Amberstorm was niet de eerste die bij Dewberry afscheid ging nemen; ze liet eerst tijd aan de familie van de kattin, degenen die het verdienden om voor haar te rouwen. Maar ook zij ging uiteindelijk bij het lichaam van de jonge kattin staan. Ze keek neer op haar en duwde even zachtjes haar neus in diens vacht. "May Starclan be with you..", prevelde ze zachtjes het eeuwenoude gebed, waarna ze een stap achteruit zette en de anderen ruimte gaf om afscheid te nemen. Hoewel ze ergens dood al gewend waren, bleef elk lichaam zo ontzettend veel pijn doen. Het voelde alsof ze haar clan gefaald had, alsof ze op de één of andere manier iets anders had kunnen doen zodat Dewberry nu nog geleefd had. Ze zette zich naast Stallionstar. Hij had zijn dochter en zijn (ex)partner in één klap verloren - de ene aan de dood, de andere aan verraad. Ze kon zich amper inbeelden wat voor pijn hij momenteel doorstond; stoïcijns, zoals het een leider betaamde, ook al merkte ze de traan op zijn wang wel op. "We moeten iets doen aan dit Bloodclan probleem.", mauwde ze zachtjes tegen de grotere kater, niet echt willend om de doodse stilte in het camp al te veel te doorbreken. Maar verdriet was beter als het gebruikt kon worden, als ze ervoor konden zorgen dat niemand zonder reden moest sterven.

Voor een tijdje lag zijn mama daar al, heel stil. Hedgekit wist niet wat hij er van moest vinden. Waarom sliep ze zo lang? Heel de dag was hij al aan het wachten tot mama wakker werd, maar toen de silverpelt aan de lucht stond en het al veel te laat was voor hem, was zijn mama nog steeds niet wakker. Een slecht gevoel had zich al een tijdje geleden in zijn maagje genesteld, maar de kitten wist niet wat dat moest betekenen. Misschien werd hij wel ziek.
Toen, ineens, stond opa Stallionstar naast zijn mama en begon hij dingen te zeggen. Dat ze afscheid van mama gingen nemen, dat ze herinnerd zou worden. Mama mocht niet weg! "Nee!" Riep hij dan ook luidkeels uit en hij rende naar haar toe. Het maakte hem niet uit dat hij de rust verstoorde, of een balangrijk ritueel onderbrak of wat dan ook. "Mama slaapt gewoon! Ze wordt wel weer wakker!" Hedgekit gaf haar kop een duwtje met zijn neusje, in de hoop dat ze wakker zou worden. Ze was niet meer warm, maar toch wilde hij niet geloven dat mama niet wakker zou worden. Dat ze weg was. "Mama, je moet wakker worden. Alsjeblieft, word wakker!" Zijn stemmetje was nu zacht en trilde met onzekerheid, een soort van smeekbede, en tranen vormden zich in zijn oogjes. Zijn mama kon niet weg zijn. Nogmaals gaf hij haar een duwtje, maar nog werd ze niet wakker. Nee... Tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij luid snikte. "Mama alsjeblieft" Smeekte Hedgekit. Misschien als hij dat lang genoeg zou doen, dan zou ze terugkomen. Terug naar hem en Rookkit en Bumblekit en Stallionkit. Hij wurmde zich tegen zijn mama aan terwijl hij tegelijkertijd in een huilbui uitbarste. Zijn mama was weg. Maar ze mocht niet weg zijn. Dat mocht gewoon niet!

Dewberry was dood. De moeder van haar vriendje Hedgekit. Dat was alles wat ze wist, wat echt doorkwam bij haar. Wat was dood? Dat iemand weg was en niet meer terug kwam, al was hun lichaam nog daar. Dat was wat haar moeder haar vertelde, het lichaam was daar maar Dewberry zelf niet. Die was in Starclan nu. Waarom Starclan? Kon ze niet gewoon terugkomen dan?Ze had haar kittens in de steek gelaten, haar familie. Nee, dat kon helaas niet. Het leek alsof ze sliep, gewoon heel diep aan het slapen was. Maar slapende katten bewogen nog, hun rug ging op en neer. Haar rug niet. Stallionstar sprak, wijze woorden met een boodschap. Ze moesten afscheid nemen. Storkkit's moeder drukte haar tegen zich aan, de kitten drukte haar gezichtje in de vacht van haar mama. Ze hoorde Hedgekit roepen. Geen mama meer. Hij had geen mama meer. Ze rukte zich bijna los van haar veilige plek, kijkend naar hem. Ze snapte het en toch niet. Ze kon niet snappen waar hij doorheen ging, maar ze wou hem helpen. Het beter maken. Haar moeder probeerde haar nog tegen te houden, maar ze was te vlug. ''Hedgekit?''haar stem trilde lichtjes toen ze tegen hem sprak. Het lichaam waar hij tegen aan lag, het bewoog niet meer. Het ging niet meer bewegen. Nooit meer. ''Het spijt me..''ze wou zou veel meer zeggen, maar ze wist niet wat. Het spijt me. Was dat wat je zei? Was er meer of minder? Zij was niet verantwoordelijk voor de dood van Dewberry, was spijt niet iets wat je had wat van wat jezelf gedaan had. Ze wist het niet. Het maakte niet uit.

