When they sing their broken songs

Lynxfang was met een magere vangst het kamp binnengekomen. Hoewel hij lang weggeweest was, kon hij enkel maar twee vissen vangen. Het was echt niet veel en hij voelde zich wat teleurgesteld in zichzelf. Het leek even niet te lukken, zijn concentratie was opvallend laag vandaag. Misschien was het ergens niet zo raar, want de gebeurtenissen bij de grens speelde zich nog steeds af in zijn kop. Samen met Shatteredice had hij een wandeling gemaakt, eentje die niet goed afgelopen was. Om het lichtjes te zeggen. Had hij ooit die pijn van zo dichtbij meegemaakt en niet wetend wat hij moest doen? Hij had dood eerder gezien, maar van een afstand meestal. Meer op een neutrale toon. Het gegil van de poes spookte nog door zijn gedachtes. En alles wat erbij kwam.

Met lede ogen keek hij naar de Medicine Cat den, waar Shatteredice nog steeds in lag. Volgens rumors had ze haar nest niet meer verlaten zelfs. Een twijfeling trok door hem heen, hij wou haar opzoeken. Kijken hoe het ging, maar wat als hij haar teveel deed denken aan alles. Hij was daar geweest. Hoe groot was de kans dat ze hem linkte aan die gebeurtenis. Aan toen ze haar zoon vond. Dan zou hij het enkel erger maken door zijn kop door die ingang te steken. Nee, misschien was het beter als hij haar even ontweek. Toch knaagde het aan hem. Als ze hier bleef kon hij haar niet blijven ontwijken. En wat voor beeld gaf dat nou af. Hij had zoveel twijfels gehad over de poes en ergens wou hij dat ze nog terug kon. Enkel was ze daarvan verbannen, zoveel was wel duidelijk. Nee, hij moest even zijn zorgen verzetten en een diepe teug adem halen. Net als wanneer je onderwater ging. Hij legde de vissen op de prooistapel neer en pakte er een muisje vanaf. Iets zei hem dat hij beter niet met vis kon komen aanzetten. Nog even bleef hij stilstaan, maar verzamelde toen genoeg moed om toch de den in te gaan. Voorzichtig liep hij op de poes af, niet wetend of ze wakker was of niet. De muis legde hij voor zich neer.''Shatteredice?''vroeg hij zachtjes, om de aandacht van haar te krijgen. ''Ik heb wat te eten mee voor je''heel gewoon beginnen, misschien was dat het beste.  

-Shattered

Hij wist echt niet hoe hij hier mee om moest gaan en of hij wel de juiste kat was ervoor. Er waren zoveel die hier tien keer beter in waren dan hem, maar hij niet opgeven omdat hij gewoon een idioot was als het om gevoelens ging. Ze bedankte hem voor de muis, maar ging die duidelijk niet eten. Lynxfang vroeg zich af of ze genoeg at, aangezien ze er mager uitzag. Nog steeds. Coyotespirit zou daar wel voor zorgen, toch? Waarschijnlijk had zij het al vaak genoeg met Shatteredice over gehad. Lynxfang dacht niet dat hij in een positie was om haar te dwingen om te eten, als ze het niet kon. Hij wou iets zeggen, iets wat je kon zeggen in zulke situaties. Hoe gaat het nu leek hem geen goeie vraag, daar schoten ze beide niks mee op. Ze was haar zoon kwijtgeraakt, verbannen van haar clan en nog een hoop meer waar hij niks van wist. ''Denk je veel aan hem?''vroeg hij toch maar. Iets geestelijks leek haar te weerhouden van genezen, iets zwaars en heftig. De pijn om een kind te verliezen, hij had het al eerder gezien. Maar hij wist niet hoe dat voelde.

Dood was niet onbekend bij hem, hij had vaak genoeg gezien. De lichamen van katten die nog heel leven voor zich hadden kunnen hebben, maar het waren gewoon lichamen. Natuurlijk, hij kende ze vaak wel, maar nooit goed genoeg en het was gewoon deel van het leven. Het verdriet van de nabestaanden, de laatste keer dat hij dat voelde was hij nog een kitten geweest. Toen hij alles verloren had. Net als zij nu had. Ze leek hem even te zijn vergeten en voor een seconde vroeg hij zich af het beter was haar met rust te laten, maar toen beantwoorde ze zijn vraag. Elke seconde van de dag. Zelfs als ze even aan iets anders zou denken spookte het door haar kop heen, het was iets waar ze dus geen rust van kreeg. Hij zuchtte. Dit was een gevoel waar hij enkel naar kon raden en nooit zou hij dichtbij genoeg komen bij het antwoord. De poes draaide haar kop weg van hem en hij kon het zout van tranen ruiken. Heel even bleef hij zitten, maar ging toen naast haar liggen. Aanraken deed hij niet, dat voelde niet juist nu. ''Je zoon? Gorsepaw? Hoe was hij?''vroeg hij zachtjes. Was dat goed of maakte hij het dan enkel erger?