De jonge kattin was op jacht, zoals haar mentor het haar geleerd had. Ze was er echter niet helemaal bij. Haar hoofd zat ver weg; beelden van lijken en anjers en sikkels vertroebelden haar zicht. Polarbear's lichaam was nog vers in haar geheugen, maar zijn lijk had enkel de herinneringen aan de andere lijken versterkt. En ze kon het niet helpen om zich af te vragen wie hier achter zat, en waarom ze vermoord waren. Het was steeds zo methodisch - zo schoon. De anjer en de sikkel en een schone dood. Behalve Polarbear, natuurlijk; daar leek iets mis gegaan te zijn. Of was het allemaal deel van een plan?

Dustpaw stopte plots met lopen toen haar lichtblauwe blik op een bekend zicht viel. Achter de struiken spotte ze het rood en het wit; zoals bloed op een lichaam was de bloem gekleurd. Ze had er regelmatig naar gezocht. Ter bescherming? Ze wist niet hoe veel langer ze dat zichzelf nog zou kunnen wijsmaken. Diep vanbinnen wist ze ook dat er meer achterzat; een soort fascinatie om te kunnen begrijpen waarom, wat het doel was. De moordenaar, duidelijk een getwiste ziel - maar hij leek ook niet dom, hij leek dit niet zomaar te doen. En haar nieuwsgierigheid jeukte..

Met lichte pootstapjes liep ze op de anjer af, bijna alsof ze bang was dat het maar een hallucinatie was. Ze rekte haar nek uit en raakte lichtjes één van de blaadjes aan met haar neus, waarna ze de geur inademde. Bekend en bloemig. Het rook bijna naar bloed, naar moord; maar dat was enkel de associatie die ze maakte. Deze anjer was schoon. Maar.. Waarom lag hij hier, zo demonstratief, zo open? Er was geen anjerplant in de buurt; ze had nog nooit eentje gezien in dit deel van het bos, zo dicht bij het donderpad. Behalve natuurlijk op Polarbear's lijk..

De jonge kattin schrok met een sprong recht toen ze een stem hoorde. Ze kon niet zeggen vanwaar het kwam; de woorden waren amper hoorbaar over het razen van het donderpad heen en leken vervormd door de wind. Het voelde alsof het van overal kwam, maar vooral van boven. Dustpaw richtte haar blik omhoog, naar de lucht die ze tussen de blaadjes en de takken kon zien. Was dat.. Starclan? Maar het sprak over anjers; over hoe deze voor haar was, omdat de spreker gezien had dat ze ze van zijn.. Gevallen sterren plukte. De apprentice slikte nerveus. Haar blik gleed weer naar beneden, naar de bloem. "Voor.. Mij?", fluisterde ze zachtjes, onzeker. Betekende dit dat ze dood zou gaan? Dat haar lichaam morgen gevonden zou worden met deze bloem in haar bek en een sikkel in haar vacht gekerfd?

Maar de stem sprak verder. Een constatering, geen vraag. Dat zij vragen had voor hem. Had ze dat? Ja, natuurlijk had ze dat. Dustpaw was niet dom. Ze had ondertussen door dat dit de moordenaar was, de anjermoordenaar, degene die haar gedachten nu al een tijdje vulde. Ze likte haar droge lippen nat en schraapte haar keel even. Maar de stem was nog niet klaar. Hij verklaarde dat hij de vragen vannacht zou beantwoorden; als hij ze waardig achtte. De jonge kattin voelde de druk op haar schouders rusten. Dit voelde als een test, een opdracht om te zien of zij zelf waardig was. En ze wist niet goed waarom, maar ze wou dat hij onder de indruk was. Ze wou blijven leven en een deel van haar wou ook heel graag speciaal zijn.. En dit voelde speciaal. Vragen stellen aan de anjermoordenaar, wie zou dat nog kunnen zeggen? Al was er no way dat ze dit ooit zou kunnen vertellen, aan iémand. Niemand zou het begrijpen. Ze zouden haar voor gek verklaren, of, erger nog - een verraadster noemen en Thunderclan uit gooien. Dat zou ze nooit overleven.

De stilte keerde weer en zwijgend keek de jonge kattin terug naar de bloem aan haar poten. Het voelde als een cadeau, maar ze wist niet of ze het kon aannemen. Maar aan de andere kant.. Hoe kon ze dit ooit laten liggen? Hoe kon ze ooit weglopen en doen alsof dit nooit gebeurd was? Dit moest wel een bericht uit Starclan zijn. Dat kon niet anders. Ze zag niemand; ze rook niemand; de stem leek van overal te komen en was zo wijs en welbespraakt. Dustpaw raapte haar moed bij elkaar en stelde haar eerste vraag, degene die het meeste brandde, die haar soms wakker hield 's nachts.

"Waarom? Waarom moesten Daylight, Coralwater en Polarbear dood, waarom net zij?" Haar stem was zacht en trilde, deels van angst en deel van de druk die ze op haar schouders voelde om dit goed te doen, om de juiste vragen te stellen.

"Waarom een anjer, waarom een sikkel? Wat betekent het?" Ze fluisterde meer dan dat ze echt sprak; maar Starclan zou haar overal horen, toch? Haar blik was strak gericht op de anjer; misschien de enige lichamelijke versie van de anjermoordenaar die ze van zo dichtbij zou zien. Ze durfde het niet meer aan te raken, bang dat ze hem op de één of andere manier weg zou jagen.

"En.. Hoe noem ik je?" Anjermoordenaar, daar was zij mee gekomen na het tweede lichaam - maar was dat zijn naam? Vond hij dat een goede naam?

