niet boos wel teleurgesteld

Starclan, ze wilde slapen. Alles aan haar vacht prikte, constant opgejaagd door de wetenschap dat ze geen idee had of Pepperpaw oké was, of wie dan ook van Shadowclan, for that matter. Het enige wat ze kon doen was hier de gewonden helpen en stilletjes bidden dat Acefray samen met Bloodpaw voor haar meisje zou zorgen. Tot die tijd kon ze niet slapen, want pas tegen het vallen van de nacht was ze klaar samen met Falconpaw klaar om alle katten die gevochten hadden op te vangen. Ieder had nu een eigen nest toegewezen gekregen en Routnose had er hoop in dat het goed met ze zou komen, maar rust stond nog lang niet op het menu. Immers had ze twee katten nog haar kant op geroepen, die eerder die dag elkaar in de haren waren gevlogen. Niet zomaar twee katten, het waren de twee poezen die ze stiekem toch wel een beetje als haar dochters was begonnen te zien. Natuurlijk mocht ze geen favorieten kiezen, niemand boven de rest van haar clangenoten kiezen - maar ze zou liegen wanneer ze zei dat haar hart niet naar hun uitging zoals het dat bij haar eigen kinderen had gedaan. Daarom dat het ook zo'n zeer deed. Routnose zelf was de definitie van een pacifist en hoewel dat allicht niet de beste manier was om door het leven te gaan, vond zij dat wel. Daarom wachtte ze rustig af, iets van droefheid in haar ogen totdat de twee meisjes bij haar waren. Ze moesten praten.


& Wisteriawisp en Milkypaw

Ze had een grote steen tussen haar klauwen. Haar grote steen, je weet wel, die ene die ze van Shadefeather gekregen had. Ze had hem al tig keer opgetild en weer neergesmeten, en nu was ze doodmoe van de inspanning. Het had wel.. Geholpen. Ze voelde zich minder boos - of eigenlijk zat de boosheid er nog wel, maar het vuur dat in haar gebrand had was afgezwakt. Toch stopte haar brein maar niet met overuren maken. Constant speelde ze opnieuw af wat er gebeurd was, en riep dit tientallen emoties bij haar op. Ze was boos, verdrietig, teleurgesteld en geschokt. Ze wist niet van wie ze meer geschrokken was; haar zus of zichzelf. Toen ze plots geroepen werd om op gesprek te komen, laaide er weer wat vuur op. Oh, ja hoor, nu moest ze op gesprek komen en dan zou het allemaal weer goed komen. Mooi niet! Milky was niet van plan om het als eerste goed te maken met die- met die trut! Met stampvoeten liep ze achter de warrior aan die haar opgehaald had. Het was dat ze geroepen werd door Rout, anders zou ze nooit komen opdagen.

Was het erg dat ze opgelucht was dat ze überhaupt waren gekomen? Ze had altijd zoveel van ze gehouden, maar nu leken zowel Milky als vooral Wisteria met haar te willen breken. Misschien was het puberteit, probeerde ze zichzelf schampertjes wijs te maken, en daar waren geen kruiden voor. De poes ademde diep in om haar nervositeit te verbergen. Iedereen maakte wel een ruzie met zijn broer of zus, maar dit was anders. Je sloeg elkaar niet, zei niet zulke nare dingen. Het bracht haar terug naar Cobradusk en hoe die zijn kaken om hun andere broer had gesloten. Zoiets mocht nooit bij hen gebeuren. Milkypaw kwam stampvoetend als eerste, Wisteriawisp snel daarna. "Ik heb.. andere dingen te doen. Met mijn mate." sprak ze en even fonkelde er iets van blijdschap in haar ogen op. Ze had een mate! Zou het Houndtemper zijn? Met hem spendeerde ze veel tijd. Routnose opende haar bek al om het vragen. "Dus kunnen we het snel maken?" haar bek sloot ze weer en even klemde ze haar kaken op elkaar. "Wisteria, wil je niet zo boos doen? Ik ben er alleen om met jullie te praten, niet om nog meer ruzie te maken," probeerde ze zachtjes, een beetje voorzichtig misschien. "Ik wil dat jullie weten dat dit soort gedrag niet acceptabel is, op welke manier dan ook. Jullie zijn potverdorie zusjes en we zijn één clan, er is te veel slechts in de wereld om ook nog tegen je eigen bondgenoten en familie te keren," legde ze uit, haar stem scherper dan normaal. "Wat is er toch aan de hand met jullie? Zijn het de gebeurtenissen van de laatste tijd? Is het... Jullie moeder?"