Through hell and back

De zwart-witte poes wou uit het kamp. Misschien was het erg dat ze dit toegaf, maar ze verveelde dit te pletter. Ze ergerde zich aan alles en iedereen. Bloodclan hier, Bloodclan daar. Ze beloofde op alles wat ze lief was dat eens Bloodclan weg was, ze de eerste beste bloedzuiger aan de grens een kopje kleiner maakte. Poisonivy gleed met haar gifgroene ogen naar de uitgang van het kamp. O, ze wou zo graag naar buiten gaan. Zó graag. Maar net niet graag genoeg om vergezeld te worden door zo'n rotte beest. Irritatie droop van haar gezicht af. Toen ze een aanwezigheid voelde naderen legde ze haar oren dan ook plat. "Wat?" sneerde ze, voor ze zelfs zag wie het eigenlijk was. Haar dochter.

Na het hele gebeuren met Bloodclan en het terug op de rails krijgen van Shadowclan, voelde Auburnsong zich nogal moe. Ze had zoveel verschillende katten om zich heen gehad de laatste tijd en wilde nu eigenlijk gewoon eventjes wat tijd spenderen met iemand die ze kon vertrouwen. Nog steeds voelde ze zich niet helemaal lekker over wat ze gezegd had over Moonpaw, maar Acornstar had erom gevraagd, dus ze had iets moeten zeggen. Immers stond Shadowclan altijd voorop en moest ze ervoor zorgen dat Acornstar zou zien dat ze loyaal was. Ze liep een beetje in gedachten toen ze opeens een snauw hoorde en direct legde ze haar oortjes in d’r nek. Nu pas merkte ze op dat Poisonivy bij haar was en zij diegene was die naar haar gesnauwt had. ”Mam?” vroeg ze, iets wat onwennig. Wat was dit nou weer voor een gedrag?

Voor een tel viel er iets van schuldgevoel op te merken in haar gifgroene ogen. Echter verdween dit alweer zo snel als het gekomen was en keek de zwart-witte poes haar dochter neutraal aan. Neutraal maar vriendelijk. Een kleine glimlach spreidde rond haar lippen terwijl ze wat ongemakkelijk met haar oren wiebelde. Ze wist nooit hoe ze zich rond Auburn moest gedragen. Ze deed haar zo hard denken aan diens vader. Iets wat ze liefst in de verste hoekjes van haar gedachten wou gooien, doen laten verdwijnen. Maar nu stond zijn evenbeeld hier, en moest ze haar best doen om de twee als twee individuen te behandelen. Auburn kon namelijk niks aan de acties van haar vader doen. "Hey Auburn. Sorry, ik had je niet gezien." miauwde ze. Haar stem had zoet geklonken, maar haar gifgroene ogen gleden afwezig van haar dochter naar de rest van het kamp. Uiteindelijk haalde ze even diep adem en richtte ze haar blik terug op de rode kattin. "Alles goed met je?"