Real Friends

Hij had het gevecht overleefd, net als Demonslayer en net als zijn kinderen. Maar niet iedereen had dat geluk gehad. Ook al verachtte hij de bezetters, toch voelde hij mee met de moeder die haar dochter was verloren. Hij kende hun namen niet, maar de gruwelen van dit gevecht zouden hem en veel anderen in de clan nog lang achterna jagen. Hoe Bloodclan Shadowclan's zwakkeren had gebruikt als middel om de clan met zich mee te laten vechten. De ochtend was aangebroken en Amberhunt kwam het Warrior's den weer uit. Hij keek het kamp door. En opnieuw zag hij een gezicht dat hij een tijdlang gemist had: Settleddust. Een vriend en iemand voor wie hij bijna vaderlijke gevoelens had gekregen in de tijd dat ze hun band ontwikkelt hadden. Oké, het was niet helemaal waar dat hij Settleddust helemaal niet meer gezien had. Amberhunt had hem tijdens het gevecht gezien en had zo geweten dat hij net als Demonslayer nog leefde. Nog voordat er een woord gewisseld werd ging Amberhunt al naast hem zitten. "Wat ben ik blij om jou levend te zien." Mauwde de kleine kater terwijl hij zijn jongere vriend vriendelijk aankeek.

[Settleddust]

Wat een dagen had hij gehad. Het was een emotionele rollercoaster geweest. Van een persoonlijke laag, naar een persoonlijk hoog, naar weer een diep dal gister. Hij was er van overtuigd geweest, het moment dat ze met alle Clans ShadowClan territorium binnen waren gestapt, dat ze hun kamp weer zouden veroveren. Een waterdicht plan, maar op één of andere manier had het gefaald en was Acorndust alweer verdwenen. Hij maakte zich zo ontzettend veel zorgen om zijn mentor, hun deputy, hun leider. Maar hij was weg, en nu stond er niemand meer aan het hoofd van hun clan. Met Acorndust en Tallstar foetsie en Bloodpaw in diggelen, was niemand die door StarClan verkozen was aan het hoofd. Alleen een verfoeide BloodClan leider. Hij had het gevoel alsof hij had gefaald. En nu kon hij ook niet naar Seamist toe om hun overwinning te vieren. Het vrat hem op van binnen. Maar één iemand was blij hem te zien. De kleine rosse kater kwam naar hem toe en Settleddust begroette hem met een glimlach. ‘Amberhunt, hoe gaat het?’ vroeg hij aan de kater. Hij zag eruit als iedereen eigenlijk: naar de situatie, beroerd. Maar ze leefden nog en op dit moment was dat alles wat telde. En ze stonden er nu alleen voor. Settleddust was niet van plan bij de pakken neer te gaan zitten, een nieuw plan zou gevormd moeten worden.

Voor hoe slecht het ging kreeg hij toch nog een vriendelijke begroeting. Amberhunt glimlachte terug naar de jonge kater en keek rond het kamp. Het was te vroeg voor echte drukte, maar later op de dag zouden ze nergens meer de privacy voor een gesprek hebben. "Ik heb Demonslayer weer terug, dus in dat opzicht gaat het voor mij beter." Reageerde hij, waarna zijn blik verduisterde. Nogmaals keek hij rond en zag nu nog een ander beeld van het kamp: Een plek die was ingenomen en werd bestuurd door hun vijand. Deze clan was altijd zijn thuis geweest, en hoewel hij het er niet altijd even goed had gehad was hij nog steeds bereid om voor haar te vechten. En nu hadden ze zelfs daar de keuze niet toe. Hij vervolgde op een zachtere toon: "Maar wat de clan betreft... Nou, je hebt het wel gezien. Ik maak me zorgen." Hij keek Settleddust weer in zijn groene ogen en zuchtte. "En met jou? Ik hoop dat je geen te domme dingen hebt gedaan in de tijd dat ik geen toezicht kon houden?" Een kleine grijns speelde over zijn lippen.

