No place to hide

De zon had net zijn eerste zonnestralen over het bos uit gespreid, maar Glazeheart zou hem niet vinden in het kamp. De jonge zilver/grijze leerling was er al vroeg op uit getrokken en ontliep zijn mentor zo vaak als hij maar kon. Natuurlijk kwam hij nooit zonder prooi thuis. Maar voor nu wilde Moonpaw even alleen zijn en zijn lot overdenken. Zou het wel handig zijn om hier in de clan te verblijven? Hij hield van zijn clan daar was verder niets op aan te merken, maar wat de jonge kat vreselijk verafschuwde was het geweld dat er soms aan te pas moest komen... Goed ze moesten de clan territoria natuurlijk wel verdedigen, maar moest dat nu altijd met klauw en knauw? Nee als kit had hij nooit de krijger willen zijn dat was zijn wens ook niet om te worden. Altijd had hij voor medicijn kat gespeeld en daar expres ook altijd voor gekozen als de kittens weer gingen stoeien. Hij deed nooit mee met stoeien en zelfs nu als de leerlingen schijn gevechten hielden dook Moon steeds weg of vluchten hij de leerlingen den in of verzon hij snel een taak die hij zogenaamd nog niet gedaan had en ging dat dan snel doen zelfs als het helemaal niet nodig zou zijn. Nu slenterde de donderclan leerling richting de Snakerocks. Daar zou hij even tijdelijk alleen zijn. En mocht hij een andere kat ruiken of horen en zou Moonpaw snel gaan jagen. Hij sprong op de eerste rotsblok en vandaar naar de volgende tot de jonge kater bovenop de hoogste rots stond en heel even naar het uitzicht keek. Het was er prachtig. Moon gleed aan de andere kant naar beneden zodat hij niet direct in het zicht vanuit het bos te zien zou zijn. Daar ging hij op een zonnige plaatst liggen, wel uitkijkend dat er geen slangen in de buurt waren en sloot heel even zijn ogen... Zou het niet beter zijn de clan te verlaten? Moon zocht in zijn gedachten naar waar hij mogelijk naar toe kon gaan, maar schudden uiteindelijk zijn kop. Nee hij zou het alleen nooit redden! Waarschijnlijk zou hij tegenover een andere kat komen te staan die erg agressief zou kunnen zijn en hem zodanig kunnen verwonden dat Moon geen prooi meer zou kunnen vangen?! Heftig twijfelend legde de jonge kater zijn kop op zijn pootjes en hield zijn oogjes gesloten. Hij was zo in gedachten dat Moonpaw geen andere kat aan hoorde komen.

@Mistynose

Elyon

Zijn blik was net zo ver weg als dat de jonge zilvergrijze kater was. Hij had niets meer van de wereld om hem heen vernomen, maar daardoor schrok de jonge kater wel zo gigantisch van toen zijn naam genoemd werd! Moonpaw had gelegen, maar door de schrik sprong hij op alle 4 zijn poten die zo ver uit elkaar stonden dat ze nog net zijn gewicht konden dragen. Een hoge rug had de leerling op geworpen en al zijn vacht piekte alle kanten op, waardoor hij zo dik leek alsof Moon zich elke dag had lopen vol proppen met prooi die hij vond en maar een klein beetje voor de clan mee terug bracht. De volgende woorden liet hem pas beseffen dat het Mistynose was die hem toe geroepen had. Zichzelf geen echte houding weten te geven probeerde Moonpaw recht te gaan staan, maar ging daarna weer zitten om vervolgens weer te gaan staan en naar beneden te klauteren. 'Ik... nee niet echt. ' eerst had Moonpaw een leugen willen vertellen, maar dat kon hij niet en schudden zijn kop. Hij voelde zich niet op zijn gemak in de clan, maar weg gaan durfde hij ook weer niet. 'Mistynose zou ik je iets mogen vragen?' de nerveuziteit in zijn stem verried hoe de jonge kater zich voelde en zijn vacht ging soms weer recht op staan en daarna weer liggen alsof er golven over zijn lijf gleden. Moon probeerde de poes aan te kijken. Hij wist dat ze kittens had en 2 van die kleine bengels had Whitepaw wakker gemaakt gehad op hun zoektocht. Arme schatten, maar Moonpaw had er niet tussen durven komen, want White kon soms een echt kreng zijn... In stilte wachten de zilvergrijze kater af op de reactie van de Queen.

