Face a world that our wisdom will only tell me

Hij had geen idee wat er in het kamp gebeurd was nadat het licht bij hem uit was gegaan. Hij hoopte dan ook wat meer informatie te kunnen krijgen van een van de katten die met hem meegekomen was. Een aantal dingen waren hem al wel duidelijk en een ervan was dat Tallstar de clan verraden had, nog erger dan wat ze gedacht hadden. Hij zocht de kater die eens zijn apprentice geweest was op en liep rustig naar hem toe. Ergens was het misschien beter om dit niet hier te doen, maar hij wilde meer informatie en hij ging er niet vanuit dat Riverclan het heel erg op prijs zou stellen als ze vrij gingen rondlopen in hun territorium. "Settleddust," Begroette hij de jonge kater. "Er zijn wat dingen die ik wil weten." Of de kater antwoordden zou hebben was de vraag.


[Settleddust]

Hoeveel dagen zaten ze nu hier? Het voelde een eeuwigheid en hij wilde naar huis. Hij wilde naar Pepperpaw, hij wilde naar Softpaw. Hoe ging het met ze? Hij had het kamp in een chaos achtergelaten.. Straks waren ze allemaal stuk voor stuk afgemaakt die tegen het nieuwe regime in was gegaan. Maar Pepper.. Tallstar zou toch nooit zijn dochter iets aandoen? Hij piekerde eindeloos. Zijn gesprek met Seamist had hem deugd gedaan, maar het had hem ook alleen maar meer in de war gebracht. Maar hij mocht niet in een neerwaartse spiraal vallen. Wat hem wel op deed beuren was Acorndust te zien, en hij liep recht op hem af. Hij gaf de kater een knikje met een glimlach. ‘Fijn om je weer uit je nest te zien,’ miauwde hij. Als hij over iets positief kon zijn, was dit het wel toch? Hoe eerder Acorndust te been was, hoe eerder ze naar huis zouden kunnen gaan. Acorndust had waarschijnlijk ook haast. Hij stelde al vragen wat er was gebeurd. ‘Vraag maar raak,’ miauwde hij dan ook zakelijk. Ondertussen bleef hij onderzoekend naar de kater kijken. Was hij echt alweer fit genoeg?

Als hij eerlijk was, dan bleef hij op het moment maar net overeind, maar dat was genoeg. Het zou moeten werken voor wat er te doen stond. Zolang hij lang genoeg overeind bleef om Bloodclan weg te jagen, dan was dat voldoende. Ergens was die loyaliteit misschien wat ooit zijn ondergang zou worden, maar dat was niet belangrijk. "Wat is er nog gebeurd nadat ik buiten bewustzijn raakte?" Hij wist nog steeds niet goed hoe dat gebeurd was, want hij was er vrij zeker van dat hij niet zou flauwvallen omdat hij bijna vermoord werd. Dat zou heel slecht zijn als dat gebeurd was. "En leefde Bloodpaw nog?" Dat waren de belangrijkste vragen, de rest werd misschien al beantwoord voor hij ernaar hoefde te vragen.

Natuurlijk wilde Acorndust graag weten wat er allemaal was gebeurd. Maar om eerlijk te zijn, hij wist het ook niet precies. Het moment dat hij bij Demonslayer was geroepen was als een waas voorbij gegaan. Het ene moment stond hij voor Tallstar, het andere moment was hij buiten het kamp met een deputy die op half zeven lag. ‘I-ik,’ begon hij dan ook, proberend op te rakelen wat er allemaal was gebeurd. ‘Demonslayer zei dat BloodClan gewonnen had en toen hebben we je zo snel mogelijk uit het kamp gesleept,’ mompelde hij. Hij wist niet meer waar hij Pepperpaw had achtergelaten. ‘We hoorden nog gejuich toen we weg renden,’ bromde hij vervolgens. Het was in en in triest. Het was moeilijk om zijn verlies toe te geven. En nu konden ze slechts gissen wat er allemaal gebeurde daar. Maar hij vroeg ook naar Bloodpaw. Hij kreeg het beeld weer voor zich van de verminkte kater. ‘Nog wel, volgens mij,’ miauwde hij. ‘Maar ik heb geen idee wat ze hem hebben aangedaan nadat we weg zijn gegaan,’ miauwde hij. Natuurlijk hoopte hij dat Bloodpaw nog oke was. Ze hadden hem wel nodig, nu Acefray verbannen was.

