[special patrol] chapter 5

Omdat ze plots een Windclanner in hun kamp hadden, moest Pantherstar nu opeens onverwachts naar Windclan gebied trekken om dit daar te melden. Het was ook niet zomaar een Windclanner, het was Shatteredice, de plots ex-partner van Stallionstar. De laatste keer dat hij haar gezien had voordat ze plots in zijn kamp opdook was tijdens de belegering van Windclan. Hij had dus niet bepaald leuke herinneringen aan haar. Maar ze had hem verzekerd dat ze er fel op tegen was geweest, en hij gaf haar de benefit van de doubt. Want ze was ziek, heel ziek, en hij kon haar moeilijk zijn kamp uit schoppen om haar vervolgens maar van haar lot te laten afhangen. Hij was erg, maar niet zo erg. Maar zodra ze gezond genoeg was om te reizen, zou hij haar terug naar Windclan brengen. Ondanks dat ze daar duidelijk ongelukkig was. Ze hoorde niet in Riverclan en hij was geen rescue service. In ieder geval ging hij nu op patrouille. Hij nam Lucentnight mee, de warrior die hij ook met de training van zijn dochter vertrouwd had. Ze was nog jong maar ze was een goeie warrior, sterk en een goeie Riverclanner. Ook al leek ze niet echt van water te houden, aan haar oren te zien. De regen boeide Panther eigenlijk niet zoveel. Het zorgde voor plantgroei en dat zorgde weer voor prooi. Dus het was alleen maar goed. "We gaan," meldde hij naar de ander waarna ze richting de Gorge liepen.
Zoals gewoonlijk raasde het water hier hard. De kater keek veelbetekenend naar Lucentnight; zorg ervoor dat je er niet in valt. Nu moesten ze wachten. Totdat er een keer een patrouille langs liep. Hoelang dat zou duren wist je nooit zeker; kon tien minuten zijn of een halve dag. Je moest net geluk of ongeluk hebben. De regen stroomde nog harder dan toen ze weggegaan waren nu.

De ander ontweek zijn blik, maar dat maakte 'm niet zoveel uit. Zolang ze de message maar kreeg dat ze voorzichtig moet zijn, en ze niet te respectloos reageerde was 't goed. Een goedkeurende blik kwam in zijn ogen toen ze het initiatief nam om de grens extra te markeren nu ze hier toch waren. Hij merkte hierdoor makkelijk op dat ze hardwerkend was. Mooi, dat betekende dat ze hopelijk zijn dochter goed zou trainen. Met een strakke blik hield hij de grens in de gaten, waarbij ook hij de grens ging markeren. Tijd verstreek, een uur ging voorbij.

Haar vacht plakte aan haar lichaam, waardoor ze er magerder uitzag dan normaal; maar de blik in haar groene ogen brandde met irritatie. Starclanverdomme, wat haatte ze de regen. Water was voor Riverclanners, niet voor Windclanners. Ze had geen goede herinneringen aan zware regen zoals deze. Regen had hen uit hun camp verdreven en hen op een helse journey richting de bergen gestuurd. De jonge deputy kwam aan bij de grens met Riverclan, waar het geluid van de gorge het geluid van de regen bijna overstemde; maar ze was niet alleen. Pantherstar en één van zijn warriors waren de grens aan het markeren. Amberstorm legde haar oortjes in haar nek; deels tegen het lawaai en de regen, deels uit wantrouwen. Ze zag nooit graag Riverclanners zo dicht bij Windclan territorium, al was dit natuurlijk ook gewoon hun grens. Maar het zag eruit alsof ze op iemand stonden te wachten, en dus bleef Amberstorm met toegeknepen ogen staan. Als ze iets tegen een Windclanner wouden zeggen, konden ze dat tegen haar doen ook.

Na nog een tijd wachten kwam er iemand aan. Geen patrouille, maar een enkele kat. Met samengeknepen ogen tegen de regen keek Panther die kant op, en na een tijdje herkende hij de ander als Amberstorm. Mooi, dan hadden ze meteen de juiste persoon voor zich. De kater hees zichzelf overeind, waarna hij zich uitschudde. Druppels regen vielen van zijn waterdichte vacht af waarna hij naar voren begon te lopen, de dunne oversteek over totdat hij bij het einde van zijn grens kwam. Water raasde om hem heen, en zijn nagels waren instinctief uitgeslagen op zoek naar houvast. "Amberstorm," riep hij naar haar. Hij tikte met zijn staart.

