Iedereen moest zich verzamelen. Gorsepaw was slechts een schaduw van wat hij ooit was. Zijn vacht was stoffig en zijn ogen stonden dof. Hij wist niet eens meer de laatste keer dat hij had gegeten. De geur van bloed maakte hem misselijk. Hij had last van flashbacks, slapen lukte nauwelijks meer door de nachtmerries. Hij wilde niet dat zijn vader hem zo zag, hij wilde niet dat hij Stallionstar zo zag, nog steeds gekweld door de wonden. StarClan had alleen de ergste wond geheeld, maar hij was nog steeds niet de oude. Zou hij dat ooit worden? Gorsepaw verstopte zich aan de rand van het kamp, niet opvallen, bang voor de grote menigte die zich zou verzamelen, wetende hoe benauwd hij het daarvan kreeg.
Een apprentice kreeg een mentor. Business as usual, dacht Gorsepaw. Hij dacht dat het daarna over zou zijn. Maar hij wist niet dat er zulke slechte mededelingen zouden komen. Dewberry dood. Zijn hart stak, hij vond haar wel aardig. En nu ze nog kittens had. Kittens die hun moeder kwijt zouden raken. Hij was niet voorbereid op de volgende mededeling, niet wetende dat hij precies hetzelfde gevoel zou krijgen. Zijn moeder... in RiverClan? Gorsepaw zijn ogen werden groot en voor hij het wist stonden de tranen al in zijn ogen. RiverClan? Maar, zij waren de slechteriken, de vijand, de monsters. En dat was niet het ergste. Vrijwillig.. verbannen. Gorsepaw kon zich nu niet meer onder controle houden en begon te snikken. Iedereen ging bij hem weg. Hun ouders uit elkaar, zijn vader dood door zijn toedoen en nu ook al zijn moeder. Het was vast allemaal zijn schuld, hij was waardeloos. Hij durfde niet een blik te kruizen met zijn vader en voor hij het wist leiden zijn poten hem naar buiten het kamp. Hij moest wegrennen. Hij kon hier niet meer zijn. Weg, weg, weg.

Amberstorm had zich naast de rots gezet toen Stallionstar erop klom - haar blik gericht op de katten van Windclan. Ze had haar rug recht en haar groene blik was onleesbaar. Ze wist wat er zou komen. De leider begon simpel - een nieuwe mentor voor een apprentice. Maar toen kwamen de pijnlijke mededelingen. Dewberry, vermoord door een Bloodclanner. De kattin was nog veel te jong. Het verlies stak in haar hart als een klauw. En toen, Shatteredice, die hen verraden had. Ze was gaan samenhokken met de vijand en had daarmee iedereen die haar hier liefhad, haar familie, haar clan,  achtergelaten. Alsof ze helemaal niets betekenden voor haar. Walgelijk. Het verraad deed zeer voor de jonge deputy, een soort altijd blijvende doffe pijn. Het deed haar denken aan hoe haar moeder de clan verlaten had. Haar gevoelige oortjes pikten het gesnik van haar jonge apprentice op - Shatteredice's zoon. Even keek ze naar hem met groene ogen die bijna bezorgd of medelevend te noemen waren; maar ze liet hem lopen, naar buiten, wetend dat hij dit verlies in zijn eigen tijd moest verwerken. Het was pijnlijk. Het had hem nooit aangedaan mogen worden. Maar ze konden enkel hopen dat hij er sterker van zou worden. Daintywhiff begon ook te roepen, hard te huilen zoals ze nog nooit de kattin had zien huilen. Amberstorm plooide haar oortjes in haar nek en keek de jonge kattin aan; maar haar blik was minder begrijpend voor Daintywhiff. De pijn van Gorsepaw kon ze begrijpen, ze had er zelf door moeten leven; maar die van Daintywhiff was iets totaal anders. Ergens vond ze dat de kattin overdreef, dat ze zich moest inhouden en niet zo dramatisch moest doen; maar ze bleef stil, haar kaken op elkaar geklemd, terwijl elke verraste en gepijnigde kreet van haar clangenoten voelde alsof haar hart uit haar borstkas gerukt werd, keer op keer opnieuw.

Een Ceremonie, iets normaal, dat hadden ze nodig, toch? Het was een normaal ding wat elke maan gebeurde, alsof alles goed was. Het begon goed, met een normale Apprentice, mentor toewijzing, maar het ging al snel de verkeerde kant op. Dewberry was dood. Zijn hartje stak. Hij vond de poes erg aardig, en die zielige kittens van haar... Die stomme BloodClanners... Shadefeather zou voor haar rouwen, maar veel kans kreeg hij nog niet, want er was nog een mededeling. Eentje die de hele Clan in rep en roer bracht.

In zijn ooghoek zag hij Gorsepaw wegrennen, het kamp uit. Hij wilde wel achter hem aan gaan, maar de witte poes waar hij verliefd op was trok zijn aandacht. Hij wist even niet wat te doen, maar stapte toen toch op haar af. De opmerking die Wolfheart had gemaakt maakte het vele malen erger, maar de kater was al weer vertrokken voordat Dainty wat kon doen. En gelukkig maar.
'Daintywhiff!' riep Shade bijna smekend. 'Dainty, hey,' probeerde hij zo rustig mogelijk haar aandacht te trekken. 'Het is oké, wat is er aan de poot?' Veel wist hij immers niet wat er allemaal in haar omging. Maar hij wilde haar helpen. Alsjeblieft, laat me je helpen.

Voordat hij iets kon doen werd hij door Briarbell tegen de grond gesmeten en zag hij nog net hoe Daintywhiff en Wolfheart in gevecht gingen. De zwarte kater kreunde wat door de smak die hij had gemaakt en krabbelde snel weer onder Briarbell vandaan. Hij wilde geen gevecht aangaan, hij moest Daintywhiff kalmeren. Er gebeurde zo veel, Abysshowl probeerde de boel ook te sussen, maar Shadefeather had alleen maar oog voor zijn liefde, die met een harde smak op de grond terecht kwam. En niet meer overeind kwam.

Hij negeerde Briarbell en maakte snel dat hij wegkwam van de woedende katten. Hij keek in Daintywhiffs gouden ogen en zag angst. Oh nee.. De kater minderde vaart en kwam voorzichtig op haar af. 'Daintywhiff,' miauwde hij zacht. Oh, hij hoopte toch zo dat ze zou kalmeren en met hem mee zou komen, weg van deze commotie. 'Kom..'