Cosmic Hero [Shattered]

Het was nu zeker, Shatteredice was niet meer welkom in Windclan. Het was tragisch, ze was volkomen bij toeval in Riverclan terecht gekomen en als gevolg had haar eigen clan haar verbannen. Crystalshell had alles gehoord over het laatste incident dat zich op hun meest turbulente grens had afgespeeld: Gorsepaw, de zoon van Shatteredice, was dood aangetroffen. Windclan was van mening geweest dat hij zichzelf van het leven had berooft omdat zijn moeder de clan verlaten had. Ze kon zich niet voorstellen hoe erg het was om de schuld te krijgen van de dood van je eigen kind. Shatteredice zou dus in Riverclan blijven, waarschijnlijk nog een hele tijd, en dus Crystalshell dacht dat het tijd was voor een persoonlijk gesprek.
Met rustige passen kwam ze het Medicine cat den binnen en liep op de witte kattin af. Ze zag Shatteredice maar zelden buiten het den, en nooit voor lang, ze moest zich hier veilig voelen. En dat was begrijpelijk, het was een plek waar niemand haar een ongevraagde mening zou toewerpen en waar ze rust had. "Hallo Shatteredice." Begon Crystalshell terwijl ze oogcontact zocht. "Ik ben Crystalshell, maar dat weet je ondertussen waarschijnlijk wel." Haar toon was zacht en respectvol, ze stond hier tegenover iemand van dezelfde leeftijd, en die diende zij niet als minder te behandelen. "Ik weet dat hier komen niet jouw keuze was... Maar toch ben je er. En ik wilde zeker maken dat je je hier thuis zult gaan voelen." Het was jammer dat dat nodig was. Shatteredice hoorde gewoon nog in haar eigen clan thuis, maar die optie was ondertussen vergaan.

Ze ging zitten en keek op de flamepoint neer. Het was geen wonder dat die er uit zag alsof ze haar nest nooit meer wilde verlaten. De tol die de dood van Gorsepaw geëist had was enorm. Wat als zij in deze positie zat? Dat Fireside of Icecream dood was en zij niet eens kon zien waar ze begraven werden. Ze voelde een rilling over haar ruggengraat gaan. Het was het verschrikkelijkste wat ze zich kon inbeelden, dat zij de dood van haar kinderen zou moeten meemaken. Wat was ze eigenlijk aan het doen? Hier maar een beetje staan en zo formeel praten tegen iemand die duidelijk iets anders nodig had. Natuurlijk had Shatteredice geen woorden voor haar. Crystalshell kwam wat dichterbij en ging vlak voor het nest liggen, zodat ze op ooghoogte met de flame-point was. "Laat het er uit... lucht je hart, alsjeblieft." Haar woorden waren nog steeds zacht en ze drukte even haar neus tegen de wang van de ander aan. "Je kunt me vertrouwen." Ze hoopte maar dat dat goed zou landen, dat Shatteredice niet dacht dat ze zocht naar dingen die haar niets aangingen. Ze wilde weten of, en hoe, ze kon helpen. Want hoe vreemd het ook leek, Shatteredice was nu een clangenoot.

Heel even was ze bang dat ze Shatteredice had af geschrokken, maar toen haar laatste woorden over haar lippen kwamen voelde Crystalshell toch een kleine beweging. De traan die op haar neus terecht was gekomen had genoeg verraden over hoe de ander zich voelde. Ze was kapot. En hoewel ze wel langzaam weer zou herstellen, zou de Shatteredice die uit deze periode kwam een ander iemand zijn. Crystalshell had het zelf meegemaakt, de dood deed iets met een persoon. Wanneer de dood zo dichtbij kwam en een dierbare weg sleurde, voelde het alsof een stukje van jezelf weggesneden werd. Uiteindelijk hoorde ze één trillende zin. En direct knikte Crystalshell "Natuurlijk, kom hier". Ze bewoog zich nog iets vooruit zodat Shatteredice bij haar zou kunnen, en begon toen weer te praten. "Binnenkort zal de zon weer echt gaan schijnen. Dan wordt het weer warmer en wordt het leven voor ons wat makkelijker en aangenamer. Het water van de rivier warmt op en er komen meer vissen. Magen zijn gevuld, dus spanningen worden minder. En het territorium wordt prachtig in leafgreen." Het was niet zomaar gepraat om de lucht te vullen, het was een verhaal waarbij Shatteredice niet hoefde te reageren. Het ging over niks wat dreigend of betwistbaar was. Als ze stil was zouden hun gedachten zich vullen met overdenkingen over de toekomst, en dan zou Shatteredice's situatie alleen maar erger worden. Ze moest haar emoties nu even de vrije loop geven, maar mocht ze niet de controle over de rest van haar leven geven.

Ze was blij dat Shatteredice haar accepteerde, dat ze zich veilig genoeg voelde om bij Crystalshell te komen liggen. Ze voelde hoe een kleine natte plek vormde op haar vacht terwijl ze haar betekenisloze verhaal vertelde. Toen ze weer naar de voormalige Windclan queen keek zuchtte de deputy, wat zouden ze met haar aanmoeten? Zou ze permanent lid van de clan worden? Windclan zou haar nooit meer terugnemen, maar Crystalshell kon zich ook niet voorstellen dat iedereen in Riverclan zat te wachten op een Windclan kat in hun midden. Shatteredice vertelde dat Pantherstar haar al een deel van het gebied had laten zien, haar complimentje voor het gebied deed Crystalshell even glimlachen. "Dat is het zeker... En het wordt dus nog veel mooier. Ik hoop dat je hier je plekje kan vinden, ook al is het zo anders." Ze praatte zachtjes in het verlaten den. De tranen begonnen weer en even luisterde ze slechts naar het gedempte rumoer van het kamp en de geluiden van buiten. "Je hoeft je hier geen zorgen te maken, Shatteredice. We laten je niet vallen." Sprak ze uiteindelijk. Bij toeval was ze onderdeel van Riverclan geworden, en nu moest de clan haar helpen totdat er een oplossing was. En als die oplossing was dat ze bleef, dan was dat wat er gebeurde.

Er kwam geen antwoord meer, maar dat was niet erg. Crystalshell wist dat het voor nu goed was. Ze liet de stilte nu toch over hen heen komen. Dit was een andere stilte, niet één die hen zou bedwelmen met slechte gedachtes, maar een die hen gerust kon stellen. Ze wisten dat er niet gesproken hoefde te worden, ze begrepen wat er aan de hand was en dat er in ieder geval een tijdelijke oplossing was. Crystalshell drukte haar neus in de witte vacht van van Shatteredice en sloot haar ogen even, luisterend naar anders adem. Ze zou de kattin helpen om haar plek hier te vinden.

Topic uit