Some rivers are shorter than others

Heavenkit zat naast het tafereel terwijl het zich afspeelde. Ze zei niets, ze deed niets - had daarvoor de autoriteit niet. Maar haar met sterren gevulde kittenblauwe ogen keken toe. Ze was hier met een reden. Er was een lotgenoot die ze moest opvangen, iemand net zoals haar. Vacht, bijna volledig wit. Ouders uit twee verschillende clans, wiens liefde niet mocht bestaan. Een leven dat veel te snel afgesloten werd met een Riverclan begrafenis. Ze stond op en liep met kleine pasjes naar voren toen de kitten het land van de levenden verlaatte, zo vroeg nadat ze het ingekomen was. Heavenkit glimlachte terwijl ze de ander meewenkte, naar boven, naar Starclan. Daar was het warm en vredig. Daar zou ze kunnen waken over haar familie, tot in de eeuwigheid; zoals Heavenkit al manenlang deed.

Beekit kwam bij hen. Heavenkit kende haar, natuurlijke kende ze haar - ze waren allemaal vriendjes, hier in Starclan. De zwarte kitten verwelkomde hun nieuwe vriendinnetje in Starclan. Die vroeg meteen veel dingen; of dat haar naam was, of ze terug mocht naar mama. De dingen die ze allemaal hadden gevraagd toen ze hier kwamen, en die steeds hetzelfde antwoord hadden gehad. Heavenkit schudde haar kopje met verdrietige kittenblauwe oogjes. "Je bent bij ons nu.", piepte ze, met haar hoge kittenstemmetje. "Je kan naar mama kijken.", vervolgde ze. Beekit en zij konden dat niet echt meer, want hun moeders waren hier bij hen. Of, nu ja, Beekit's moeder was in Dark Forest - maar Heavenkit was bij haar moeder en ze was gelukkig. Ze kon de pijn van de anderen niet echt snappen.

Cheekykit zat achter een sterrenstruik gedoken. Enkele vliegende sterretjes verrieden waar hij zat, maar hij was heel goed aan het jagen. Op een vuurvliegje dat zich onlangs ook bij hen had gevoegd. Het was zomaar opeens verschenen en ging nu de rest van zijn leven hier leiden. Net zoals de prooi die gevangen werd, daarom zat het hier vol. Cheekykit stak zijn kontje in de lucht, maar voor hij 'ten aanval' kon gillen sprongen Beekit en Heavenkit naar het vuurvliegje en vloog het weg. Met een sip gezichtje keek hij het na over zijn schouder. Oh? Hij keek meteen terug. Werd daar een begroeting gemiauwd? Door kittens??? HAD ER ZICH EEN KITTEN BIJ HUN GEVOEGD??? Cheekykit bonsde op en neer, terwijl hij als een gek uit de struik stormde. Heavenkit was ondertussen wat informatie over Starclan aan het geven, maar daar was hij niet voor gekomen. "HEEEEEEY BEEKIT EN HEAVENKIT!!", riep hij onderweg naar de witte nieuwe kitten. Hij beukte tegen haar aan en sloeg zijn pootjes om haar heen. Cheeky knuffelde haar innig en snorde. "Wil je mee in onze vriendjes club?"

Cheekykit ging snorrend van de kitten af. Hoewel een kittenstapel erg fijn was vond de andere het misschien juist heel eng. Ze had de wereld zelfs nog nooit gezien, dat moest gek zijn. Zijn nieuwe witte vriendje was verward, maar hij bleef stil en legde een poot rond haar heen. Bij haar wens keek hij ook om naar vanwaar ze kwam. Hij begreep het wel, Cheekykit was zijn moeder ook achterna gegaan. Hij wilde het liefst van al bij haar zijn en Morningkit vast ook. Hij gaf haar een lik over haar witte wang en liet haar los. "Oké, zal ik mee erbij liggen?", piepte de bengaalse kater zachtjes. Hierna raakte hij het gras eventjes aan. Gewichtsloos werd hemel aarde en stonden ze nu bij de huilende ouders. Hij trippelde naar de buik van de mama en keek naar het lijfje van Morningkit. Veel kleiner dan ze nu was. Cheekykit legde zich ernaast en vouwde zijn pootjes onder zich. Zijn oogjes hadden een warme blik. Door de aanraking van tweede Morningkit kon hij voelen wat ze de laatste momenten had gevoeld. Ook de neusjes van Seamist en Settleddust lieten een paar tranen over zijn wangen glijden. Hij legde zijn kopje op de grond. Hoe lang zou Morningkit even willen liggen... samen?

Ach, jeetje.. Mousewish keek verdrietig naar het gezinnetje dat in de levende wereld nooit echt samen kon zijn, en daar ook nooit meer helemaal compleet zou kunnen worden. Het was verschrikkelijk verdrietig, niemand verdiende zulke pijn. Dit was niet het toedoen van Starclan.. Eigenlijk was vrij weinig maar het toedoen van Starclan.. De prachtige Starclanner drukte kort haar neus tegen beide ouders hun voorhoofd, om hen steun te doen, al zouden ze er niets van kunnen merken. Vervolgens trok ze terug naar huis, om hier de gestorven kitten te ontvangen.
Een kleine glimlach trok over haar gezicht toen ze zag dat Morningkit al een heus welkomstcomité had. Echter was dit natuurlijk veel te veel voor de jonge kitten, die nog maar een fractie van leven meegemaakt had. Mousewish wilde zachtjes in komen grijpen, maar zag toen dat haar jonge Cheeky met Morningkit wilde komen knuffelen. Ze gingen samen liggen, bij de verdrietige papa en mama. Het was vertederend om te zien, maar met een verschrikkelijk verdrietige ondertoon. "Hallo Morningkit," sprak ze toen, met warmte gevuld in haar hele lichaam. Ze zou de kitten zo goed mogelijk opvangen, totdat haar ouders weer bij haar kwamen. "Vind je het goed als ik bij je kom liggen?" vroeg ze hierna, zachtjes, teder. Zorgzaam.