[Open] Collapse

Flutterkit stapte voorzichtig de Medicine Cat den binnen. Dat was het plan geweest, hij wilde immers niet alleen in de Nursery zijn. Af en toe was het dan beter de gewonde katten te zien, de geur te ruiken van kruiden die hen in leven hielden. Het was beter dan alleen te zijn met zijn gedachten en af en toe durfde hij de stap te zetten om zijn neusje in iemand's vacht te drukken als deze ook duidelijk emotioneel was of pijn had. Het deed hem denken aan het gemis van zijn ouders, hadden ze lang in deze den gelegen? Naar adem happend? Hij zou het nooit weten, hij was simpelweg te jong geweest. Zijn poten stopten toen hij een van de Apprentice's zag huilen. 'Mama.. ik mis je..' Murmelde de flamepoint, Pepperpaw. Haar kopje leek in de richting van de sterren te zijn gericht waardoor hij onhandig dichterbij stapte en zijn neus tegen haar schouder drukte. 'Pepperpaw,' klonk er nog met hoge stem, onschuldig. Hij was met vijf Moons bijna klaar om Apprentice te worden, net zoals haar. Hij kon haar niet beschermen tegen Bloodclan maar misschien kon hij haar wel troosten. Hij had een groot hart, een die hij vaak onhandig opende, waardoor het geen verrassing was dat hij ondanks zijn normale afstandelijkheid toch zijn lichaam tegen die van haar drukte en lief een troostende lik achter haar oor probeerde te geven. Hij miste zijn mama ook.

De fonkelende sterren gaven wellicht nog hoop, misschien dat Starclan nog wat kon betekenen. Nog een bericht zou geven aan de katten die hen nodig hadden, hen konden helpen Bloodclan van het kamp te verbannen. Aan de andere kant had Flutterkit weinig hoop, hij kon bijzonder weinig voor de Clan betekenen, hij was een zwakke schakel. Een kitten die bijna Apprentice werd maar niks kon betekenen voor de Clan, behalve meer problemen. Hoe vaak hadden Bloodclanners wel niet geprobeerd hem bang te maken, hem in een te laten duiken. Hoe vaak zouden oudere katten hem proberen te beschermen totdat de hoop verloren werd en de Clan verder werd opgebroken. Gebroken zoals hij zichzelf af en toe ook voelde, was hij het waard? Zijn papa had dat niet gevonden totdat hij door een vos gedood was. Verbaasd keek Pepperpaw op toen de gestreepte kitten bij haar nest stond. Hij probeerde een warme glimlach te gunnen, een die meer een halve grimas was. 'Oh hey Flutterkit.. hoor jij niet in de Nursery te zijn?' vroeg ze zachtjes terwijl ze haar vlamkleurige staart om zijn slanke lichaam heen sloeg. De kater snorde dankbaar voordat hij met zijn oortjes trok. 'Ik kon niet slapen, en... En besloot dat ik dan beter enkele van mijn Clangenoten kon proberen te helpen. Zelfs als het enkel een kort neusje was. Ik dacht dat meer katten in deze den wakker zouden zijn... Met de pijn enzo.' Legde hij licht blozend uit, want hij was geen kat waarvan iemand meteen zou zeggen dat hij zorgzaam was. Echter probeerde hij te zijn wat hij van zijn papa gemist had. Zelfs al was hij nog onhandig en jong. Een jonge Warrior verscheen vanuit de schaduwen, en ook hij leek even te verstarren. Alsof hij bang was dat het een van de katten was die heel de Clan vervloekte. Bloodclan speelde maar al te graag met hun prooi, en zij waren het prooi. Het was Darkmind, en ook hij leek in de nacht wakker te zijn. Waren er veel katten die niet konden slapen? 'Alles goed hier?' vroeg de kater fluisterend waardoor de gestreepte kitten knikte en vragend naar Pepperpaw keek. Wilde ze spreken of moest hij een afleiding verzorgen? Niet iedereen hield ervan om over problemen te praten of emoties en hoewel hij haar woorden had gehoord sprak hij er niet over. Soms was het beter gewoon tegen een ander aan te kruipen en in stilte naar de sterren te kijken, die zo vertrouwd sprankelen. 'Jawel, het gaat wel goed hier,' beloofde ze de kater, die inmiddels aan de andere kant van de kitten was gaan liggen en zacht zijn neus tegen de oor van Flutterkit aan drukte. Een zacht snorrend geluid verliet in automatisme zijn borstkas terwijl de kitten zijn schouders iets ontspande en dankbaar de warmte van zijn Clangenoten opzocht. Het was niet vaak dat hij deze bescherming had, als wees. 'Het spijt me Pepperpaw.' Mauwde Darkmind verontschuldigend, had de kater wat verkeerd gedaan? Verward keek hij van de een naar de ander, echter leek Pepperpaw niet boos op de jonge Warrior. 'Komt wel weer goed hoor,' probeerde ze opbeurend te mauwen, terwijl Flutterkit voorzichtig zijn kop onder de kin van de Apprentice stopte en haar een zachte lik over haar borstkas gaf. 'Samentongen?' Vroeg hij zachtjes, soms was het goed om echt samen te zijn, als Clan zelfs als het midden in de nacht moest omdat Bloodclan anders het vast en zeker probeerde te beïnvloeden.

