Thunder in the distance

Het was net na zijn allereerste training met zijn mentor én haar andere apprentice, Lionpaw. Hij wist niet zo goed wat hij van haar moest vinden, maar ze leek hem niet al te leuk te vinden. Ze had niet echt iets gemeens naar hem toe gedaan, maar hij merkte wel iets. Hij wist niet wat, want hij was niet goed in het lezen van anderen. Hij was ook eigenlijk liever op zichzelf, bezig met iets wat hij leuk vond. Maar van mama moest hij proberen vrienden te maken, maar wist mama niet hoe moeilijk dat was? Hij was ook moe nu. Het was toch heel wat, zo’n eerste training ooit. Veel te moe om eigenlijk er over na te denken, maar het bleef aan hem knagen. Hij had toch nooit iets naar Lionpaw gedaan voor haar om hem niet leuk te vinden? Met een plof liet hij zich in het kamp voor de apprentice den vallen, maar wel een stukje van de andere apprentices vandaan. Hij wilde niet dat ze dachten dat hij hun ging afluisteren ofzo en dan boos op hem zouden worden.

+Silverwish

Ze was heel erg benieuwd hoe de eerste trainingen van haar kindjes gingen. Ze stond dus ook wat onrustig te trippelen op de plaats. Zodra ze Frostpaw het kamp weer binnen zag lopen wilde ze al naar hem toe snellen, maar ze hield zichzelf tegen. Hij liep naar de Apprentice Den en misschien ging hij wel met de anderen praten. Dat wilde ze natuurlijk niet storen. Hij moest vriendjes maken, dat was leuk en goed. Maar toen hij wat van hen vandaan ging liggen fronste ze. Hm. Ze besloot dat de kust nu wel veilig was dan. Silverwish liep naar hem toe en begroette hem met een flinke lik over zijn wang voordat ze naast hem ging liggen. 'Hey schat, hoe ging de training?' vroeg ze hem geïnteresseerd.

Ze merkte dat hij moe was. Maar goed, dat was ook wel te verwachten. Zijn eerste training, al die nieuwe indrukking. Silver was ook best moe geweest na haar eerste training. Toch had ze het super leuk gevonden en waar ze verwacht had dat Frost net zo enthousiast zou zijn, viel dat tegen. De jonge Apprentice haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet wat Eveningglow er van vond. Ik snapte wel wat en hoe ik het moest doen, maar het ook echt goed uitvoeren was moeilijk,' mompelde hij. Silverwish knikte begrijpend en keek hem met een geruststellende glimlach aan. 'Dat is begrijpelijk, Frost,' miauwde ze kalm. 'Je kan niet altijd alles meteen goed doen in het begin, daar is oefening voor nodig. Ik weet zeker dat Eveningglow dat ook weet. Ze kan alleen een beetje streng over komen soms, maar ze verwacht echt niet dat je alles al perfect kan hoor.' Ze gaf hem nogmaals een likje over zijn wang.

_{Ondanks haar woorden, was Frostpaw niet gerustgesteld. 'Maar álles ging fout, mama,' zuchtte hij. Silver keek hem aan en glimlachte lichtjes. 'Maar dat is ook normaal, lieverd,' miauwde ze en ze gaf hem een lik over zijn oor. 'In het begin gaat het nooit helemaal goed, daar is oefening voor nodig.' Ze wist dat ze haar woorden aan het herhalen was, maar Frostpaw moest het toch in zijn oren gaan knopen. 'Je kan niet altijd alles perfect doen, zeker niet als het je eerste keer is.'}

_{Ze vond het jammer dat Frostpaw zo over zichzelf dacht, maar het was ook iets normaals. Iets waar zowel elke kat doorheen ging, vooral jonge Apprentices zoals hij. Ze glimlachte geruststellend en bleef hem likken over zijn oren geven. 'Maar waarom moet het dan zo stom voelen?' vroeg hij toen, zijn ogen op zijn poten gericht. Silver stopte met likken en keek naar beneden. Een zachte zucht ontsnapte haar bekje en ze dacht even na over een antwoord. 'Omdat het geen leuk gevoel is als iets mislukt, zeker als je het graag goed wilde doen,' miauwde ze. 'Maar je hoeft je er niet rot over te voelen, het is heel normaal. Iedereen gaat wel eens door dit gevoel heen, Frost.'}

Zijn moeder gaf hem een paar geruststellende likken over zijn oren voordat ze hem vertelde dat het nooit een leuk gevoel was als iets mislukte wat je graag goed had willen doen, maar dat ook iedereen dat wel eens voelde. Echt waar? Lionpaw leek het niet te voelen, zij was haast goed in alles. En hij kon haast niet geloven dat zijn mama of papa ergens niet goed in waren. “Ook jij?” Vroeg hij dan ongelovig voor hij zijn kop weer omhoog tilde om haar aan te kijken. Zijn moeder was eigenlijk wel een beetje zijn grote voorbeeld. Ze was lief en sterk en een goede warrior, meer kon hij toch niet hopen om te zijn. Maar het echt realiseren van die hoop was moeilijk.

_{Ze had zijn vraag wel verwacht. Een warme glimlach verscheen op haar snoet toen de jonge kater haar ongelovig aankeek. Ze knikte. 'Ook ik,' miauwde ze met een klein knikje. 'En ook je vader, en je broertje en zusje. Iedereen in de Clan, en buiten deze Clan.' Iedereen was onzeker over iets. Frostpaw was echter nog niet gewend aan deze gevoelens, dus ze kon goed begrijpen dat het lastig was. Zeker als je getraind werd door de Deputy, dan wilde je het zeker goed doen. 'Maak je echt maar geen zorgen hoor Frostpaw, je komt er vanzelf wel.' Ze glimlachte naar hem voor ze hem weer begon te likken, dit keer wat grondiger. Ze miste dit moment van toen ze nog kittens waren.}