he's the force that made me be [Pepperpaw]

De ravenzwarte kater bewoog rustig door het kamp heen. Hij had meer lef sinds het gevecht. Het was alsof Satsui het laatste stuk angst voor de dood uit hem getrokken had met het zetten van het litteken over zijn oog. Hij was niet bang meer voor de Bloodclanners. Ze zouden oprotten, vanzelf. Als Acorndust terug zou komen en ze eindelijk een revolutie zouden starten. Eerst moesten katten op krachten komen. Wolfblood, Pepperpaw, Settleddust. Katten waar hij om gaf. Al liet hij dat niet altijd even goed zien de laatste tijd.

Het was tijd dat hij dat meer liet zien. De kater griste een muis van de prooistapel en sprintte er mee weg voordat iemand hem zag. Zijn pas vertraagde. Met kalme stappen drukte hij zich door de opening van de medicine cat den heen. Pepperpaw moest hier zijn, ze was vaak bij Blood te vinden. "Pepper? Ben je hier?" Toen hij in de verte haar gedaante zag liep hij op haar af en legde de muis bij haar neer.

RavenpawI dug this grave I call my home

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw kwam bijna de medicine cat den niet meer uit. Haar angst was enkel gegroeid hoe meer ze meemaakte in tegenstelling tot de zwarte schaduw die haar benaderde. Ze hoopte dat hoe minder ze opviel, hoe kleiner de schietschijf op haar rug zou worden. Helaas bleek dat niet te zijn, met hoe ze al door een blauwogig monster de den uit gesleurd was om vermoord te worden.

Toen ze een stem hoorde en zich omdraaide en een donkere pels met blauwe ogen zag, schrok ze zich dus eerst helemaal naar. Haar pels kwam overeind en haar ogen werden wijd en wild tot ze herkende dat het Ravenpaw was. Ze ontspande daarna weer lichtjes en knikte zachtjes. "Ja.. ik ben hier," reageerde ze wat zwakjes.}

Haar schrik reactie op hem kon hij alleen maar wegschrijven als angst voor de verslagen Bloodclanner van laatst. Shade. Die had in grote lijnen hetzelfde uiterlijk als hem, al zou hij groeien om groter en breder dan de kattin te worden. Toen ze hem echter herkende kalmeerde ze al snel, dacht hij te zien. "Ja.. ik ben hier," het klonk zwakjes. Ze poes had een hoop over zich heen gehad de afgelopen tijd. "Ik heb een muis meegebracht, als je honger hebt?" hij schoof het beestje iets meer naar haar toe. Ze was nooit in het kamp te zien en hij betwijfelde of ze wel bij de prooistapel in de buurt kwam. "Hoe.. is het? Na alles, hou je het nog vol?" er was een hoop gaande in ShadowClan, een hoop ellende. Dingen zouden recht gezet worden, maar het duurde zo lang.

RavenpawI dug this grave I call my home

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze voelde schaamrood in haar oren branden toen ze tegenover Ravenpaw stond, toen het besef inzonk hoe erg ze van hem geschrokken was. Het sloeg nergens op. Hij had haar gered. Hij verdiende niet zo'n reactie van haar. Ze voelde zich meteen ontzettend schuldig. "Dat is lief van je.. We kunnen hem wel delen?" besloot ze met een zo optimistisch mogelijke glimlach aan hem te vragen. Ze had helemaal niet zo'n honger, ze had totaal geen honger, maar ze wilde ook niet zijn aanbod afslaan. En.. ze moest ook wel eten. Dat wist ze zelf ook wel. Ze knikte wat timide op de vraag van de kater. "Ja.. het gaat wel," murmelde ze met een voorzichtige glimlach, waarna ze haar blik op zijn oog richtte. "Hoe is het met je oog..? Doet het nog zeer?" besloot ze stilletjes te vragen.}

Ze stelde voor om de muis te delen. Zo'n klein ding. Hij grijnsde. "Ben je gek, deze is voor jou. Ik jat er straks eentje onder een BloodClanner zijn neus vandaag, veel leuker." stelde hij haar gerust. Een muis was maar een klein stukje eten, en zoveel leek ze niet binnen te krijgen. Kort daarna vroeg ze naar zijn oog, waar haar blik ook naar toe ging. Hij wreef over het litteken. "Doet amper nog zeer, ik heb geluk dat het niet is gaan ontsteken." zei hij toen tegen haar. Hij dacht kort terug aan Satsui. De kater met de rare blik in zijn ogen. Een kater die familie van hem was. Dat zat hem niet lekker, zou hij ook zulke rare genen hebben.. ergens? "Heb jij nog last van je verwondingen van die mafkees?" bromde hij toen. "Als ik hem nog is tegen het lijf loop zou hij wensen dat hij van iemand anders familie was." Hij was zo boos, nog steeds. Op alles. De moordenaar van Nerite, Satsui, BloodClan in zijn geheel. Boos.

