no rain, no flowers ✿✿

Ze voelde zich misselijk maar door wat het kwam wist ze niet. Was het door de kittens? Of kwam het door het gene door hoe ze de kits gekregen had? Als ze had geweten dat dit gekomen was.. had ze het dan niet gedaan? Waarschijnlijk niet nee.. ze had al een nestje gehad, haar lieve kleine Spiderpaw, zijn vader ver weg in de bergen waar ze nog zo over droomde soms. En nu, nu had ze kittens van een monster, expres, zodat ze haar clan kon beschermen tegen zijn monsterlijke acties. Ze zou nooit haar kinderen met een schuine blik aankijken, ze zou net zo veel van hen houden zoals elke moeder deed.. maar ze was bang, bang voor een specifiek iemand. Sinds hij terug was was Sunflower weg. Verstopt in de nursury met schaamte en angst. Ze hield van Acorndust, vriendschappelijk maar misschien ook wel meer. Wie wist. Haar leven was de afgelopen tijd een achtbaan geweest van emoties. De hele Bloodclan overnamen had een deel van haar leven weggenomen en het zou nog tijden duren voor zij en andere er over heen zouden komen. Met een zuchtje lag ze in haar nest. Het stonk er nog naar die bloedhonden al waren ze al even weg. Hoeveel dagen? Geen idee. Ze kwam niet buiten, bang voor de blik van Acorn als hij haar dikke buik zag van de hoge verwachting. Rollend draaide ze op haar rug toen een steek door haar rug en buik trok. Door de pijn te verlichten ging ze op haar rug liggen en draaide ze haar buik naar boven, naar de sterren. Oh de sterren, hopelijk zouden ze inzien dat ze het gedaan voor de goede. Voor haar clan. Ze beet op haar kaken, van de emoties en de plotse pijnscheut. Haar achterpoot trok en nerveus hief ze haar kopje zodat ze haar roze buik zag. De kittens waren aan het trappelen. Een goed teken.. ze waren gezond en sterk. Voor de rest durfde ze er weinig over te denken. Toen ze zwanger geweest was van Spiderpaw had ze dagen lang gedroomd over hoe haar kindje er uit zou zien.. maar nu was ze bang dat als ze dat deed dat ze indirect aan Cobra dacht en op magische wijze de kittens in hem veranderde. Nee, ze probeerde positief te zijn, haar gedachtes te vullen met warmte en liefde al was dat verdomd moeilijk na alles wat er gebeurd was. Weer een pijnscheut ging door haar buik, dit keer erger. Ze liet een puf klinken en ze draaide zich snel op haar zij. Haar rug deed nu te zeer om er nog op te leunen. Haar mond opende zich, ze snakte plots naar meer zuurstof. Haar buik trok samen en haar eerste echte wee begon nu. Ze was een keer eerder bevallen, dus wist ze ongeveer wat te doen maar toch was ze bang. Ze wou niet alleen zijn.. en voor ze het wist riep ze zijn naam: ''Acornstar!''

De bevalling ging echter snel. Ze wist niet of hij op tijd zou komen, of hij überhaupt zou komen.. maar de weeën wachtte niet. De kittens kwamen en ze waren prachtig..

Haar drie kindjes,

Haar lieve baby's,

Ze waren prachtig,

Ze hield van hen en ze hoefde nooit te vrezen dat hun biologische vader hen ooit kwaad kwam doen, want hij brandde nu in hel.

''Mijn kindjes..'' Sprak ze, haar keel dik van emoties. Een traantje gleed over haar wang.

In de tijd dat hij veilig bij mama in de buik zat, kreeg hij natuurlijk niks mee. Hij zou zich niets herinneren in deze tijd dat hij rond zweefde. Hij had niet meegekregen wie zijn mama was, wie zijn papa was, helemaal niks. En dat was niet erg. De eerste paar dagen van zijn leven zou hij ook niks mee gaan krijgen ook, de oortjes en oogjes nog dicht terwijl hij weerloos tegen zijn moeder aan zou liggen en grotendeels van de dag zou gaan spenderen met slapen en drinken. Er kwam beweging in, een soepele bevalling bracht de eerste kitten levend ter wereld. Klagend begon hij luid te piepen, het was koud, hij had honger. Vanaf het moment van de eerste ademteug begon het instinct bij hem te komen, waarin zijn kleine jonge hersentjes meteen begonnen te werken. Het kleine zwarte bundeltje eindigde bij de buik, de warme warme buik van zijn mama, waar hij zijn kleine pootjes aan het werk zette door ze tegen de buik van zijn mama aan zette, terwijl de warme melk in zijn kleine lichaampje stroomde. Hij was thuis.

Hij had het er goed, het was er warm, het was vertrouwd, het was alles wat de kitten wist. Nou kon je misschien wel in twijfel trekken tot in hoeverre een ongeboren kitten iets kon weten, tot in hoeverre had hij een bewustzijn? Nou kan ik als verhaalverteller echter wel zeggen dat hij zeker niet leed, en das altijd mooi meegenomen niet waar?

