Stuck in a bush

De wolken die de zon eerder bij dageraad hadden bedekt waren stilaan verdwenen. De zwart-witte kitten genoot van de zwakke zonnewarmte op zijn rug toen hij stilletjes de open plek op huppelde. Als het aan hem lag, wou het net zo kunnen verdwijnen als de zon dat soms deed. Naar Starclan's maanverlichte landschap met mist en schaduwen misschien. Hij wilde met eigen ogen wel eens zien hoe zijn moeder en Otterflights hun stekje eruit zag. Want tja, wie weet logen de Elders hem opnieuw voor! Maar helaas, hij zat als een bosbes vast aan een rommelige struik die Shadowclan heette. En die struik had nog wat rotte takken die Bloodclan heette.
{ SEDGEPAW & OPEN }

Opgetogen kwam hij het kamp binnen, zijn jacht was goed gegaan en hoewel hij eerst geïrriteerd was geweest door de Bloodclankat die mee had gemoeten, bleek die best oké te zijn geweest. Sedgepaw legde zijn prooien op de stapel en keek het kamp rond, op zoek naar zijn broer. Maar Twistedpaw bleek nergens te bekennen. Zijn staart zakte een beetje naar beneden door de teleurstelling maar de grijze apprentice besloot dat hij wel ander gezelschap kon zoeken. Normaal gesproken hield hij het bij katten die hem kenden, aangezien hij geen zin had om telkens weer de verbaasde reacties op zijn spraakgebrek te horen. Maar nu had hij opeens een avontuurlijk gevoel en Sedgepaw besloot iemand uit te kiezen die hij nog niét goed kende. Met springerige stappen liep hij op Rudekit af. "Hhey, Wudekith." Sprak hij opgetogen, meteen beseffend dat hij de uitspraak van de naam volledig vernietigd had.

Zijn droom over verre oorden en bosbesstruiken werd abrupt beëindigd toen een grijs gestreept gestalte zijn kant op liep. Vanuit zijn ooghoek zag hij de Apprentice, voor een kitten was hij al te groot, naderen. Het was Sedgepaw. Een aantal zonsopgangen geleden had Rudekit diens broer nog doen schrikken met een boskikker. Oeps. Sedgepaw daarentegen was voor de kitten nog wat een mysterie. "Hhey, Wudekith." Begroette Sedgepaw hem vrolijk. Rudekit hief zijn kopje scheef. Zijn naam had Mistflare hem gegeven en hij was trots op dit kleine beetje dat hij van haar had gekregen. "Hoi.." Begon de kitten nogal op zijn pootjes getrapt. "Het is Rudekit!" Corrigeerde hij snel. Hij wist vaag dat Sedgepaw moeite had met praten maar snapte het niet volledig. "Jij praat raar.."

Ah, Rudekit had goede oortjes, en had al opgemerkt dat dat niet helemaal was hoe zijn naam hoorde te klinken. Sedgepaw knikte en keek even naar zijn poten, het was nog steeds niet leuk om telkens aan te moeten horen wat hij allang wist: Dat hij niet praatte zoals de meesten. "Jaja, daht weedik." Mauwde hij terwijl hij weer opkeek en toch een beetje wist te glimlachen. Hij kon niet boos worden omdat een kitten het niet begreep. "Kijhk." Vervolgde hij en hij trok zijn lippen uit elkaar, en toonde de scheve en tanden en kaken. "Tis nie, da'k dom ben." Grinnikte hij, nee dat was het probleem niet. Tussen hem en Twisted speelde hij toch vaak de wijze oudere broer... Ook al waren ze precies even oud.

"Jaja, daht weedik." Rudekit trok met zijn oortjes. Het was even wennen aan het de Apprentices manier van praten. "Kijhk." De kater deed zijn kaken open en Rudekit rekte nieuwsgierig zijn nekje uit om het goed te kunnen zien. Hij zag dat zijn kaken anders stonden dan die van hem. Ze stonden scheef, net als zijn tanden. Het moest vast moeilijk zijn om te eten. Het verklaarde ook waarom Sedgepaw anders sprak. "Tis nie, da'k dom ben." Grinnikte de grijsgestreepte kater. Rudekit's lip krulde in een kleine glimlach. "Oh zo!" Mauwde hij begrijpend. Alleen... "Hoe komt het dat het scheef is?" Was het een litteken van een gevecht? Als de andere kater ging afkomen met een stoer verhaal dan stond hij op de eerste rij hoor.

Dat had het wel duidelijk gemaakt, en hij kreeg zelfs een kleine glimlach uit Rudekit met zijn opmerking. Maar de kitten wilde natuurlijk weten hoe hij er aan kwam. Je zag niet vaak katten met vreemde kaken, Sedgepaw kende niemand anders die had wat hij had. Even dacht hij eraan om een verhaal van een verschrikkelijk gevecht waarbij hij alles gebroken had te vertellen, maar liegen was helaas niet helemaal zijn forté. ”k’ben ‘r mee gheboren.” Legde hij simpelweg uit. Hij had zich vaak afgevraagd waarom, maar kon nooit een antwoord vinden. Zijn ouders waren goede katten, zijn vader was zelfs leader! Het kon toch geen straf voor hen zijn? “T’is soms wehl vervelnd, maahr i-ik ben ehr aangewend.” Legde hij uit, vroeger had Sedgepaw had verschrikkelijk gevonden. Maar waarom boos en verdrietig blijven als je er toch niks aan kon veranderen?

