Thank this guilt for teaching you [Clanmeeting]

for making you aware.

Ze stapte de medicine cat’s den uit. Het werd avond en haar blik ging naar de lucht, die al schemerig werd. Ze sloot even haar felgele ogen en snoof de lucht op. Wat was ze blij haar poten weer te mogen strekken en dit keer hoefde ze niet meer terug. Ze mocht weer bij de warriors slapen, gelukkig. Ze was er zo klaar mee. Ze was altijd al een doener geweest, stilzitten was niks voor haar. Ze was ook wel realistisch, ze wist best dat het niet anders had gekund. Dat het nodig was geweest voor Rousebell en Waterpaw om haar weer gezond op haar poten te krijgen. Het was alleen niet goed voor haar humeur geweest, dus de katten in den waren waarschijnlijk ook blij dat ze weer wat mocht doen. Een chagrijnige Eveningglow was nou niet echt het leukste gezelschap. Ze was kwaad geweest dat ze Lionpaw niet had kunnen trainen, kwaad dat ze niet mee had gekund om de ThunderClanners te beschermen die met Acorndust mee hadden gemoeten en gehavend terug waren gekomen. Haar felgele ogen gingen weer open en ze keek het kamp rond. De meeste katten waren al terug van hun taken. Ze had met Thornstar overlegd en hij was het er mee eens dat ze dit met de Clan moest bespreken. Dus liep ze naar de high rock en sprong er bovenop.

Ze keek nogmaals het kamp rond en ging zitten, voordat ze de woorden uitsprak die Thornstar ook altijd zei. “Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting.” Miauwde ze helder en hard genoeg zodat iedereen het kon horen. Ze wachtte totdat de katten zich verzameld hadden, voordat ze verder ging. “Zoals iedereen weet heb ik een tijd in de medicine cat’s den doorgebracht. Nu is duidelijk geworden dat het door giftige prooi moet zijn gekomen, dat ik ziek werd.” Vervolgde ze terwijl ze even gefrustreerd met haar snorharen trok. Dat zoiets simpels als een konijn haar bijna de das om had gedaan, zat haar totaal niet lekker. Het voelde bijna als een slechte grap, maar het was geen grap, het was bloedserieus. Het was een gevaar, een gevaar voor de hele Clan en misschien ook wel daarbuiten. “Omdat het een vergiftigd konijn was, mogen er vanaf nu geen konijnen meer meegenomen worden en op de prooistapel worden gelegd. Alle konijnen die er nu nog op liggen moeten eraf worden gehaald en opgeruimd. Zorg ervoor dat je daarna heel goed je poten wast.” Miauwde ze duidelijk. “Ik begrijp dat het lastig is, zeker nu de Elite zich in het woud bevind. Er mogen alleen niet nog meer katten ziek worden. We hebben nu alle warriors en apprentices hard nodig. Een andere keuze is er niet. Laten we hopen dat het enkel bij mijn vergiftiging blijft.” Even leek er iets ondoorgrondelijkst door haar ogen te flitsen. Toen draaide ze zich om en spong weer van de high rock af, zodat ze naar haar Clangenoten kon lopen. Om er voor te zorgen dat alle konijnen uit het kamp waren voor sharing tongues begon.