Settleddust knikte begrijpend toen de kater sprak dat hij Demonslayer weer terug had. Hij snapte het, hij was ook weer blij om zijn familie weer in zijn bereik te hebben, te beschermen als het nodig was. Het was verschrikkelijk om niet te weten hoe het eraan toe ging. Het was nog niet eens in hem opgekomen of zijn zussen zich zorgen over hem hadden gemaakt. Hij had zich alleen maar gek gemaakt om hen. ‘Ik ben ook weer blij terug te zijn, al had ik gehoopt dat we.. succesvoller hadden kunnen zijn,’ miauwde hij met een diepe zucht. Hij had beter zijn best moeten doen, de clan duidelijk moeten maken dat ze hulp hadden meegenomen. Maar hij was in de chaos alleen bezig geweest Pepperpaw veilig te houden, zorgen dat kittens niet zouden overlijden. Amberhunt uitte ook zijn zorgen. Hij schudde hulpeloos zijn hoofd. ‘Ik weet echt niet meer wat we moeten doen. We hadden geen plan B,’ miauwde hij. Verdomme, ze hadden een plan B moeten hebben. Maar wat er was gebeurd, dat hadden ze nooit voorzien. Hij had zo gedacht dat ze wel zouden winnen. Verliezen was gewoon niet mogelijk. Ze hadden alle stukken in handen gehad, en toch alles kwijtgeraakt. Vervolgens vroeg Amberhunt opeens iets wat hij niet verwachtte, iets wat hem kort van zijn stuk bracht, zijn ogen even groter maakte. StarClan, kon hij recht door hem heen kijken ofzo? ‘Ik zat vast in RiverClan, wat had ik kunnen doen?’ lachte hij toen ook weg. Want ja, wat er was gebeurd... achteraf, misschien niet slim. Maar hij kon gewoon niet ophouden met denken over haar.

Het was een vreemde tijd, want aan de ene kant waren twee vermisten terug, maar aan de andere kant was Shadowclan niet bevrijd. Settleddust legde uit dat er geen plan B was geweest en Amberhunt zuchtte. Er zou dus iets anders bedacht moeten worden, maar dat was extra moeilijk nu niet eens duidelijk was wie mee zou vechten. Er waren al katten overgelopen, de clan was geen duidelijk geheel. Zeker nu hun eigen leiders er niet eens meer waren. Toen hij verder ging naar een lichter onderwerp, dat eigenlijk niks had moeten betekenen, zag Amberhunt de groene ogen even groter worden. Toen gaf Settleddust een iets té nonchalant antwoord. Oh jee, Settled... Dacht de kleine warrior terwijl hij zijn vriend een beetje bezorgd aankeek. "Juist ja... Je weet dat je mij in vertrouwen kan nemen, toch?" Hij wilde niet geloven dat de ander tegen hem zou liegen. Maar iets zei hem dat hij in ieder geval niet de volledige waarheid hoorde.  

Settleddust moest heel erg zijn best doen om zijn geduld te bewaren. Hij zou moeten oefenen met geheimen houden, want ergens wilde hij maar al te graag vertellen aan Amberhunt over Seamist, over hoe prachtig ze was, haar humor, de sprankeling in haar ogen, haar schattige onzekerheden. Maar het mocht niet. Ze waren partners voor één dag... Nou ja, hij had haar beloofd dat ze elkaar zouden blijven zien. Maar hij kon nergens heen, hij had hun afspraak al gemist onder de nieuwe maan. ‘Weet ik, Amberhunt,’ miauwde hij toen met een glimlach. Hij loog. Want dit kon hij onmogelijk vertellen. Niemand mocht het weten, het mocht al helemaal geen BloodClan oren bereiken. Het voelde slecht om te liegen, maar het was voor ieders eigen bestwil. Intussen, hij kon het onderwerp op iets anders verplaatsen. ‘Ik maak me zorgen om Acorndust, ik heb geen idee waarom hij wegging vlak voor het gevecht,’ miauwde hij. Zo, dan had Amberhunt ook weer iets om over na te denken. En bovendien, RiverClan was niet de vijand, dat waren ze nooit geweest totdat BloodClan hen overtuigd had.

Maar hij kreeg niks te horen, Settleddust zei alleen dat hij wist dat Amberhunt te vertrouwen was. Misschien zag hij spoken, dacht hij dat het onmogelijk was dat alles zou simpel was verlopen voor Settleddust. En zelfs als die iets achterhield, misschien waren het zijn zaken gewoon niet. De jonge warrior ging al snel verder op een ander onderwerp. Acorndust, ja, waar was hij? Niemand scheen het te weten. Hij was bij de aanval geweest maar was al verdwenen voordat Riverclan het kamp binnen was gestormd. Amberhunt dacht na maar schudde al gauw zijn kop. "Ik kan me gewoon niet voorstellen dat Acorndust gevlucht zou zijn, zelfs als hij dacht dat het een verloren zaak was. Er moet iets geweest zijn." Maar wat? Wat was belangrijker dan helpen zijn clan te bevrijden?