Ze vertrouwde dit voor geen haar van haar doorweekte vacht. De deputy vernauwde haar ogen nog ietsje meer bij de enkele begroeting die ze kreeg van de grote grijze kater en keek even van hem naar zijn metgezel. "Pantherstar.", antwoordde ze terug, haar stem luid genoeg dat ze boven het lawaai van de regen en het water heen kwam. Het leek alsof ze hier al even stonden, langer dan enkel om de grens te markeren - dus wat moesten ze in Starclansnaam nu weer hebben?

De ander zei z'n naam terug en een zucht rolde over zijn lippen. Hij was er nog niet over uit wie hij de vervelendste deputy ooit vond; Stallionheart of Amberstorm. Allebei Windclan, though. Mentaal stak hij zijn middelvinger naar haar op. "Volgens mij hebben wij iemand die bij jullie thuishoort," bromde hij vervolgens laag waarna hij haar met een felle blik in zijn gele ogen aankeek. Waarom hij degene was die dit aan haar moest melden ging hem te boven. Meestal ging het andersom, als je iemand zoek was van je clan. Maar goed, hij had ondertussen wel door dat het daar allemaal niet zo soepel liep als in Riverclan. Dus wat verwachtte hij eigenlijk ook.
- No OOC hate naar Windclan! Dit is allemaal puur vanuit Panther's visie

Oh, ze kon wel raden wie hij bedoelde. Ze hadden nog naar haar gezocht, al was die expeditie kort afgesneden door tweebenen met knallers. Maar dat zou ze niet aan zijn brede neus hangen, nee. Al één van die tweebenen per ongeluk een Riverclanner neerknalde, tsja, dan was dat niet haar probleem, toch? "Oh, is dat zo? En wat doen jullie met haar?", antwoordde ze, niet echt meer op haar gemak. Nee, een heel slecht gevoel bekroop haar. Starclan, ze had altijd geweten dat er iets niet juist was met Shatteredice, dat haar manier van doen ergens fake geweest was. En als Pantherstar zou vertellen wat ze dacht dat hij ging vertellen, was die gedachte blijkbaar alleen maar juist geweest.

OOC: I'd hope so, haha! Geen haat OOC naar rc (of shattered) ook ofc :") alleen maar vriendelijke rivaliteit <3

Met een boze blik keek hij naar de arrogante deputy tegenover hem. Hoe ze hem ook beantwoordde, ongelofelijk. Er leek totaal geen interesse te zijn bij de ander. Zijn oor trok naar achteren toen Lucentnight tegen hem sprak. Ze had gelijk. "Wij doen niks met haar. Het is meer wat jullie met haar doen, daar. Ik heb allerlei nieuwe dingen geleerd over hoe Windclanners met elkaar omgaan." sprak hij laag. Hij kon zich niet voorstellen hoe bizar weinig ze om haar eigen clangenoot gaf om zo over haar te praten. Hij kreeg haast medelijden met Shatterdice dat ze terug moest.

Amberstorm klemde haar kaken op elkaar bij de woorden van de Riverclanners. Ze wist dat Riverclanners onbetrouwbaar waren en ze had altijd gevoeld dat Shatteredice onbetrouwbaar was - maar toch voelde dit zo verkeerd. Shatteredice kon laag vallen.. Maar dat Riverclan besloten had haar te kitnappen? Dat was de enige logische optie. De queen was niet dapper genoeg om zo'n hard verraad te plegen en zo hard te samenhokken met de vijand. Een beetje info hier en daar, tuurlijk.. En dat was op zich al erg genoeg. Maar blijkbaar vond Riverclan hun warrior zo veel beter dan hun eigen warriors dat ze die dan maar mee moesten nemen om van hen te leren? "En je dacht, we houden die Windclanner gezellig als huisdier?", antwoordde ze bozig na een korte stilte, waarin ze nadacht. Haar klauwen groeven in de aarde. Pantherstar kon haar irrationeel boos maken als geen ander - en ze had zo veel zin om hem gewoon aan te vliegen, al kon dat niet met de hele gorge tussen hen in, of anders om hem toch een hele dikke fox you in zijn gezicht te duwen. "Uit respect voor Riverclan hebben we haar geur niet tot bij jullie gevolgd. Maar misschien hadden we beter doorgelopen en een oorlog begonnen, sinds jullie met jullie klauwen niet kunnen blijven van wat van Windclan is." Het was wel duidelijk. Riverclan zat met zwakke katten en een zielig territorium, dus moesten ze maar stelen; de sterke katten van Windclan en het goede gebied van Windclan. "Maar dat ze daar blijft, zegt duidelijk iets over haar loyaliteit.", voegde ze er nog aan toe, eerder mompelend tegen zichzelf. Want, tenzij Riverclan haar vasthielden en dag en nacht bewaakten, had Shatteredice vast heus wel kunnen ontsnappen - als ze dat wou. En als ze dat niet wou, dat was het heel duidelijk aan wiens kant ze eigenlijk stond.

