laten klinken. Hij hoefde van Cobra niet te doden, maar hij merkte op dat er misschien katten waren die met hem zouden willen vechten. Een korte grinnik kwam uit zijn keel terwijl zijn ogen die van de ander vonden. “Ik ben niet bang voor wat andere mij aan doen, ik ben sterker dan wie dan ook van jouw clan.” Zijn zekerheid over dit onderwerp zei misschien al genoeg. De kat was onzeker over alles. Maar hij wist dat hij sterk was en kon vechten. Hij kon ook doden en verminken, maar hij deed het gewoon niet graag. Hij zag de waarde er niet van in. De kat zuchtte en drukte zichzelf omhoog. “Ik twijfel nog Cobra… of de Elite, of als een Rogue in die nieuwe schuur. Maar zelfs dan kan ik je katten helen, dan kom je gewoon naar daar gelopen” Dan kon hij ook niks verpesten. Niks verkeerd doen. Niet nog eens een thuis verliezen.