It's a red light

Hij zat er niet helemaal lekker mee, waarom Lionpaw zo tegen hem had gedaan tijdens zijn eerste training. Ze had niet precies iets gemeens gezegd of gedaan, ze had zelfs amper wat tegen hem gezegd, maar er was toch iets. Iets wat hem totaal niet lekker zat. Daarom was hij haar proberen gaan opzoeken. Proberen het leidende woord, want hij was een soort van verdwaald geraakt. Hij kende het territorium nog helemaal niet zo goed en dus was hij nu in een soort van lichtelijke paniek over hoe hij terug moest komen. Lionpaw vinden was al niet meer belangrijk als hij maar terug kon komen. Maar toen spotte hij de rood-witte vacht van de oudere apprentice, opgloeiend in het zonlicht. Hij keek toe hoe ze alert naar prooi zocht? Oh nee, zou hij die hebben weggejaagd? Haar ogen vonden die van hem, voordat ze weg liep naar waar ze ook haar andere prooi had moeten hebben bewaard. Gauw krabblede hij achter haar aan. Als hij in de buurt bleef zou hij weer wel veilig in het kamp komen toch? Lionpaw moest ooit wel teruggaan. "Frospaw, wat moet je van me?" Vroeg ze hem, weer op die zelfde toon die hij niet goed kon aflezen. Waarom was het zo moeilijk om met andere katten om te gaan. ”Ik uh-“ Moest hij toegeven dat hij verdwaald was? Zou ze hem dan wel helpen? ”Ik wil weten waarom je zo…zo- Ik weet niet wat maar ik vind het niet leuk hoe je tegen me doet,” gooide hij er uit. Hij wist niet precies wat het woord was voor hoe Lionpaw hem behandelde. Hij hoopte alleen maar dat ze nu niet boos op hem werd.

Oh nee, nu kwam ze naar hem toe. Frostpaw slikte, want ze was toch best wel intimiderend. Lionpaw had al sterke spieren van haar training, terwijl hij nog zo slap als een blaadje was. Haar ogen zochten die van hem op, haar oren wiebelden en haar staart tikte langzaam van links naar rechts. "Hoe doe ik dan, tegen jou?" kaatste ze terug, haar stem hoog en onschuldig. Nep onschuldig. Ze wist heus wel wat ze deed. Dat moest wel met opzet worden gedaan. Maar wat het woord er voor was wist hij nog steeds niet. “Je doet- Je doet- Ik weet niet wat het woord is maar in vind het niet leuk en ik heb jou helemaal niets gedaan dus wil je er alsjeblieft mee stoppen?” Zo was hij netjes toch? Daar zou mama wel trots op zijn. Hij hoopte maar dat de oudere apprentice niet op zijn gehakkel in zou haken, maar gewoon alsjeblieft wat liever zou doen, zoals hij had gevraagd.

Nou deed ze het weer. Frostpaw voelde zich ineens heel klein en niet tegen haar opgewassen, alsof hij weer twee manen oud was. Hij schronk een beetje in elkaar. "Dus... Je zegt dat ik iets doe, maar weet niet wat? En je wilt dat ik ermee stop, wat ik ook aan het doen ben, omdat je je er niet gemakkelijk bij voelt?" Nee zo bedoelde hij het helemaal niet! En ze wist heus wel wat ze deed! “Zo! Je doet alsof ik stom ben,” reageerde hij toen. Dat gevoel kreeg hij tenminste, maar het was allemaal verwarrend. Hij snapte andere katten niet, waarom waren er zoveel verschillende dingen waar je op moest letten. Waarom konden ze zich in zoveel verschillende manieren gedragen. Soms tolde zijn kopje ervan en hij voelde zich altijd een beetje ongemakkelijk in een grote groep. Waarom kon Lionpaw niet makkelijker doen? Dan zou de wereld al een klein beetje beter zijn.

Hij stond daar maar, met een mond vol tanden, terwijl Lionpaw overal omheen praatte. Hij was van plan geweest om te zeggen dat hij het stom vond hoe ze tegen hem deed en haar aardig te vragen om te stoppen, maar dat plan was helemaal misgelopen en hij wist nu niet echt wat hij moest doen. Hij probeerde na te denken over hoe hij de situatie nog kon oplossen, maar ze was al weer aan het praten. Ze vertelde hem dat hij, in plaats van haar vaag te beschuldigen, hij haar moest laten zien wat hij ondertussen had opgestoken van zijn trainingen. Frost voelde de zenuwen zijn lichaam weer binnen sluipen. Maar hij wilde ook niet zwak lijken, niet als ze bleef doen alsof hij stom was. Hij zou haar wel laten zien hoe goed hij was! “Hoe dan?” Vroeg hij met wat hij hoopte een zelfverzekerde stem. Hij zou niet wegrennen van haar uitdaging, hoe hard hij dat diep van binnen eigenlijk ook wel wilde doen.

