Stop saying I wish, and start singing I will

Het werd tijd. Werd al al gefluisterd onder de katten van ShadowClan? Was er al achterdocht bij de BloodClanners? Het maakte hem niet uit. Een handjevol katten wist nu van Acorndust zijn waarheid. Hij gluurde door het kamp, zijn blik doodserieus en een voldane grijns rond zijn lippen. Het was nog lang niet over. Hij had nog veel meer vrienden in ShadowClan. Onder andere een kleine, rosse kater wie hij niet lang geleden ook al had gesproken over dat ze meer moesten doen. Had hij nou de vonk die de opstand op kon doen laaien. Langer zitten en twijfelen hadden ze niets meer aan. Ze moesten door, vechten en strijden voor hun clan. Hij liep naar Amberhunt toe, zijn ogen sprankelend. ‘Ik heb nieuws,’ miauwde hij zachtjes. Hij moest proberen niet te opgewonden te klinken, hij was nog steeds wat in de kreukels. Een vers gescheurd oor en een flinke hersenschudding moest hij maar even doorheen zien te buffelen.

Verbaasd keek hij op toen hij Settleddust op zich af zag komen, dat die nog in de stemming was om te kletsen was een wonder voor hem. De jonge kater zag er niet bepaald topfit uit, maar de uitdrukking op zijn gezicht vertelde iets heel anders dan zijn lichamelijke staat. "Moet jij geen rust-" Begon hij toen Settled hem onderbrak en verkondigde dat hij nieuws had. De toon waarop hij het zei vertelde Amberhunt meteen dat dit nieuws niet voor Bloodclanoren bestemd was. Het had dus iets te maken met zijn plannen tot een opstand. De kleine kater keek vlug om zich heen, knikte en wenkte de ander toen om mee te komen. Hij liep verder verlaten hoek van het kamp in en keek toen weer in de groene ogen van Settleddust. "Wat voor nieuws? Voor de opstand?" Vroeg hij fluisterend, nog steeds schichtig om zich heen turend.

Amberhunt leek bezorgd om hem te zijn. Hij schudde de opmerking dat hij rust nodig had ook weg. Nee hoor, hij kon eindeloos door. Hij moest nu wel, dit waren de belangrijkste dagen van zijn leven. Rusten kon later wel, eerst moest hij nog even door buffelen. Nog even tot het gaatje gaan. Rust roest, zeiden ze toch? Maar Amberhunt leek al even geïnteresseerd in zijn nieuws als hij. Toen hij fluisterde of het over de opstand ging, keek hij even om zich heen, waarna hij knikte. ‘Ik heb Acorndust gesproken, hij leeft,’ miauwde hij met een bijna stoutmoedige grijns op zijn gezicht. Oh hoe graag hij alles wilde vertellen. Dat hij een leider was, dat hij deputy was. Maar hij moest wachten. Hij moest niet te hard van stapel lopen. Dat was informatie die Bloodclans oren absoluut niet mocht bereiken, mocht het nieuws toch op één of andere manier wel bij hun terecht komen. Als ze nog steeds een rat in hun rangen hadden. ‘Hij vertelde me dat hij over een paar dagen hier is, en hij Cobra gaat uitdagen,’ miauwde hij. Het kwam goed, het zou zo gaan lopen. Cobra zou verliezen. Het stond duidelijk in de sterren. Alle puzzelstukjes vielen samen.

Acorndust leefde nog, die woorden maakten een paar cirkels door zijn kop voordat Amberhunt goed en wel besefte wat hij hoorde. De deputy zou Cobra binnenkort uitdagen. Nu begreep hij de grijns van Settleddust wel. Hij keek de jonge kater even ongelovig en met open mond aan en grijnsde toen ook. Dit kon het einde van de bezetting betekenen, dat zou een opstand aanwakkeren die ontelbaar keer sterker was dat de lichtelijk rebelse houding die de meeste Shadowclankatten nu hadden aangenomen. "Dat is geweldig, Settleddust... Ik ben trots op je." Dat hij Acorndust had weten op te zoeken, en nu dit nieuws in Shadowclan verspreidde, het was werkelijk een enorme prestatie. Het vaderlijke gevoel kwam weer bovendrijven, samen met tranen van blijdschap bij de gedachte aan een Shadowclan dat van Shadowclan was. Zijn ogen werden vochtig en hij drukte zijn voorhoofd tegen Settled's kin. Misschien was Starclan er toch nog voor hen.

