I've forgotten people are kind

Vermoeid van een matige nachtrust slofte hij de open plek op. De problemen die hij had werden hem langzaamaan teveel. Crabpaw was gehersenspoeld en zijn mentor was een tiran. Niet de meest alledaagse struggles, maar hij had ze. Hij was dan ook erg goed in urenlang piekeren, wat alleen nog maar makkelijker werd in de stilte van de nacht. Nee, de nacht was momenteel niet zijn beste vriend. Daarom was het ook belangrijk om de dag te verwelkomen, al zou hij straks wel weer met Crystalshell moeten trainen. Het was nog vroeg in het jaar, maar de ochtendzon voelde prettig en warm aan. Hij zou hier zo in slaap kunnen vallen, gewoon even helemaal nergens aan te hoeven denken.. Die fantasie werd verbroken door het oogcontact dat hij met Honorpaw kreeg. Ze zat een eindje verderop. Het zou hem niks verbazen als ze een ontzettende hekel aan hem had. Misschien verdiende hij dat ook wel na al dat gepest. Aan de andere kant wat zij ook niet bepaald altijd even vriendelijk, tegen hem dan.. Maakte dat dat ze nu gelijk stonden? In zijn visie wel. Bovendien was hij niet de enige die iemand verloren had aan BloodClan. Dan zou het nu vast ook wel oké zijn als hij bij haar kwam zitten. Shrimppaw mocht haar graag en dat was misschien toch niet zomaar. Optimistisch, maar bang voor wat er ging komen stapte hij op haar af. "Hey eh Honorpaw.. Kan ik erbij komen zitten?" vroeg hij, zich niet goed wetende wat voor houding hij aan moest nemen.

+ Honorpaw

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw had een redelijk goede nachtrust gehad. Immers had ze geen reden tot nachtmerries of frustraties, en had ze een redelijk zacht nest om zich in op te krullen en te slapen. Natuurlijk had ze af en toe een irritatie aan de andere katten, zo probeerde ze uit de buurt van haar zus te blijven zodat ze geen last had van diens opmerkingen en keurde ze ook nauwelijks een blik waardig aan Hermitpaw, ook al was ze zeer liefdevol naar diens zusje Shrimppaw. Ze was dan ook haar beste vriendin en probeerde daardoor ook geen negativiteit te laten groeien tussen de kater en haarzelf, het enige dat ze hooguit presteerde was hem negeren en zijn woorden niet in acht te nemen. Wellicht was hij gewoon jaloers of was er een andere reden waarom hij zo deed. Haar blauwe blik gleed over de open plek heen terwijl ze haar vacht een grondige wasbeurt gaf, en ze ontmoette de bekende ogen van Hermitpaw die er duidelijk vermoeit uit zag. Verrast dat hij het oogcontact niet met haar verbrak liet ze haar snorharen trillen. Hij was haar pestkop, en meestal gingen ze andere wegen en paden, om elkaar niet te storen. Ze had geleerd niets van hem te verwachtten, en dus kon ze het niet laten verward met een oor te trekken toen hij voorzichtig op haar af stapte. ’Hey eh Honorpaw.. Kan ik erbij komen zitten?’ Vroeg hij, waardoor ze langzaam zichzelf herstelde en knikte. ’Verwacht alleen niet van mij dat ik super spraakzaam ben. Ik ben je gedrag nog niet vergeten, het is dat ik Shrimppaw als zus zie en haar nooit pijn zou willen doen.’ Mauwde ze kalm waarna haar aandacht weer naar haar poot ging die ze voorzichtig schoon likte. ’Ik hoopte je binnenkort te spreken, ik denk dat het een goed idee is als we beide een oogje op haar houden, haar beschermen. Het is niet dat ze niet sterk is, ik denk…. Gewoon dat ze bang is voor wat de buitenwereld kan brengen.’ Haar woorden stokten even, ze aarzelde even in hoe ze het uit moest leggen. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze het idee had dat Shrimppaw zwak was, want dat was de Apprentice niet, ze was gewoon beschermend over haar geworden toen ze door had dat de verdwijning van Crabkit zoveel had uitgehaald.

