Met lichte passen had Lionsound zich begeven in de tunnels. Zijn kleine postuur was perfect voor de tunnels en zijn ogen wendden snel aan de donkere omgeving. Hij proefde de lucht om zijn kant te kiezen. Vroeger vond hij het altijd heel eng om zich in de tunnels te wagen, want stel dat de grond boven je instortte? Maar na al die seizoenen die hij meegemaakt had wist hij wel beter: het gebeurde zelden. En dat was fijn, want nu wilde hij nergens liever zijn dan hier. Het was rustig, weliswaar een beetje bedompt, maar toch voelde hij zich hier op z'n best. Lionsound was nauwelijks de tunnels in toen hij abrupt stopte. Een zacht gerommel in de verte deed hem een rukje geven met zijn staart. Hij draaide zijn kop naar achter en tuurde in het donker. Niet dat hij veel kon zien. De kater moest zijn andere zintuigen gebruiken. Het leek wel uit het niets toen het plafond begon te brokkelen. Stukjes aarde landden op Lion's kop en met een verbaasde uitdrukking hief hij zijn kop omhoog. De Windclanner probeerde nog weg te komen, te ontsnappen want het noodlot, maar het was tevergeefs. Het duurde maar een paar seconden voordat hij volledig bedolven was onder aarde. De druk op zijn borstkas was hoog en hij voelde een paar ribben breken. Zijn hoofd tolde en het leek alsof hij alleen nog maar stof kon ademen. Het leek voor de kater een eeuwigheid te duren, maar in werkelijkheid duurde het slechts een paar minuten voordat hij zich bij Starclan zou aansluiten.

Een kat haalde de aarde van het lichaam van Lionsound vandaan en kraste een halve maan in zijn schouder. Vervolgens werd er een anjer bij hem geplant. Wat dat zou betekenen, zou zelfs voor Lionsound een raadsel zijn. Vast niet veel goeds.

Moonvision was druk bezig geweest met jagen en had uiteindelijk besloten nog snel langs de tunnels te gaan. Ze hield zich graag heel de dag bezig, zodat ze 's avonds laat pas terug naar het kamp moest gaan. Haar amberkleurige ogen vernauwden zich toen ze een alarmerend geluid hoorde en haar witte oortjes legden ze plat tegen haar nek. Zonder nog langer te treuzelen sprintte ze naar de tunnels toe, haar ogen terug vergrotende toen ze het schouwspel voor haar zag. Hoe kon dit? Moonvision snelde van links naar rechts, hopende dat er geen katten zich op dit moment in het ondergrondse systeem bevonden. Hoe gek was dit wel niet? Even later en ze zou zich zelf onder het puin bevinden.

Pas toen ze enkele stappen terug nam, merkte ze het rode gestalte op. Het lag levenloos tegen de vlakte. De witte kattin bleef voor een tel verstard stilstaan. Maar algauw hernam ze zich en slenterde ze traag naar het lijk toe. Haar amberkleurige ogen behielden een kille blik bij het zien van de bekende Windclan kater. Lionsound... Het geluk stond vandaag niet aan zijn zijde. Echter, wanneer Moonvision diens lichaam goed bekeek, merkte ze een opvallende kras op. Het leek op een halve maan. Kon het zijn dat dit geen toeval was geweest? De she-cat schudde haar kop en keek in het rond, zich alles behalve op haar gemak voelende. Had iemand ervoor gezorgd dat Lionsound bedolven werd door de aarde? Ze besloot deze zorgen later ook te delen met Stallionstar en bewoog haar kopje onder diens lichaam. Zodra ze de kater op haar rug had liggen, zag ze de anjer liggen. Een koude rilling rolde over haar ruggengraat. Dit was geen toeval. Moonvision nam de anjer voorzichtig vast met haar tanden. Stallionstar en Amberstorm moesten dit zien. Stil en op haar hoede begon ze aan de terugweg naar het kamp, hopende dat ze geen ongewenste hindernissen onderwege zou tegenkomen.