Zijn hele gezinnetje was ondertussen ziek en het zat Olivebranch enorm dwars. Hijzelf had het geluk gehad dat hij nog kerngezond was, maar nu werd hem aangeraden om op een veilige afstand van Silverwish en zijn kinderen te blijven om nog een infectie tegen te gaan. En dat vond hij nou eenmaal moeilijk. Toch had hij besloten een bezoekje te brengen om te zien hoe het met iedereen ging. Hij was eerst vooral ongerust geweest, zeker voor de kittens, maar was op het hart gedrukt dat het allemaal wel goed zou komen zolang ze allemaal de juiste medicijnen bleven nemen. Voorzichtig betrad hij het den. Buiten was het zonnig en het duurde even voordat zijn ogen aan het licht gewend waren. Die tijd kreeg hij echter niet want voordat Olivebranch er erg in had hoorde hij een opgewonden stemmetje roepen en voelde iemand tegen hem aanspringen. "Egg... Eggie... Ik mag niet ook nog ziek worden." Lachte hij uitgelaten terwijl hij een poging deed zijn kleinere evenbeeld te ontwijken. Verderop zag hij Silverwish en de andere twee liggen, maar die leken niet bepaald in de stemming. Dus richtte hij zijn blik weer op Eggkit "Hou je het hier een beetje uit?" Vroeg hij, plotseling denkend aan hoe ruig Egg's stemmetje had geklonken.

Het werd hem niet in dank afgenomen dat hij zichzelf probeerde te beschermen, en dat was ook niet zo vreemd. Olivebranch keek een beetje hulpeloos toe terwijl Eggkit verslagen op de grond ging zitten en begon te snikken. Hij wilde hem kunnen troosten, maar hij moest een beetje afstand bewaren zodat hij niet óók nog ziek zou worden. De kater zakte door zijn voorpoten zodat zijn ogen op dezelfde hoogte waren als die van Eggkit. "Hey... Hey.. Binnenkort kan je weer naar buiten. En dan kan je bijna écht naar buiten, als jullie apprentice worden." Hij probeerde verwoed het onderwerp van de ziekte niet te noemen. "Heb je al een beetje geoefend voor dan? Mama zei dat je niet kon wachten." Vervolgde hij met een warme stem.

Eggkit leek in ieder geval een klein beetje te kalmeren. Hij gaf toe dat hij niet geoefend had en Olivebranch haalde zijn schouders op en glimlachte "Dat hoeft ook niet natuurlijk." Maar Eggkit scheen wel iets te willen leren, of in ieder geval zien. En tegen dat lieve stemmetje kon Olive natuurlijk nooit nee zeggen. "Maar natuurlijk, had je nog iets bijzonders in gedachten?" Vroeg hij  terwijl hij zich weer oprichtte.