Settleddust kon bijna pretlichtjes niet onderdrukken. Goed nieuws in deze tijd betekende zoveel. Het eindelijk weer kunnen rondlopen met vering in je pas, met een houding dat je de wereld aankon. Het deed Amberhunt zoveel, dat hij zelfs een beetje begon te huilen. Het schaamrood trok hem een beetje naar de kop. ‘Joh, ik heb niets gedaan,’ miauwde hij met een scheve grijns. Hij had alleen weten te ontsnappen om zich vervolgens in elkaar had laten slaan. Maar het was niet het enige, oh het jeukte hem om direct alles op te geven. Om alles te vertellen, maar Amberhunt duwde al zijn kop tegen zijn kip. Settleddust lachte even en streek zijn wang langs zijn kop. ‘Niet zo gek doen joh, ik zei toch dat het wel goed zou komen,’ snorde hij met een brede grijns op zijn kop. Hij keek de kleine kater weer aan, die als een soort vader van hem was. Het deed hem veel om hem zo te zien. Hij werd er bijna zelf ook emotioneel van.

Natuurlijk was Settleddust nederig, hij wilde niets horen van complimenten, vond dat hij zelf niet zoveel gedaan had. Toch beantwoorde hij de aanraking van Amberhunt, die zichzelf tot rust wist te brengen en de tranen wist weg te knipperen. "Je hebt de boodschap levend overgebracht... Dat is een enorme prestatie." Settleddust had gelijk gehad: Het zou goed komen, maar het einde was nog niet bereikt. Ze zouden hun schouders er nog flink onder moeten zetten voordat Shadowclan bevrijd was. Amberhunt snifte zachtjes en keek weer in de groene ogen van Settleddust. "Kan ik iets doen? Ik wil jullie helpen." Sprak hij en hij glimlachte, het was eindelijk weer tijd voor een rechtvaardige strijd.

Een enorme prestatie? Hij was levend teruggekomen. Hij moest Brat bedanken dat hij dom genoeg was om hem in leven te houden. Hij snorde en keek Amberhunt dankbaar aan. Hij bood meteen aan om te helpen. Hij knikte. ‘Vertel het door, aan iedereen die je kan vertrouwen. En voor de rest.. we moeten geduldig zijn, wachten op het goeie moment om toe te slaan,’ miauwde hij met een brede grijns. Hij moest erom denken niet te opgewonden te worden, hij moest eraan denken zijn kop een paar dagen rust te geven. Hij wilde vechten als het zover was. Hij wilde niet achterblijven en kijken hoe zijn clangenoten het harde werk zouden doen. Hij zou tot het gaatje gaan, het bittere einde. ‘Iedereen moet het weten, er klaar voor zijn die vossenharten uit ons kamp te jagen, voor eens en altijd.’

Doorvertellen, dat was het belangrijkste. Shadowclan moest zijn spirit weer terug zien te krijgen, de tijd onder Bloodclan had een vernederend en demotiverend effect op de meesten gehad. En geduld, ze moesten nog niet openlijk in opstand komen, daar was het te vroeg voor. Amberhunt knikte "Dat zal ik doen." Beloofde hij terwijl hij het kamp inkeek, binnenkort zou het weer van hen zijn. Dan zouden ze weer de Shadowclan worden die ze moesten zijn. Het gevoel was overweldigend. "Als dit allemaal goed gaat word je een held, Settleddust. Dan zullen er nog jaren verhalen over je worden verteld." Glimlachte hij. Ze stonden nu op de splitsing van hun verhaal. Of dit zou allemaal goed gaan en het werd een legendarisch stukje Shadowclan geschiedenis, of het zou verkeerd gaan en dan zou Shadowclan waarschijnlijk echt verloren zijn.

Een woordeloze overeenstemming volgde. Simpel was het plan eigenlijk, maar lastig uit te voeren voordat het Bloodclan oren zou bereiken. Hij hoopte gewoon dat het onder de radar zou blijven, en anders dat het de Bloodclanners nerveus zou maken. Dat ze niet onoverwinnelijk waren. Vervolgens noemde Amberhunt hem een held. Als hij kon blozen, zou het schaamrood hem nu tot aan zijn oren zitten. ‘Nauwelijks een held. Ik was gewoon op het goede moment op de goede plaats, het was toeval,’ miauwde hij nederig. Hij keek nog even de rosse kater aan, waarna hij even een scheve grijns gaf. ‘Spreid het woord. Ik zie je later wel weer,’ miauwde hij nogmaals. Hij wilde niet te lang blijven spreken. Hij wilde niet verdacht worden van samenscholing. Hij snorde en drukte als afscheid even zijn neus tegen zijn wang, waarna hij omkeerde en zich weer tussen de menigte mengde.

- Settled topic uit

Opnieuw wilde Settleddust zijn lof niet accepteren, en Amberhunt grinnikte zachtjes. Voor hem was hij een held, misschien was dat een soort vaderlijk gevoel dat over hem heen kwam, maar hij was trots op Settleddust. Hij wist dat de jonge kater alleen uit het belang van de clan handelde, wat immens indrukwekkend was. "Dat zal ik doen, zorg goed voor jezelf. Sterf niet voor je moment van glorie." Miauwde hij, iemand citerend die hij allang vergeten was. Hij snorde zachtjes en drukte zijn kop even tegen die van Settleddust. Toen verdween de ander, en bleef hij alleen achter. Er was hoop, hoop voor de toekomst.

Topic uit