Family

Onderwerp: Family za 20 jun 2020 - 19:22

Amberstorm was haar snelheid kwijt aan het raken. Ze weigerde het toe te geven - maar ze voelde het aan de wind die haar snuitje raakte terwijl ze rende. En ze wist waarom het kwam, diep vanbinnen. Ze had dit al eens meegemaakt, zo'n.. 12 manen geleden. Maar ze was nog steeds even koppig als toen. Meer, misschien nog, op bepaalde manieren. De jonge kattin klemde haar kaken op elkaar en pushte zichzelf nog wat harder, versnelde haar pas nog iets; ook al klopte haar hart in haar keel en deden haar longen pijn van het hijgen. Het was niet gezond, nee, misschien niet. Niet voor haar.. En niet voor de zielen die in haar buik groeiden. Ze had geen medicine cat nodig om haar dat te vertellen.

+Falconpaw

Onderwerp: Re: Family di 23 jun 2020 - 1:47

Het werd erger. Hij voelde het met iedere dag dat er voorbij ging, dat het erger werd. Het was begonnen met Gorsepaw zien in zijn slaap. Met nachtmerries krijgen waardoor hij niet meer kon slapen. Toen begon hij de kater steeds in de verte te zien, toen zag hij de kater steeds dichterbij. En nu? Nu was hij zijn beste vriend aan het volgen. Volgen naar wist hij veel waar. Hij wist dat dit niet echt kon zijn, maar StarClan. Hij wilde dat dit echt was. Het was doodstil tussen hen, in al die tijd dat hij Gorse zag had hij geen enkele keer gesproken. Alleen in zijn dromen dan. Hij wist niet waar Gorse hem naar toe zou gaan leiden, maar hij zou volgen. Tenminste, hij wilde hem blijven volgen, tot hij verdween. En in plaats van Gorse te zien, hij zijn moeder zag. Hijgend. Het duurde even voordat hij kon schakelen, zijn vermoeide hersenen hadden overduidelijk meer slaap nodig. ”Mam?” sprak hij dan ook bezorgd voordat hij er überhaupt erg in had. Wat hij normaal altijd tactvol probeerde te spelen, wat hij normaal binnen hield om te zeggen, die barrière had hij op dit moment niet meer omdat hij zo moe was. ”Alles oké?”

Onderwerp: Re: Family di 23 jun 2020 - 22:57

Uiteindelijk moest ze wel tot stilstand komen; haar poten brandden en ze moest hard hijgen om zuurstof binnen te halen. Nog een beetje verder en ze zou flauwvallen, geen twijfel over. Amberstorm sloot haar groene ogen even terwijl ze op adem probeerde te komen, maar het duurde niet lang voor een bekende stem haar vroeg of ze ok was. De deputy rechtte onbewust haar rug, ook al werd haar buikje daarmee iets meer benadrukt, en opende haar ogen. Ze keek haar zoon even zwijgend aan. Hij zag er zo moe uit, zo afgemat. Zo.. Zoals haar. Maar hij was nog veel te jong, hij zou dit nog niet moeten doorstaan. "Hoe gaat het met jou?", mauwde ze, zijn vraag ontwijkend. Ze kwam niet dichterbij, was bang om affectie te tonen na die knuffel in het camp. Sindsdien had ze Falconpaw misschien eerder ontlopen, hem niet echt onder ogen willen komen.. Ze voelde zich niet meer als zichzelf, ze voelde zich zo anders en hoewel ze exact wist waardoor het kwam, was dat zeer moeilijk te aanvaarden.

Onderwerp: Re: Family di 14 jul 2020 - 22:07

Hij wilde het misschien gewoon niet zien, misschien wilde hij het gewoon niet onder ogen komen. Ondanks dat het zo zichtbaar was, ondanks dat het zo te zien was. Maar goed, het was wel duidelijk dat niet alles door zijn poten glipten. Zoals hoe ze er niet helemaal oké uit zag, hoe er wel iets mis was. Maar zoals hij zijn moeder kende ontweek ze vrijwel meteen zijn vraag. Natuurlijk ontweek ze zijn vraag, wanneer deed ze dat soort dingen niet? "Hoe gaat het met jou?" klonk er van de poes af, nog steeds de afstand bewarende. Hij klemde voor een moment eventjes zijn kaken op elkaar. Ze had dit moeten antwoorden, ze moest hem ook antwoorden voor de medicine cat redenen. "Denk daar nou niet aan, beantwoord mijn vraag. Er is duidelijk iets mis." sprak hij tegen haar met een bezorgde blauwe blik in zijn ogen. Dat en hij wilde er niet over praten, hoe hij was op dit moment. Hij wilde niet vertellen hoe hij zich op dit moment voelde, want hij wilde dat niemand zich zorgen om hem zou gaan maken.

Onderwerp: Re: Family vr 31 jul 2020 - 18:59

Oh, ze wist dat hij haar koppigheid geërfd had en Starclan, soms haatte ze dat zo. Of eigenlijk, meestal vond ze dat vreselijk. Hij mocht niet zijn zoals haar - hoe meer hij leek op Cootsnarl of op wie dan ook, hoe beter. Zijn zoals haar leidde niet naar geluk of liefde, dat was al lang duidelijk. En dat wenste ze niemand toe. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar en stak haar kin wat meer in de lucht in een duidelijk en maar al te bekend gebaar. Dit was ze als ze haar hielen in het zand duwde - een uitdrukking die ze vaker wel dan niet op haar snuitje droeg. "Jij antwoord mijn vraag ook niet, waarom moet ik dan wel antwoordden?", antwoordde ze - op dat rebelse tienertoontje dat ze nooit echt kwijt had kunnen raken. Ze was dan ook nog jong.. maar het klonk meer als een tiener tegen zijn vader dan als een moeder tegen haar zoon of een deputy tegen de medicine cat apprentice.