words: 390 | tag: Hermitpaw

∎ ◣ ◥

Hoewel hij begreep dat ze hem nog niet snel zou vergeven, vond hij het niet nodig van haar om te zeggen dat ze Shrimp als zusje zag. Shrimp was zijn zusje en niemand zou ooit tussen hen kunnen komen, zelfs geen vriendschap of relatie. Ja, misschien paps, maar hij had een stuk meer met haar te maken dan een of andere apprentice. Maar voordat hij hier wat van kon zeggen praatte ze alweer verder. "Ik hoopte je binnenkort te spreken," Echt? Verward, maar benieuwd luisterde hij. "Ik denk dat het een goed idee is als we beide een oogje op haar houden, haar beschermen. Het is niet dat ze niet sterk is, ik denk…. Gewoon dat ze bang is voor wat de buitenwereld kan brengen." De woorden klonken aarzelend, alsof ze het niet zo wilde zeggen. Alsof hij het haar kwalijk zou nemen. Was dat echt hoe ze over hem dacht? "Je moet gewoon zeggen wat je wilt zeggen. Ik bijt niet." grapte hij wat ongemakkelijk. Dit was niet het moment om opmerkingen te maken, al kostte het inhouden hem wel wat moeite. Ze kwam met een serieus probleem. Shrimppaw was een bangebroek en dat was inderdaad iets waar ze op moesten letten, maar het was niet alsof hij dat nog niet begreep. Momenteel was dat juist alles wat hij deed, op trainen na dan. Sinds het verlies van Crab was dat - frustrerend genoeg - het enige waar hij invloed op had, al zou dat snel veranderen wanneer hij haar ging redden. "Crab's vermissing heeft veel met haar gedaan.." zuchtte hij. Het besef dat Honorpaw misschien niet de beste gesprekspartner was kwam later pas, maar het hoge woord was er al uit. Wie weet viel het wel mee. Zolang het maar over Shrimp bleef gaan was het goed.

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

De kater leek verward te zijn met haar tweede zin, het feit dat ze hem wilde spreken was wellicht een verrassing. Immers konden ze het in hun kittentijd nooit met elkaar vinden, ze vond hem maar een brulaap, vervelend en irritant. Het zorgde er ook voor dat ze vaak niet in de buurt van hem te vinden was en hem nauwelijks een blik waardig gunde, het was niet dat ze hem perse slecht zou noemen, echter had ze geen geduld voor kwajongensgedrag. Haar woorden klonken enkel wel aarzelend, immers wilde ze haar beste vriendin niet afvallen, ze bedoelde het dan ook niet slecht. Het was meer een constatering, een feit dat ze had gemerkt dat haar beste vriendin er moeite voor moest doen om haar angsten te overwinnen. ’Je moet gewoon zeggen wat je wilt zeggen. Ik bijt niet.’ Grapte de kater wat ongemakkelijk, het was wellicht niet het moment om bang voor zijn opmerkingen te zijn of te twijfelen over haar eigen gedachten. Honorpaw fronste enkel kort bij zijn woorden terwijl ze haar lichtgekleurde oren lichtjes in haar nek drukte, niet in een boze uitdrukking, meer een ongemakkelijke. ’Crab’s vermissing heeft veel met haar gedaan..’ Zuchtte de kater uiteindelijk waardoor de jonge kattin langzaam knikte voordat ze haar blauwe ogen langs hem heen liet glijden en een nadenkend geluidje uit slaakte. ’Met iedereen…die haar kende.’ Mauwde ze zachtjes, ze kon zich niet voorstellen dat Hermitpaw zijn zus niet miste. Immers was het familie zelfs als deze nu op een andere plek woonde en hen geen liefdevol hart toe droeg. Ze hoopte maar dat ze Ravenkit en Crabkit niet tegen zou komen, dat zou oude wonden open halen die nog niet helemaal geheeld waren, ondanks het feit dat ze zich meestal volwassen en rustig gedroeg. Ze herinnerde de pijn en de beginnende angsten nog, ze moest een goede Warrior worden wellicht dat ze zich dan beter zou voelen over alles wat er was gebeurd, nu ze oud genoeg was om er wat aan te gaan doen. ’Hermitpaw?’ Klonk er vragend en zwakjes terwijl ze hem met grote ogen aan keek. ’Waarom kwam je eigenlijk naar mij toe?’ Immers was hij meestal niet iemand die een normaal gesprek met haar kon voeren, ze had hem nooit aan haar vader verraden, die wist vast ook niet wat de kater had uitgespookt om Honorpaw omlaag te halen. Het was zeer frustrerend voor de jonge kattin, ze wilde niet boos blijven maar wist niet hoe ze hem moest vergeven, beide was zo vermoeiend en de keuze was nog niet gemaakt.

words: 426 | tag: Hermitpaw

∎ ◣ ◥

"Met iedereen…die haar kende." mauwde ze zachtjes. Wat probeerde ze daarmee mee te zeggen? Dat anderen Crab daadwerkelijk mistten? Als dat zo was, dan waren ze niet nu al klaar met haar zoeken en dan hadden ze zeker geen vrede met dat ze vastzat tussen de BloodClanners. Het was moeilijk om niet tegen haar in te gaan, zeker nu ze zo geen idee had waar ze over praatte. Maar om hun relatie niet nóg slechter te maken moest hij zich inhouden, voor Shrimp. Toen ze hem vroeg waarom hij naar haar toe kwam wist hij niet wat hij moest zeggen. Ze klonk zwakjes en haar ogen keken groot in de zijne. Ja, dit deed wat met haar. "Ik denk vanwege Shrimp.." antwoordde hij twijfelachtig. Dat was een reden ja, maar verder voelde hij ook dat het tijd was om het met haar bij te leggen. Waarschijnlijk zou ze dat niet begrijpen. Hij begreep het niet eens. "Jullie kunnen het goed met elkaar vinden, dus daarom..denk ik." Lekker vaag, maar ze had een soort van een antwoord gekregen. Hierover praten was erg uit zijn comfort zone. "Maakt het uit?" vroeg hij dus maar om het onderwerp weg te duwen.

