The tale of the skinwalker

<sub>Nu dat die nare sneeuw was verdwenen, het zonnetje warmer dan ooit tevoren scheen en Peregrinekit weer wat gegroeid was werd zijn zelfvertrouwen met elke dag verbeterd. Soms werd hij nog steeds vreemd aangekeken door zijn minder dan ideale sociale vaardigheden, maar dat deerde hem niet. Peregrinekit strekte zijn voorpoten voor zich uit en sloeg zijn kleine nageltjes uit. Voor een tel bestudeerde hij zijn lange poten voordat hij ze introk en recht ging staan. Zijn donkere blauwe ogen werden groot toen hij Oakkit de nursery uit zag komen. Sinds Oakkit hem had geleerd dat sneeuw niet eng was en belooft dat ze samen groot zouden worden was Oakkit een soort reddingsboei geworden voor Peregrinekit. Hij wist niet of Oakkit dit ook door had maar Peregrine had niet veel vrienden, deste belangrijker was Oakkit. Peregrinekit rende het kamp over met grote konijnensprongen en kwam bij de cyperse kater tot stilstand. “Oakkit, ik heb een spookverhaal gehoord wil jij hem ook horen?” Viel hij direct met de deur in huis.

OOC: eerste post voor Oakkit</sub>

_{Peregrinekit voelde opluchting toen Oakkit zijn verhaal wilde horen. Hij had er immers heel de dag op geoefend. Ook hij ging zitten en schraapte zijn keeltje voor dramatisch effect. “Ivoryrose vertelde dit aan me toen ik vannacht niet slapen kon en het speelt zich af lang voordat wij geboren waren..” Hij haalde diep adem en begon. “Lang, lang geleden werd Windclan getroffen door de zwaarste sneeuwstorm die ooit heeft bestaan! De storm was zo zwaar dat grote warriors minder dan een halve staartlengte konden zien. De storm duurde tot lang in de nacht, trok aan de muren van het kamp en begroef iedereen onder een grote laag sneeuw. De volgende ochtend toen de sneeuwstorm plotseling stopte kwamen ze erachter dat Snowkit verdwenen was.. Haar moeder Junipertail wist zeker dat Snowkit de hele nacht bij haar had gelegen, want ze had geen oog dicht gedaan! Maar toen ze naar haar buik keek was Snowkit weg. Poef!” -Peregrinekit maakte een beweging met zijn poten alsof iets in een wolk van stof verdween. “De hele clan ging haar zoeken maar er waren geen verse sporen in de sneeuw te bekennen.. als Snowkit al was weggelopen dan zou ze sporen hebben achtergelaten.. Junipertail bleef in het kamp, hopend dat Snowkit terug zou komen. Maar toen! .. De warriors die terug kwamen die avond hadden Snowkit nogsteeds niet gevonden.. Junipertail was zo ongerust dat ze zelf het kamp uit is gerend en voordat iemand haar kon volgen begon het weer enorm hard te sneeuwen! Een tweede sneeuwstorm!!” Peregrinekit zijn stemmetje verhief zich tot een hoge piep terwijl hij omhoog sprong om de ernst van de situatie nog maar eens te onderstrepen. “Een tweede sneeuwstorm..” Siste hij opnieuw. Zijn stemmetje verlaagde zich weer, ditmaal tot een zachte, griezelige fluistering. “Niemand durfde haar achterna en iedereen zocht een schuilplaats op in hun dens. De storm duurde maar en duurde maar.. de nacht was wit van de vallende sneeuw. Niemand kon hun dens uit. En toen hoorde ze het.. zacht gekrabbel tegen de kampwand, vanaf buiten.. gevolgd door een heel zacht gejammer-” Hij imiteerde wat Ivoryrose vannacht bij hem had gedaan. Zijn stem werd smekend, bijna krakerig en heel hoog. “‘Laat me er in. Laat me er in’. Zei de stem van Snowkit smekend. ‘Ik heb het zoooo kouuuuud..’ Maar Snowkit zijn stem klonk helemaal niet als Snowkit.. het klonk alsof iemand anders de stem van Snowkit imiteerde. Alsof het hem zo veel pijn deed om te spreken dat hij alleen maar een soort krakerig gerasp kon uitbrengen..” Peregrinekit zijn ogen waren groot terwijl hij even pauzeerde, moed verzamelend om de rest van het verhaal te vertellen.}

_{Peregrinekit keek Oakkit voor een tel heel serieus aan. “Dat zal ik je vertellen.. ” Hij haalde diep adem om zich beter te kunnen concentreren en plofte terug op zijn kont. “Ze wilde Snowkit gaan redden maar het sneeuwde te hard. De hele nacht door hoorde ze gejammer, klauwen die tegen de buitenmuren krabde, het vage gebrul in de nacht van Junipertail die naar Snowkit zocht, en tenslotte zware pootstappen gevolgd door gehijg. Alsof een dier zo groot als een hond buiten het kamp ijsbeerde. Heen en weer. Heen en weer. Toen het begon op te klaren en de zon opkwam verdwenen de geluiden. Ze rende naar buiten maar zagen geen sporen. Nergens. Alsof er nooit iemand geweest was. Wel vonden ze klauwen tegen de muur. Op de plek waar Snowkit was gehoord lag overal bloed en de warriors vreesde het ergste. Junipertail kwam nooit terug en de sneeuwstormen stopte. Het leek alsof ze beide nooit hadden bestaan. Toen de schemer weer begon in te vallen was de duskpatrol aan het patrouilleren. Een apprentice treuzelde en raakte achter en net toen hij zijn patrouille over een heuvel zag stopte hij en keek hij achterom. Hij had het gevoel alsof iemand hem aan het volgen was. En daar, half verscholen tussen de heuvels en zo zwart als de nacht stond een monster. Door de schemer was het te donker om hem goed te kunnen zien maar hij leek op een ruige hond met blinkend witte tanden en ogen die gloeide in de duisternis. Alleen had niemand ooit zo’n grote hond gezien.. Toen het beest zijn bek open deed hoorde hij Snowkit zijn stem. De stem was vervormd, raspend. Alsof het monster de woorden nauwelijks kon produceren.. De apprentice zijn gegil alarmeerde de patrouille die terug kwamen rennen. Maar het monster was al verdwenen en toen ze de plek gingen inspecteren waar hij had gestaan zagen ze alleen maar 2 pootafdrukken. 1 kleine en 1 grote. Niemand geloofde de apprentice zijn verhaal en ze volgde het spoor van Snowkit en Junipertail, maar het spoor liep dood.. Voor de zekerheid werd voor de rest van de winter een avondklok ingesteld. Zodra het begon te schemeren hoorde iedereen weer die geluiden buiten het kamp.. men zegt dat de laatste winter van dat seizoen zo koud was dat kittens in hun nesten doodvroren en alle prooidieren in hun holen omkwamen. De wind waaide hard en bracht zacht gehuil mee dat ergens ver weg in het territorium klonk. Men zegt zelfs dat ze voordat de schemering begon in te dalen ze Junipertail en Snowkit hun silhouet daar bovenaan op de kuil zagen staan,- Hij wees met zijn pootje omhoog naar de plek achter Oakkit. Hij vervolgde met een fluistering: “Hun witte pels nauwelijks zichtbaar tussen de vallende sneeuwvlokken. En als je goed keek zag je dat er achter hun een groot zwart beest stond met gloeiende gele ogen..” Peregrinekit zweeg plechtig. “Dat was mijn verhaal!” Verkondigde hij plots met een brede grijns, zijn griezelige houding van eerst al vergeten.}