Elyon

Mistynose was kalm en dat werkte iets van zijn nervositeit weg, maar nog altijd bleef er iets hangen dat de jonge kater zo vertrouwd was geworden zins hij ouder werd en na de ceremonie constant had gevoeld. Moonpaw voelde zich niet op zijn plek als leerling krijger en vluchten vaak erg wanneer hij aan een training voor gevechttrchnieken moest gaan doen. Onzekerheid vulde inmiddels zijn ogen en hij slikte hard na de volgende woorden van de langharige Queen. 'Heb je al eens het gevoel gekend dat... Dat je niet op je plek zit? Ik bedoel... begon Moonpaw zijn vraag, maar happerde en viel daarna even stil om zijn woorden te zoeken. In die tijd keerde de zilvergrijze leerling zijn blik ook van Mistynose af. b]'Ik bedoel ik vind het fijn in de clan, maar... Maar ik... '[/b] opnieuw viel de leerling stil en hij wenste dat hij anders was net zoals de meeste andere leerlingen die maar wat graag droomde van de beste krijger te zijn. De beste vechter en de beste jager. Dat laatste ging hem het beste af. Niet gek ook als dat het enigste was wat Moonpaw graag deed om de rest te ontlopen als er trainingen waren of wanneer de andere leerlingen een scheingevecht wilde houden. b]'Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar ik wil geen krijger worden.'[/b] he, he, het hoge woord was er uit, maar zijn stem klonk klein en onvrijwillig. Zijn ogen waren zo groot als die van een kitten die iets gezegd had wat niet door de beugel kon. Zijn ogen draaide zich opnieuw weg van Mistynose en de jonge kater liep zelfs een paar stappen weg van haar voor Moon ging zitten en zowel zijn kop als zijn schouders liet hangen.

Elyon

Het voelde fijn om gevraagd te worden waarom hij geen Warrior wilde worden. Maar dat het ook okay was anders te zijn dan de rest. Moonpaw voelde hoe de grijze poes haar lange vacht tegen de zijne aan drukte ter steun. Onverwacht was het net of de zilvergrijze kater dit nodig had gehad en zonder het zelf te beseffen leunde Moonpaw tegen Mistynose aan. b]'Ik ben bang.
Bang om andere pijn te doen.' [/b] klonk het schoorvoetend. Ook al had de Queen gevraagd naar zijn reden waarom hij geen Warrior wilde worden. Moon tilde zijn blik op naar Mistynose. Hij wist niet hoe ze zou reageren, maar misschien zou ze hier wel raad op weten?

Elyon

Toch duidelijk verrast door haar woorden keek Moonpaw naar de Queen met hele andere ogen. De zilvergrijze leerling had altijd gedacht dat zeker elke Warrior graag van een gevecht hield al was het maar een scheingevecht?! Maar Mistynose vertelde hem het tegendeel. Zij vocht ook niet graag en vermeed een gevecht waar het nodig was. Een echt gevecht natuurlijk, maar voor Moon was het een hele openbaring. Hij had er over na zitten denken om weg te gaan uit de clan, maar waar zou hij dan heen moeten? Welke gevaren loerde er buiten de Bloodclan, honden en rouges nog meer? b]'Maar ik ga liever niet trainen in een gevecht. Ik... Ik weet dat we geen nagels gebruiken, maar ook zonder dat kan iemand gewond raken, toch?'[/b] hij wilde ook geen poot zelf breken nog die van een clan genoot of die van vreemde katten, maar wat de Queen zei was waar. Er zouden tijden zijn dat er gevochten moest worden en hij had wel gevechtsbewegingen gezien, maar zelden zelf gebruikt. Moon voelde haar pluizige staart om hem heen geslagen worden en legde zijn kop tegen haar schouder aan. Troost, steun en begrip. Dat vond hij bij haar. Ondanks dat haar kittens nog jong waren zou ze zeker een hele goede moeder zijn voor die 4.

Elyon

De raad die hij kreeg was misschien niet wat hij verwacht had, maar ze had wel gelijk. Al voelde Moonpaw zich vreselijk wanneer hij een aanval moest uitvoeren. Vaker werd hij dan op de grond gegooid dan dat de zilvergrijze leerling zijn mentor raken kon. Hij toonde dan geen inzet omdat Moonpaw voelde dat het niet goed was. Maar als hij zich enkel op de vechttechnieken richten zou, zou hij zich dan beter voelen? Daar wist de jonge kater geen antwoord op. b]'Ik jaag liever, daar ben ik inmiddels al best goed in.'[/b] Miauwde Moonpaw om een beetje positief te klinken. Hij ving best veel prooi vond Moon zelf, maar hij wist dat het andere en ook het minder leuke deel van een Warrior zijn moest gebeuren. Een stel vreemde geluiden klonken op. De zilvergrijze leerling keek op en daarna richting Mistynose eer hij opstond en voorzichtig om de rotsblokken heen liep. De aanblik van een stel tweebenen trok zijn aandacht. Als verstijft bleef hij daar half voorbij de rosten staan. Waar kwamen die ineens vandaan? Was hij gespot? Moonpaw kon zich even niet meer bewegen door de stress die door zijn lichaam schoot.

