De dood van Gorse? Daar kwam hij nog steeds niet overheen. Nog steeds had hij het gevoel dat als hij de apprentice den in liep, dat Gorse daar met een brede glimlach op zijn gezicht zou gaan zitten. En dat ze gewoon weer verder konden gaan zoals ze eerder ook hadden gedaan. Maar de eerste ochtend kwam de realiteit toch weer net zo hard binnen als de dag dat zijn lichaam naar binnen was gedragen. Hij haatte het, hij haatte zichzelf. Hoe had hij van alle katten niet kunnen zien wat er door hem heen was gegaan?

Hij was al vroeg die ochtend uit het kamp gespeerd, zonder ook maar iets tegen Rout te zeggen, of überhaupt naar iemand te kijken. Hij kon het gewoon niet. Hij kon het allemaal even niet forceren. Hoe hij de ruzies met Amberstorm altijd kon verbloemen met een glimlach op zijn gezicht, kon hij dat nu niet. Waar zijn hart breukjes had gekregen van de ruzies met zijn moeder, was zijn hart nu in duizenden scherven. Dat was iets wat zelfs hij niet meer kon verbloemen. Hij was hem kwijt. Hij had van hem gehouden en nu was hij hem kwijt.

Het dauw stond nog op de bloemen toen hij aan kwam op het bloemenveld. Het bloemenveld waar hij manen eerder de bloemen voor Gorse had gehaald zodat hij de bloemenkransjes voor zijn ouders had kunnen afmaken. Tranen schoten meteen al in zijn ogen. Hij had dit veld aan hem willen laten zien, dat had hij beloofd. Hij had het beloofd en niet waar kunnen maken. Hij had gedacht dat ze alle tijd hadden. Alle tijd in de hele wereld. Ze waren nog zo jong, ze hadden nog een hele toekomst voor hen. Maar het scheen maar weer dat het zo weer kon veranderen. Dat ze niet alle tijd in de wereld hadden om iets te doen, dat alles in één klap over kon zijn. Trillerige stapte hij dieper het veld in, waarna hij op de grond plofte en zijn ogen even sloot. Hij wist niet of hij dit kon. Hij wist niet of hij dit wel kon maar hij moest. Het zou niet goed voelen als hij dit niet deed. Dit was het minste dat hij kon doen voor zijn beste vriend, voor degene van wie hij hield. Doodsveel hield. Gorse was speciaal geweest, iemand waarmee hij alles kon doen. Iemand waarbij hij zich altijd goed voelde. Iemand die hem warm van binnen liet voelen alleen bij de gedachte over hen. Bij het zicht van hen al kon glimlachen, maar ook intens gesloopt en emotioneel voelen als er iets mis was. En dit? Dit was de grootste pijn die hij in zijn korte leventje had gevoeld.

Hij begon te vlechten. Zoals Gorse hem het had geleerd. Het zou nooit zo mooi worden, het zou echt niet zo mooi worden. Maar hij wilde het terug maken, zoals Gorse voor hem ook ooit een bloemenkroon had gemaakt. Het zou echt niet zo mooi worden als degene die Gorse voor hem had gemaakt, vooral niet nu de emotie zo hoog lag in zijn kop. Hij had altijd gedacht dat ze dit samen konden leren aan kittens en apprentices, vooral met de skills die Gorse had. Maar ook dat was niet iets wat zou gaan gebeuren, niet meer. Alles was ontnomen. Weg.

Hij pakte de meest kleurrijke bloemen er uit, de meest felle. Want hij wist dat Gorse die zelf ook het mooiste vond. En natuurlijk zou de bloem brem er ook in komen, die kon niet missen. Die zou prominent in het pakketje komen. Het was een goede bezigheid, dat wel. En omdat het iets was dat Gorse vaak deed, voelde het op de een of andere manier ook verbindend. Omdat Gorse hier zo goed in was geweest. Hij had iets van Gorse geleerd en hij zette het door, hij zette iets door zodat de technieken die Gorse zichzelf had geleerd niet verloren zouden gaan.

Het duurde even voordat hij het allemaal af had. Het was niet de grootste krans, maar dat hoefde ook niet. Het ging vooral om het idee. En hij was nooit zo mooi als dat Gorse hem had kunnen maken. Hij pakte de krans op in zijn bek, hopend dat niet meteen alle bloemen er uit vielen, maar so far so good. Het was nog oké, hij had het dus nog relatief goed onthouden. Met de krans in zijn bekje liep hij terug naar het kamp. Hij wilde gewoon nog één keer goed afscheid nemen, zonder alle hysterie in zijn kop. En er was maar één andere kat die misschien net zoveel van Gorse had gehouden zoals hij had gedaan.

In het kamp keek hij niet eens naar de andere katten, hij liep rechtstreeks naar de leaders den. Hij ademde even diep in door zijn neus, waarna hij rustig zijn adem liet gaan en naar binnen stapte. Een brok was er wel diep in zijn keel, hij wist nog steeds niet zo goed hoe hij met de situatie om moest gaan. Maar de ruzie die er tussen hen had gespeeld was zo puur uit emotie geweest van Gorsepaw. En na… na het gebeuren snapte hij alleen maar meer waarom hij zo heftig had gereageerd. Maar dat moest een geheim blijven, dat was iets wat niet uit mocht komen naar de clan en dan vooral niet zijn moeder.

Voorzichtig legde hij de bloemenkrans neer, terwijl hij de den in keek en de brok in zijn keel weg probeerde te slikken. ”Stallion?” begon hij voorzichtig, niet al te hard. Hij wilde de leader niet storen als hij aan het slapen was, hij wist vanuit zichzelf ook hoe moeilijk hij op dit moment aan zijn slaap kon komen. De bloemenkrans veilig tussen zijn poten, zodat niemand er iets mee kon doen. Want deze bloemenkrans zou speciaal zijn.

Hij was nog op tijd, al had hij zich niet meer gepushed om het af te hebben dan anders. Hij slikte even terwijl hij naar de bloemenkrans tussen zijn poten keek. Hij verdiende dit, meer dan iemand anders. De bloemenprins van de clan. Iemand die leefde voor bloemen moest met ze begraven worden. Dat was het minste wat hij kon doen voor zijn beste vriend. Hij richtte zijn blauwe ogen weer op de leader, die ook dingen aan het pakken was. ”Voor Gorse?” klonk er zacht van zijn leader af, waarop hij langzaam knikte en even zijn blauwe ogen op de grond richtte. Hij beet even op zijn lip om hem af te leiden van de tranen die weer in zijn ogen sprongen. Hij ademde even diep in om zichzelf bij elkaar te rapen, waarna hij slikte. ”Ik… Ik dacht misschien, van ons beide.” sprak hij zachtjes terwijl hij voorzichtig naar de leader op keek en op de binnenkant van zijn wang beet. De vorige keer dat hij privé met Stallionstar had gepraat was het niet het beste gesprek geweest. Ironisch genoeg had het toen ook over Gorse gegaan. ”Het spijt me.” sprak hij zachtjes, een beetje hulpeloos. Doelend op alles, niet specifiek de ruzie die ze hadden gemaakt. Sorry dat hij er niet eerder bij had kunnen zijn, sorry dat hij niet had kunnen helpen, sorry dat hij het niet had gezien. Sorry dat hij niet eerder tegen Gorsepaw had kunnen vertellen dat hij van hem had gehouden, want misschien was dit dan niet gebeurd.