Peace Offering

De slanke tabby moest haar hoofd hoog heffen om ervoor te zorgen dat de haas die ze met zich meedroeg niet over de grond sleepte. Met vastberaden, bruuske passen liep ze ermee naar de medicine cats den; bijna alsof ze dit zo snel mogelijk moest doen, voor ze zich zou omdraaien omdat ze zich bedacht had. Maar ze had besloten dat ze beter wou zijn, ze wou evolueren, ze wou niet langer meer pijn creëeren waar ze ging. Dat was de reden dat ze probeerde vriendelijker te zijn, ook al vond ze dat ontzettend moeilijk. Ze wist nooit goed waar ze stond, wat ze moest doen, of het wel natuurlijk overkwam, of ze niet juist wantrouwen zaaide. Maar ze probeerde, was dat niet alles wat telde? Haar groene blik gleed over de kruidenstapeltjes in de den terwijl ze haar prooi zachtjes neerlegde. Ze bleef een beetje ongemakkelijk in de ingang staan, wachtend tot Falconpaw of Routnose zou opdagen. Op dit moment was ze niet heel zeker wie ze liever wou. Routnose zou makkelijker zijn, natuurlijk, maar was het niet voor Falconpaw dat ze effectief kwam? Ergens wel. Maar de makkelijke weg was, wel, zo veel makkelijker. De lafaard in haar hoopte dus dat hij niet kwam opdagen, dat hij ergens kruiden aan het verzamelen was of zo.

+Falconpaw eerst

Starclanverdomme, waarom was hij toch altijd zo kalm en koel, alsof hij door niets geraakt kon worden? Buiten de paar keren dat ze hem volledig overstuur gezien had, leek het wel alsof hij zelf een Starclankat was, met zijn eeuwige wijsheid en zijn onverstoorbaarheid. Het irriteerde haar mateloos, vooral vanwege de manier waarop het nog altijd pijn deed als hij haar aansprak met "Amberstorm" in plaats van "mama", zoals hij vroeger nog gedaan had. Maar ze wist dat ze het verpest had en ze wist dat het zo beter was, en ook al kon ze nog zo hard proberen om dingen te fixen; zo werkte het niet, dat wist ze beter dan wie dan ook. "Uhm, ik heb deze prooi voor jou en Routnose bij.", antwoordde ze, haar best doend om ook formeel maar beleefd te zijn. Alleen was dat nooit haar sterkste kant geweest. Amberstorm was van nature een zeer emotionele kat, en ook nu hoorde je de lichte trilling in haar stem.

Oh, Routnose at met Shatteredice en hij zou het niet op krijgen. Amberstorm zette aarzelend een stapje achteruit; ze voelde zich plots dom dat ze het hier was komen brengen. Natuurlijk was hij bezig en kwam ze hem alleen maar lastigvallen. Was dat niet immers alles wat ze deed? Anderen lastigvallen, hen pijn veroorzaken met haar aanwezigheid? Maar Falconpaw verbaasde haar opnieuw, zoals hij altijd deed, en stelde voor om het samen te delen. De deputy slikte even. Haar eerste instinct was om te vluchten, zoals ze zo vaak al gedaan had - sinds de dam gebroken was, was vluchten maar al te makkelijk. ."Oh, uhm, ik.." Ze zocht naar een excuus - ze kon zeggen dat ze al gegeten had, ook al was dat niet het geval, of dat ze een training gepland had - wat ook niet zo was. Eigenlijk was ze van plan om maar heel laat te eten vandaag, als ze al zou eten. Ze was meestal te druk bezig om daar heel hard aan te denken, en dan schrokte ze wel even snel een muisje binnen voor ze ging slapen als haar maag écht te hard gromde. Het was niet voor niets dat de jonge kattin zo afviel dat je de ribben door haar korte vacht kon tellen. Maar ze mocht niet opgeven, ze mocht niet zwak zijn; ze moest de moeilijke optie kiezen, en dus knikte ze aarzelend. "..Ok. Snel, want ik heb nog veel te doen.", antwoordde ze dan maar, een beetje awkward, toch nog even eraan toevoegend dat ze ook andere dingen aan het doen zou kunnen zijn en dat ze niet van plan was véél tijd te besteden. Toegeven was moeilijk, en ze deed al een zeer grote toegeving door hier gewoon te staan. Haar trotsheid en haar koppigheid lieten grotere stappen niet toe.

