[VIGIL] Let the rain wash all this pain away..

De regen viel ongestoord naar beneden terwijl Lionpaw samen met Dustpaw het lichaam van Daylight terug naar het kamp droegen. Af en toe gleed haar blik richting Rosepaw, hopende dat de poes zich nog even sterk hield tot ze terug waren bij het kamp. Haar amberkleurige blik, welke normaal zo fel en vurig was, stond gebroken. Ze was te jong om zulke beelden te zien te krijgen. Keer na keer speelde het voor haar netvlies af: hoe ze Daylight naar achteren zag vallen en hoe ze door de varens heen had gerend. Enkel om het levenloze, toegetakelde lichaam van de rode warrior terug te vinden. Een minuut geleden had ze nog geleefd, en toen was ze plots weg. Dood. Zou de poes zich in Starclan bevinden nu? Zou ze al op de drie apprentice's neerkijken? Hoe zij, in de donkere regen, haar levenloze lichaam terugbrachten naar het kamp? Lionpaw onderdrukte een brok in haar keel en schudde de tranen uit haar ogen. Ze moest zich sterk houden. Ze moest zeggen wat ze gezien had.

Na wat een eeuwigheid leek te duren waren ze eindelijk gearriveerd bij het kamp. Haar blik gleed richting de twee anderen, even kort knikkende. 'We kunnen dit.' miauwde ze in stilte, weerkaatste in haar ogen. Hierna zette ze de tred er weer in, zich een weg door de ingang banende. Vrijwel meteen werden de blikken op de drie apprentice's gericht. De meeste katten bevonden zich in hun den, of onder het bladerdak van de bomen. Lionpaw's blik was echter naar de grond gericht, niet willende hoe de rest zag hoe gebroken ze wel niet was.

Zodra ze het lichaam samen met Dustpaw op de grond had gelegd, trippelde ze naar Rosepaw. Ze gunde de poes een lik over haar kop en een aanmoedigend kopje. "We komen hier wel door." miauwde ze zachtjes, proberende haar vriendin moed in te spreken. Hierna keek ze nog snel naar Dustpaw, waarna ze in het midden van het kamp ging staan. Nog even volhouden Lion.. je kan dit. nog even... Haar poten voelden vermoeid aan en haar lichaam trilde van shock. Al hoopte ze dat de rest dacht dat ze het simpelweg koud had. Haar amberkleurige blik gleed over de katten die zelf van Daylight naar haar keken. Lionpaw's mondhoeken stonden laag, ze wist zelfs niet of haar stem genoeg zou zijn bij het uitspreken van de volgende woorden. O, alsjeblieft. Breek niet. Wees luid. Wees krachtig. Ze sloot voor een tel haar ogen, waarna ze deze weer opende. "Rosepaw, Dustpaw en ik hebben.. s-samen het lichaam van Daylight g-gevonden." miauwde ze, haar stem gepijnigd. Waarom moest dit? Ze was nog apprentice, ze hoorde zulke mededelingen niet te geven. "Ze was bij de snakerocks in een slangennest gevallen... Waarschijnlijk waren de rotsen gladder door de regen e-en... en..." Lionpaw staakte haar zin en keek naar het lichaam van Daylight. De opvallende snee op haar schouder bekijkende. Haar blik gleed naar Rousebell en Waterpaw. "Maar ik weet niet of het een accident was of niet." Zo. Dat was het. Ze was er vanaf.

_{De kater was toevallig net terug gekomen van het verzamelen van kruiden. Zijn tweede missie was om even de kittens in de nursery een checkup te geven. Maar dat was vlak voor hij Lionpaw, Rosepaw en Dustpaw het kamp binnen zag komen. En eerst had hij niet opgemerkt waarom de katten bij de ingang zo geschrokken en vol verdriet keken. Toen hij een paar stappen verder buiten de medicine cat den nam, merkte hij het levenloze lichaam van Daylight op. Daylight. Hij voelde een golf van warrige emotie door hem heen gaan. Zijn pupillen waren versmald, en hij stond compleet stil. Verdomme, hij trainde op tot medicine kat. Hij zou zulke dingen wel aan moeten kunnen. ThunderClan was een familie voor hem, de Clan had hem meerdere keren veiligheid bewezen. En het zien van het dode lichaam van een warrior.. Van Daylight. Dat deed hem iets.