RavenpawI dug this grave I call my home

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze keek wat mistroostig naar de muis. Ze had helemaal geen zin om te eten, maar dat leek Ravenpaw door te hebben. Ze ging geen hapjes muis aan hem slijten. Met een zuchtje zette ze haar pootje op de muis en rolde ze deze naar haar toe. Ze nam nog geen hap, misschien zou ze daarna wel nog een hapje nemen, als ze de moed verzamelde. "Wees voorzichtig.." reageerde ze zachtjes, waarschuwend en bezorgd. Ze wilde hem niet nog erger verwond zien. Hij was al verwond door haar. Hij zou dat litteken voor altijd dragen. Maar hij had er gelukkig geen last van. Haar mondhoeken gingen iets hangen bij de volgende vraag van de kater. "Het geneest erg langzaam.. Die Bloodclanner die Wolfblood.. Wolfblood uiteindelijk.." Ze maakte het niet af, het was wel duidelijk. "Daardoor is het weer open gegaan en het moet nu weer genezen." Maar in ieder geval nog geen ontstekingen. Wel littekens nu. Ze trok kort met haar oren bij de benaming familie en hield haar kop scheef. "Familie van iemand anders..?" vroeg ze stilletjes. Was Ravenpaw..?}

Ze waarschuwde hem. Hoewel hij het lief vond dat ze dat voor hem deed maakte hij zich niet zo'n zorgen. Het zou wel goed komen. Pepperpaw zei dat het genezen langzaam ging door Shade haar verwondingen. Ravenpaw's blik werd grimmig. "Ik ben blij dat die poes er niet meer is, ze was gevaarlijk." doden stond niet hoog aangeschreven in de warrior code. Maar in dit geval kon het zeker als een 'must' gezien worden door Raven. "Familie van iemand anders..?" hij had het idee gehad dat iedereen onderhand wel zou weten van zijn afkomst. Maar dat was dus niet zo. "Eh, hij.. Satsui is een soort achter halfbroer van mij? Nevermind is mijn vader en zijn vader is Lítill." een beruchte BloodClan leider. Zijn opa. Beide kanten van zijn familie waren zo verschillend. Aan de ene kant was daar Innerstar en aan de andere kant stond Lítill.

RavenpawI dug this grave I call my home

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze waren beiden veranderd na de Bloodclan aanval. Zij was juist teruggetrokken en angstig geworden. Maar hij was juist zijn angst verloren, bij het roekeloze af. Het baarde haar zorgen. Ze vond het vervelend. Ze knikte echter op zijn woorden. "Helaas is het een druppel op een steen in de zon.." miauwde ze zachtjes, "er zijn nog zoveel Bloodclanners die eng zijn.." Een rilling kwam over haar rug heen terwijl ze aan Orchis dacht, aan Brat. Nee, ze waren nog lang niet veilig. Ze glimlachte zwakjes bij de woorden van Ravenpaw. Hij was familie van die engerd. "Nou.. gelukkig heb jij dan de goede kanten van de familie gekregen," snorde ze zachtjes, om hem iets op te beuren.}

Pepper zei dat er nog genoeg Bloodclanners waren die eng zijn. En hij knikte enkel daarop. Er waren nog genoeg mafkezen in ShadowClan gebied. Ze reageerde niet zo geschokt als waar hij zich voor ingesteld had op de nieuwe informatie die hij deelde met haar. "Nou.. gelukkig heb jij dan de goede kanten van de familie gekregen," werd er dan ook gezegd. De goede kanten. Had hij die wel gekregen? Of was het nog te vroeg om te spreken over zulke dingen? Zijn apprentice tijd was net begonnen en lag nu stil, wie weet hoe hij zou zijn tegen de tijd dat hij warrior was. Een klein glimlachje trok kort rond zijn mond. "Misschien, wie weet is dat wel waar.." zei hij toen hardop. "Ik ben gewoon bang dat, geen idee.. ik ineens net zo word zoals zij zijn. Mijn opa heeft aan het hoofd van BloodClan gestaan." al wist hij dat hij altijd nog zijn eigen keuzes had. Maar ergens was er bang dat er een soort knopje in hem zat, die elk moment omgezet kon worden.

RavenpawI dug this grave I call my home

Pepperpaw keek kort naar haar witte teentjes toen ze het over enge Bloodclanners hadden. Satsui, Orchis en Brat zouden haar nog wel een tijdje achtervolgen in haar nachtmerries. Misschien zelfs wel de rest van haar leven. In ieder geval was Shade dood.. Dat scheelde dan nog iets. Gelukkig lieten ze het onderwerp varen, al sneden ze daarna nog een zwaarder onderwerp aan. Wat bezorgd zocht ze Ravenpaw's blik. Het was duidelijk dat hij het er zwaar mee had. Zij wist als geen ander hoe het was om te tobben over je afkomst en voelde daarom erg met hem mee. "Het feit dat je je er zorgen om maakt.. betekent al dat je heel.. heel anders bent dan die katten, Ravenpaw.." miauwde ze zachtjes.

Onderwerp: Re: he's the force that made me be [Pepperpaw]