Een glimlach die van alles kon zeggen, maar ook eigenlijk helemaal niets, verscheen op het gezicht van de oudere apprentice. Het deed niets om zijn zelfvertrouwen omhoog te boosten, maar hij ontving tenminste wel een duidelijke opdracht nu. Hij moest zijn jachthouding laten zien. Oh jeetje. Hij was eigenlijk nog helemaal niet zo goed in jagen. Het kwam niet in hem op dat hij het niet gelijk hoorde te snappen en dat er vast anderen waren die er ook moeite mee hadden. Hij was misschien pas net een apprentice, maar hij kreeg het gevoel dat hij meer moest kunnen dan dat hij nu, op dit moment, kon. Hij wist wel wat hij moest doen. Laag bij de grond blijven, maar niet te laag, want dan zou er een kans zijn dat zijn staart of zijn buik tegen de grond aan zou strijken. Dat kon geluid of trillingen veroorzaken die de prooi zou afschrikken. Daarnaast moesten zijn pootstappen licht en snel zijn, zo licht en snel dat de prooi hem niet zou opmerken. Ook moest zijn houding boven alles nog eens gebalanceerd zijn. Hij wist wel hoe het moest, maar het doen was een ander verhaal.
De zilverkleurige kater slikte voordat hij zich in zijn best mogelijke jachthouding liet zakken. Hij ging niet gelijk in de aanval, of nou ja, op jacht, zoals andere kersverse apprentices dat misschien zouden hebben gedaan. Hij zat hier onder het scherpe oog van Lionpaw en hij wilde haar laten zien dat hij echt wel wat kon. En dus verschoof hij steeds wat in zijn houding, om zijn balans zo evenwichtig mogelijk te maken, maar nog steeds dicht bij de grond te blijven. Het was verre van perfect, want hij neigde nog steeds te veel naar een kant toe en eigenlijk zakte hij ook nog niet diep genoeg naar de grond toe door. Maar het was nou ook weer niet de slechtste poging op een jachthouding. Frostpaw richtte zijn blauwe kijkers op de plant die de oudere apprentice had aangewezen en sloop er langzaam op af. Heel de weg probeerde hij zijn passen licht te houden, totdat hij op springafstand was. Hij zette zich af en landde, een klein beetje wankel door lichte overschatting, met zijn twee voorpootjes op de plant. Zou hij het goed genoeg hebben gedaan voor Lionpaw om hem niet uit te gaan lachen?

Hij wist helemaal niet meer wat hij nu van Lionpaw moest denken. Het ene moment deed de oudere apprentice of dat ze beter was als hem, wat ze waarschijnlijk ook was, maar dat zou hij niet hardop gaan toegeven en het andere moment besloot ze om hem tips te geven en te helpen. Haar poot drukte hem dichter naar de grond toe terwijl ze uitlegde wat hij nog kon verbeteren. Ze vertelde hem ook dat hij niet te veel na moest denken over wat hij deed, maar zich juist moest richten op wat hij wilde vangen. Toch twijfelde hij dat hij dan vanzelf lichter zou gaan stappen. Want als hij er niet op lette, zou hij dan niet gewoon altijd als normaal door het woud achter zijn prooi aan blunderen? Hij probeerde dat alles in zijn kopje te houden terwijl hij een tweede poging deed op aanleiding van het teken dat Lionpaw hem had gegeven. Toch was het moeilijk. Zijn omgeving leidde hem af en het constant bij de grond proberen te blijven maar er niet tegen aan strijken koste hem ook veel moeite. Hij hield zijn blauwe ogen gericht op de plant, die nu wat gekreukeld was door zijn eerdere poging. Dat was op zijn doel letten toch? Hij wilde gewoon heel graag dit goed doen en een goede indruk maken op Lionpaw. Al twijfelde hij zeer of zij hem uberhaupt wel waardig diende om apprentice te zijn. Frostpaw begon nu langzaam naar het plantje toe te bewegen, misschien beter als eerst, maar verre van vloeiend. Hij was zo geconcentreerd op het vangen van het plantje op de juiste wijze dat hij Lionpaw nu helemaal even vergeten was. Tenminste, dat ze er nog bij was. Hij nam een grote sprong en ving het plantje weer tussen zijn voorpoten. Dit keer lande hij niet wankel en een grote glimlach verscheen op zijn snoet. “Was dat beter?” Vroeg hij toen hij zich weer realiseerde dat de oudere apprentice er nog was en hij zich naar haar toe had gedraaid.