Er kwam geen gek, dapper verhaal. Nee, Sedgepaw zei dat hij ermee geboren was. “T’is soms wehl vervelnd, maahr i-ik ben ehr aangewend.” Vervolgde de Apprentice. Rudekit moest even de misvormde woorden laten doordringen en liet zijn kopje begrijpend hangen. De ander kon er helemaal niet aan doen, het was iets van vroeger. Net als Rude geen controle had over de dingen waar hij veel te jong voor was geweest om te herinneren. In ieder geval stak Sedgepaw er wel uit. "Nou...misschien is het nog wel stoer" Mauwde Rudekit tenslotte en hij ging zitten met zijn staart om zijn voorpootjes geslagen.

Hij had het geluk dat hij niet veel last had van rechtuit gepest, ook al kon Sedgepaw zich wel voorstellen dat er achter zijn rug om grapjes over hem gemaakt werden. De meesten behandelden hem met een zekere mate van respect, gemengd met wat ongemakkelijkheid. Hij was niet bepaald een fijne gesprekspartner als je het niet gewend was, al had hij nog zoveel te vertellen. Maar Rudekit leek anders over zijn misvorming te denken, en opperde dat het misschien zelfs wel stoer kon zijn. Sedgepaw grinnikte, hij vond deze kitten wel leuk, hij was openminded. "'Et is in ieder ghhval b'zonder." Sprak hij, hij praatte wat sneller, waardoor zijn woorden korter en nog minder precies werden. "Maar shtoer?" Hij schudde even zijn kop, dat kon hij niet zien.

De woorden die volgde waren moeilijker te begrijpen dan eerst. Maar Rudekit slaagde er steeds beter in om het te ontcijferen. Voor de kitten was stoer zijn en bijzonder zijn een beetje hetzelfde. Oke, Sedgepaw had er ook nog een onverschrokken verhaal van kunnen maken. Misschien een gevecht met een stinkende Bloodclanner? Dat was tien keer stoerder maar zo ging ook. Het was niet het allercoolste om te hebben maar je kon er toch wat mee. Rudekit haalde zijn schouders op. "Ja..." Hij knikte bedachtzaam. Bijtend op zijn lip zocht hij een voorbeeld. "Eh...Sedgepaw, de raadselverteller! Want ik moet eerst even nadenken"

De raadselverteller, dat was nog eens wat. Hijzelf had er nooit zo over nagedacht. Zijn zinnen waren inderdaad kleine raadsels, hoewel de meesten er na een tijdje wel aan gewend raakten. Zelf had hij het altijd als een pijnpunt gezien, zeker niet als een unieke eigenschap, maar het kon geen kwaad om er iets lichters van te maken. Sedgepaw grijnsde weer en knikte even, die titel beviel hem wel. "Het ish behter dan, nihks." Gaf hij toe terwijl hij Rudekit bekeek. "Wudekit de Raa'selkraaker." Doopte hij hem. Het was moeilijk om te geloven dat zijn spraak al flink vooruit was gegaan sinds zijn kittentijd, vroeger was er niemand behalve zijn broertje en vader die hem kon verstaan.  

Sedgepaw's raadsel waren erg verschillend dan die van de Elders. Het was een klein spelletjes dat de Elders speelden met hem en zijn dengenoten. Rudekit betrapte die oudjes er soms op dat ze hem twee keer hetzelfde raadsel voorhielden. En dan deed hij maar alsof hij uberslim was. Geheugenverlies was makkelijk naar zijn poot te wenden. Rudekit's ambere ogen keken op naar Sedgepaw die knikte. Hij probeerde zijn reactie te pijlen. "Het ish behter dan, nihks." Zei de kater, de naam positief ontvangend. Rudekit knikte, hij wist dat het een goede naam was. "Wudekit de Raa'selkraaker." Benoemde de Apprentice hem op zijn beurt. Raadselkraker? Dat was wat Sedgepaw zei toch....nou dat klonk ook wel cool! Het katertje had al veel 'titels' gekregen maar deze stond in zijn top vijf. "Uh-huh" Grinnikte hij. Tevreden hief Rudekit zijn neus in de lucht. "Die is leuk!" Kon dat zo bij de ceremonie niet afgeroepen worden?

Het was eigenlijk echt wel een leuke naam. Het gaf zijn vreemde praten een soort mysterieuze verantwoording, alsof hij meer wist dan anderen maar het verborg met moeilijk te ontcijferen zinnen. En natuurlijk wist Sedgepaw dat dat niet zo was; hij was geen orakel en hij ontving geen toekomstdromen van Starclan zoals de medicine cats. Maar het was fijn om zich eens goed te voelen over zijn eigenaardigheid. Rudekit leek ook tevreden met zíjn bijnaam. Sedgepaw vroeg zich onwillekeurig af of hij het wel goed verstaan had en grinnikte zachtjes. "Wee'tje, alsh je Appre'ce wordt, gaahn we 'r wel een k'r samen ohp uit." Stelde hij aan de kitten voor. Hij vond het leuker om iets met iemand te dóén, daar was hij immers beter in dan in praten.

Zijn nieuwe naam beviel hem wel. Ook Sedgepaw grinnikte zachtjes. Het geluid klonk weer anders uit zijn kaken. "Wee'tje, alsh je Appre'ce wordt, gaahn we 'r wel een k'r samen ohp uit." Zei Sedgepaw. Rudekit hief zijn kopje scheef, van deze reeks woorden verstond hij maar weinig. De kitten fronste nadenkend zijn snoetje. Zijn fantasy maakte hier niks van. "Wat?" Bromde hij enthousiast. "Die is te moeilijk. Nog eens." Als de raadselverteller zijn raadsel nog eens stelde, zou hij het deze keer vast en zeker begrijpen. Hij moest zijn nieuwe naam hoog houden.