Ze had meer vragen, tuurlijk had ze meer vragen - maar de vragen klonken zo dom en nutteloos en onwaardig. Ze wou hem niet teleurstellen en dus durfde ze die niet te stellen. Ze leefde liever met vraagtekens dan dat ze als onwaardig gezien werd. De jonge kattin kon niet goed verklaren waarom ze de moordenaar niet teleur wou stellen; was het een angst, dat ze dan zelf vermoord zou worden? Of was het iets dieper liggend, een verlangen om speciaal te zijn, om ergens bij te horen, om iets te doen voor het grotere goed? Dit was Starclan, waar ze tegen sprak - enkel Medicine cats en leiders mochten dat, en zij was zeer duidelijk geen van beide.

Ze richtte haar blik opnieuw naar de hemel, bijna afwachtend. Was hij daar nog, zou hij antwoord geven - instructies misschien, over hoe ze vannacht de antwoorden kon horen? Of was hij weg en zou hij aan haar verschijnen in een droom, zoals ze in verhalen over Starclan gehoord had?

CLOSED

Het was stil, te stil bijna. In de verte bromde het donderpad verder; blaadjes ruisten in de wind en het geluid van haar ademhaling leek luid in de relatieve stilte. Was hij hier nog, zou hij nog antwoorden? Dustpaw begon te twijfelen; haar staart zwaaide nerveus heen en weer. Maar toen sprak hij weer, met die ijle stem. Een fluistering in de wind. Het antwoord op haar eerste vraag; al klonk het meer als een raadsel in de oren van de jonge kattin, wat enkel de gedachte dat dit Starclan was meer cementeerde in haar hoofd. Starclan sprak immers enkel in raadsels, nietwaar? Verandering komt enkel teweeg wanneer er geluisterd wordt.. Een rilling gleed over haar ruggengraat. Verandering - maar naar waar? Was hun leven, hier in het woud, niet goed genoeg, wat moest er veranderd? Maar Dustpaw twijfelde niet aan de waarheid van zijn woorden, aan het nut ervan. Als de anjermoordenaar zei dat verandering nodig was, dan was dat zo. Wie was zij om anders te zeggen?

Hij sprak haar aan, met haar naam - ze vroeg zich niet af hoe hij haar naam wist. Starclan was alwetend. "Misschien niet..", antwoordde ze twijfelend, haar hoge stem bijna schel in de stilte die zijn woorden achterlieten. De sikkelmaan en de anjers hadden nooit een betekenis gehad als de doden er niet geweest waren, dat wist ze ook. Maar hem.. Hij had altijd aan haar kunnen verschijnen, nietwaar? Maar de dood gaf er gewicht aan, betekenis. "Zonder hun dood.. Waren de tekens betekenisloos.." Haar stem was een onzekere fluistering. Dustpaw wist dat ze niet dom was; maar ze voelde zich zo ontzettend onnozel in het bijzijn van zo'n grote aanwezigheid. Ze was nog zo jong, zo ervaringloos. Maar toch was zij degene waartegen hij besloten had te spreken. Hoewel, natuurlijk kon ze nooit weten of hij met een ander ook gesproken had. Ze kon zich niet inbeelden dat iemand hier ooit openlijk over zou praten, dat iemand zou toegeven dat dit gebeurd was.

Ook haar tweede vraag beantwoordde hij; vaag, misschien, maar toch. De sikkelmaan was het doel.. De anjerbloem de manier. Maar wat betekende dat? Het waren tekens, het plantte ideeën in haar hoofd; maar het waren geen concrete antwoorden. Haar voorhoofd rimpelde en de jonge kattin bekeek de anjer voor haar neus. Wit met een rood randje. Wit.. Voor onschuld? En rood voor het bloed van de doden die nodig waren om het doel te bereiken? Verder was de stem stil. Dustpaw zwaaide nerveus met haar staart en keek omhoog; haar blauwe blik gleed over de takken van de bomen. Ze zag geen sterren, daarvoor was het nog te klaar; maar meende ze daar ogen te zien, of was dat slechts haar verbeelding?

De stilte bleef aanslepen; de jonge kattin voelde de drang om het te verbreken. Ze wist niet of ze meer vragen kon stellen, of dat hij misschien een antwoord verwachtte, een interpretatie. Ze wou hem niet teleur stellen. Duidelijk was haar laatste vraag niet goed gevallen en dat maakte haar zenuwachtig. Maar er kwam geen negatieve reactie; er kwam helemaal geen reactie.

"Waarom vertel je mij dit?", besloot ze uiteindelijk maar te vragen; en toen, stiller: "Kan ik.. Helpen?" Hoewel ze niet eens echt wist wat het doel was, kon ze zich niet inbeelden dat het slecht was. Het was immers Starclan die tegen haar sprak, en Starclan had altijd het beste met hen voor. Dat was haar verteld, en dat geloofde ze heilig. Maar ze geloofde ook dat Starclan niet zomaar met iemand sprak; er moest een reden achter zitten dat zij dit hoorde, dat de anjermoordenaar met haar sprak.

Die naam, anjermoordenaar, klonk plots niet juist meer in haar oren. Het klonk te bruut, te ongeraffineerd. Want aan zijn stem was duidelijk dat hij dat totaal niet was; hij was intelligent en welbespraakt. Misschien kon ze hem anders noemen, in ieder geval in haar gedachten.. Misschien gewoon Anjer. Zoals het bloemetje dat nog steeds voor haar poten lag. Ja, zo kon ze aan hem denken. Maar ze zou het nooit luidop zeggen; ze wist niet of hij überhaupt aangesproken wou worden, hij had immers niet geantwoord op haar vraag. Maar in haar gedachten was hij Anjer, vanaf nu, zelfs als ze hem anjermoordenaar zou blijven noemen voor de anderen.