The new World

Nee, de straten miste zij niet terwijl ze door het nieuwe kamp heen liep, in tegendeel, ze dacht er niet eens aan. De poes hechte nooit echt waarde aan haar omgeving, het was meer een canvas voor d'r, in de achtergrond, alleen daar om het bestaan van alles erop te garanderen. In een kunst werk ging het nooit om het wit dat eronder lag, het waren de kunstenaars die er betekenis aan gaven, het was aan haar zelf en de katten om haar heen er betekenis aan te geven. De ragdoll poes knikte, zolang zij er was, zolang haar familie er was zou iedere plek een work of art zijn en zo dus ook dit gestolen kamp. Wel was ze gefascineerd in het kunstwerk voor de restoratie, het werk van de Shadowclanners zelf, het was iets wat nieuw was voor de poes en haar nieuwsgierige aard in de juiste plekken raakte. Vandaar dat, net als nu, ze wel eeuwen kon zitten en staren, proberend de nieuwe wereld om haar heen, tot in de kleinste details, te begrijpen om deze naar haar eigen hand te kunnen draaien.

+ Brat

Brat had haar blik op een van haar vele kinderen gericht. Echter echtte de donker rode kattin meer waarde aan de ragdoll dan haar siblings. Brat was vreemd om die manier. Ze kon bijna een heel nest verachtte - behalve een gekozen individueel. Die ze dan ver boven de rest zou plaatse. Langzaam kwam er weer beweging in haar lichaam, haar koers gericht op de plek waar haar jongste dochter zich bevond. Eenmaal bij haar aangekomen gaf de commander de young-one een likje over haar hoofd. 'Tell me, what do you make of this place my dear?'

Haar moeder had de poes haar aandacht getrokken en even haalde ze diep adem, proberend de beste houding aan te nemen om een goede indruk te geven aan diegene die haar een leven op deze wereld had gegund. Het was dan ook een grote glimlach die verscheen toen de poes haar leek te belonen met een likje, alhoewel het dat natuurlijk niet hoefde te zijn, maar voor de jonge kat betekende het de wereld. 'Tell me, what do you make of this place my dear?' vroeg de commander. Even liet ze haar blik over het kamp heen glijden, het was interessant, dat was het zeker, het leek een redelijk goed thuis voor hun te zijn er was eten, warme nesten om je rust op te zoeken, ja het leek prima te zijn voor haar en haar siblings. " hm" begon ze, duidelijk goed nadenkend over ieder woord dat haar bek zou verlaten "Het is anders" even lachte ze kort "Maar iedere uitbreiding van ons gebied is een goed iets...toch?" voorzichtig keek ze op naar haar moeder, hopend dat ze het juiste antwoord gegeven had, een iets wat nerveuze glimlach op haar gezicht. "E-en ik denk dat we het een prima thuis kunnen maken, beetje jammer dat de woudkatten het daar niet mee eens lijken te zijn,  dat ze zo dom zijn dat ze ons dwingen te vechten" ze zuchtte kort, haar nadenkende blik nog altijd over de omgeving heen glijdend. Ze vond het daadwerkelijk spijtig dat de andere katten niet leken in te zien hoe veel beter zij wel niet waren, dat ze niet samen konden leven, maar goed uit eindelijk zouden ze het wel moeten begrijpen toch? Je kon een muis maar een bepaald aantal keren slaan voor je het dood.

Brat luisterde aandachtig naar de woorden van haar dochter en knikte instemmend wanneer dat nodig was. De poes sloeg haar staart rong haar meisje, niet omdat ze dacht dat ze last had van de koud. Cheriey's vacht was dik genoeg om haar voor de dikste winters te voorzien. Nee, het was een meer moederlijk gebaar. Zeldzaam voor de commandant, ze nam enkel zo'n liefkozende houding aan voor een klein groepje katten. 'Het komt wel goed lieverd, snel zullen we ze allemaal zo gebroken hebben dat ze als slaven naar elk bevel luisteren.' Ja, slaven die niet terug zouden vechten. Slaven die braaf deden wat ze opdragen werd. Of anders...

Ze kon wel opspringen toen haar moeder haar inwikkelde met haar dikke rode staart. Ze had iets goeds gezegd! Dat moest wel, waarom zou ze anders zou lief zijn tegen d'r? Kon deze dag nog beter worden? Hoewel haar gedachten in de wokkel waren deed ze haar best te luisteren naar haar moeders woorden, haar uiterste best. 'Het komt wel goed lieverd, snel zullen we ze allemaal zo gebroken hebben dat ze als slaven naar elk bevel luisteren.' mauwde deze en even keek cheriey op naar de grote rode poes. Slaven? Dat klonk niet echt....aardig? Ze zouden toch samen gaan wonen? Even liet ze haar blik over het kamp heen glijden...als mama het zei moest het wel kloppen concludeerde ze na een tijdje, mother is always right. Bovendien leken de woudkatjes niet al te gastvrij, misschien moesten ze inderdaad eventjes hard worden aangepakt voor ze vriendelijk zij aan zij konden wonen...met de gepaste eisen natuurlijk. "Als jij het zegt mamma" mauwde ze met een glimlach zo zacht als haar pluizige vacht. "Ik hoop veel vriendjes te ontmoeten hier, dan kan ik mijn skills aan ze laten zien!" vertelde ze de grotere poes enthausiast. Misschien zou ze zelfs de liefde van haar leven ontdekken?! Alhoewel de tom's hier niet bepaald..op haar level leken te zitten...maar never say never toch? Bovendien als het niet liefde is, is het wel een leuk spelletje niet waar?