De kitten was ergens blij dat anderen hem wellicht nog schattig en onschuldig konden noemen. Hoewel hij redelijk groot was voor zijn leeftijd, zorgde zijn slanke bouw ervoor dat hij er nog jeugdig uit zag. Sommigen zouden hem wellicht beschrijven als een onhandige jonge veulen, groot, slungelig en bijzonder schattig. Al waren paarden vast voor katten zeer groot, Flutterkit zou waarschijnlijk doodsbang zijn voor de reusachtige beesten als hij deze ooit zou zien. Echter ging het niet om paarden, maar om katten en de twee die wakker waren leken evenmin als hem in staat te zijn te slapen. Het duurde niet lang voordat hij automatisch begon te snorren bij de warmte van Darkmind en Pepperpaw. Darkmind leek ook even de spanning los te laten en mee te spinnen, thuis. Thuis was er ook nog, zelfs al had Bloodclan dit een heel groot deel verpest. Het gesprek tussen de Apprentice en jonge Warrior was kort voordat de kitten voorstelde om samen te tongen. 'Hm, goed idee. Dat is al lang geleden geweest.' Mauwde Darkmind, te lang geleden. Wellicht moest de jonge kitten wel vaker bij kleine groepen katten zitten en samentongen. Als het zoveel rust bracht, zelfs als hij niet de meest sociale kat was, hij wild helpen en als dat hielp? 'Wat een goed idee Flutterkit..' Mauwde de Apprentice met een zacht gesnor, voordat zijn oor werd aangeraakt met een zacht neusje. Flutterkit glimlachte licht terwijl zijn onschuldige ogen van de een naar de andere kat gleden. 'Wie verkies je eerst?' Vroeg de oudere kater waardoor Flutterkit hem een korte blik gunde voordat hij zich tot Pepperpaw wende en ritmisch haar borst begon te wassen. Het was maar goed dat hij al vijf Moons was en aardig had geleerd in welke richting hij moest likken. 'Misschien moeten we in kleine groepjes blijven samentongen. Bloodclan kan veel, maar zolang we het achter de rug om doen en voor elkaar zorgen breken ze ons niet helemaal.' Sprak het katertje zacht terwijl hij hoopvol de anderen aan keek. Toch? Leken zijn ogen te vragen, was er nog hoop? Kon Shadowclan dit overleven?