[Clanmeeting voor de hele Clan]
Belangrijk: Het jagen op konijnen is verboden! Konijnen mogen niet op de prooistapel terecht komen en moeten er nu af worden gehaald.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Lionpaw was net gearriveerd in het kamp toen ze zag dat een bekend gestalte zich in de menigte had gewaagd. Het was Eveningglow, haar mentor, die zich vervolgens op de High Rock begaf en de Clan aansprak. Nieuwsgierig naar wat de grijs-witte kattin te zeggen had, trippelde ze naar de open plek en keek ze met haar amberkleurige ogen naar boven. Ze hoopte maar dat het iets van goed nieuws was, dat konden ze wel gebruiken, zeker sinds de dreiging van Bloodclan. Maar de woorden van Eveningglow waren alles behalve positief. Ze meldde dat ze ziek was geworden door een giftige prooi te eten, een konijn in het specifiek. Lionpaw wiebelde met haar oortjes. Giftige prooien? Waar kwam dat ineens vandaan? Dan konden ze toch nooit helemaal zeker zijn dat de andere prooien ook niet vergiftigd waren? De rood-witte kattin keek in het rond en zag dat de rest van de Clan ook aan het fluisteren was. Toen hun deputy terug naar beneden kwam en richting de prooistapel liep, stond Lionpaw snel op en sprintte ze naar de oudere poes. "Ik zal ook helpen." miauwde ze gemotiveerd, terwijl ze met haar goudkleurige blik de prooistapel onderzocht, zoekende naar konijnen. Ze maakte zich graag nuttig voor de Clan, spijtig dat dit deze keer ten koste ging van hun voedselvoorraad... "Ben je nu terug helemaal beter?" miauwde ze, haar kop weer haar kant opdraaiende en de kattin een hoopvolle blik gunnende. Niet enkel omdat ze terug wou trainen, maar omdat ze ook oprecht bezorgd was geweest om de deputy.

Een clanmeeting! Altijd spannend. En nu ze apprentice was, was ze een kat die zelf haar prooi kon vangen. Ze had al een paar muizen gevangen, een paar mussen en zelfs een eekhoorn die ze zelf de boom in was gevolgd. Dus ze vond het helemaal terecht dat ze zichzelf een beetje naar voren wurmde. Eenmaal aangekomen was de boodschap echter een beetje stom. Geen konijnen meer? Ah, die wilde ze ook nog aan haar lijstje toevoegen! Stom. En alleen maar omdat Eveningglow er ziek van was geworden? Ze rolde haar ogen toen de mededeling afgelopen was en katten al naar de prooistapel gingen om konijnen weg te gooien. Jeetje, was dat niet zonde? Ze moesten toch juist sterk worden! Wie wist kwam BloodClan wel, ofzo. Ze zwiepte haar staartje gefrustreerd heen en weer. ‘We moeten prooi weggooien omdat één kat ziek is geworden van één konijn?’ vroeg ze hardop af, aan niemand in het bijzonder. Ze wilde gewoon niet als een leeghoofd zomaar bevelen opvolgen. Ze mocht toch best wel een beetje tegengas geven?

De eerste die naar haar toe kwam was haar apprentice. Ze gaf haar een knikje toen ze zei dat ze wilde helpen. “Heel goed.” Miauwde ze tegen haar. Ze wees met haar staart naar de rechterkant van de prooistapel. “Begin jij daar maar.” Toen vroeg Lionpaw of ze weer beter was. “Ja, ik ben weer beter. Dus verwacht dat ik morgen weer vroeg op je sta te wachten, dan mag je mij laten zien wat je in de tussentijd hebt geleerd.” Toen stapte zij naar de linkerkant van de prooistapel, maar voordat ze er was hoorde ze Sunpaw mopperen. Even richtte de blik in haar felgele ogen zich strak op de jonge apprentice. “Dat liever dan dat er straks een elder of een kitten dood aan mijn poten ligt.” Het was hard, maar misschien drong de ernst van de situatie dan tot Sunpaw door. “Jij mag in het midden beginnen met konijnen zoeken. Zorg er voor dat je niet heel per ongeluk een hapje neemt.” Ze staarde haar nog een tijdje aan. Toen liep ze door naar de linkerkant van de prooistapel en zocht met haar blik de prooistapel af. Totdat ze een konijn had gevonden. Aan zijn achterpoten trok ze hem van de stapel prooi af.