De poes snoof en haalde haar staart dat als een symbol voor daar liefde tegenover haar dochter weg. Alsof het een snoepje was, die de jonge poes met een verkeerd iets heeft weten te verbeuren. Haar zachtheid was niet iets blijvend, het kon zo snel als het geven werd weer worden afgepakt. 'Deze katten zijn onze vrienden niet Cheriey.' Sprak ze, haar toon nu een stuk serieuzer. 'Het zijn vieze insecten die wij moeten uitroeien.' Ging ze veder, hopend dat haar dochter het beter zou begrijpen. Brat wilde niet dat ze positieve contacten ging leggen met de vuile honden die hier rond lopen.

Terneergeslagen wierp ze iets wat droevig haar blik op haar donzige pootjes, nu zichtbaar. Haar moeder had haar staart alweer terug genomen en de jonge poes had goed door dat ze iets fout gezegd had. Iets wat verward keek ze voorzichtig op naar haar moeder, de oudere poes leek serieus, maar woede zat er tot haar opluchting niet in. 'Deze katten zijn onze vrienden niet Cheriey.' mauwde de poes 'Het zijn vieze insecten die wij moeten uitroeien.' Even knipperde de poes met haar ogen, insecten? Kort keek ze om zich heen, zo verschillend leken deze katten niet van hen, maar als mama het zegt? Kort zuchtte ze, ze had haar moeder, diegene die haar een plek in deze wereld had geschonken, iemand die ze dankbaar moest zijn, teleurgesteld met het zeggen van één enkele zin! Hoe durfde ze? Hoe kon ze ook zo stom zijn. "o-oh" stamelde ze een beetje en hoewel haar hartje het niet ermee eens was moest ze toch echt geloven in haar moeders woorden, zij zou het beste voor haar willen, het beste voor haar weten. Langzaam knikte ze dan ook, terwijl ze de poes nog altijd niet durfde aan te kijken. "Je hebt gelijk mama, z-ze moeten uitgeroeid worden" ze knikte, als ze het vaak genoeg zei moest ze er wel in gaan geloven niet waar? Bovendien wilde ze alleen maar pret hebben, dat kon toch ook met bloodclanners van haar leeftijd? Vast wel.

Cheriey was nog niet helemaal gevormd in de perfecte dochter die Brat wilde dat ze was. Maar ze was nog jong, en beloofde tot nu toe veel goeds. Dus een enkele correctie hier en daar; dat kon Brat wel vergeven. De ragdoll bevestigde haar standpunt al klonk het wel wat onzeker. Brat gaf haar kind een likje tussen haar oren, om te versterken dat wat ze zei goed was. Al deze vieze ratten moesten van de aardbodem verdwijnen, hun regime moest vallen. Alles en iedereen die bij de clans hoorde zal kapot gaan. Dat was haar grote levens missie. 'Vergeet het niet.' Spinde ze zachtjes, haar woorden licht. Maar de duidelijke duistere ondertoon was onmisbaar. 

Verrast maar ook gerustgesteld keek het poesje op toen haar moeder haar een likje over haar kop gaf, bevestigend dat ze iets goed had gedaan. 'Vergeet het niet.' spinde de rode poes zachtjes, haar woorden weer zachter dan ze eerder waren geweest, ze had haar eer weer hersteld. Blij spon het kleine pluisje terwijl ze even haar oogjes sloot van geluk. "Nooit, dat beloof ik mama" mauwde ze met een liefdevolle blik in haar nu weer geopende groen blauwe kijkertjes terwijl de woorden nog altijd in haar koppie echode, shadowclan was minder dan hen of ze dat nou leuk vond of niet, mama had gelijk, altijd. "Trouwens mam" mauwde ze verder, een stilte beschouwde ze immers als ongewenst " ik heb iets nieuws geleerd" ze knikte trots, hopend dat haar moeder er hetzelfde over zou denken.

 

Brat knikte toen haar kleine meisje een belofte aan haar maakte. "Nooit, dat beloof ik mama" Woorden die gepaard gingen met een liefdevolle blik. De donker rode poes glimlachte lichtjes en haalde tevreden adem. 'Dat hoop ik Cheriey.' Want anders was alle moeite die ze in het poesje gestopt had voor niks geweest. Weer een mislukt project op haar naam, dat kon ze echt niet hebben. De moeder zou dan liever het keeltje van haar kind doorsnijden. Dat zou haar minder pijn doen. "ik heb iets nieuws geleerd" De Elite poes flikkerende toen ze plots de stem van de young-one hoorde. Iets wat haar uit haar gedachtes wist te halen. 'Hmm, is dat zo? Laat zien meisje van me.'

Met haar moeders betere mood was ook deze kleine meid in een goede bui, een grote glimlach haar gezicht sierend. 'Hmm, is dat zo? Laat zien meisje van me.' mauwde haar moeder toen waarop Cheriey meteen opsprong om een coole move te tonen die ze zelf had uitgevonden, alhoewel dit natuurlijk niet helemaal waar was, het katten lichaam kon immers maar in een bepaald aantal manieren bewegen en vele zullen het eerder hebben gedaan maar voor haar had zij het uitgevonden, had ze haarzelf geleerd, want dat was natuurlijk veel leuker.