Gelukkig, hij liet het liggen. Beter. Hij had geen zin erin, hoe goed hij wist dat Amberhunt het ook bedoelde, dat hij in zijn leven zou beginnen te wroeten. Want Seamist... StarClan hij miste haar, maar niemand mocht dat weten. Hij begon zelf ook langzamerhand te realiseren dat het niet was zoals het hoorde, als hij er zo geheimzinnig over moest doen. Maar hij kon het niet laten, ze was zo bijzonder. Maar zodra hij over Acorndust begon kon hij die gedachte weer in een hoekje wegstoppen. Er waren nu belangrijkere dingen. Hij knikte toen instemmend. ‘Beter van wel, het zou heel bijzonder zijn dat hij op het moment dat we aanvallen verdwijnt, zonder hele goede reden,’ miauwde hij zachtjes. Maar hij kneep zijn ogen samen en keek Amberhunt aan. ‘Maar hij moet nog wel leven. Hij kan ons niet in de steek hebben gelaten. Had StarClan er anders niet een stokje voor gestoken?’ Want op het moment leek het niet alsof StarClan aan hun zijde stond.

Van de drie leiders die hij in deze clan had meegemaakt was Acorndust misschien wel de laatste van wie Amberhunt zou verwachten dat hij zoiets onvoorspelbaar zou doen. Settleddust maakte een opmerking over Starclan en Amberhunt's snorharen trilden, licht geërgerd.. Natuurlijk geloofde hij in Starclan, maar soms waren ze zo moeilijk. Hij kon zich niet voorstellen hoe ze zoveel invloed op het woud hadden en toch konden toezien hoe erg hun nazaten leden. "Starclan lijkt niet bepaald Shadowclan's vriend te zijn de afgelopen moons. Wat was de laatste keer dat we echt zonder problemen zate?" Vanaf Innerstar's dood was Shadowclan niet echt de plek geweest die hij in zijn apprenticetijd had gekend. Eerst de journey, toen was Tallstar er een tijd tussenuit geknepen, toen een opstand, een invasie en nu de verdwijning van beide leiders.

Settleddust keek kalm naar Amberhunt. Hij was ouder dan hij, wijzer en had al meer meegemaakt. Maar hij maakte een opmerking, waar hij over vreesde dat bij de rest van de clanleden ook zou heersen. Dat ze hun geloof en vertrouwen in de sterren verloren. Het was een logische reden, maar als ze ook hun geloof verloren.. Dan was ShadowClan voorgoed verloren en zouden ze niets meer worden dan beesten. ‘Geen idee. Ik weet dat het lastig is, maar we moeten niet de hoop verliezen,’ miauwde hij met een dappere glimlach. ‘Er is genoeg om nog voor te vechten.’ Voor Pepperpaw, Softbelly, zijn familie en vrienden. En... voor Seamist. Hij zou door het vuur gaan om haar nog een keer te kunnen zien. Hij keek de kleine rosse kater aan. ‘We zijn nog steeds ShadowClan, daar hebben we Acorndust niet voor nodig.’ Ja, kom op Amberhunt. Hij had hem nodig, net zoals de rest van de clan. Samen konden ze het tij misschien weer keren. BloodClanners uitschakelen op patrouilles, als ze weer meer het kamp uit zouden mogen. Het kwam wel goed, uiteindelijk...

Natuurlijk wilde Settleddust die woorden niet horen, en zelfs Amberhunt moest toegeven dat ze nogal respectloos waren. Starclan was er niet om hen te redden, maar soms was het zo frustrerend om het gevoel te hebben dat Shadowclan in het bijzonder erg getest werd. "Nee, je hebt gelijk ook.." Mompelde hij met een beetje gêne in zijn stem. Het was geen goed idee om zo over Starclan te praten of te denken, het was één van de belangrijkste dingen die hen samen hielt. En daarbij: Ze hadden inderdaad nog hoop. "Ik bedoelde alleen, dat het onredelijk moeilijk is geweest voor ons." Hij had bijna 'voor mij' gezegd, en hij walgde van zijn eigen zelfmedelijden. "Maar ja, ooit drijven we ze hier weg, dat is waar." Vervolgde hij op zachtere toon.