_{Nettleroot nam haar plaats in bij de High Rock haar ogen nieuwsgierig naar Eveningglow wendend. Het leek erop dat de gestreepte deputy weer aan het opknappen was. Vanaf haar plek onder Eveningglow kon ze duidelijk merken dat haar gele ogen helderder stonden. Maar ook bezorgt. Het nieuws dat haar ziekte door giftige prooi was veroorzaakt schokte Nettleroot. Ze wierp een figuurlijke blik op de prooistapel alsof ze verwachtte te kunnen zien of er vergiftigde stukken tussen zaten. Wat konden ze doen als ze zelfs hun eigen prooi niet meer konden eten? Ze richtte haar ogen weer omhoog en luisterde naar de rest van haar mededeling. Met een zucht rees ze overeind en stapte ze naar Eveningglow, Sunpaw en Lionpaw toe. "Ik kom ook helpen." Verklaarde ze terwijl ze zich over de prooistapel heenboog en een klein konijntje bij zijn achterpoot van de stapel aftrok. Een gedachte flitste plots door haar hoofd. "Wat nou als het een teken is van StarClan?" Vroeg ze aan haar deputy met snorharen die trilde van ongerustheid.

TAG @Eveningglow (+ Lionpaw, Sunpaw)}

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Haar mentor sprak dat ze terug beter was en dat ze morgenvroeg al meteen een training zouden houden. Lionpaw voelde enthousiasme aan haar pootkussens kriebelen toen ze dit hoorde. Eindelijk! Hopelijk zou ze de deputy onder de indruk kunnen krijgen met alles wat ze in de tussentijd geleerd had en zou haar harde werk niet voor niets zijn geweest. Ze keek om toen ze een bekende stem hoorde. Sunpaw.. Natuurlijk had die weer iets te zeggen, met haar grote mond altijd. Lionpaw onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen, zich er maar al te goed van bewust zijnde dat haar mentor als deputy vlak naast haar stond. Toen ze de woorden van Eveningglow echter hoorde, kon ze het toch niet laten om even kort te grijnzen. Deze verdween echter weer zo snel als 'ie gekomen was bij het zien van een bekende grijze vacht. Nettleroot. Lionpaw keek de ander even kort aan, voor ze zich verder op het zoeken van konijnen richtte. Ze had er al twee aan de zijkant gelegd. De woorden van de grijze kattin spookten rond in haar hoofd. Lionpaw kon het niet laten om aan Bloodclan te denken. Als het echt een teken van Starclan was, hadden hun voorouders dan ook nog goed nieuws of..? Eerst de dreiging van Bloodclan en nu vergiftigde prooi...

Met vernauwde blauwe ogen keek de kater naar de Thunderclan deputy die sprak over vergiftigd prooi. Het bleek om konijnen te gaan. Snowleopard likte zijn lippen waar nog een stukje konijn opzat. Eveningglow sprak verder. Sunpaw, een jonge kersverse apprentice sprak en haar woorden klonken logisch in zijn oren. Zeker omdat Snowleopard nog niet lang geleden deze dag zelf een konijn had gegeten. "Sunpaw heeft een punt. Ikzelf heb net nog een konijn gegeten en voel me prima," sprak Snowleopard dan ook terwijl hij naar zijn deputy keek. Wat was het nut van prooi weggooien. Dat één konijn vergiftigd was geweest, betekenende niet dat alle konijnen dat waren. Toch voelde hij een vreemd gevoel in zijn maag, maar dat was waarschijnlijk ongemak door de woorden die Eveningglow daarnet uitgesproken had. Het laatste wat Snowleopard wilde was ziek worden, zeker na wat hij in zijn jeugd had meegemaakt.

@ Sunpaw" @Eveningglow

WORDS ARE LIVING THINGS.

Stag wiebelde even met zijn oren. Luisterend naar de deputy. Ze mochten niet meer op konijn jagen.. maar juist rond deze tijd was er konijn in overloop. Zeker jonge kleine dingen die nog geen gevaar kende.. Dit was de tijd om goed te eten en reserves op te bouwen. Niet om weg te kijken.. Zijn oren vielen in zijn nek, voor zijn blik naar zijn broer schoot die het tegensprak. ”We hebben konijnen nodig. Wie zegt dat ze allemaal vergiftigd zijn?” Opperde hij rustig, zijn deputy aankijkend. Sure hij zou haar order kunnen begrijpen en respecteren. ALs het logisch was.. dit voelde niet logisch aan.