Dus het was Demonslayer die uiteindelijk had gezegd dat Shadowclan zich over gaf en daarna hadden ze hem het kamp uitgesleept. Door de dirtplace nog wel. De stank van zijn vacht kon hij zich nog steeds herinneren, maar besloot daar verder maar niks over op te merken. Het was nu hopelijk weg uit zijn vacht en hij was niet van plan om zich nog een keer door de dirtplace te laten slepen. "We zullen zo snel mogelijk terug moeten." Merkte hij dan ook op. Zodra hij er zeker van was dat hij niet binnen een seconde de wond open had liggen in zijn buik, dan zouden ze kunnen gaan. Hij hoefde niet volledig hersteld te zijn, als hij maar overeind kon blijven. "Hopelijk hebben ze hem niet nog erger toegetakeld, we zullen hem nodig hebben." Wat moesten ze zonder medicine cat anders? Hij had tenslotte Acefray verbannen en hij was niet van plan om dat terug te draaien. Hij hoefde geen verraders in zijn clan.

Settleddust keek zijn oude mentor aan. En hij realiseerde dat Acorndust nu ook echt ouder begon te worden. Maar zijn wijsheid en kracht zou alsnog nog door de gemiddelde kat ongeëvenaard zijn. Hij knikte toen hij sprak dat ze zo snel mogelijk terug moesten gaan. Hij maakte zich verschrikkelijk zorgen om zijn clangenoten. Zijn blik ging naar Acorndust. ‘Ben je al wel weer genezen?’ vrieg hij. Bezorgdheid schitterde even kort door zijn ogen. Acorndust kon zo verdomd koppig zijn. Hij kantelde zijn kop wat. Vervolgens beaamde hij dat ze Bloodpaw nodig zoudn hebben. Ja, als zijnde medicine cat wel. Toch kon Settleddust ergens in zijn achterhoofd niet vergeten dat al dit misschien zijn schuld was. ‘Ja, als hij niet meer BloodClan kittens gaat stelen,’ bromde hij bitter. Waarom zou hij dat doen? Je bleef van kittens af, zelfs als het kittens waren van rogues en BloodClanners. En zeker kittens van gestoorde katten. Kijk waar het hem nu had gebracht...

Het zou goedkomen, het moest gewoon goedkomen. Hij wist dat adrenaline veel zou kunnen doen als het echt mis mocht gaan, maar daar hoopte hij niet op. De bezorgheid van zijn oude apprentice wilde hij dan ook bijna direct wegwuiven, maar ergens zou dat liegen zijn. Volledig genezen van dit zou hij nooit, dat was iets dat maar al te duidelijk was. De wonden zouden helen, dat wel, maar het feit dat hij het gevoel had niemand meer te kunnen vertrouwen was iets dat hij niet van zich af kon zetten zomaar. Het zou tijd kosten, tijd die hij misschien niet eens had. Toch moest hij iemand proberen te vertrouwen en Settleddust was hier tenminste, dus dat was iets. "Goed genoeg," Antwoordde hij dan ook. Nee, niet volledig, maar het zou moeten doen. De volgende woorden deden hem fronsen. Dat was zeker nog iets waar hij het over moest hebben met Bloodpaw als de kater nog leefde. Want het stelen van Bloodclankittens was zeker niet de manier, maar ze hadden hem wel nodig en dat kon hij moeilijk negeren. "Geen Bloodclankittens stelen meer nee." Dat was duidelijk een van de redenen geweest dat ze in deze situatie beland waren en hij kon het dus niet hebben dat clangenoten op die manier in gevaar gebracht werden. "Ergens ben ik bang voor wat we aan zullen treffen." Niet zozeer in hoeveel katten er dood of gewond waren, maar meer het aantal dat misschien wel overgestapt zou zijn naar Bloodclanners. Misschien hadden sommige het tenslotte niet durven doen voor zijn neus, maar nu de mogelijkheid er was zouden ze die misschien wel grijpen.