Elyon

Hij kon enkel stil staan en toe kijken hoe een 4tal tweebenen een stuk verderop zittend iets in hun poten hadden en leken te zingen? Wat waren ze aan het doen? Maar voor zo ver Moon kon zien hadden ze hem nog niet op gemerkt. De zilvergrijze kater merkte zelfs geen eens dat Mistynose naast hem was komen staan. Echter toen ze begon te spreken tikte zijn oor eventjes en wist Moon zij blik van de lallende tweebenen los te scheuren en richting Misty te kijken. Haar woorden drongen pas laat tot hem door. Zo veel angst dreef er als een razende door zijn lichaam heen. Toch knikte Moonpaw en deed een poging tot het omdraaien toen zijn oog op een slang viel die tussen zijn poten door glibberde richting de tweebenen. Opnieuw stond hij stok stijf stil. Hij wilde niet gebeten worden door de slang! Heftig bibberend en met zijn staart nog net boven de grond bleef de zilvergrijze leerling stil staan tot hij zeker wist dat de slang niet meer zou om draaien. 'Laten we gaan.' fluisterde Moonpaw met bibberende stem en liep eerst terug na zich omgedraaid te hebben. Toen ze een pas of wat gezet hadden buiten het beeld van de tweebenen klonk er een hoge gil. Moonpaw schrok en schoot er vandoor, weg van deze plek... weg van het gevaar. Je zou haast zeggen dat een van zijn ouders een windclanner zou kunnen zijn geweest. Zo snel maakte de leerling zich puur uit angst uit de poten en stopte pas toen hij in het dichte struikgewas was gesprongen.

Elyon

Al gauw kwam Mistynose bij hem en wees op een van de bomen die verderop stonden. Moonpaw sprinten snel achter haar aan, maar struikelde over zijn eigen poten. Een van de tweebeen kits die hem zag vallen stond op van waar die gezeten had en rende snel op hem af. Moonpaw stond op en schudden zijn kop even voor hij met grote ogen op keek naar de grote schaduw die over hem heen boog. Als door een wesp gestoken draaide de zilvergrijze leerling zich om en schoot weg van de tweebeen kit die mis greep toen deze hem op had willen tillen, maar door blinde paniek rende Moonpaw niet dezelfde richting op als de Queen, maar het donderpad! Met snelle poten roffelend over de redelijke harde zand grond schoot Moon weg van het gevaar waar hij net van weg gerend was. Hij raakte nog net het zwarte pad niet toen een tweebeen monster voorbij raasde en hem door de wind van zijn poten sloeg. De zilvergrijze kater rolde nog even door het korte gras voor deze weer bij zijn positieve kwam en opnieuw een poging deed het woud weer in te vluchten. Hij was zo in paniek dat Moon niet wist waar Mistynose zich verstopt had. Hij wilde weg, weg van het gevaar, weg van alle ellende! Hij rende rakelings langs een van de andere tweebenen die nog een poging deed hem te pakken en even leek het hen te lukken. Moonpaw voelde hoe diens klauwen over zijn rug gingen. Maar de tweebeen kreeg gelukkig geen vat op zijn vacht die zo ver op gezet als hij kon van angst leken zijn haren bijna de andere kant op te liggen, schoot Moonpaw het woud opnieuw in. Een alarmkreet was hem zelfs ontsnapt die zo hard en schril was geweest dat Moon even tijdelijk schor zou zijn. Hij moest weg en dat zou hij ook als het moest zou Moon door rennen tot hij Starclan bereikt had...

Elyon

Alles wat Mistynose deed had Moon niets van mee gekregen, maar toen ze zich weer bij hem voegde was iets van opluchting te lezen in zijn ogen, maar toch voelde hij altijd nog paniek. De struiken en varens werden hier gelukkig dikker en de Queen sneed schuin af naar links. De zilvergrijze leerling zag dat ze moe begon te worden. Nu maar hopen dat de tweebenen het op gegeven hadden? Een voorwerp vloog net toen ze af bogen wel in de richting die ze eerder genomen hadden gehad. Moonpaw voelde zich vreselijk, wat als dat ding wat het ook was hen geraakt had gehad? Ze waren nu niet ver meer van het kamp, maar ze zouden beter langs de trainingskuil terug kunnen gaan? 'Misty... nose laten... we een... omweg... maken?' stelde de leerling voor tussen het hijgen door. Hij voelde dat zijn vacht nog altijd in tegenover gestelde richting stond, maar hij hoorde de tweebenen niet langer meer.

Elyon

Hij moest vol in de rem. Moonpaw draaide zich daarna om richting Mistynose en keek heel even schichtig om zich heen. Maar het woud was rustig op het zachte geruis van de wind na die door de blaadjes aan de bomen rond wapperden. De queen lag op de grond van pure uitputting. Was dit zijn schuld? Nee, natuurlijk niet. Dit keer kon het niet door hem komen! Dit keer was het de schuld van heel iemand anders. Van de tweebenen nog wel... Hoe konden sommige katten zich zo graag bij die verschrikkelijke wezens verblijven uit vrije wil? Mistynose stond weer op en zei dat ze via de zandkuil gingen dat het korter was, maar de zilvergrijze leerling kon zien dat ze uitgeput was. Hoewel hijzelf ook moe was, toch schoot Moon haar te hulp, door zijn lijf tegen de grijze vacht van haar aan te drukken ter ondersteuning. 'Kom leun maar een beetje op mij.' heeg Moonpaw en keek de queen dankbaar aan. hij had veel aan haar steun gehad vooral in haar woorden. Hij zou beter zijn best gaan doen en niet langer proberen de gevechtstechniek training te ontlopen, maar hij zou het echt nooit gaan doen om mee te gaan schijngevechten houden met de andere leerlingen!