Lionpaw was nog steeds moeilijk voor hem om uit te vogelen. Nou ja, moeilijker als de moeite die hij al moest doen bij andere katten. Het ene moment gaf ze hem het gevoel dat ze niets met hem te maken wilde hebben, dan hielp ze hem met zijn jachthouding, maar nu was ze weer wat neerkijkend met haar woorden al klopte dat weer niet met de korte blik die ze hem gaf. Waarom moest alles soms zo ingewikkeld zijn. Wat was nou wat Lionpaw echt bedoelde en wat niet? Hij had niet veel tijd om het uit te vogelen voor dat ze hem een ander voorstel deed; een snelle toer langs de grenzen. Oh ja, alsjeblieft! Hij was helemaal vergeten dat hij daarstraks een soort van verdwaald was geweest totdat hij die woorden hoorde. Maar hij hoopte maar niet dat hij dat liet merken nu. Hij had het gevoel dat hij tenminste iets van voortgang had gemaakt wat coolheids punten betrof bij Lionpaw. Dat wilde hij niet in een keer weggooien. Dus probeerde hij zo neutraal mogelijk te knikken. “Ja, een verfrisser is altijd handig.” Probeerde hij er een grapje van te maken. Was dat gelukt? Dat viel nog maar te peilen aan de reactie die de oudere apprentice hem zou geven.

Alles leek weer een stuk beter te gaan. Lionpaw zou de lei- oh, wacht. Nee, hij moest de leiding nemen van haar. Oh nee. Maar hij wist geen eens echt waar ze waren. Ineens zou hij in de spotlight staan, iets wat hem een beetje ongemakkelijk maakte, want als hij iets fout deed zou dat zeker op te merken zijn. Waarom moest Lionpaw toch soms zo moeilijk doen. Waarom kon iedereen niet gewoon hetzelfde werken, hetzelfde doen. Dan zou het een stuk makkelijker zijn. Ja, Frostpaw wist ook wel dat dat nooit zou gebeuren, dat dat iedereen hetzelfde zou maken en dat dat slecht was, maar dat weerhield hem niet het zo af en toe te wensen op dit soort momenten. Want echt, hij kon niet leiden. “Ik- uhm…” Hakkelde hij onzeker. Moest hij toegeven dat hij de weg nu al niet meer wist. Of moest hij maar gewoon gaan lopen? Hij had nooit een echte ronde door het territorium gehad nu hij er zo over nadacht, alleen de plekken waar ze toevallig langs waren gekomen met trainingen. Die realisatie zorgde voor een lichte paniek in het kleine katertje. Maar hij wilde zich ook niet zomaar gewonnen geven aan Lionpaw, want ze vond hem nou net wat minder stom. Wat te doen? Met onzekere passen begon hij dan toch maar een richting op te lopen, waarheen wist hij niet, maar hij hoopte dat er gauw genoeg een herkenningspunt voor hem op zou duiken.

Uh-oh. Volgensmij had Lionpaw hem door. Hij was dan ook niet echt de beste acteur op het moment, zeker niet omdat de oudere apprentice en haar opdrachten hem nerveus maakten. Ze vertelde hem op een soort van passief aggresieve manier dat hij de weg niet wist en dat gevaarlijk was en zij gezicht vertrok een klein beetje. “N-natuurlijk weet ik dat wel. Ik ben praktisch een kaart van het territorium zelf!” vertelde hij haar. Hij had zijn stem onder controle proberen te houden tijdens zijn antwoord, maar hij was toch bang dat hij een octaaf omhoog geschoten was. Oh, als Lionpaw maar niet nog moeilijker ging doen over dit feitje.

De kater beweerde dat hij een kaart van het territorium was. Lionpaw greens even maar zei niks. Ergens vond ze het wel schattig, hoe hard hij probeerde goed te doen. Het had wel iets. Maar het belangrijkste was natuurlijk wel dat hij ook echt iets leerde van deze lessen. Ze had toch wel echt verwacht dat hij het territorium al iets of wat kende. Een kleine zucht verliet haar bekje terwijl ze met haar staart door de lucht sloeg en haar amberkleurige ogen op de jongere kater richtte. "Aan jou de eer," miauwde ze uiteindelijk, met haar neus barende dat hij de weg mocht leiden. Eens zien waar ze terecht gingen komen...