Oh no? They found me!!!

De ochtend brak aan en de zon kwam tussen de stekelige bladeren van de Hulst door sijpelen. Sommige van hen verwarmde haar koude pels. In de laatste week die ze gevlucht was in blinde paniek was Moonpaw nog niet erg ver gekomen. Ze was nog niet zo lang leerling toen de Bloodclan hun kamp binnen was gevallen, maar toen de clans aanvielen had ze zo'n angst gekregen dat haar lichaam het van haar verstand gewonnen had en ze weg gevlucht was. Toen Moonpaw eindelijk weer bij zinnen kwam na uit geput neer gevallen te zijn op het territorium van 4 boom was ze altijd nog bang. Maar nu om terug te gaan naar haar clan. Nee niet voor haar clan genoten, maar voor wat de bloodclan met haar zou doen. Ze had geprobeerd om twee van de andere clans duidelijk te maken dat ze hulp nodig hadden, maar door het verlies van haar stem had ze geen fatsoenlijk woord kunnen miauwen. Haar stembanden waren bevroren van angst en stress. Al zins schaduwclan zich gewonnen had gegeven. Ze opende haar ogen en keek richting de stof deeltjes die in een zonnestraal aan het dansen waren. Die leefde in vrede. Niets door hebbende van wat er verder in de wereld om hen heen gebeurde. Haar maag knorde en het blauwe schildpad katje zuchten kreunend. Ze gleed onder de huls uit waarna ze om zich heen keek. De wind woei vanochtend nog niet en dat maakte de jacht in het openveld juist moeilijker. Toch koos ze er voor om juist dat te gaan doen. Ze moest haar skills op pijl houden! Met rustige sluipende passen kwam Moonpaw de struiken uit. Ze snuffelen met open Bekkie of ze prooi rook. Inderdaad. Ze ving een gemengde geur op tussen konijn en kat. Moonpaw sloop richting de prooi die ze geroken had en zag net veel verder een konijn van de kruiden tussen het gras eten. Het was een Windclan konijn, maar deze was ver over de grens gehuppelt om hier te komen. Het diertje zat met zijn rug naar haar toe. Schaduwclan joeg zelden op konijnen. Ze kwamen vaak niet eens over het donderpad zonder aangereden te worden door de tweebeen monsters! Moon zuchten inwendig en hoopte dat het konijn haar niet zou ruiken, nog horen of het ergste zien! Met zachte pootval sloop Moon dichterbij tot ze op sprong afstand was. Ze zetten zich af en landen bovenop haar prooi en beet het dier in zijn nek. Het konijn had nog geprobeerd om weg te komen, maar haar klauwen hielden hem onder haar. Moonpaw zou deze prooi best aan haar clan willen geven, maar ze wist niet of ze wel goed ontvangen zou worden door de Bloodclan? Ze zou kunnen uitbeelden dat ze voor iedereen wilde gaan jagen, maar dan bleef je niet een hele week weg zonder een berg aan prooi mee terug te nemen! En met dit weer zou de helft al verrot zijn geweest... Misschien dat ze het konijn als een soort van spijt betuigenis kon geven??? Er begon een zachte wind op te steken die een geur mee droeg die Moonpaw deed verstijven. De geur was zo sterk dat ze het niet anders kon bedenken dat de kat in kwestie al achter haar kon staan! Ze was al eerder van het konijn weg gestapt om er naar te gaan staan terwijl ze haar gedachten op een rijtje wilde zetten dat Moonpaw helemaal niet meer op haar omgeving gelet had... Ze durfde zich in eerste instantie niet om te draaien, maar wist dat de Bloodclanner niet op haar zou gaan staan wachten. Net toen Moon besloten had voelde ze een zwaar gewicht op zich landen en scherpe klauwen zich in haar huid prikken. Diens hete adem liet het schildpad poesje onwillekeurig rillen. Ze was erbij dat was 1 ding dat zeker was. Moon sloot even haar ogen en wenste dat ze haar vader eerder gevonden zou hebben gehad dan de Bloodclan haar. Maar dat mocht niet zo zijn.
@Orchis