Let me join the adventure! [Open]

Goldrush was nog steeds een beetje misselijk van de reis naar dit oord. De rit in het rare, brommende ding was niet bepaald goed geweest voor zijn zenuwen. Bovendien kon hij ook al niet wennen aan zijn nieuwe thuis. Hij liep al twee dagen naar alles te blazen en hij was moe van het markeren en het daarna gestraft worden. Wat hadden tweebeners toch? Het ene moment waren ze lief en het andere moment werden ze boos op je omdat je iets had gemarkeerd. Zo gek was markeren toch niet?
Hij zat op zijn gebruikelijke plekje op de vensterbank en keek gefascineerd naar het geen wat zich buiten afspeelde. Het liefste wilde hij zelf naar buiten maar z'n luikje bleef maar gesloten sinds zijn aankomst hier. Daar had hij zijn bazin voor gestraft; ze had een prachtige krab over de rug van haar hand lopen.
Zijn bazin kwam op hem toe lopen en stak haar handen naar hem uit. Hij blies hard naar d'r. Moest ze hem maar niet opsluiten, eigen schuld. 'Och kom nu Goldie, wat is er jochie? Vind je het niet fijn hier?' vroeg ze op haar standaard kinderlijke toon. Tenminste standaard voor hem, ze praatte altijd zo tegen hem. Hij miauwde klagelijk en sprong soepel op de grond. Ze liep naar de deur en krabde aan z'n luikje. Hij liet weer een luide miauw horen en duwde tegen het luik. Als ze het nu nog niet snapte...? 'Goldie je mag niet. Straks raak je de weg kwijt of gebeurd er iets. We gaan straks samen wel even op stap.' Hij krabde weer aan het luikje en keek haar smekend aan. 'Goldie kíjk niet zo, je weet dat ik daar niet tegen kan. Oké je mag, nu je zin?' Hij streek langs haar benen en spinde tevreden. Het was hem weer eens gelukt. Hij schoot naar buiten zo gauw het luikje open was, opzoek naar avontuur.

Let me join the adventure! [Open] Goldieonderschrift

Klik maar, ik bijt niet!

Spoiler:

Rooie:

Roko liep langs de tweebeen nesten, op zoek naar resten voedsel. Hij had vandaag geen zin om te gaan jagen, zijn spieren deden nog steets pijn. ''Had ik maar niet in de regen moeten slapen'' murmelde Roko inzichzelf. Sins hij zijn oude plekje had verlaten om weer rond te trekken deed het niets anders dan s'nachts regenen. Had hij zijn boom nou maar nooit verlaten! Er was beschutting, genoeg prooi en een klein beekje waar altijd water in stond. Maar hij wou natuurlijk weer zonodig het avontuur opzoeken. Het is wel fijn om zo'n plekje te hebben, maar ook saai. Er gebeurd nooit wat. Roko's maag knorde. Dit kon zo niet langer! Hij moest wat te eten vinden! Plots hoorde hij eksters in een boom laden achter het hek van een tweebeen nest. Roko hield het niet meer vol, hij nam een aanloop en sprong zonder erbij na te denken over het hek. Niet weten wat er achter is.