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Er was weer eens wat aan de hand, commotie kwam hem tegenmoet toen hij het kamp binnenkwam. Niet dat hij ver weggeweest was, hij had gewoon geluierd in de Sandy Hollow. Waren toch geen trainingen daar. Eveningglow, hun tijdelijke door ziekte verslagen Deputy, stond op de High Rock. Ze zag er weer een stuk beter uit. Wel, niet alsof ze ziek was. Hij had haar niet echt gezien tijdens die periode. Was kantje boord geweest, had hij begrepen. Eens kijken wat ze te melden had. Wel, horen eerder dan. Tenzij ze met gebaren ging werken. Voor sommige katten was dit misschien wel handig, niet de slechthorenden bedoeld hoor. Eveningglow stak een heel verhaal af, dat voor zijn gevoel ook korter kon. Vergiftigt konijn, bijna dode Eveningglow, weg konijnen.Klaar, veel simpeler. De tabby poes voegde woord bij daad en gaf het goeie voorbeeld om die vrolijke snuffelaars van de prooistapel te verwijderen. Wel, dode snuffelaars. Nu, Thunderclan zou Thunderclan niet zijn als er geen weerwoord klonk van de katten. Eerst van Sunpaw, die haar mening duidelijk uitte. Hoewel Eveningglow duidelijk niet overtuigd was erdoor, kreeg het rooie katje toch wel bijval. Nettleroot vroeg zich af of het een teken van Starclan was. Man, Starclan had behoorlijke rare manieren van berichten doorgeven. Het was duidelijk, ze wouden hun geliefde konijntjes niet kwijt. ''Dat wordt afscheid nemen iedereen''zei hij lachend. Zo zielig. Zeg, wat gingen ze eigenlijk met die konijnen doen? Begraven?

Er ontstond een glimlachje rond haar lippen toen Nettleroot naar haar toestapte. Ze was een goede warrior geworden. Ze was blij dat ze haar final assessment afgenomen had. “Fijn Nettleroot, bedankt.” Miauwde ze terwijl ze het konijn een eindje van de prooistapel afsleepte en daar weer neerlegde. Ze zou er straks een patrol op uit sturen om de konijnen te begraven. Eerst maar eens zorgen dat ze allemaal van de prooistapel af waren. Haar schouders verstrakten even toen Nettleroot vroeg of het een teken van StarClan was. Iets wat ook steeds door haar kop had gespookt. Misschien dat StarClan haar iets wilde vertellen. Iets over de prophecy of nog beangstigender iets over haarzelf? Wat als ze hiermee aan wilden geven dat zij niet op de juiste plek zat nu. Dat ze haar niet zouden accepteren mocht ze ooit Thornstar moeten vervangen. “Ik weet het niet.” Vervolgde ze toen tegen de jonge warrior. Het zat haar dwars, maar dat ging ze hier net uitspreken. Ze zou geen zwakte laten zien. Haar felgele ogen keken weer naar de prooistapel totdat ze nog een konijn spotte. Ze klom wat omhoog de prooistapel op toen Snowleopard achter haar haar bek open trok. Niet lang daarna gevolgd door Stagstine. Haar blik werd ernstig terwijl ze Snowleopard aankeek. “Hopen dat dat dan zo blijft.” Sprak ze serieus, voordat ze naar Stagstine keek. “We hebben leafbare ook overleefd. We hebben gezonde katten nog meer nodig nu BloodClan in het woud is, meer dan de konijnen. Als de helft van ons in de Medicine cat’s den ligt. Wie gaat ons dan beschermen? Die konijnen doen dat niet voor ons.” Zei ze terwijl ze hem nog even strak aankeek. Toen pakte ze het konijn die ze had gezien bij zijn oren en trok hem de prooistapel af. Ze negeerde de sarcastische opmerking van Smouldertongue. Ze konden het er allemaal dan wel niet mee eens zijn. Ze deed dit om de Clan te beschermen, niet om hun te pesten. Als zij dat nu niet in konden zien jammer dan. Ze legde het konijn bij de andere die ze eraf had gehaald. “Nettleroot, Stagstine en Smouldertongue. Jullie brengen straks de konijnen buiten het kamp om ze te begraven.” Begon ze terwijl ze zich weer omdraaide. “Snowleopard ik wil dat jij je laat controleren door Rousebell of Waterpaw. Als je later buikpijn krijgt moet je direct naar ze toe gaan.” Toen keek ze naar de apprentices. “Jullie mogen straks nog één keer de hele prooistapel door of alle konijnen er echt af zijn.” Daarna keek ze of ze nog een konijn zag liggen, maar de meesten leken er nu af te zijn.