Toen hij eenmaal als tweede op de aarde gekomen was de kitten verward, wie zou dat nou niet zijn? Echter wist de kitten nog niet dat verwarring een status was waar hij aan zou moeten gaan wennen, het zou vrijwel de helft van zijn leven beheersen als het kleine eitje die hij was, maar voor nu hing zijn overleving, zijn leven, gelukkig nog niet af van zijn onder gemiddelde diep teleurstellende brainpower, voor nu kon hij gewoon blind zijn instincten volgen, denk dat je dat wel aan kunt aye bud.

Piepend en blind vond het jochie dan eindelijk de warme melk, diens geur hem vanaf het begin van zijn ademhaling had lopen teisteren en begon hier dan ook uitermate van te genieten, een beloning voor de eerste prestatie van zijn leven namelijk daadwerkelijk beginnen te leven.

i am the dawn

. ................................................................................................................................. .

Er was veel warmte, alles was kalm. Ze zaten alledrie veilig in de buik, zonder zorgen en zonder problemen. Toen voelde de kleine kitten dat haar broertjes weg gingen. Al snel kwam zij aan de beurt en het voelde niet prettig. Wanneer ze erdoor was was het opeens zo koud maar de kleine pasgeboren poes volgde haar instinct en zocht naar wat warmte en wat melk. Meteen kwam er een piep uit haar mond en begon ze haar kleine pootjes in moeders buik te kneden en vond daar de melk waar de kitten korte tijd naar verlangde. Ze voelde de warmte die zij en haar broertjes deelden terwijl ze samen van de melk dronken. De oranje, kleine poes had nu alles dat ze nodig had. Een moeder, wat siblings, melk, en warmte. En dit was de ultieme start van het leven. Ons leven.

Together we are the light

Hij merkte dat hij toch wel veel gemist had in de tijd dat hij weg was, want ineens leek iedereen zwanger te zijn en de meesten nog zonder een vader ook. Hij had geen idee wat hij ervan moest denken, ergens was hij misschien bang voor het antwoord en de conclusie tot wat hij gekomen was. Maar het was niet iets dat hij kon concluderen voor er kittens waren. Hij wist niet meer wie het hem kwam vertellen, maar blijkbaar had een van de zwangere queens, Sunflower, naar hem geroepen. Voor een moment twijfelde hij of hij moest gaan, wilde hij weten of hij gelijk had of niet? Maar wist dat wegblijven misschien niet zomaar kon nu hij de leader was. Dus met een rustige tred had hij het kamp overgestoken vanaf de leaders den naar de nursery en stak hij er nu zijn kop naar binnen, zoekende naar waar Sunflower was. Hij wilde niet direct naar binnen gaan, bang dat hij de nursery meteen te vol zou maken.

Haar staart sloeg als een donsdeken om haar kittens heen terwijl ze hen net gewassen had en naar haar bolle buik hadden geleid voor hun eerste slokjes warme melk. Haar eigen blik gleed weg van het beeld en vingen de ogen van Acornstar. Een trillende zucht verliet zachtjes haar lippen nadat ze een brok in haar keel weg slikte. De tom was nog niet geheel naar binnen gestapt en ze wist niet zeker of het kwam omdat hij eigenlijk hier niet wou zijn of omdat het de laatste dagen hier enorm vol zat. De rood wit gevlekte queen keek even naar haar oude vriend voor ze zachtjes met haar oortjes bewoog om hem uit te nodigen. ''Je mag komen kijken als je wilt..'' Sprak ze fluisterend. ''Maar je bent niet verplicht als je niet wilt Acorn,'' Mauwde ze er zachtjes achterna waarna ze wat comfortabeler ging liggen en weer naar haar kittens keek. Ze moest ze nog hun namen geven..

Zijn blik vond de kat waar hij op zoek naar was geweest. Hij was nog steeds een beetje verward waarom ze om hem had gevraagd? Hij had wel gemerkt dat er geen kater in de buurt van de poes was geweest tijdens de zwangerschap en ergens had hij er wel naar willen vragen, maar nu hij de kittens zag liggen wist hij dat hij dat niet nu kon doen. Voorzichtig kwam hij dichterbij en bekeek stuk voor stuk de drie kittens. Twee waren rood, maar een was zwart. Hij trok wat ongemakkelijk met zijn oor, de kitten had zijn kleur duidelijk van zijn vader wie dat ook mocht gaan zijn. "Ze zijn prachtig." Sprak hij rustig. Maar er was een vraag die hij wilde stellen, hij wilde weten waarom. "Waarom riep je om mij?" Is er geen vader die je kon roepen? Hij wilde dat er wel bij zeggen, maar besloot dat nu niet te doen. Dat zou met de tijd komen hopelijk als ze eerlijk tegen hem zou zijn.

Onderwerp: Re: no rain, no flowers ✿✿