How does the water from the river taste?

Met een soepele beweging trok de jonge kater zichzelf omhoog uit de rivier. Hij had zojuist een vis te pakken gekregen. Dat zou zijn lunchhapje worden. Vanochtend had hij al iets voor de stapel weten te bemachtigen. En stiekem was hij daar wel blij mee. Want zo’n lekker visje ging er wel in vandaag. Quietcreek hees zichzelf op de kant en zocht een mooi plekje uit in de zon. Het was de afgelopen dagen uitzonderlijk mooi weer. En dat hielp zijn algehele mood wel. Goh, wat had hij dan ook een hekel aan Bareleaf. Alles was nat en koud en iedereen raakte makkelijker met elkaar in conflict vanwege schaarste. Quietcreek keek op toen een vreemde geur zijn neus binnen kwam. Was dat… een kittypet? Wat deed die nou weer hier? Ietwat verontwaardigd stond hij op en liep op de grijze kater af. “Zeg, wat doe jij nou zo ver van huis?” Vroeg hij, nou niet perse vriendelijk. Deze vreemde huiskat dacht hier gewoon wat te kunnen drinken, op RiverClan territorium. En nu moest hij zijn lunch hier nog voor uitstellen ook.  

“Ik had dorst en de rivier was het enigste water in de buurt.” Zei de vreemdeling. Quietcreek zuchtte. Hij had hier nu eigenlijk echt geen zin in. Een compleet oblivious kater van het terrein afwerken. Het leek een hoop werk waar hij niet op zat te wachten. Maar het moest dan maar. “Oh? Dat lijkt me sterk.” Zei hij terwijl hij er eens goed voor ging zitten. “Krijgen jullie kittypets niet vanzelf water? Had je het dan niet bij de buren kunnen proberen?” Vroeg hij, ietwat opdringerig. Tja, veel geduld zou hij niet hebben voor deze vreemdeling. “Zijn er geen regenplassen of dergelijke in dat Tweebenen gebied?” Vroeg hij. Quietcreek kon het zich oprecht maar moeilijk voorstellen. Dat de RiverClan rivier het dichtst bij was aan water. Want dat was een pittig eind lopen hoor! “Daarbij bevind je je momenteel op RiverClan gebied. En ik zou je dan ook willen verzoeken om rechtsomkeert te maken.” Zei hij streng. Veel sympathie had hij niet voor kittypets. Als je een thuis had waarom zou je dan gaan dwalen? Daarbij, regels zijn regels en daar zou hij geen uitzondering op maken.  

Op al zijn vragen wist de vreemdeling met een excuus te komen. Niet al te beste, mind you. Quietcreek had het wel een beetje met hem te doen. Als kittypet niet goed verzorgd worden was zeker niet het beste wat je kon overkomen. Maar de rest had te doen met voorkeur. Het water daar mocht dan wel vies zijn, het lag niet in Clan gebied. Je zou niet perse in de problemen raken door daar je dorst te lessen. Regels bleven regels: de kittypet kon hier niet blijven. Al moest hij wel grinniken hij die kleurrijke beschrijving. Kakwater, tja daar werd natuurlijk niemand vrolijk van. “Ook aan de andere kant van de monsterbrug?” Vroeg de kat hem.  Quietcreek zuchtte een beetje. “Vooruit dan. Je mag je dorst hier lessen. Maar alleen voor deze keer. En daarna moet je ook rechtsomkeert maken. Terug naar de Twoleg place.”zei hij. Een kleine uitzondering dat kon er nog wel mee door. Dan was hij er tenminste daarna maar vanaf. Die kittypet kon er immers ook niet zo veel aandoen dat zijn thuisfront hem niet van water kon voorzien.

Hij maakte een uitzondering voor de andere kater. Al was het maar om hem zo snel mogelijk zonder verder conflict weer weg te krijgen. En Quietcreek kon ook wel begrijpen dat dit niet geheel met opzet gedaan was. De grijze kater kon er immers ook niet zoveel doen dat degene die normaliter voor hem zorgde hem nu plots in de steek had gelaten. De grijze kater knikte dankbaar en begon het verse water van de rivier naar binnen te werken. Al met al ging het heel netjes. De ander was echt niet langer bezig dan nodig. Je zou zelfs kunnen zeggen dat er een gezonde hoeveelheid haast achter zat. Iets wat hij wel kon appreciëren. “Bedankt. Ik zou je graag wat willen geven in ruil, maar ik denk niet dat je het aan zou nemen?” Zei de grijze kater doen hij klaar was met drinken. Quietcreek fronste. “Dat ligt er maar net aan wat je me zou willen geven?” Vroeg hij nieuwsgierig. Dat lag er oprecht maar net aan wat de ander hem te bieden had. Was het een object? Voedsel? Een geheim weetje over de buurt van de Tweebenen? Hij zou het nooit zomaar afwijzen zonder eerst te weten waar het precies om ging. Want wellicht was het something usefull.  
 

Uiteraard wees hij het voorstel van de ander niet gelijk af zonder eerst te weten waar het precies over ging. Kon hij het gebruiken? Was toegestaan? En zo niet, kon hij er mee weg komen? “Ik zou er in ruil wat prooi voor willen geven, maar tot hoe ver loopt jullie territorium? Dan kan ik daar rekening mee houden. De volgende keer dat ik zo ver kom.” Zei hij de grijze kater. Quietcreek grinnikte en schudde zijn kop. “Dat is erg aardig van je maar ik denk dat jij je prooi op dit moment beter kan gebruiken dan ik.” Hij zou geen eten aannemen van een kitty pet of zwerfkat. Bovendien, er was genoeg te eten in de Clan. Dat lag voor die grijze kater wel anders. Hij zou die prooi toch echt beter zelf op kunnen eten. Want wie wist toe veel tijd er overheen zou gaan tot de volgende kans op prooi. “Wat de grenzen betreft, de highlands en het grootste gedeelte van de rivier is van ons. Als ik jou was zou ik me überhaupt niet al te veel buiten  de Two Leg place wagen. Je weet immers maar nooit wie je tegen het lijf kan lopen hier in de wildernis.” Zei hij kalm. Het had heel anders af kunnen lopen voor de kater als hij bijvoorbeeld bij ShadowClan iets was gaan drinken. En al hoe wel RiverClan op zich minder gevaarlijk was had de kater alsnog geluk dat hij hem tegen het lijf was gelopen en niet de patrouille.