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

’Ik denk vanwege Shrimp..’ anwoordde de kater twijfelachtig, immers leek zelfs hij niet te weten waarom ze überhaupt met elkaar spraken. Ze waren nooit vrienden geweest, en de vraag was of ze het ooit zouden worden want Starclan wist dat Honorpaw niet snel iemand vergaf, als ze dat al deed, in ieder geval niet voor haarzelf. Shrimppaw haalde echter het beste in haar naar boven toe en voor haar zou ze wellicht nog wel doen. ’Jullie kunnen het goed met elkaar vinden, dus daarom..denk ik.’ Het was wellicht een vaag antwoord, maar het leek in ieder geval oprecht en dus accepteerde de jonge kattin het en knikte ze enkel terwijl haar blauwe ogen die van hem opzochten en hem een tikkeltje verward in zich op namen. Ze wist niet wat ze met hem aan moest, en het was duidelijk ook in de onhandigheid van dit gesprek. Zolang het niet om hun relatie draaide en ze het beide voor Shrimppaw deden zou het wel goed komen. ’Maakt het uit?’ Vroeg de kater uiteindelijk waardoor ze haar zuchtte en hem met een wat scherpere blik aan keek. ’Ik denk het niet.’ Mauwde ze enkel zwakjes, sinds wanneer maakte hem haar mening uit? Hij was nooit vriendelijk naar haar geweest, altijd geprobeerd te tonen dat ze het nooit waard zou zijn. Hij was een persoon geweest die ze nooit had begrepen, wellicht niet had willen begrijpen. Ze had hem gedoogd op afstand en nu kwamen ze nader in hun bescherming voor zijn zusje en haar gekozen zusje. Shrimppaw was meer waard dan ze ooit zou kunnen omschrijven, en dus had ze haar beste poot voor gezet.

words: 273 | tag: Hermitpaw

∎ ◣ ◥

Ze klonk niet erg overtuigd, maar ging ook niet tegen hem in. Mooi, want dan kon hij het daarbij houden. Hij wachtte tot ze nog wat zei, maar dat kwam niet. StarClan, wat was dit een moeizaam gesprek. Waarom kwam hij ook alweer bij haar zitten? Owja, voor Shrimp. Dat was in ieder geval wat hij haar had verteld. De echte reden was dat hij zich schaamde voor zichzelf. Sinds Crab's verdwijning had hij goed nagedacht over of het zijn schuld was dat ze weg was. Hun relatie was immers nooit zo goed geweest.. En als anderen door zijn gedrag weg wilden dan was het misschien tijd om dingen bij te leggen. Na een paar momenten stilte schraapte hij kort zijn keel, al was dat niet nodig. Het was eerder ter aankondiging van dat hij iets ging zeggen. "Luister Honor. Ik ehm- Het spijt me." hakkelde hij. Zijn ogen gingen naar de overkant van het kamp, want haar nu aankijken leek hem ongemakkelijk. "Ik ben nu een ander persoon weet je.." de woorden klonken zo nep, maar hij meende het. Hij pestte haar al een tijd niet meer. Hopelijk was ze het daarmee eens.

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw wist niet of de ander eerlijk was, hij leek eerlijk. Echter was het vertrouwen in hem bijzonder laag, hij was een kater die ze had leren kennen in de eerste Moons van haar leven als zeer onvriendelijk en dat zorgde ervoor dat haar hart nu niet bepaald in warmte overliep voor hem. Het was niet dat ze hem haatte of iets ernstigs wenste, maar wel dat ze van afstand hield en hem nauwelijks een blik waardig gunde. Dit ook om haar eigenwaarde te beschermen, daarnaast had ze de energie niet om met hem eindeloze discussies aan te gaan die toch niets opleverden. In haar ogen was het al over voordat het begonnen was. Ze zou geen ruzie maken, zeer zeker niet maar dat betekende niet dat ze meteen alles zou vergeten, zelfs als hij zijn excuses aan zou bieden. Het waren te veel ervaringen om zomaar te vergeven en vergeten, ze wist niet of ze ooit erover heen zou komen of dat ze uiteindelijk zelf ook mentaal voldoende zou groeien om in staat te zijn, gras erover te laten groeien. ’Luister Honor. Ik ehm- Het spijt me.’ Hakkelde de kater nadat hij zijn keel had geschraapt, het was niet nodig geweest in de stilte, maar gaf tenminste aan dat hij wilde spreken. Het was een zeer ongemakkelijk gesprek, zeker niet voor herhaling vatbaar. Hij keek haar niet eens aan, waardoor haar oren zich langzaam lieten zakken. ’Ik ben nu een ander persoon weet je..’ de woorden klonken nep, maar hij pestte haar inderdaad sinds dat ze Apprentice was geworden niet meer. Toch betekende het niet dat ze vergeten was hoe hij daadwerkelijk was geweest voor dit gesprek. Moeizaam zuchtte de kattin voordat ze haar blauwe ogen op die van hem richtte. ’Verwacht niet dat ik meteen sta te juichen als ik je zie, Hermitpaw.’ Mauwde ze kalm, al klonk ze eerder onzeker dan kil. ’Ik kan niet alles meteen vergeten, je zult mijn vertrouwen moeten winnen. Maar een kans kan ik je geven, je bent immers de broer van mijn beste vriendin.’ Dit was het meeste dat ze voor hem kon betekenen, meer moest hij ook niet vragen. Het gesprek was wat haar betreft op dit punt afgerond, al wist ze niet hoe ze verder moesten spreken. Gewoon weg lopen leek haar ook geen idee en dus stootte ze enkel voorzichtig en twijfelend haar neus kort tegen zijn wang voordat ze haar staart om haar poten drapeerde.

words: 408 | tag: Hermitpaw

∎ ◣ ◥

Haar reactie viel te verwachten, maar toch voelde hij een zekere teleurstelling. Waarom kon alles niet gewoon normaal worden? Zij en Shrimp konden het beter vinden dan de meeste siblings, iets waar hij stiekem wel jaloers op was. Misschien was dat óók nog een reden voor dit gefaalde gesprek. Hij wist het allemaal niet meer zo goed. Wat hij wel wist was dat hij aardig blij was met dat ze hem een kans gaf, al was het om een reden waar hij zelf geen invloed op had. Ze hoefden ook geen beste vrienden te worden. Het was al fijn dat het oké tussen hun zat. Dat was dit ongemakkelijke gesprek wel waard. Toen ze voorzichtig haar neus tegen zijn wang duwde keek hij haar verward aan. Was er iets? Maar toen ze haar staart om haar poten sloeg begreep hij het. Dit gesprek was voorbij. En misschien was dat ook wel goed zo, want als het langer zou duren dan zou hij vast iets stoms zeggen wat haar van gedachten zou veranderen. Nee, ze was zeker niet de makkelijkste.. "Nou dan uh ga ik maar weer." zei hij om het gesprek toch een soort afsluiting te geven. "Doei Honor." het klonk wat kortaf, maar ze zou vast wel begrijpen dat dat niks persoonlijks was. Hij had teveel aan zijn hoofd om op zijn woordkeuze te letten. En bij die woorden stond hij op en trippelde hij weg.

Vervelend joch is het topic uit

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw was niet vergevingsgezind te noemen, en dat was ook duidelijk in alles dat ze deed. Het was lastig voor haar om zich open te stellen tot het loslaten van emoties. Het was niet zo dat ze gemeen werd, meer afstandelijk. Het was iets dat ze had geleerd om zichzelf omhoog te houden, mede dankzij Hermitpaw wellicht zelfs. Hij was nooit een vriend van haar geweest en ze wist niet eens of hij het ooit zou worden. Het was niet iets waar ze naar uit zou kijken, in ieder geval op dit moment niet. Ze zou zich normaal naar hem gedragen, maar de warmte die in haar blik stond wanneer ze met diens zus sprak was er niet, het was alsof haar blik strakker was, maar niet gemeen. Het was al heel wat dat ze op haar tong beet om de ander niet te vertellen op te zouten, immers zou bijna elke andere kat die reactie hebben gehad. Toen ze haar neus kort tegen zijn wang duwde keek hij haar verward aan, het was duidelijk dat hij eerst de beweging niet begreep totdat ze haar staart op haar poten drapeerde. ’Nou dan uh ga ik maar weer.’ Zei hij onhandig om het gesprek toch af te sluiten. ’Doei Honor.’ Klonk het wat kortaf, waardoor ze hem een smal knikje gaf en zachtjes sprak. ’Tot later Hermitpaw,’ ze zou zijn naam nog niet afkorten, en bij deze woorden trippelde de kater weg. Honorpaw bleef nog zitten, overduidelijk in gedachten verzonken terwijl ze met haar snorharen trok en diep in ademende.

- Topic uit!

words: 259 | tag: Hermitpaw

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: I've forgotten people are kind