"Rosepaw, Dustpaw en ik hebben.. s-samen het lichaam van Daylight g-gevonden." Begon Lionpaw. "Ze was bij de snakerocks in een slangennest gevallen... Waarschijnlijk waren de rotsen gladder door de regen e-en... en..." Zijn groene blik zocht naar de hare, in de hoop om haar zo wat gerust te stellen. Want het was niet de bedoeling om een apprentice de taak te geven het dode lichaam van een warrior terug het kamp in te brengen. Het was duidelijk dat ze nog in de war waren. En tijd nodig hadden om dit allemaal te verwerken. De hele Clan, waarschijnlijk. "Maar ik weet niet of het een accident was of niet." Toen pas zocht Waterpaw naar zijn mentor. In de hoop dat zij het over kon nemen. Maar meerdere warriors waren al aan het staren. Omdat hij de medicine cat apprentice was. Toekomstige medicine cat van ThunderClan. Op hem zouden ze eventueel moeten rekenen. En zulke gedachtes waren... eng.

Hij hield diep adem en deed een paar voorzichtige stappen richting het dode lichaam van Daylight. De kater drukte zijn neus tegen de koude vacht van de warrior aan, wat een lichte rilling door zijn rug gaf. Dood. Dat was duidelijk.
Er volgde een stilte, zijn hart klopte tegen zijn borst in een snel tempo. Hij kon dit niet verpesten. Iedereen keek naar hem. Iedereen. Hij hield diep adem en bekeek verder het lichaam van de kattin. Met zijn voorpoot bracht hij de plukjes lange vacht omhoog en- ja. Zoals hij had verwacht. Een slangenbeet. Hij keek verder en vond al snel de grote kras in haar schouder. Diep maar... Het leek niet het fatale punt te zijn. Naast de kras vond hij nog een slangenbeet. En nog éen, en nog éen. Had Lionpaw ook niet vermeld dat ze in een slangennest was gevallen?

Uiteindelijk tilde hij zijn kop om de rest weer aan te staren. En zijn hart zakte bijna toen hij weer naar Lionpaw keek. Iedereen wou antwoorden. Maar had hij wel de juiste? "Overal op Daylight's lichaam heb ik slangenbeten ontdekt. De wond op haar schouder kon haar verzwakt hebben. Maar ik denk dat ze juist in een actief slangennest is beland. Zoveel gif in haar bloed is haar fataal." Legde hij voorzichtig uit. "Daylight was een goede warrior geweest, en zal dus zonder twijfel zich bij StarClan gevoegd hebben. Ze zal niet snel vergeten worden door ThunderClan, en ik geef geliefden en vrienden wat ruimte om haar vaarwel te wensen. Wees alsjeblieft voorzichtig bij de Snakerocks, Thunderclan." Zijn stem verzachte aan het einde. Zijn staart lichtjes heen en weer zwiepend. Verdomme, dit had niet kunnen gebeuren. Al was het StarClan's wil. Daylight had zo een dood niet verdiend.}

Bijna in een waas liep Dustpaw naast Lionpaw. Het lichaam van de warrior op haar rug maakte haar zwaar; alsof elke pootstap tien keer meer moeite kostte dan normaal. Maar ze ging verder, pootje voor pootjes, haar blik bijna zielloos recht vooruit starend. Ze kon het beeld niet van haar netvlies krijgen; en aan de stilte van haar metgezellen te horen, konden zij dat ook niet. De jonge kattin huilde bijna van opluchting toen ze toekwamen in het camp. Zachtjes liet ze het lichaam van haar rug glijden; meteen kwam hun medicine cat apprentice op hen af. Dustpaw keek toe hoe hij het lichaam onderzocht. Slangenbeten, ja. Lionpaw mauwde nog dat ze niet zeker was of het een ongeluk was. Moest.. Moest ze iets zeggen? Haar blik gleed nerveus rond het camp, naar alle katten die hen aankeken. "Er..", probeerde ze te mauwen, maar haar stem stokte in haar keel. De druk was te hoog, ze wist niet zeker of wat ze wou zeggen überhaupt relevant was.. Maar iets in haar zei haar dat ze moést vertellen wat ze gezien was, dat het belangrijk was. "Er was een bloem in haar mond toen we haar vonden.. Een anjer, denk ik..", mompelde de jonge kattin zachtjes, haar blauwe blik naar de grond onder haar voorpoten gericht. Ze was niet zeker of iémand haar gehoord had; maar ze had het tenminste gezegd.