Sunpaw vertikte het ook om te helpen goeie prooi zomaar weg te gooien. Haar opstandige blik ging naar Eveningglow, die haar beval om te helpen maar ze verroerde geen spier. Ze snapte de ernst heus wel, maar het was maar één konijn. En toen kreeg ze al snel bijval van een wat Warrior, Snowleopard. En toen ging de golf door, want ook Stagtine gaf haar bijval. En dat gaf de jonge apprentice maar ál te veel zelfvertrouwen. Ze hief haar kin op en vuur fonkelde in haar blauwe ogen. Hah! Lekker puh, Eveningglow. Maar, ook al begon de rest van de clan wat tegen te stribbelen, bleef Eveningglow bij haar punt. Sunpaw rolde haar ogen. Ze wilde a) niet helpen en b) niet toegeven. Ze sloeg dan ook met haar staartje. ‘Ik vind het nog steeds onzin,’ miauwde ze stellig, terwijl ze met afkeer toekeek hoe meerdere, volle konijnen van de prooistapel werden getrokken. Ze schudde haar kopje. ‘We hebben toch júíst meer eten nodig als BloodClan in het bos is? Straks zijn we niet sterk genoeg als ze aanvallen!’ Haar nog wat hoge, kinderstem schalde koppig over de vlakte. Ze mocht dan jong zijn, ze wilde altijd duidelijk haar mening laten horen.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Lionpaw was druk bezig geweest met het uitzoeken van konijnen dat ze de hele heisa niet meer in de gaten hield. Pas wanneer Eveningglow haar stem liet horen, keek ze terug op. Ze knikte bij de woorden van de deputy, waarna ze naar Sunpaw keek die het niet laten kon om haar arrogante bek open te trekken. "Weet je wat Sunpaw, dat eet jij toch lekker al die konijnen op. Dan zijn we ineens van je af. Met je arrogante bek altijd." miauwde ze fel terug, haar zowel mentor als deputy verdedigende. Misschien niet op de juiste manier maar ze kon er nu eenmaal niet tegen als ze Eveningglow's woorden in twijfel trokken. Haar amberkleurige blik keek de jonge kattin zowel fel als uitdagend aan. Ze durfde vast niet terug te praten, zeker niet waar hun deputy bij zat. Ergens had ze zoveel zin om de jongere poes eens een flinke mep tegen d'r hoofd te geven, misschien kwam er dan wat verstand bij.

Tag: Sunpaw & Eveningglow

Popcorn erbij

Als je iets zei, kreeg je toch wel wat aandacht altijd. En soms taken. Dus wenste hij dat hij zijn mond even gehouden had, want nu moest hij samen met Stagstine en Nettleroot die konijnen een begrafenis geven. Wel, dat was als Sunpaw ze daar de kans voor zou geven. Die kleine had een hoop praat. Geamuseerd luisterde hij naar het poesje die haar mening klaar had over de situatie. Tuurlijk, kind had een punt. Alleen wist hij niet wat ze er aan zouden hebben als de helft van hun dood was of doodziek vanwege het eten van konijnen. Tenzij ze Bloodclan dan konden afschrikken, dachten die dat ze een enge ziekte hadden ofzo. Dan nog, dat leek het hem niet waard. Lionpaw, de Apprentice van Eveningglow, had geen tijd voor zulke praatjes. "Weet je wat Sunpaw, dat eet jij toch lekker al die konijnen op. Dan zijn we ineens van je af. Met je arrogante bek altijd." Wowie, die had ook wel haar zegje klaar. Smouldertongue was geen grote dramaliefhebber, maar zulke dingetjes waren wel eens leuk om te horen. Goeie uitval ook, mooie keus van woorden, alleen wat luguber misschien. ''Wist niet dat we Windclan waren geworden''zei hij, misschien deed hij er een schepje bovenop, maar misschien viel het wel mee. Kijk, dat was zijn manier van zijn mening uiten. Als die hoppers giftig waren had hij liever iets minder prooi dan prooi waarvan je straks nog dood neer viel. Al vroeg hij zich wel af of het bij konijnen bleef. Want waarom zou zo dier opeens vergiftigt zijn? Niet dat het zijn zorg was. Wel, het was zijn zorg ook wel, maar hij kon er niks aan doen.

❤

Sunpaw verwachtte reactie van Eveningglow, hopend dat ze iets tegen haar zou zeggen, dat ze gelijk zou krijgen. Haar staart sloeg heen en weer, haar helderblauwe ogen glommen uitdagend. Maar het was die hinderlijke Lionpaw die haar bek durfde open te trekken. Ze draaide haar kop als een wilde tijger naar haar toe en dit schoot écht bij haar in het verkeerde keelgat. Haar haren kwamen allemaal overeind en ze ontblootte haar nagels. ‘Wát zei je tegen me?’ siste ze kwaad, waarna zonder te aarzelen richting de poes begon te rennen. En hoe dichterbij ze kwam, hoe kwader ze werd. Ze ontblootte haar tanden en gilde keihard. Ze sprong recht op Lionpaw af, slaand met haar klauwen richting haar schouders. De trut moest háár grote, hielenlikkende rotbek houden. ‘Ik dúrf tenminste de waarheid te zeggen, maar jij bent een zwakke schoonpoot die alles doet om in een goed lichtje te staan bij je mentor. Ze is je moeder niet!’ siste ze, waarna ze ongecontroleerd met nog een klauw richting het gezicht van Lionpaw sloeg met een schreeuw van woede en inspanning. Lionpaw moest niet doen of ze beter dan haar was, want dat was ze niet. Ze was een laffe volger die niet voor zichzelf kon nadenken, dat bewees ze maar weer.

Dustpaw legde haar oortjes in haar nek bij de discussie die uitbrak na Eveningglow's aankondiging dat ze geen konijnen meer mochten eten na de vergiftiging die hun deputy daardoor opgelopen had. Haar klonk het allemaal logisch in de oren - maar blijkbaar vond Sunpaw dat niet zo, en dus had ze besloten dat ze ook boos zou kijken. Maar de jonge tabby stond naast haar zusje tot die plots weg begon te lopen en Lionpaw met klauwen aanviel. "Sunpaw!", klonk er geschrokken van Dustpaw af; ze zette een paar passen dichterbij maar bleef wijselijk uit het gevecht. Ze wou geen kant kiezen, ze vond beiden leuk. Maar als het moest.. Dan zou ze alles doen voor Sunpaw. "Alsjeblief..", mompelde ze enkel nog, waarna ze haar blauwe oogjes toekneep. Nee, ze wou dit niet zien, ze was zo bang dat één van hen gewond zou raken. Alsjeblief, Sunpaw, konden ze niet gewoon allemaal vriendjes zijn..?

