One small action

De gitzwarte kater had net zijn nieuwe lading nieuwe prooi op de prooistapel gelegd toen hij bijna over een klein pluizenbolletje struikelde. Hij wist zich gelukkig te herpakken en keek naar beneden. Hij herkende de kitten als Hedgekit, één van de kits van Dewberry. Een glimlach verscheen op zijn snoet en hij boog wat voorover. 'Hallo daar kleintje,' miauwde hij vrolijk. 'Lekker de buitenwereld aan het ontdekken?' Voor zover dit de buitenwereld was. Het was in ieder geval meer buitenwereld dan in de Nursery.

De kleine kitten brak zowat zijn nek om naar hem op te kijken. Toch bleef hij lekker enthousiast. 'Ja! Ik weet alleen niet waar te beginnen...' vertelde hij bedenkelijk. Tja, dat was ook lastig. Als kitten is het kamp al iets heel groots. 'Hmmm, heb je de prooistapel al eens gezien?' vroeg Shade en hij stapte opzij zodat Hegdekit vrijuit kon kijken. 'Daar leggen we al onze prooi op. Jij zal dat later ook gaan eten,' miauwde hij met een glimlach.

Zijn oogjes vielen op de grote prooistapel en Shade gaf hem de tijd om deze zeer belangrijke informatie te verwerken. 'Prooi? Mama eet die. Konijnen! Waarom ik niet?' Hedgekit keek hem aan met vragende, blauwe ogen. Shade lachte om zijn reactie. Aw, wat was hij cute.
'Dat is inderdaad prooi, en die eet je mama ook. Iedereen eet prooi, behalve nog jonge kittens zoals jij. En konijnen zijn inderdaad een geliefde prooi, maar we hebben soms ook andere prooien zoals vogels en muizen,' miauwde hij. 'Jij kan ze nu nog niet eten, maar later als je goede tandjes krijgt en zo wel. Zal vast niet zo lang meer duren.' Hoe het precies werkte wist hij ook niet, dat kon hij maar beter aan de Medicine Cat vragen of zo.

De kleine kitten keek hem verbaasd aan, en klapte vervolgens zijn kaken op en neer. Shade keek er naar en grinnikte zachtjes. 'Nou, misschien heb je al wel goede tandjes. De tijd gaat ook zo snel.' Hij richtte zijn ogen vervolgens op de prooistapel, en zag een muisje liggen dat ze misschien wel samen konden delen. Hij keek weer naar Hedgekit. 'Wil je anders wat muis proeven? Die zijn heel lekker,' vroeg hij met een glimlach.

De kitten riep erg enthousiast 'ja!' dus dat was goed. Shadefeather glimlachte en pakte een klein muisje van de prooistapel. 'Kom, laten we het daar opeten,' miauwde hij en hij leidde Hedgekit naar de rand van het kamp, waar ze ongestoord het muisje konden opeten. De kater ging liggen met een voldane zucht en glimlachte naar het kleine katertje. 'Nou, tast maar toe. Maar kleine hapjes hoor,' waarschuwde hij. Hij bleef goed kijken of Hedgekit een niet al te groot stuk nam en goed kauwde.

Ergens had Shadefeather verwacht dat het muisje gelijk verorberd zou worden door Hedgekit, maar hij leek nu een beetje meer afwachtend te zijn. Hij porde met zijn pootje tegen het dode beestje aan, en nam toen vervolgens een klein hapje. Shade keek toe met een glimlach, benieuwd wat hij ervan zou vinden. Het duurde een tijdje voordat de kitten het hapje muis zo fijn gekauwd had dat hij het eindelijk doorslikte. Maar enthousiast leek hij niet echt. Shade knipperde verbaasd met zijn ogen. 'Is er iets mis? Vind je het niet lekker?' vroeg hij, niet goed wetend of dit goed was of niet. Hoorde dit? Natuurlijk moesten de kittens aan de nieuwe smaak wennen, maar zelf vond hij muis heel lekker hoor.

Hedgekit leek verbaasd om zijn reactie. Misschien had Shade ook een beetje te bezorgd gereageerd. Kittens moest er natuurlijk nog aan wennen. Hij had de smaak van muis al manen lang kunnen proeven. 'Lekker, maar anders!' vertelde de kitten hem toen. Shade knikte en een glimlach brak weer door op zijn gezicht. In ieder geval vond hij het lekker. Dat was een goed begin. 'Mooi zo. Het is inderdaad even wennen, maar dat komt allemaal vanzelf wel hoor,' miauwde hij. 'Ik zal deze muis nu maar nemen, wil je nog een paar hapjes proeven?' vroeg hij.

Shadefeather wachtte geduldig toen hij de kitten zag nadenken. Het was ook wel moeilijk hè, nadenken. En zeker voor een kitten.. Al had hij er soms ook wel moeite mee. Soms helemaal niet hoeven na te denken was ook erg fijn. Maar, Hedgekit had zijn kopje geschud als teken dat hij de muis niet meer hoefde. 'Jij mag hebben!' vertelde hij hem vrolijk. Shade lachte en schoof de muis naar zich toe. Snel nam hij een hap, veel groter dan die Hedgekit had genomen, en met gemak kauwde hij het stuk vlees fijn. Nadat hij het stukje muis had doorgeslikt glimlachte hij weer naar Hedge. 'Zo, vertel is, hoe graag wil jij een Warrior worden, hm?' Daar was hij wel benieuwd naar.

Meestal wilde kittens al vanaf hun geboorte zowat Apprentice worden, of gelijk al een sterke Warrior. Hij wist in ieder geval wel dat hij zijn Apprentice-tijd over wilde slaan als kit zijnde. Gelukkig kon dat niet, want het was echt één van de leukste tijden uit zijn jeugd geweest. Hij had zoveel geleerd, en toen was het ook nog sociaal acceptabel om fouten te maken. Nu niet meer zo erg, nu hij de leeftijd van Senior Warrior naderde. Het klonk nog steeds raar, hij voelde zich nog steeds een Young Warrior. Maar goed, het ging over Hedgekit nu. Hij leek even na te moeten denken over zijn antwoord. 'Als ik groot ben,' antwoordde hij uiteindelijk. De kater glimlachte breed en knikte. 'Dat is geen goed antwoord, Hegde. Het is niet goed om meteen al teveel te willen. De meeste kittens willen dat wel graag, inclusief ik toen ik kitten was,' vertelde hij opgewekt.

Hedge leek een beetje verbaasd na zijn woorden. Shade nam rustig een hapje van de muis terwijl hij toekeek hoe Hedgekit op zijn gedachte kwam. 'Waarom?' vroeg hij uiteindelijk. De zwarte kater glimlachte en slikte het stuk prooi door. Hij haalde kort zijn schouders op. 'Omdat ze heel erg enthousiast zijn om groot en sterk te worden, en om een échte Warrior te zijn. Als Warrior mag je namelijk veel meer dan een kitten of Apprentice.' Als je Warrior was, dan had je het een soort van gemaakt? Het was zo'n beetje een standaard droom van elke kitten en Apprentice, om de grootste, de sterkste en de beste te worden en om de Clan te dienen. 'Het is een hele eer om je Clan te kunnen dienen als een voltrainde Warrior.'