De twee oudere katten leken het geen slecht idee te vinden dat hij wilde samentongen. Hij had geen idee of het veel zou helpen, maar het gaf hem een soort rust. Even was er geen Bloodclan die elk moment de Nursery in kon duiken om de kittens en Queens angst aan te jagen, even waren er geen Apprentices die doodsbang waren op de volgende maatregel, het was niet alsof het makkelijk was, zonder leider en zonder veiligheid. Starclan keek hopelijk op hen neer, al konden ze waarschijnlijk niks doen anders dan hen proberen te helpen of hopen dat ze ooit veilig zouden zijn. Ooit moest Bloodclan toch wel verslagen worden? Hij wilde geen Bloodclan zijn! Hij wilde niet leren doden! Wat als hij zijn overleden ouders niet meer trots kon maken, zelfs al was zijn vader nooit echt een warme kat naar hem geweest. Hij wilde zoveel dingen anders, dan dat er gebeurde. De woorden van hem, deden de Warrior Darkmind snorren. 'Zeker al zouden we het midden in de nacht moeten doen. Ik laat me niet breken door zo'n naar bloed stinkende kat!' Flutterkit wist het niet zeker maar had het idee dat Bloodclan dat kon en zou doen als ze het ergens niet mee eens waren. Hun halve kracht was hun wreedheid, iets dat ze van een andere Clan niet hoefden te verwachtten, een echte clan geen groep moordlustige katten. Dat was geen Clan, dat was geen familie, dat was de Elite. Echt beter dan Shadowclan vond hij ze natuurlijk niet, hij voelde die levenswijze niet in zich trekken, hij wilde misschien zelfs liever een Kittypet zijn met Twolegs dan dat! Niet dat hij dat ooit zou zeggen, want hij hoorde hier, in Shadowclan zelfs in deze afschuwelijke tijd. 'We zouden moeten zorgen dat ze geen vat meer hebben op de meer kwetsbare groep van de clan, maar dat gaat een hels karwij worden. Wat ik je grom!' Bromde de volwassen kater waardoor Flutterkit zijn kop dichter tegen Pepperpaw aan drukte, hij hield niet van hardere stemmen, van boze stemmen. Niet sinds hij met Bloodclan te maken had gehad, hij was lang niet zo erg getraumatiseerd als sommige andere katten maar het was hem zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Pepperpaw keek de jonge Warrior licht waarschuwend aan voordat ze sprak. Hij miste de tong over zijn kopje wel ergens, het was iets dat hij in zijn gedachten zijn moeder nog wel had zien doen, als ze nog geleefd had. 'Het beste wat we kunnen doen, Flutterkit, is zorgen dat we Bloodclan niet boos maken voor nu,' mauwde ze tegen het katertje. 'Het zal veranderen, we moeten hoop houden.. Maar ik wil dat je voorzichtig doet Flutterkit.' Verklaarde ze naar de oude kitten waardoor Flutterkit meteen knikte. 'Ik zal niets tegen ze zeggen, ik probeer mij altijd verborgen te houden voor ze. Ze zijn eng.' Mauwde hij zachtjes, alsof hij het grootste geheim ooit vertelde, hij vond ze doodeng, een rilling schoot overduidelijk over zijn ruggengraat voordat hij zijn kop in de lichtere vacht begroef en haar voorzichtig nog een likje over haar borst gaf, in een woordeloze vraag dat ze door zou gaan met zijn kopje wassen.

Darkmind likte hem al snel troostend over zijn slanke kop. Hij had altijd een slanke bouw gehad, ook al was hij verder niet klein. Het was duidelijk dat er ergens nog Shadowclanbloed door zijn aderen stroomde, ook al had hij geen dikke, lange vacht en zag hij er slank uit. De bouw was sterk, krachtig en hij zou wellicht dan ooit ook wel een indrukwekkende kater worden. Ooit, want voor nu was hij nog te jong om te vechten, hij kon enkel overleven, vastberaden blijven en hopen dat anderen de toekomst konden veranderen. Hij wilde niet leren onder Bloodclan, niet worden wat zij waren en hoopte met heel zijn hart dat er katten waren die een oogje op hem hielden, daar ver weg in Starclan. 'Natuurlijk moeten we voorzichtig zijn. Maar die tirannen maken me gewoon zo boos.' Verzuchtte de kater waarna hij Pepperpaw verontschuldigend aan keek. Flutterkit was niet gefocust op de communicatie tussen de twee oudere katten terwijl hij tegen de Apprentice aan leunde. Hij hoopte dat hij haar niet zeer deed, immers was hij niet klein ook al kon hij zichzelf niet zwaar noemen. De flamepoint leek tevreden met zijn opmerking over Bloodclan, blij dat hij hen niet uit zou foeteren terwijl hij nog niks kon, zichzelf nog niet kon beschermen. Hij wilde zichzelf maar al te graag klein maken, op rollen en verstoppen. Zelfs al zou dat niet werken, het was het enige dat hem in zijn kopje, in zijn gedachten wellicht nog veilig zou houden van de gekke spelletjes van Bloodclanners. 'Ze zijn ook eng, Flutterkit, maar de warriors zullen ons wel beschermen,' suste ze hem zachtjes waarna ze zijn oren weer begon te wassen. De kitten snorde zachtjes, dankbaar voor de bekende bewegingen en geluiden. Vredige bewegingen en geluiden, het eed hem duidelijk goed. 'Niet altijd. Ze vinden het leuk kittens zeer te doen. Ik ben alleen want ik heb geen papa en mama.' Sprak de kitten lichtelijk somber en onhandig, voordat de twee anderen dieper in konden gaan op de boosheid jegens Bloodclan. Pepperpaw keek Darkmind aan voordat ze sprak. 'Dat snap ik,' suste ze de boze kater, niet boos op hen. Niet boos op de normale Shadowclanners. Boos op de vijand. 'Maar laten we geen gekke dingen doen.. Die katten zijn gek in hun hoofd.' De kitten drukte zijn kop voorzichtig in de vacht van de Apprentice, die uit heb allen de meeste wijsheid leek te bezitten, wellicht omdat ze meer had gezien dan de meeste wat Bloodclan kon. 'Kunnen we het ergens anders over hebben, ik krijg hier buikpijn van.' Fluisterde de kitten terwijl hij zijn kopje onzeker schuin hield. Bloodclan was een slecht onderwerp, het verhoogde de spanning en wie wist zeker dat er geen gestoorde kat om het hoekje van de ingang zat. Waarschijnlijk niet maar met Bloodclan wist niemand het zeker.

