[Open] In due time

De laatste tijd was er enkel chaos geweest binnen de clan en dat alles dankzij Tallstar. Maar goed, Quailspark probeerde het er positieve in te zien. Je kon niet lager gaan als je al op het diepste zat. Of kon shadowclan nog dieper zakken dan dat ze al zaten? Even schudde de lichtbruine poes haar fijn gebouwde kopje wat. Nee, daar mocht ze niet bij stilstaan, het zou haar enkel negatief maken en dat was het laatste dat ze momenteel nodig had. De gespotte tabby versnelde al snel haar pas om vervolgens over te gaan in een korte sprint, een poging om haar gedachten te verzetten. Haar inspaning was echter van korte duur aangezien ze al snel opsprong en met een nogal onhandige houding bovenop een omgevallen boomstam sprong. Even moest ze hevig haar best doen om niet van het ding te vallen, maar eenmaal haar balans gevonden te hebben, snorde ze even tevreden waarna een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. Haar helderblauwe ogen glommen even van tevredenheid. Ze wist dat ze voor altijd zou moeten werken aan haar lichaam, aan haar zwakke lijfje, maar dat was juist hetgeen dat haar moed gaf. Ze had altijd een doel voor ogen, altijd werkende, en daar was ze dankbaar om.

- Open

Langzaam sloop Sedgepaw richting zijn prooi: Een vogeltje waarvan hij de naam was vergeten. Hij slikte en deed zijn uiterste best om zijn mooie jachthouding vast te houden. Nog een paar stappen, bijna, bijna. Zijn oren schoten overeind toen niet ver van hem vandaan het geluid van nagels in hout en wat moeizaam gepuf klonk. Het was niet erg luid geweest, maar blijkbaar luid genoeg voor een vogel om ervandoor te gaan. De grijze kater probeerde nog een vruchteloze sprong, maar wist dat het al niets meer ging worden. Even schold hij van binnen op wie zijn perfecte jacht had verpest, maar besefte ook dat het niet diens bedoeling geweest zou zijn. Nou ja, dan toch maar even gaan kijken wie er zoveel moeite had gehad met klimmen. Sedgepaw liep richting de plek waar hij het geluid had gehoord en zag al gauw een kleine gedaante balanceren op een boomstam; Quailsprak. Hij bekeek haar even nieuwsgierig, ze leek wel een apprentice. Sedgepaw kon er niet onderuit dat hij haar best mooi vond, maar begreep ook dat die aanblik voor veel warriors een beetje afstotend was. "Hey! Je 'ebt m'n prhooi wegjaagd!" Riep hij om haar aandacht te krijgen. Hij bood haar een brede, en ontzettend scheve maar toch ietwat charmante, glimlach.

Verrast spitste ze haar oren toen woorden haar bereikten. Kort scande ze even haar omgeving waarna ze al snel zag wie het was. Het was Sedgepaw, een Shadowclan apprentice. Even knippede ze ietwat verast waarna een klein glimlachje op haar gezicht kwam, kleine spotjes van onzekerheid begonnen te twinkelen in haar helderblauwe ogen. "Ah... Sorry Sedgepaw, dat was nooit mijn bedoeling geweest,' beaamde de spotted tabby aan haar clangenoot. Kort knikte ze even naar hem waarna ze al snel van haar plekje sprong. "Hoe kan ik het goedmaken?" stelde ze meteen voor. "Uhm... We kunnen samen jagen, altijd veel gezelliger dan alleen. Of hm- nee- misschien toch niet het beste idee?" ze kantelde kort haar kopie waarna een frons op haar delicaat gevormde gezichtje verscheen. "Wel... Als er iets is dat ik kan doen om het goed te maken... Dan moet je het maar zeggen!" Ze glimlachte even en keek opgewekt naar de ander. Ergens voelde ze zich toch wel schuldig dat ze dit had gedaan. Man, als iemand dat had gedaan toen zij een apprentice was dan had ze er vaak dagen over zitten malen. Natuurlijk weerhield de jonge kattin er zich altijd van om erover te spreken, ze was er zich immers wil bewust van hoe dom zo'n kwestie kon overkomen naar anderen.

Hij werd meteen gespot en grinnikte een beetje terwijl Quailspark op hem af liep. Zo serieus was het allemaal niet, hij kon haar wel vergeven voor het ongelukje. Sedgepaw schudde dus ook glimlachend zijn kop toen ze haar excuses aanbood. Toch leek de warrior het goed te willen maken, en vroeg hem hoe ze dat kon doen. Hij keek haar aan en dacht even na. "Wah was je aan't doen?" Vroeg hij uiteindelijk maar toen hij niks kon verzinnen, als het iets interessants was kon dat misschien het gene zijn wat ze samen konden doen. Sedgepaw zou een beetje gezelschap geen probleem vinden, en Quailspark leek zeker niet de slechtste keuze.