De disrespect in de toon van de ander liet zijn haren overeind staan. Het was ongelofelijk hoe ontzettend slecht Amberstorm in diplomatiek was. Ze had geluk dat hij er - voor nu - beter in was dan haar. Hij schudde met zijn grote kop toen hij haar sarcastische woorden aanhoorde. "Je bent gek, Amberstorm" gromde hij, niet eens de moeite nemend om uit te leggen dat ze Shatteredice niet 'als huisdier' hielden of wat dan ook. Wat een ontzettend domme ignorante opmerking. Haar volgende opmerking werd al helemaal mooi. "Uit respect? En een oorlog beginnen?" blafte hij met een sarcastische lach. "Jezus Amberstorm, je bent echt de slechtste deputy die Windclan ooit gekend heeft. Wat ben ik nu aan het doen met mijn warrior, hm? Ik wacht toch verdomme bij de grens als een normaal persoon? Als je zo graag je queen terug wou hoefde je alleen maar bij de grens te wachten." Opnieuw schudde hij met zijn hoofd. De domme, haast naïviteit van Amberstorm haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. "Ze is-" sprak hij, waarna hij zichzelf stopte. Nee, verder ging hij niet meer op haar volgende opmerking in. Als hij het wel zou doen, zou hij haar waarschijnlijk van de rand willen afduwen omdat ze zo ontzettend dom bezig was.

Zij was gek? Zij was gek? Had hij zichzelf Starclanverdomme al eens bezig gehoord, schijnheilige dikzak als hij was! "Het is niet mijn probleem dat jullie daarvoor tam genoeg zijn. In tegenstelling tot Riverclan, is Windclan niet bang om te vechten", antwoordde ze, haar stem zorgvuldig kalm gehouden. De slechtste deputy die Windclan ooit gekend had? Nee, de eerste die niet Riverclan over zich heen liet lopen alsof ze slechts een domme poesiepoes was. Pantherstar kon er niet tegen dat Windclan voor de verandering zich eens sterker opstelde. Nee, hij was het gewend om makkelijk te winnen en dat had hem lui en kortzichtig gemaakt. "Ze is wat, hmm?", vroeg ze wel, benieuwd naar wat hij haar schijnbaar niet wou zeggen. Was hij zo beschaamd over zijn achterbakse tactieken? Schijnheilige vossenstront. Alsof Riverclan niet allang zichzelf in een oorlog gestort zouden hebben voor veel minder. Oh, wacht, nee, dat deden ze alleen als het Pantherstar's eigen kind was. Om andere Riverclanners gaven ze waarschijnlijk zo veel niet.

De kater trok zijn wenkbrauw op op haar woorden en sloot geërgerd zijn ogen. Hij kon echt niet met haar. Waar haalde ze de fantasie vandaan om dat soort shit te verzinnen. "Ik wist niet dat we hier waren om te kijken wiens pik groter is, maar voor zover ik weet, ben jij een meid," bromde hij waarna hij overeind kwam en haar een waarschuwende blik gaf. "Ik ga niet langer deze halfbakken discussie met jou aan." snauwde hij waarna hij zich van haar omdraaide. Hij was hier niet gekomen om ruzie te maken, hij wilde letterlijk netjes vertellen dat Riverclan haar warrior opgevangen hadden en dat ze deze ook weer netjes wilden afleveren. Maar het enige wat Amberstorm kon doen was bazelen over het voeren van oorlog voor een clanmate die ze niet eens waren komen zoeken. Panther liep weg. Ze zouden later wel beslissen wat ze met Shatteredice aan moesten, maar met Amberstorm was simpelweg geen normaal gesprek aan te gaan.