Settleddust zijn blik ging even naar de buik van de kater. Hij had geen idee hoe het daaronder er allemaal uitzag. Maar als Acorndust zei dat het goed genoeg was, dan moest hij daar maar in vertrouwen. Zijn koppigheid kon hij vast niet tegen protesteren. ‘Goed,’ miauwde hij dus maar. Acorndust zou aan het kop van de patrouille staan. Toen ze het weer over Bloodpaw hadden knikte hij. Acorndust moest dat maar afhandelen. Waar die kitten ook was, het zou moeten teruggebracht worden. Ze konden dat niet in ShadowClan blijven houden. Maar dát was Acorndust zijn pakkie-an. Hij begon over dat hij bang was in het kamp aan zou treffen. Hij knikte met een ernstige blik. ‘Ik ook,’ mompelde hij. Hij was bang voor wat ze in een paar dagen zou kunnen gebeuren. Wie wist hadden ze de rest van ShadowClan weggejaagd, hadden ze katten gedood. Wie wist wat in de gestoorde breinen van dat tuig omging. Hij zuchtte. ‘Ik hoop gewoon dat iedereen nog oké is,’ mompelde hij.

Hij hoopte ook dat alles goed was in het kamp, maar hij had er weinig vertrouwen in dat dat ook het geval was. Tenslotte was het wel Bloodclan waar ze het over hadden. En wie wist hoeveel katten er eigenlijk samenspanden met Bloodclan. Hoeveel katten zouden hem en de clan nog meer verraden? "Dat inderdaad en dat er niet nog meer verraders zijn." Hij zou ze persoonlijk stuk voor stuk verbannen wanneer dat het geval was. Als ze niet loyaal naar hem en Shadowclan konden zijn, dan zouden ze alleen maar in de weg zitten. Dan kon hij tenslotte niet op ze vertrouwen en dat was iets dat hij nooit zou accepteren of in ieder geval nu niet meer. Hij was altijd loyaal naar de clan toegeweest, misschien zelfs té loyaal en kijk waar dat hem gebracht had? "En Tallstar is ook nog een ding waar we wat mee moeten doen." Hij kon de kater niet nog een keer laten gaan met de levens die hij nog bezat. Die levens verdiende hij niet meer, dat was nu wel duidelijk.

Settleddust keek verbaasd op toen hij Acorndust aankeek. Dat kon hij toch niet geloven? Uiteindelijk waren het een pootvol katten geweest. Het was al verschrikkelijk genoeg, maar de katten in kamp wisten beter. Ze waren met StarClan en de Code opgegroeid. ‘Onze clangenoten weten beter dan ShadowClan te verraden, Acorndust,’ miauwde hij dan ook op een ernstige toon. Hij geloofde en vertrouwde ze nog steeds. Het was zijn familie. En natuurlijk was het verschrikkelijk wat er gebeurde, maar dit was puur Tallstar en Tallstar alleen. En wat Feverpitch betrof, ze was in het nauw gedreven en zag geen uitweg meer. Het grootste deel van hun clan had dapper gestreden tegen de binnenvallers. ‘Ze zullen opnieuw voor de clan vechten,’ miauwde hij vastberaden. Hij geloofde dit en Acorndust kon dit toch niet geloven? Hij begon over Tallstar. Ja, dat was inderdaad ook nog een puntje. Hun ex-leider.. Wat in zijn kop omging? Settleddust kende StarClan niet, wist niet wat ze voor hun uitgedacht hadden. Maar nu Acefray weg was en Bloodpaw in geen staat... Hij keek vragend de leider aan. ‘Heeft StarClan niet met jou gesproken?’ miauwde hij toen. Hij wist dat leiders zo nu en dan ook bezocht werden in hun dromen. En nu Acorndust praktisch hun leider was... zou hij niet geholpen worden door hun voorouders?

