[01/06/20] Ceremony Juni

Hij dacht dat ze hem wel zou vertrouwen, uit alle andere katten. Maar ze kroop achteruit tot ze niet meer verder kon door de kampwand. Shadefeather keek er verbaasd naar, maar vermande zich toen weer. Hij maakte zich kleiner en keek haar met zachte, bezorgde ogen aan. De ruziënde katten achter hem negeerde hij zo goed mogelijk. Dit ging nu even om Daintywhiff. Gelukkig had nog iemand haar opgemerkt, Falconpaw ging haar helpen. Shade haalde opgelucht adem. Falcon was aardig, hij was lief, hij kon voor haar zorgen. Hij draaide naar de rood-witte kater toe. 'Gaat het goed komen met haar? Wat is er aan de poot?' vroeg hij, de bezorgdheid weerklonk duidelijk in zijn stem. Hij richtte zijn gele ogen weer naar Dainty, hopend dat ze hen zou vertrouwen.

“Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Tall Rock voor een Ceremony!”

Dit was het dan, Searpaw zou eindelijk een mentor krijgen. Zo snel als ze kon spurtte ze naar de Tall Rock en ging nerveus zitten. Ze had hier al zo lang naar uit gekeken, eindelijk was het tijd voor een nieuwe mentor. Eindelijk zou ze echt leren trainen. Haar mentor zou haar leren vechten, leren jagen, het territorium laten zien... Ze zou zelfs in contact komen met andere clannen!
Stallionstar begon de ceremonie al meteen met haar. “Door omstandigheden heeft Searpaw een nieuwe mentor nodig, hierbij wil ik Searpaw graag een nieuwe mentor toewijzen zodat Searpaw haar training kan voortzetten. Searpaw, jouw nieuwe mentor zal Glenbreeze zijn”, vermeldde hij. Ze was zo blij dat ze wel kon beginnen gillen en rondspringen. Maar toen kwam het slechte nieuws, Drewberry was vermoord. De vreugde verdween uit Sears lichaam en ze ging triest zitten. Een Bloodclanner had het leven genomen van één van hun. Dit was verschrikkelijk. Om dan nog niet te denken aan de kittens die hun moeder waren verloren, en de katten die hun vriendin kwijt waren. Wat erg. Ze voelde zich meteen al schuldig dat ze net ervoor zo gelukkig was.
Toen de ceremonie was afgelopen liep ze naar haar mentor toe. Ze wist niet goed wat zeggen, aangezien zij ook één van de katten was die Drewberry hadden gevonden. "Dag Glenbreeze," mauwde ze een beetje ongemakkelijk. Ze was niet goed in het omgaan met gevoelens, en al helemaal niet met dat van anderen, dus wist ze niet of de poes zou willen of ze iets zou zeggen om haar berouw te betonen of dat ze moest doen alsof er niets was.

Tag: Glenbreeze

Een neutrale uitdrukking stond op haar gezicht. Dewberry was dood en eigenlijk was ze er blij mee. Maakte dat haar slecht? Had ze een donker hart? Ze was nog maar zo jong, en toch had ze gedachtes als dit. Wellicht maakte dat haar intelligent, pienter, maar het was ook abnormaal voor iemand als Heatherpaw om zulke gedachtes te hebben. Het was niet juist om opgelucht te zijn met iemands dood, en toch was ze dit. Ergens zat er namelijk hoop achter. Als Dewberry dood was, zou dat dan betekenen dat haar vader terug naar haar moeder zou gaan? Dat was namelijk het enige wat ze echt graag wou op het moment. Dat alles weer zo vrolijk en goed werd als vroeger. Maar toch zat er nog iets - of eigenlijk iemand - in de weg. Stagstorm was nu de partner van haar vader, dat zou ze niet kunnen vergeten. Die moest nog weg, en misschien konden mama en papa dan weer.. Zoals vroeger zijn. Echter werd haar gedachtegang ruw onderbroken door een paar heel rare woorden die haar vader uitsprak. Met een ruk kwam ze overeind. "Wat?!" Hij verbande mama. Hij verbande mama! Met grote ogen keek ze naar haar vader, waarna haar blik naar Amberstorm gleed en toen langzaam langs alle katten van de clan. Ze zag Gorsepaw wegrennen, een ruzie brak uit. En eventjes bleef Heatherpaw stil. Dit hakte zo ontzettend in bij haar, dat haar felheid eventjes leek te verdwijnen. Ze zou mama nooit meer zien, besefte ze zich. Ze zou haar nooit meer mogen kroelen en nooit meer haar verhalen kunnen horen. Ze zou haar nooit meer zien; misschien ééns in de maand, als er een gathering was. Maar anders niet. Haar moeder was weg. Papa had verteld dat het kwam omdat ze had gekozen om in Riverclan te blijven. Maar waarom..? Waarom zou ze dat kiezen? Haar oren schoten richting Wolfheart toen deze Daintywhiff de schuld gaf. Er moest iets gebeurd zijn daar. Het was de schuld van Daintywhiff, of van papa omdat die nu een nieuwe partner had. Ze kon niet geloven dat dit mama's eigen keus geweest was. Ze wilde het niet geloven, ze weigerde. Mama was geen Riverclanner, mama hoorde hier, bij haar.

Glenbreeze wist wat er aan zat te komen. Ze was immers eerder in gesprek geweest met Stallionstar dat ze klaar was voor haar eerste apprentice. Ze wist wat te verwachten van de ceremonie, dat ze een apprentice zou krijgen, maar ook dat het zou eindigen op een grauwe noot. Dewberry was dood, vermoord door een Bloodclanner. Zij en Lavenderstorm waren tijdens het jagen op de geur van bloed gestuit en het had hun geleid naar een vreselijke scene. Ze hadden de Bloodclanner moeten laten gaan, maar op het eind van de dag was die het eigenlijk ook niet waard geweest.
Het was al laat geweest toen ze eindelijk terug het kamp in waren gekomen met het lichaam van hun jonge clanmate en veel had Glenbreeze niet geslapen. Dat was toch wel moeilijk naar zo’n ervaring, zelfs nu ze toch al een tijdje op de wereld rondliep. Het was nu de volgende ochtend en de zwart-witte kattin keek toe hoe haar leider op de Tall Rock sprong en de ceremonie aankondigde. Een wake-up call voor een hoop katten, die in antwoord gapend hun nesten uitkwamen en zich langzamerhand verzamelden op de open plek. