the girl of my dreams

Met kalme stappen liep de donker rode poes haar nieuwe den uit. De 'warriors' den. Ook al sliep ze er al een paar dagen wendde het zeker niet. Het slapen in een schuur was er zo bij haar erin gestampt dat al het andere simpelweg buitenaards voelde. Daarbij had het ook niet veel zin om aan de constructies die de katten hier hadden opgezet te wennen. Hoe graag de commander het ook zou willen, wist ze dat dit niet hun forever home was. Vroeg of laat zullen ze er wel uitgegooid worden, maar tot die tijd was de Elite poes bereid om het er maar de beste van te maken. Haar aandacht werd getrokken door het nieuwe kind van Lethal, en blijkbaar ook Zahida. Elk andere kat had jaloezie gevoeld, over het feit dat haar ex partner haar zo snel wist de vervangen met een splinter nieuwe familie. Maar het kon Brat allemaal maar weinig schelen. 'Skadi, hoe gaan je trainingen?' Vroeg ze met lichte werkelijke interesse in haar stem. Brat achtte Cobra niet als een slechte mentor, maar hij had het wel druk de laatste tijd. En het zou zonde zijn als de trainingen van de jonge poes verwaarloosd zouden worden; want ondanks haar duidelijke gedrag problemen had ze wel veel talent.

Skadi was klaar met het Shadowclan territorium, alle modder en het zand. Nee gaf haar maar gewoon weer lekker de Twoleg place, waar ze de afgelopen paar manen aan gewend was geraakt. Ze noemde dat nu haar thuis, niet dit zielige hoopje nesten van die clankatten. Toch, ze wonderde in de kracht van de Elite. Dat ze in zo’n korte tijd alles van de Shadowclanners hadden weten af te pakken. Dat was wat ze ook wilde kunnen, maar voor nu had ze de basis pas onder de poot en dat ergerde haar. Ze wilde meer leren. Meer kunnen. Ze moest beter worden dan de rest, want dan pas zou ze bewijzen dat ze het waard was om hier te zijn. Iedereen zag haar nog steeds als een domme, waardeloze kitten en hoewel ze hen dan altijd een klap verkocht, veranderde dat het feit niet. Dus toen ze zag dat Brat, nu de commander na de dood van Sinclaw, naar haar toegelopen kwam had ze zich voorbereid op meer van hetzelfde. De enigste keer dat ze een echt gesprek met de rode kattin had gehad, was dat immers niet al te gezellig verlopen. Het had haar toen angst ingeboezemd, al was ze daar nu redelijk overheen gekomen. Toch, ze wist dat ze maar beter kon luisteren naar sommige katten in de Elite en Brat was er daar een van. Echter vroeg ze hoe het met haar trainingen ging, in een toen die Skadi niet als sarcasme of iets anders kon afschrijven, gewoon interesse. Niet veel, maar het was nog steeds aanwezig. “Langzamer dan ik zou willen,” reageerde ze dan ook oprecht. Waarschijnlijk liepen ze heus wel op schema voor een young-one van haar leeftijd. Maar ze wilde niet op schema lopen, nee, ze wilde vóór op schema lopen.

De poes reageerde oprecht, dat was duidelijk in haar stem te horen. Iets wat Brat tevreden maakte. Kalm ging de poes zitten en gaf haar borst vacht een paar stevige likken. 'Als je wilt kan ik je een paar keer meenemen op training?' Natuurlijk zou het dan wel come Cobra bespreken. Maar ze verwachtte niet dat hij veel tegen gas zou geven. 'Maar dan ben je wel samen met Sigrún.' Ze zou immers dan niet allebei apart trainen terwijl ze twee vogels met een steen kon doden. Haar eigen leerling was zelfs ouder dan Skadi, dus perfect voor het sparren. En eventuele samenwerking opdrachten. De Elite was een plek waar je voornamelijk voor je zelf moest zorgen. Maar dat betekende niet dat samen werking met andere geen belangrijk onderdeel was. Vele mentors vergaten dat, maar Brat niet. En ze achtte het een goede les voor Sigrún zowel als Skadi.

Brat ging op de grond voor haar neus zitten, iets dat betekende dat ze vast niet zomaar weer weg zou gaan na een korte woordenwisseling. Ze had een klein beetje wantrouwen nog over naar de commander van haar kittentijd, maar dat duwde ze weg. Een hoge rank was toch echt beter gezelschap dan die domme maloten die zich soms members noemden. Toch deed de rode kattin iets wat ze niet had verwacht; ze nodigde haar uit om eens met haar en haar young one te trainen. Sigrún. De naam herkende ze wel lichtelijk, van een ontmoeting die ze ooit in haar kittentijd had gehad. Ze had de ander toen niet helemaal geweldig gevonden en dus overweeg ze het even. Het was meer irritatie geweest, die ze toen had gevoeld. Het waren geen echte problemen geweest. Alleen hoopte ze wel dat de oudere young one in de toekomst beter zou weten dan haar te gaan kleineren. Want nu kon ze zeer zeker iets terugdoen. Uiteindelijk knikte ze dan ook. “Oké, dat is goed,” antwoordde ze op het voorstel wat Brat haar een moment geleden had gegeven. Niet ideaal, maar goed, want ze zou zo meer kunnen leren dan dat ze zou doen als ze stil zat in dit stinkende kamp.