Er leek iets van verbazing te zijn in Settleddust over het feit dat hij dacht dat er nog meer verraders zouden kunnen zijn. Was dat echt zo verwonderlijk? Er was altijd een kans dat hij de rest van de verraders had afgeschrikt door te laten zien dat hij echt katten zou verbannen als hij ze niet meer kon vertrouwen. "Of ze waren bang om verbannen te worden." Sprak hij dan ook rustig. "Ondanks dat het verraders kunnen zijn." Misschien waren het alleen de katten die hij nu verbannen had, maar hoe kon hij daar echt zeker van zijn? Het was dan ook afwachten wie er voor hem zou vechten wanneer het erop aan kwam. "We zullen het zien." Meer kon hij daar ook niet over zeggen tenslotte, niet zonder te veel te laten merken aan de ander. Bij de vraag of Starclan met hem gesproken had schudde hij zijn kop. "Ze zijn al stil sinds Tallstar vertrokken is." Normaal zou er toch al iets geweest moeten zijn? Iets dat aangaf wat er gedaan moest worden, maar ze waren verdacht stil.

Settleddust kon het echt niet geloven. Dacht hij nou echt dat sommigen van hun clangenoten dit wilden? Dat ze wilden overgenomen door BloodClan, katten die niets wisten van de code en moorden en martelden omdat het leuk was? Ja, er waren misschien één of twee rotte appels geweest. Maar hij had niet eens het gevoel dat Acefray het echt had gewild. Hij had niet het gevoel dat Tallstar een moordenaar was. Het was nu gewoon... Ze moesten het nu oplossen. ‘Ik denk dat je onze clangenoten niet zo snel moet afschrijven,’ miauwde hij volmondig. Hij was niet bang om nu tegen Acorndust in te gaan. Hij was nog niet het vertrouwen in ze kwijt. Maar toen hij ook vertelde dat StarClan stil was, begreep hij hoe lastig het was voor Acorndust om nog hoop te houden. Hij slikte en knikte ernstig. ‘We moeten niet ons geloof en vertrouwen in StarClan verliezen. Het komt goed, alles komt uiteindelijk goed.’ Hoe lastig het ook was.

Misschien kon Settleddust niet zien wat hij zag, maar ondanks dat de clan misschien niet meer te vertrouwen was en ondanks dat Starclan stil was geweest, was hij wel loyaal. En dat zorgde ervoor dat hij zou doen wat zijn plicht was, ook al zag hij niet helemaal hoe hij een clan kon leiden dat niet te vertrouwen was, maar hij zou het moeten doen. Hij had misschien al te veel van zijn eigen gedachten door laten schemeren naar de jonge kater voor hem, dus zette hij een zwakke glimlach op. "Het belangrijkste is voor nu om Bloodclan te verdrijven en te zorgen dat Tallstar er niet weer vandoor gaat met acht levens." Dan waren ze weer terug bij af en dat zag hij niet zitten. Maar of alles ook echt goed zou komen uiteindelijk, dat was een grote vraag. Settleddust leek ervan overtuigd te zijn, maar hijzelf was dat niet.

Settleddust was nog steeds een beetje verbaasd. Acorndust dacht echt zo over hun clangenoten? Het was niet juist. Hij hoopte dat hij hem van gedachte kon veranderen. Ze hadden hem immers nodig als leider. Hij sprak nog dat het voor nu belangrijk was dat ze Bloodclan zouden verdrijven en voor Tallstar zouden zorgen. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij vervolgens met een knikje. ‘Dus laten we dat doen,’ miauwde hij met een optimistische lach. Vervolgens stapte hij overeind en keek de warrior met een bemoedigende blik aan. ‘Ik zal je laten rusten. Denk voorlopig alleen maar even aan beter worden,’ miauwde hij met een bemoedigende blik, waarna hij zich omkeerde en tussen de Riverclanners mengde. Misschien kon hij nog even met zijn zus spreken.

- Settled topic uit.

Het was ergens duidelijk dat Settleddust er niet hetzelfde over dacht als hem, maar dat kwam misschien omdat de ander nog jong was en nog niet veel tegenslagen had gehad als het op vertrouwen aankwam. Met de tijd zou dat misschien nog veranderen, maar wie wist wat de toekomst allemaal voor zich zou hebben. Maar dat zou alleen de tijd leren, ze hadden nu iets dat eerst gedaan moest worden. "Rusten is makkelijker gezegd dan gedaan," Sprak hij de jonge warrior nog toe, maar besloot de ander verder niet op te houden.


[Topic uit]