Seeing Stars

Chillypaw was zo ontzettend gefrusteerde. Ze sloeg haar klauwen in en uit de aarde; haar blik gleed door het camp. Starclanverdomme, waarom was er niets dat ze kon doen? Haar gele ogen gleden naar boven, naar de sterren boven haar hoofd. Ze schitterden daar maar, nutteloos hangend in de lucht. Konden ze hen dan niet helpen, konden ze hen niet redden van dit alles? Een gefrustreerde grom ontsnapte haar snuit en de grijze kattin stond op en begon te ijsberen. Ze wou gewoon dat ze iets kon doen, dat ze haar clan en haar vrienden en haar familie veilig kon houden.. Maar ze was gewoon zo ontzettend nutteloos!

+Newtpaw

Haar gele blik viel op Newtpaw en verzachtte meteen een beetje bij het aanzicht van de bekende kattin; maar de irritatie sprak er duidelijk nog steeds in. "Ugh, ik wou gewoon dat er iets was dat ik kon doen!", antwoordde ze in een soort gefluisterde roep. Ze haatte het, hoe ze haar stem stil moest houden om ervoor te zorgen dat Bloodclan het niet hoorde, hoe ze niet eens het camp uit kon zonder een babysit, hoe ze steeds moest toekijken hoe iedereen maar pijngedaan werd. Ze haatte het, ze haatte het, ze haatte het!

Kijk dan naar hoe de apprentice voor haar eruitzag. Uitgemergeld, een schil van zichzelf - door de wrede straffen van Bloodclan. Drié dagen niet eten, waren ze compleet gek geworden?! Het was gewoon zo oneerlijk en het frustreerde Chillypaw mateloos. Newtpaw ging zitten en mauwde dat ze niets anders konden doen dan rustig blijven, of ze zouden meer problemen krijgen. "En dat is exact het probleem!", antwoordde Chillypaw zachtjes, waarna ze begon te ijsberen. Dat deed ze vaak, tegenwoordig. Het maakte dat de kleine wondjes op haar voorpoot door de Bloodclanner die haar bijna letterlijk aan de grond genageld had tijdens het gevecht maar langzaam heelde, met die constante beweging. Maar dat kon haar niet schelen. Er waren anderen die veel ergere wonden hadden; zij waren degenen die de aandacht nodig hadden, die een medicine cat nodig hadden. Een medicine cat die ze niet hadden.

Hoe kon Newtpaw zo kalm zijn, zo beheerst? Bijna alsof ze wist dat het zou stoppen, ooit, dat ze zouden winnen? Chillypaw wou dat ze die zekerheid kon hebben, maar elke dag in Bloodclan's regime knaagde een beetje meer aan haar optimisme. "Hoe kun je daar zo zeker van zijn?", antwoordde ze, en de ondertoon die in haar stem zat nu was bijna eerder wanhoop dan wat anders. Ze wou zo graag dat dit gedaan was; ze wenste het elke avond en elke ochtend, bad tot Starclan met alles wat ze in zich had. Maar Starclan was koud en stil en gaf geen antwoord, natuurlijk. Ze was geen medicine cat. Newtpaw mauwde dat ze zo niet moest bewegen met haar poot. Chillypaw trok haar voorpoot weg van de apprentice en bleef koppig ijsberen. "Het zijn maar krasjes..", antwoordde ze mompelend. Nee, er waren nu belangrijkere dingen dan de paar krasjes op haar voorpoot.

Chillypaw maakte een onovertuigd geluidje bij het antwoord dat ze er wel uit zouden komen omdat ze Shadowclan waren. Allemaal mooi en wel, maar het klonk haar nogal idealistisch in de oren. En tuurlijk, Chillypaw was een zeer idealistische kattin - maar ze was haar mojo een beetje kwijt op dit moment. Maar toen begon Newtpaw over haar voorpoot en dat irriteerde haar. De grijze kattin legde haar oortjes in haar nek en fronste toen de jonge kattin mauwde dat ze moest gaan zitten of dat Newtpaw anders op haar zou gaan zitten. "Laat me gerust, je bent toch geen medicine cat?", antwoordde ze geïrriteerd. Ga iemand anders lastigvallen met zijn wonden, haar krasjes waren het niet waard!

Oh, Starclan, nu had ze Newtpaw verdrietig gemaakt, niet? Dat wou ze ook weer niet.. "Nee, ik moest niet zo uitvliegen.. Maar kijk, het is maar een krasje.", antwoordde ze, haar stem zachter nu, terwijl ze haar poot uitstak - bijna bij wijze van vredesteken. De krasjes van de klauwen van de bloedclanner staken rood af tegen haar grijze pels - maar ze bloedden niet, het waren korstjes. Ze zou het wel overleven. Er waren anderen met veel ergere wonden; zij verdienden de aandacht, zij hadden het nodig. Chillypaw niet.

Chillypaw knikte instemmend terwijl ze haar poot weer op de grond zette. "We maken ons allemaal zorgen, denk ik.", antwoordde ze zachtjes terwijl haar gele blik door het camp gleed. Het was misschien niet helemaal waarover Newtpaw het had - maar als ze de combinatie van katten in hun camp zag, de angste Shadowclanners en de zelfingenomen Bloodclanners, dan kon ze niet anders dan zich zorgen maken om de toekomst van haar clan. Maar ze moesten vertrouwen blijven hebben. Ook al lukte dat haar ook niet altijd - hoe zouden ze anders ooit hieraan ontsnappen, als ze het niet meer zouden proberen?

Chillypaw volgde de blik door het camp. Ze zette zich neer zodat haar hoofdje wat dichter was bij Newtpaw's hoofdje - zodat ze stiller konden praten en misschien minder snel de aandacht van Bloodclan zouden trekken. "Starclan zal ons hieruit redden.", mauwde ze zachtjes, met licht trillende stem. Zij konden niets doen nu, dus dat was de gedachte waaraan ze zich optrok, waardoor ze doorging. Starclan zou hen redden. Als ze dat maar vaak genoeg herhaalde, zou het ooit waar zijn.

"Starclan zal ons hieruit redden." Miauwde Chilly zachtjes en Newtpaw ging tegen haar aan zitten toen ze haar stem hoorde trillen. "Natuurlijk zullen ze ons redden" fluisterde ze en duwde haar kopje tegen haar schouder aan. "Het komt allemaal wel goed" sprak ze zacht en schoot haar een glimlach toe, al wist ze zelf nog niet zo zeker of het ook wel echt goed zou komen en of Starclan hun wel zou willen helpen.

Chillypaw knikte enkel. Ze wist niet meer wat meer te zeggen. Het voelde alsof alles wat ze konden zeggen al gezegd was, keer op keer, en alles wat de Bloodclanners niet mochten horen moesten ze maar inslikken. Chillypaw had er genoeg van, om steeds op haar tong te bijten en te zwijgen, maar ze moest wel. Het was niet haar leven waar ze mee speelde, het was het leven van iedereen die ze liefhad.