Een deel van haar hart zwelde op bij de het kleine glimlachje dat hij haar schonk. Hij had het recht om gelukkig te zijn, zoals zij dat nooit geweest was, en het was fijn om voor de verandering eens niet de reden te zijn dat die glimlach verdween, maar wel verscheen. En toch was er ook een deel van haar dat er bijzonder nerveus van werd - het was zo'n fragiele uitdrukking, voorzichtig, bijna bang misschien, en ze was maar al te bang dat die angst terecht was. Falconpaw vroeg of ze hier wou blijven eten of buiten. Het voelde een beetje aan als een keuze waar geen goed antwoord voor was. Hier, in zijn domein, in het vroegere domein van haar vader - ook al had ze hem nooit als vader gezien. Het was een constante herinnering aan haar jeugd. De geur van kruiden in haar snuitje maakte haar bitter. En naar buiten gaan, tsja, was dat zo veel beter? Ergens wou de deputy niet gezien worden met hem, niet omdat ze zich om hem schaamde of, Starclanverdomme, niet trots was op hem.. Maar omdat haar reputatie eentje was van een harde kattin, iemand die de clan voor haar familie zou kiezen, iemand die niet warm of moederlijk te noemen was. Misschien dacht ze dat de clan haar niet serieus zou nemen als ze haar eens in een ander licht zagen, misschien dacht ze dat ze alle respect waar ze zo hard voor vocht zou kwijtraken als ze eens niet bikkelhard was. "Hier is goed.", mauwde ze uiteindelijk zachtjes, waarna ze zich ongemakkelijk in de medicine cat's den legde. Liever eigen ongemakkelijkheid dan Windclan schaden. Alles voor de clan. In ieder geval was de medicine cat's den warm.

"Goed.", antwoordde Amberstorm enkel op de vraag van de medicine cat apprentice. Haar blik dwaalde de den rond, niet echt durvend om hem aan te kijken. Met haar voorpootjes kneedde ze onbewust de aarden grond en al haar spieren waren aangespannen. Ze was duidelijk in fight or flight modus - maar tot nu toe sloeg ze erin om rustig te blijven, om te blijven zitten. Als je haar zou vragen waarom ze dit zo moeilijk vond, zou ze geen antwoord kunnen geven. Was het haar opvoeding, die de oorzaak was? Of had het altijd al in haar karakter gezeten, met die koppigheid van haar, die trotsheid? Misschien was het wel een combinatie. Alles aan dit moment voelde zo fout aan, alsof ze iets volledig verkeerd aan het doen was, alsof ze later op dit moment terug zou kijken en met haar hoofdje zou schudden. Ze voelde zich gewoon zo.. Buiten haar karakter. Alsof het niet Amberstorm was die hier zat, maar iemand anders. Iemand die een band met haar zoon wou creëren, iemand die beter was dan zij zichzelf zag. Amberstorm nam een hap van de prooi en slikte het bijna zonder te knabbelen door, diep in gedachten, terwijl ze haar pootjes in de grond bleef duwen alsof dat haar anker was, alsof ze anders ongecontroleerd recht zou springen en zou vluchten. En misschien was dat ook wel zo.