Was hij nou degene die een wijze les gaf aan de oude man. Hij snorde toch even geamuseerd. Hij kreeg zelfs gelijk. ‘We komen er wel bovenop,’ zei hij met een bemoedigende glimlach. De kleine, rosse kater maakte zich zorgen, natuurlijk. Het was ook niet eenvoudig geweest, hij kreeg het steeds meer te horen. Nee, hoewel hij misselijk was geweest van de zorgen, was hij zeer comfortabel geweest in RiverClan. Amberhunt begon te vertellen hoe lastig het was en hij knikte begrijpend. ‘Het spijt me dat ik er niet was,’ miauwde hij daarna. Hij had eigenlijk hier moeten zijn, de katten die hij dicht bij zich had, die had hij moeten beschermen. Amberhunt miauwde dat ze hen ooit wel weer weg zouden jagen. ‘Sneller dan je denkt,’ miauwde hij optimistisch. Hij duwde zijn neus even bemoedigend tegen Amberhunts schouder. ‘Ik verzin wel iets. Hoe je koest en wees sterk, we zullen je vast weer nodig hebben.’ Hij keek hem even strak aan. Zijn oude vriend mocht niet de hoop verliezen.

Soms deed Settleddust hem een beetje aan een zoon denken. Sinds de dood van Skullpaw had Amberhunt niet meer zo'n dichte band met één van zijn kinderen gehad. Er was niemand meer geweest die naar hem toe was gekomen voor advies, tot Settleddust. Hij had hem kunnen helpen toen de jonge kater zijn staart was kwijtgeraakt. En trots toegekeken toen Settled Warrior werd. En nu kreeg hij die hoop die hij gegeven had zelfs terug. Hij snorde even en richte zijn kop op om de ander weer aan te kijken. "We hebben het overleefd, voel je daar niet schuldig om." Vertelde hij met een vriendelijke glimlach. De korte aanraking was fijn, een teken van een diepere vriendschap. Hij keek een beetje verbaasd toen Settleddust vertelde dat hij iets zou bedenken. Was hij van plan en opstand te leiden? Toch boog Amberhunt zijn kop even. "Licht me in als het zover komt... Ik zal je volgen in je plannen." Mauwde hij met dezelfde strakke blik. "Wie weet heb ik zelfs wel iets toe te voegen." Plotseling leek het idee van een opstand helemaal niet meer zo vergezocht. "Maar breng jezelf niet in gevaar als je niet denkt dat je gaat winnen. Je bent te belangrijk om een zinloze dood te sterven."

De meesten hadden het overleefd, dat kon hij beter zeggen. Hij had dood van dichtbij gezien. En veel katten waren gemarteld, dan wel lichamelijk of mentaal. Hoeveel kittens en apprentices met trauma's hadden ze nu wel niet rondlopen. Hoeveel katten leefden in angst. Ze zouden ze zo snel mogelijk moeten bevrijden, diegene die nog in staat waren te vechten voor hun clan. Amberhunt miauwde dat hij hem in moest lichten als het zover was. ‘Zal ik doen,’ sprak hij gedempt. Hij glimlachte tevreden toen Amberhunt sprak dat hij misschien zelf nog wat toe te voegen had. ‘Je hulp kunnen we goed gebruiken,’ snorde hij met een grijns. Settleddust wilde omkeren, om verder te gaan, totdat Amberhunt sprak dat hij zichzelf niet in de problemen moest brengen. Hij grinnikte. ‘Je kent me, dat doe ik nooit,’ miauwde hij, even het laatste stukje dat hij nog over had van zijn staart heen en weer bewegen. ‘En geen dood is zinloos, als je voor je clan hebt gestreden,’ miauwde hij daarna. Hij knikte en keerde zich om. Hij moest met Bloodpaw spreken, hij was misschien de enige die meer wist.

- Topic uit?

Hij was blij dat Settleddust bereid was hem erbij te betrekken. Hij leek zijn input echt op prijs te stellen en Amberhunt glimlachte hem bemoedigend toe. Settleddust ging iets voor elkaar krijgen, dat wist hij wel zeker. En hoewel hij nog steeds bezorgd was, wist hij ook dat het belangrijk was om zoveel mogelijk steun te bieden. De volgende opmerking deed hem even met een strenge blik naar de jonge kater kijken. "harhar, ik meen het. Zorg goed voor jezelf." Hij wilde niet nog iemand verliezen die hem zo dierbaar was. "Misschien niet, maar wees toch maar voorzichtig. Al doe je het voor mij." besloot hij het gesprek met een zachte glimlach. Settleddust had zich al omgedraaid, hij moest ergens zijn. Amberhunt bleef zitten en toen hij dacht dat de ander hem niet meer kon horen fluisterde hij: "het ga je goed... Settleddust."

Topic uit