Fall down seven times, get up eight [Ravenpaw]

Settleddust kraakte een gewricht in zijn nek, terwijl zijn donkere ogen door het kamp gingen. Hij had zichzelf even een momentje rust gegeven, zijn kop op zijn voorpoten en zijn oren draaiden met de geluiden mee om het kamp. Het was ijzig stil, het was alsof men aanvoelde dat een storm eraan zat te komen. Grijze wolken hingen ook in de de hemel, de zon verbergend maar er was nog geen regen, enkel een gure wind. Het bracht de geur van de dennen met zich mee, en hij kreeg heimwee naar hun gebied. Hij mocht niet meer het kamp uit, wat een verrassing, maar het boeide hem niet. Het was nog maar een paar dagen die hij uit moest zitten. Acornstar zou spoedig genoeg komen.
Een zwarte apprentice viel hem op: Ravenpaw. Hij had hem nog niet fatsoenlijk kunnen bedanken voor wat hij had gedaan in het gevecht. Er was teveel tussendoor gekomen. Ruzies met Pepperpaw, een gevecht of twee. Nog steeds met een beurse kop kwam hij overeind, onderweg naar de zwarte apprentice die een leuk littekentje had overgehouden aan zijn gevecht met de bloodclanner. Hij had ook, als zovelen, teveel meegemaakt in korte tijd op een te jonge leeftijd. ‘Ravenpaw,’ bromde zijn stem dan ook zachtjes, waarna hij glimlachte naar de jonge kater. Hij was verschrikkelijk dapper en strijdlustig, misschien soms iets té. ‘Gaat het alweer wat, jongen?’