Blood must have Blood

<sub>Met haar kop op haar poten staarde Swallow voor zich uit. Ze had al dagen geen eten meer gehad van Orchis, en dit zorgde ervoor dat haar brein gekke dingen met haar deed. Zo zweerde ze dat ze meerdere malen Claw had gezien en teisterde de dode Bloodclanner haar dromen. Ze sliep slecht, hoorde telkens Cole om hulp roepen alsof ze weer bij de ontvoering was. Was zij maar meegenomen in plaats van Coalkit. Dacht ze dat nou echt? Ja. Als ze er zo over nadacht had ze heel graag getraind willen zijn door Claw, want wat was die kater toch slim en vaardig. Nee, dat kon ze niet denken. Het zat allemaal in haar hoofd, in haar hoofd, in haar hoofd. Claw!! Een zwarte schim trok boven haar langs, ze zag de hondentanden blikkeren en ze zweerde dat ze de intens groene ogen van de Bloodclan leader zag. Ze had haar vader nooit ontmoet, wist alleen maar dat hij een Bloodclannner was. Wat nou als... Claw haar vader was? Dat zou ze nog best realistisch vinden. Een geluid deed haar opschrikken. Was dat Claw? Ze miste hem. Nee, ze miste hem niet. Starclan, wat had ze een honger. Zou Starclan überhaupt wel bestaan? Nee, sowieso niet. Wat zou er gebeuren als Orchis weer terugkwam? Zou ze eten krijgen? Ze had zoveel honger, haar maag rammelde als een gek. In de verte hoorde ze pootstappen en al struikelend stond ze op. "Hallo?" riep ze, hopende dat het geluid echt was. Ze kon de realiteit niet meer onderscheiden van haar hallucinaties. Misschien was ze wel dood? Was dit de hel?

- Orchis</sub>

_{Eigenlijk wist ze wel dat ze het maar had gedacht, maar oh wat had ze gezelschap nodig. Ze dacht weer terug aan haar kittentijd, aan Coalkit. Coalkit.. waar was hij. Waarom redde hij haar niet. Waar was Thunderclan? Hadden ze überhaupt wel opgemerkt dat ze weg was. Vast niet. Swallow was nooit thuis geweest in Thunderclan, als ze er nu over nadacht. Nee, diep vanbinnen wist ze wel wat haar thuis was... maar ze wilde het niet toegeven. Nog niet. Het geluid dat ze hoorde was echt, en het duurde even voordat Swallow herkende wie het was. Orchis... de vieze man. Hij had haar hier voor dood achtergelaten. Hoe lang was het inmiddels geweest? Een week? Ze was de tijd kwijt, maar ze leefde nog. En dat was alles wat telde. "Orchis.." kraste de zwarte kat waarna ze een verrukkelijke geur rook. Kwijl ging spontaan langs haar kaken naar beneden druipen terwijl ze gek van de honger naar het overheerlijke stukje kip staarde. "Geef, alsjeblieft." miauwde ze, bijna op smekende toon. Wat had ze een honger. Alsjeblieft.}

_{Het kwijl droop langs haar kin op haar voorpoten, terwijl ze hongerig naar boven staarde. Haar tong lag een beetje uit haar mond, het was duidelijk dat Swallow mentaal gemarteld werd. Ze hoorde Claw weer in haar hoofd spreken, alsof hij een duiveltje was dat op haar schouder zat. Ze gehoorzaamde het stemmetje, want wat moest ze anders. Het stemmetje was het enige wat haar nog gezelschap hield. Het sprak haar toe om naar Orchis te luisteren. Ook al voelde ze dat er iets verschrikkelijks zou gebeuren als ze 'ja' zou zeggen. Maar ze zou het doen, want ze wilde koste wat kost dat eten verdienen. Maar Swallow was ook ongeduldig, en wanneer ze hongerig was, werd ze alleen maar ongeduldiger. Ze gromde kort. "Geef me nou gewoon die verdomde kippenpoot." Ze zou alles doen om maar ook één hapje te krijgen. Alles.}

_{Met een gestoorde, hongerige blik in haar ogen bleef ze de kippenpoot volgen die Orchis in zijn klauwen had. Haar gezicht vertrok tot een teleurgestelde grimas toen de Bloodclanner het voer weer terugtrok waardoor Swallow er nu zeker niet bij kon. De poes luisterde al bijna niet meer naar wat Orchis zei, en knikte alleen maar. Alles wat er nu maar omging in Swallow's hoofd was eten, eten, eten. Ze was gewoon gek geworden van dagen tot weken alleen zijn, niet eten en het enige wat haar gezelschap hield waren haar eigen gedachtes en de hallucinaties van Claw. Ze zou alles doen om eten te krijgen, om uit deze bak te komen, ook al zou dat betekenen dat ze haar familie gedag moest zeggen. Maar wie was haar familie? "Ik doe alles, Orchis, alles." hijgde ze hongerig met haar tong lichtjes uit haar bek gestoken. En ze meende het.}

_{Ze was nog nooit zo geweest. Misschien had ze het te danken aan de dagen alleen zijn zonder eten, of misschien was dit wel haar ware ik. Wie weet. In ieder geval focuste ze zich volledig op de kippenpoot, en registreerde ze nauwelijks wat Orchis zei. Oh informatie. Wat voor informatie wilde de kater? Ze wist het niet. "Thornstar is de leader van Thunderclan, Eveningglow is de deputy, Rousebell de Medicine Cat en haar apprentice is Waterpaw, mijn zoon." ratelde ze zo snel mogelijk, hopende dat Orchis het haar zou gunnen om wat happen van de kippenpoot zou geven. "Ikzelf ben een dochter van een Skyclanner en een Bloodclanner, maar weet niet wie mijn vader is." miauwde ze er nog achteraan. Zou dit genoeg zijn voor een lekker stukje kip? Wat wilde hij van haar?}

<sub>Swallowflight hijgde van de stress, van de intense honger, van de gekte terwijl ze afwachtend omhoog keek. Ze wilde zo ontzettend graag dat stukje kip dat ze niet eens door had wat voor gevoelige informatie ze over zichzelf had gegeven. Ze volgde het kippenpootje dat naar beneden viel en slipte zo snel ze kon er naar toe. Het maakte niet uit dat al het scherpe vuil haar poten open haalden, haar pijn deden. Nee, het enige wat er toe deed was dat ze te eten had. Dat ze iets te eten had. Ze knabbelde haastig van het kippenpootje, de laatste restjes vlees er af halende. Toen ze weer omhoog keek zag ze dat Orchis al weer weg was. Het was te laat om te beseffen dat ze het lot van één van haar kinderen nu had bepaald.

- Topic uit c:</sub>