Falconpaw antwoordde met een grinnik in zijn stem. Amberstorm dwong zichzelf om haar blik terug op hem te richten, om te zien hoe zijn snuitje oplichtte terwijl hij sprak over de belofte die hij Gorsepaw als kitten gedaan had. Plots overviel het haar hoe weinig ze eigenlijk wist over hem en over Hazelpaw. "..Zijn jullie vrienden?", mauwde Amberstorm na een lang moment stilte, haar stem klein - bijna angstig. Het voelde als zo'n persoonlijke vraag, een vraag die ze hem niet moest stellen, waar hij toch geen antwoord op zou geven. In zijn plaats zou ze in ieder geval geen antwoord geven tegen haar moeder, nee. Waarschijnlijk zou ze boos worden, iets roepen in de trant van 'ach alsof jij daar iets om geeft!' en dan boos weglopen. Maar was ze zelf zo veel beter als moeder dan? Misschien was ze exact geworden waarvoor ze altijd zo bang was dat ze het zou worden, en die gedachte deed meer pijn dan wat dan ook. Ze wou gewoon dat Falconpaw en Hazelpaw veilig waren, en gelukkig, en zij zou toch altijd dat geluk kapotmaken want zo was ze nu eenmaal.. En een tijger verliest nu eenmaal zijn strepen niet.

Falconpaw antwoordde met een brede glimlach op zijn snuit - een uitdrukking van geluk die ze nog nooit eerder bij hem gezien had, en dat brak haar toch al kapotte hart nog wat meer. Moeizaam slikte de jonge kattin even, proberend de brok in haar keel weg te krijgen; maar dat was zo simpel niet. Hij vertelde hoe verlegen Gorsepaw in het begin was, maar dat ze nu alles tegen elkaar konden zeggen - alsof hij zijn kleine broertje was. Tranen vulden haar groene ogen en ze kon niet echt uitleggen waarom. Maar ze kon niet wegkijken van hem; in tegendeel, ze staarde hem bijna aan alsof ze elk detail van die vrolijke glimlach in haar geheugen kon prenten. Zodat ze nooit zou vergeten hoe hij eruit zag als hij gelukkig was, als hij lachte. Uitdrukkingen die zij hem nooit had laten tonen, in tegendeel zelfs. "Je lijkt wel wat op je vader als je lacht..", mauwde Amberstorm uiteindelijk, héél zachtjes maar, voor ze er erg in had; want als ze beter na zou denken over de woorden die ze sprak, zou ze waarschijnlijk haar mond toegeklapt hebben voor zoiets sentimenteels en zwakzinnig eruit zou komen. Nee, dat was niet de Amberstorm die iedereen kende; straks zouden ze nog denken dat ze gek geworden was, of zo.. Maar dit moment had haar verrast en ze had de tijd niet gehad om haar muur terug op te bouwen, vast als altijd. Zijn verdriet en boosheid en pijn was zo veel makkelijker mee om te gaan dan zijn geluk - wat waarschijnlijk een ontzettend egoïstische gedachte was, maar een gedachte die desalniettemin door haar hoofd ging.

Ze had haar mond voorbijgesproken, dat wist ze meteen. Even waren ze beiden stil - Amberstorm keek hem aan met bijna geschrokken groene ogen, voor hij zijn vraag durfde te stellen. De deputy slikte moeilijk, moest de tranen die dreigden over haar wangen te rollen met veel moeite terugduwen. Ze draaide haar kopje weg van hem, bijna als om haar zwakheid te verbergen. Even wou ze helemaal geen antwoord geven, gewoon weglopen zoals ze tegenwoordig zo vaak deed. Maar verdiende hij het niet om het te weten? Ze hief haar snuitje omhoog, hoewel ze de lucht niet kon zien vanuit de medicine cat's den. "Hij was.." Haar stem was dik; ze schraapte even haar keel, maar dat hielp niet om de brok uit haar keel te halen. "Veel te goed voor deze wereld. Net zoals jij.", wist ze uiteindelijk uit te brengen. Cootsnarl had ze al verpest - hoe veel langer zou het duren voor ook Falconpaw niet langer mee lief en onschuldig was door haar fout?