Oh, haar woorden hadden voor reactie gezorgd. Ongetwijfeld. Een kleine grijns speelde om haar lippen toen ze de rode poes op haar af zag komen. Ja, kom maar, kleine kitten. Lionpaw zou nooit zelf een eerste aanval inzetten, dan kon ze nog zeggen dat het zelfverdediging was. Maar nu had ze alle kans om de kleine rat eens een goed lesje te leren. Haar brede postuur zette zich schrap voor Sunpaw die op haar af kwam gevlogen. Het was een pure woedeaanval, makkelijk in te schatten. De rood-witte poes sprong dan ook behendig opzij en ontweek zo de aanval naar haar schouders. De poot die echter volgde had ze te laat opgemerkt. Een kleine snee ontstond onder haar oog en een paar druppels bloed rolden naar beneden. Met haar tong proefde ze de ijzerachtige smaak. Haar amberkleurige ogen keken het rottige beest fel aan. Oh, als ze het zo wou spelen. Haar poten spanden zich aan en haar oren legde ze plat, vliegensvlug richting Sunpaw schietende. Ze deed een poging om op diens rug te springen en de kop van Sunpaw in het zand te duwen. "En wat ben jij dan? Ik kom tenminste uit Thunderclan, jij had net zo goed rogue kunnen zijn. Zo waardeloos ben je ook." siste ze gevaarlijk in haar oor, waarna ze terug wegsprong en het zand van zich afschudde. Dat ze haar rug richting Sunpaw toonde, wou zeggen dat ze allesbehalve vond dat de ander gevaarlijk was. Algauw voegde ze zich bij Eveningglow en Bloomburrow, de rosse kattin slechts een vieze grijns gunnende waarna ze aanstalten maakte richting de kampuitgang. Ze besteedde haar kostbare tijd niet aan zo'n rotjonk dat wartaal uitpiepte. Een grote bek had ze wel, maar daar bleef het ook bij.

Opeens liep er ‘iets’ tussen Sunpaw en Lionpaw ontzettend uit de poot. De kattinnen hadden enorme grote monden tegen elkaar en het volgende moment rolden ze als een stelletje kemphanen over de grond. Ze had even geen tijd om op de opmerking van Smouldertongue in te gaan. Die ze ten eerste een sneer had willen geven, dit was even belangrijker. “Kappen!” Het was bijzonder hoe helder haar stem kon blijven, maar toch zo duidelijk en hard kon klinken. Waardoor alles even op zijn grondvesten leek te trillen. Haar felgele ogen flonkerden kwaad terwijl ze zich bruut tussen de twee vechtende apprentices induwde. “Nog één keer dit gedrag en jullie mogen een week terug de nursery in, als jullie je niet kunnen gedragen als apprentices.” Miauwde ze terwijl ze hen beiden doordringend aankeek. “Jullie mogen de rest van de dag de teken uit de vachten van de elders gaan halen. Allebei. Hup opschieten! Niet stoppen als het donker wordt, ik kom naar jullie toe als ik het genoeg vind.” Riep ze scherp verder. Daarna draaide ze zich om naar Dustpaw. “Jij checkt de prooistapel nog een keer.” Vervolgens keek ze Smouldertongue aan. “En ik wil dat dat patrol nu vertrekt. In plaats van onzin uit te kramen waar jonge katten bij zijn. Ik dacht dat jij ten miste wel volwassen was.” Miauwde ze weer rustig en helder, maar nog steeds met een scherpe blik in haar ogen. Deze hele situatie schoot haar in het verkeerde keelgat. Dat gevecht midden in het kamp maakte het er niet beter op. Kon iedereen niet gewoon even normaal doen…

Gelukkig kwam Eveningglow er al snel tussen om hen te redden. Oh, Starclan zij dank. Dustpaw durfde terug te kijken, al had ze haar oortjes nog steeds stevig in haar nek geduwd. De deputy droeg hen beiden op om de teken van de elders te gaan halen, en dat als ze niet braaf zouden zijn ze weer een week de nursery in zouden moeten. Oh, Dustpaw vond dit allemaal niet leuk, in tegendeel. Ze schrok toen Eveningglow haar aansprak - haar blauwe oogjes werden groot van angst. Oh nee, ze had toch niets verkeerd gedaan? Zo snel als haar poten haar dragen konden liep ze op de prooistapel af, meteen druk scannend om alle prooien te checken. Starclan, alsjeblief, ze deed haar best - maar gelukkig richtte de deputy al snel haar aandacht daarna op Smouldertongue, waarop Dustpaw zich lichtjes durfde ontspannen; al checkte ze nog steeds druk de prooistapel, niet durvend op te kijken.