Onderwerp: Re: Family ma 3 aug 2020 - 0:46

Het was overduidelijk waar hij zijn koppigheid vandaan had gekregen. Hij was in dat opzicht gewoon echt een mix tussen zijn vader en zijn moeder, als hij de verhalen over zijn vader mocht doen geloven. De koppigheid van zijn moeder, het rechtvaardige misschien ook wel van zijn moeder, maar het was duidelijk dat zijn zachte kant hij echt van zijn vader had gekregen. Zijn vader die hij nog nooit had leren kennen omdat hij overleden was. Zijn moeder drukte haar kaken op elkaar terwijl ze haar kin wat meer de lucht in stak. Ja hoor, zijn moeder ging ook weer koppig doen, het was iets wat hij had leren kennen in de tijd die hij met zijn moeder aan het bekvechten waren geweest. Maar Falcon was ook net zo koppig om haar strak aan te blijven kijken en zijn eigen houding ook wat rechter te maken. ”Jij antwoord mijn vraag ook niet, waarom moet ik dan wel antwoordden?” Ging ze het nou echt zo spelen? Hij moest moeite doen om zijn ogen niet te gaan rollen. Gingen ze dit spelletje nou echt weer doen? Want schijnbaar wel. ”Omdat mijn vraag eerder kwam,” sprak hij tegen haar een beetje mompelend, waarna hij diep adem haalde. ”Maar met mij gaat het prima, naar omstandigheden.” sprak hij terwijl hij met zijn rode oortjes draaide. Het was niet compleet een leugen. Naar omstandigheden had hij zich nog… redelijk gevoeld eigenlijk. ”Maar gaat alles met jou verder goed?” sprak hij nu, toch echt wel met een bezorgde ondertoon. Speel nou geen spelletjes, hij was eigenlijk veel te moe om dit soort dingen nu te gaan doen.

Onderwerp: Re: Family do 27 aug 2020 - 1:12

Hij antwoordde uiteindelijk wel. Hij was de eerste die zijn koppigheid inslikte. Zoals meestal, ergens. Hoewel zij ook haar best deed, probeerde te leren. Maar het was moeilijk en ze was moe, zo moe. En zijn woorden boden haar geen geruststelling. Hij voelde zich prima, naar omstandigheden. Bagger dus. Dat deed de dood met je, nietwaar? Ze had het vaak genoeg mogen meemaken. Had het meerdere keren veroorzaakt ook. En ze zou het onwaarschijnlijk opnieuw veroorzaken. Want zo was Amberstorm. Ze verpestte alles. Elke onschuldigheid die ze aanraakte verrotte. En nu droeg ze opnieuw onschuldige zieltjes in zich. Zieltjes die hier niet voor gekozen hadden, die niet wisten op welke wrede wereld ze neergezet zouden worden. De jonge kattin richtte haar blik weg en plooide haar oortjes in haar nek. "Ik ben.. In leven.", antwoordde ze mompelend, niet echt wetend wat te antwoorden. Hoe ging het met haar? Eigenlijk probeerde ze daar vooral niet te lang bij stil te staan. Ze probeerde verder te gaan, met wanhopige poten haar leven bij elkaar te houden terwijl alles altijd meer uit elkaar viel. Ze kon nooit iets juist doen, en ze had het nu maar al te goed opnieuw verpest. Starclanverdomme. Als ze zich nu één moment langer in had kunnen houden - als hij niet met die blik haar aangekeken had.. Dan had ze dit probleem er in ieder geval al niet meer bij gehad. Maar ze was moe, zo moe, en ze had geen energie meer om te vechten. Amberstorm zuchtte eventjes en klemde haar kaken op elkaar. Haar poten beefden lichtjes van de inspanning om haar lichaam recht te houden. Wanneer had ze voor het laatst gegeten? De kittens in haar buik slurpten haar levenslust op - maar ze ging door, stapje voor stapje. Ze toonde geen zwakte. Haar trots was alles wat ze nog had.

Onderwerp: Re: Family di 1 sep 2020 - 15:39

Hij wist dat dit geen moment was voor hem om koppig te zijn. Dat hij moest toegeven, hij moest het voor deze keer inslikken, inslikken en accepteren zodat hij als de medicine cat apprentice van windclan er voor haar kon zijn. Want daar was hij immers voor, hij was er voor dat soort dingen en dan moesten dingen zoals ruzies even ingeslikt worden. Want hij was er niet alleen maar om ruzie te maken met zijn moeder, nee. Daarbij wist hij niet eens of hij het kon opbrengen om te gaan bekvechten, eerder niet dan wel eigenlijk. Amberstorm richtte haar blik weg van hem, haar oortjes richting haar nek. ”Ik ben.. In leven.” klonk er mompelend van haar af, waarop Falcon met zijn ogen rolde. Zoveel kon hij ook nog wel zien, maar dat was niet de reden waarom hij het haar gevraagd had. ”Heb je last met ademen nadat je gerend hebt? Heb je dat vaker?” sprak hij terwijl hij even met draaiende rode oortjes. Zoals altijd, zodra hij een taak had, al zijn gevoelens die hij had ondersneeuwen en later verdwijnen voor een paar momenten. Hij kon niet zijn emoties in de weg laten komen van zijn taken.

Onderwerp: Re: Family