Soms waren de grootste boosdoeners in zijn eigen kop aanwezig. De onzekerheid die niet alleen in de Clan te voelen was maar ook in zichzelf, de jonge kater had moeite om zijn plek te vinden in een Clan die bekend stond om zijn kracht, hij was niet krachtig gebouwd, al zou hij ongetwijfeld groter worden dan Pepperpaw, hij was slank en had krachtige poten. Zijn ouders waren gelukkig niet aanwezig in deze tijd maar overleden nog voordat Bloodclan het kamp in getrokken was. Soms zouden de katten van Starclan het beter hebben, al wilde Flutterkit nog lang niet tussen hen jagen, in de sterren. Pepperpaw ging gestaag door met het wassen van zijn oren terwijl hij de misselijkheid probeerde te negeren, de spanning die ongetwijfeld zijn hartje sneller deed kloppen. 'Natuurlijk kunnen we dat, Flutter,' Mauwde Pepperpaw, die waarschijnlijk ook niet te lang stil wilde staan bij de angst en pijn van zichzelf en anderen. 'Maar vergeet niet, je clan is altijd je familie. We zijn Shadowclan, we letten op elkaar.' Flutterkit hief zijn kopje iets waardoor hij zijn tong onder de kin van Pepperpaw kon plaatsen en voorzichtig daar kon likken. Hij wist duidelijk niet met woorden te reageren, wellicht omdat de meeste katten het niet zo duidelijk hadden verwoord. Darkmind zuchtte voordat hij sprak woorden die de jonge kater niet wist te plaatsen. 'He Flutterkit. Misschien een vraag die je niet zou verwachten, maar... Wat zou je er van vinden als ik je pleeg vader word?' De kitten keek hem met grote ogen aan terwijl hij verbouwereerd de andere kater aan keek, zijn oren liet hij onhandig hangen terwijl hij onhandig naar de blauwe blik van Pepperpaw zocht, duidelijk niet wetende hoe hij moest reageren. Hij kende Darkmind niet, wat als hij net zoals zijn vader hem uiteindelijk niet goed genoeg vond, niet meer wilde? Onbegrip was in zijn ogen te lezen, alsmede angst. Het was een beslissing die hij op dat moment niet kon nemen, niet wist te nemen. Hij zou het niet moeilijk vinden een kat te verliezen aan Starclan, want dan wist hij dat de kat er nog steeds ergens was, ergens voor hem. Een kat verliezen omdat hij niet sterk of goed genoeg was, dat was echter een grotere en in zijn oog realistische kans. 'Als je niet wil begrijp ik het, maar het is jouw keuze.' Mauwde hij met een vriendelijke toon in zijn stem terwijl Flutterkit zijn gezicht in Pepperpaw's vacht verstopte, en zijn tanden onhandig op elkaar knarste. Zijn ogen sloot hij terwijl hij diep in ademde. Hij wist niet voldoende om de keuze nu te kunnen maken, toch? 'Ik heb Lightbearer gevraagd, en het kost dan al tijd om hem als papa te zien.' Fluisterde hij eerlijk voor zich uit. 'Mijn eigen papa wilde me niet, totdat een vos hem doodde, maar... Maar als Shadowclan familie is? Hoe werkt het dan Pepperpaw?' Zijn stem was hoger in de paniek die hij duidelijk voelde.