En toen ging het lekker mis, want als er spanning was ging het mis. Wel, soms waren katten slim genoeg om zich in te houden. Alleen Sunpaw had daar dus geen behoefte aan en ze ging er ook hard tegen aan. Het bracht hem zelfs van zijn stuk, kijkend hoe de apprentice Lionpaw gewoon in een keer aanviel. Niet al te vriendelijke woorden spugend. Wel, misschien mocht Lionpaw een hielenlikker zijn, ze deed haar best en waagde er niet op om giftige dingen te eten. Ergens leek hem dat juist verstandiger. Maar goed, Sunpaw en Lionpaw waren dus nu aan het vechten. Vechttraining sprak je meestal van te voren af jongens. Of nou ja, meiden. Gelukkig leek Lionpaw geen zin te hebben in een knokpartij en dus was ze alweer vlug weg van haar 'vriendinnetje'. Helaas was daarmee niet de strijd gewonnen. Verrassing, Eveningglow hield er blijkbaar niet van als twee clanleden elkaar in de haren vlogen. Een strenge poes hoor. Maar weinig dingen zo vervelend als teken verwijderen. Daarna gaf ze Dustpaw de opdracht om de stapel nog eens te checken en vervolgens keek ze weer naar hem. Ho eens even. Hey, hij stond aan haar zijde. Ze mocht dan wel boos zijn op haar apprentice, dat was nog geen reden om hem uit te schelden voor een kind. Even was er duidelijk woede in zijn ogen te zien, maar voor een keer beet hij op zijn tong en hield hij zijn bek. Hij liep langs haar heen naar de stapel verzamelde konijnen. ''Wilt iemand anders nog de begravenis bijwonen?''zijn stem was duidelijk een stuk minder happig dan net als hij twee van die beesten in hun nekvel pakte en wachtte tot Stagstine en Nettleroot hun aandeel meenemen.

Stomme slet die ze was! Sunpaw voelde haar bloed koken terwijl ze met haar poten sloeg. En toen ééntje haar doel raakte, voelde ze zich goed. Bloed zat aan haar nagels en ze siste fel. Ze merkte Dustpaw niet eens op die probeerde haar tegen te houden. Nee, ze zou zichzelf nooit durven te verdedigen zoals zíj dat deed. Ookal was Lionpaw groter en ouder, Sunpaw was geen mietje. Ze sloeg dan ook kwaad met haar staart en probeerde opnieuw een aanval in te zetten. Ze zakte wat door haar achterpoten om een nieuwe sprong in te zetten, maar Lionpaw kwam op haar af springen met haar dikke, logge lijf. Sunpaw was echt niet van plan om zich zomaar te laten vangen door haar, dus de sprong die ze wilde inzetten om aan te vallen, sprong ze weg van haar. Maar Lionpaw wist nog net haar te onderscheppen op haar achterhand, en ze klapte tegen de grond. Woest grommend rolde ze weg, echt niet haar vieze klauwen bij haar kop in de buurt latend. Maar toen ze haar uitmaakte voor rogue. Haar oren drukten in haar nek en ze klom overeind. ‘Ik heb twee ThunderClan leiders in mijn bloedlijn. Dus als iemand Thunderclan is, ben ík dat wel, dikke kittypet!’ siste ze naar Lionpaw. De poes keerde haar de rug toe en Sunpaw stormde al weer kwaad achter haar aan, totdat Eveningglow opeens tussen beide kwam. Ze blies nog eens kwaad naar Lionpaw, voordat ze naar de grote deputy keek. Die zou ongetwijfeld voor haar ster studentje kiezen. Ze kreeg al snel op haar flikker, maar ze wierp een dodelijke blik naar Lionpaw. ‘Ze wenste me dood! Moet ik dat gewoon pikken?’ miauwde ze fel terwijl ze naar de deputy keek. Ze zou dit écht niet zomaar laten rusten. Nee, Sunpaw had helemaal terecht gehandeld en Eveningglow moest maar eens goed letten op haar apprentice. Die was echt niet zo goedheilig als ze dacht.