Tag: Hedgekit

Mama was weg en ze kwam niet meer terug. Ze was bij Starclan nu. Starclan… Hedgekit had geleerd dat Starclan goed was. Maar als ze zo goed waren, waarom wilde ze haar dan niet terug geven. Waarom niet? Waarom? Hij wilde gewoon zijn mama terug. Ze moest terugkomen! De tranen maakten zijn wangen en de vacht van zijn moeder nat, maar dat maakte niet uit. Hij wilde niet dat mama wegging dus hij zou bij haar blijven. Hij hoorde de pootstappen achter hem geen eens, hij was te druk bezig met luid snikken. Toch, toen hij de stem van Strokkit hoorde, trok hij voorzichtig zijn kopje uit de vacht van zijn mama en draaide hij deze langzaam naar haar toe. Ze zij dat het haar speet. Maar zij kon er niets aan doen. Starclan moest spijt hebben. Zij konden mama terug brengen, en dat deden ze niet. “Waarom geeft Starclan mama niet terug?” Snikte hij.

Er waren heel wat katten samen gekomen om het verlies van een Clangenoot gedag te zeggen. De jonge kater draaide onrustig met zijn oren. Stallionstar nam afscheid van zijn Apprentice en in een hoek zag hij een paar snotterende kittens. Hij liet een snortend geluid horen en draaide zich van het tafereel van de ktitens af. Dat waren echte pussy's. Hij had zijn moeder verloren toen hij geboren was en zij waren hier nu aan het huilen om hun moeder die ze tenminste gekend hadden. Het leven was hard maar ze moesten maar harder worden. De zoete woorden van Falconpaw deden hem bijna overgeven. Er was geen kat geweest die dat tegen hem gezegd had en waar verdiende hij het aan dat ze niet tegen hem gezegd werden? Bruusk draaide de jonge kater zich om en liep hij weg van de rouwende katten. Hij had wel iets beters te doen.

Hij kreeg geen antwoord van Storkkit, maar wel van Rapidkit. Hij vertelde dat Starclan zijn mama niet terug kon geven. “Nietes! Dat kunnen ze heus wel! Ze konden haar ook afpakken!” riep hij terug, vlak na het gegil van zijn zusje. Zijn stemmetje vloog over van het verdriet. Dit keer gaf hij Stallionkit groot gelijk. Hedgekit voelde toen een troostende lik over zijn kopje, maar dat hielp niets, want hij wilde gewoon zijn mama terug! Zelfs toen Falconpaw, want die had hem willen troosten, vertelde dat zijn mama altijd bij hem zou zijn en hem beschermde vanuit Starclan was hij nog steeds boos en verdrietig. Hij wilde niet dat mama daar was. Hij wilde dat ze hier was. Bij hem. Tranen begonnen weer naar beneden te druipen. Kon opa niet gewoon aan Starclan vragen of ze haar terug wilde geven?

Ze wist niet wat ze moest zeggen, haar hoofdje was leeg. Hoe moest zij hem vertellen dat zijn moeder niet terug zou komen? Als ze het zelf niet eens snapte. Stallionstar kon terug komen, dus waarom de anderen niet? Waarom was Starclan zo, dat ze iedereen afpakte van je. Het was niet eerlijk. Rapidkit kon wel praten. Zijn woorden klonken ergens niet juist, gewoon de harde waarheid. Het viel niet goed bij Stallionkit, Hedgekit zusje. Ze gilde. Storkkit keek geschrokken naar haar, wat zouden de anderen hiervan denken.Storkkit deed een stapje naar achteren. Dit was niet belangrijk voor haar, ze had hier niks mee te maken. Het was haar moeder niet, haar moeder leefde nog. Hedgekit zei dat Starclan gewoon zijn moeder terug moest geven, maar dat deden ze niet. Dat deden ze nooit. Starclan was oneerlijk, was het niet? Als Starclan zo machtig was, dan was Dewberry niet dood in de eerste plaats. Had die Bloodclan nooit bestaan. En dat alles was gebeurt, want Starclan was niet machtig. ''Waarom haalt Starclan ons weg van hier?''vroeg ze aan Falconpaw, kijkend naar de rouwende familie.

Tag: Hedgekit, Stallionkit, Rapidkit. Praat tegen Falconpaw

Alles om hem heen werd de kitten te veel. Hij stond te trillen op zijn pootjes en de tranen gingen alleen maar harder toen iedereen nog eens ruzie ging maken. Ruzie om zijn mama. En toen kwam opa erbij, maar Hedgekit had helemaal niet meer in de gaten wat er gezegd werd. De woorden wasten over hem heen terwijl hij zich tegen de poten van Stallionstar aanstortte en zich in de lange vacht van de kater verschool. Hij wilde zich veilig voelen, net zoals hij bij mama had gedaan. Maar alles voelde eng en verdrietig nu. Hij begon weer luid te snikken. Hij was er helemaal klaar mee en het enigste wat hij nog wilde was zijn mama terug en huilen. Niets anders was meer van belang.