In order to succeed, we must first believe we can

Settleddust, deputy van Shadowclan! Het was nog een heel geheim. StarClan, het zou hem niets veranderen als Acornstar thuiskwam en van gedachte zou veranderen. Hij zou zichzelf niet hebben gekozen. Maar het was een mooie droom. Eentje die hij erg serieus nam. Settleddust was nooit ambitieus geweest, maar hij was een harde werker, loyaal en had zijn hele leven zijn best gedaan om zichzelf te bewijzen als een sterke Shadowclanner, dat zijn gemixte bloed geen verschil maakte. En nu, had hij een belangrijke taak gekregen. Hopelijk de laatste in een lange tijd, want dit was zenuwslopend en tegelijkertijd opwindend.
Settleddust voelde de wind afkoelen om hem heen, de sterren stonden in de hemel. Hij keek naar boven, het sterrenlicht in zijn ogen weerschitterend. Acornstar was daar ergens, aan het plannen, aan het plotten. Wat was de beste manier van aanpak, hoe zou hij Cobra naar zijn einde helpen. Want daar ging het om toch, wie uiteindelijk zou zegevieren? Een episch duel, tussen goed en kwaad. Want zo was het toch? Shadowclan was het goed, en zij, zij waren het kwaad. Zo zwart-wit moest het zijn. Hij legde zijn kop weer op zijn poten terwijl hij zijn gebed naar StarClan afmaakte. Tijd om te slapen. Bijna, want hij zag een wit lijfje tussen de schaduwen bewegen. Hij fronste even, waarna hij weer op zijn poten kwam. ‘Whitepaw,’ fluisterde hij zachtjes richting de apprentice. Hoe zou hij zich voelen onder al.. dit?