Fluterkit had altijd het gevoel dat hij net niet reageerde zoals hij moest reageren, wat zeer frustrerend en verwarrend was. Hij vond het lastig zijn gedachten uit te leggen, zijn mening te geven op zaken die van belang waren en trok zich veel liever terug in een veilig nest dan te moeten communiceren met anderen. Het maakte van zijn gedachtegang immers een grote warboel, iets dat de jonge kitten niet persé prettig kon noemen. Het aanbod van de kater was lief, maar hij had geen idee hoe hij er mee om moest gaan, natuurlijk had hij katten die hem wel wat zachtheid en vriendelijkheid probeerde te tonen maar in deze stressvolle tijd hoefde dat niet voldoende te zijn, kon dat niet altijd voldoende zijn. Hij vond Bloodclan eng, en was blij dat hij een soort veiligheid kon vinden bij Pepperpaw en Darkmind ondanks het feit dat beide niet de meest ervaren Shadowclanners waren die in het kamp rondliepen. Het was iets dat hij ook wel wist, maar hij was niet alleen en dat was het alle belangrijkste. Hij voelde zich niet alleen, niet helemaal en dat stelde hem behoorlijk gerust. Hij kon er niet voor kiezen om iemand meteen op een rol te accepteren, zelfs al zou hij dit willen. Waardoor hij moeite had zijn volgende woorden te spreken, hij had immers Lightbearer gevraagd een oogje op hem te houden, zelfs al wist hij niet hoe hij een vader-zoon band moest onderhouden. De kater leek goed met kittens en had altijd wel een beetje interesse in hem getoond ondanks het feit dat Flutterkit niet altijd alle liefde en aandacht terug kon geven. 'Dat is goed Flutterkit. Maar als je met iets zou zitten mag je gerust bij mij komen of bij Pepperpaw. Zo werkt familie. Toch Pep?' Besloot de jonge Warrior waarna hij begon te snorren en de flamepoint kattin aan keek.

De veiligheid tegen de vacht van Pepperpaw aan deed de kitten zijn neusje in haar vacht drukken en diep inademen. Ze mocht dan voor hem zeer groot en sterk lijken, hij wist zeker dat ook zijzelf bang was. De kans was immers dat ze niet eeuwig zonder wonden onder dit regime zouden overleven. Er waren zoveel katten gewond geraakt en niet iedereen kon behandeld worden, daarnaast mochten vele katten het kamp ook niet uit wat jagen en overleven een stuk moeilijker maakte. Bloodclan was niet mild, ze hadden de Warrior Code niet, hij wist dat de andere Clans tenminste de kittens met rust hadden gelaten. Ze hadden meer eer. Dit was geen eervolle strijd geweest, dit was gewoon een bloedbad. Zijn ogen sloot de kitten terwijl hij nogmaals diep inademde en de woorden van de vlamkleurige kattin zijn oren bereikten. 'Lightbearer zal vast een hele goede papa voor je zijn, Flutterkit,' mauwde ze terwijl ze een opbeurende blik naar de andere kater schoot. Het was niet zozeer een afwijzing geweest als gewoon het feit dat de kitten moeite had met het binnenlaten van katten in zijn hart. Hij had een lief hart, een groot hart, maar ook een hart dat hij met man en macht zou beschermen. 'Zo werkt het inderdaad als familie, als clan,' Als Clan lieten ze niemand alleen achter? Zijn tweekleurige ogen gleden naar de blauwe van de Apprentice alsof hij probeerde te plaatsten wat het betekende om familie te zijn. Zelfs als ze geen bloedbanden hadden met elkaar. 'Ik bedoelde Flutterkit, dat we in Shadowclan voor elkaar zorgen, net zoals een familie dat doet. Dus je zult nooit alleen zijn.' De kattin begon zijn oren weer te wassen waardoor hij dankbaar een zacht snorrend geluid produceerde. Ritmisch, vredig, zelfs al voelde hij zich op dit moment niet helemaal vredig. Het was beter, in dit veilige hoekje met twee clangenoten. 'Je bent net een grote wijze zus,' Fluisterde hij onschuldig in het oor van Pepperpaw, ze was zachtaardig en warm ondanks het feit dat ze ongetwijfeld ook voldoende had meegemaakt. 'Al wordt ik vast groter dan jouw,' Een klein speels piepje verliet zijn bek, immers was hij relatief groot voor zijn leeftijd, hij stond hoog op de poten maar was niet stevig of breed te noemen. Hij was groot in de hoogte. 'Dankje Darmind en Pepperpaw,' zijn stem klonk een beetje onzeker alsof hij niet wist of hij de juiste woorden sprak, de woorden de juiste betekenis lieten doorschemeren.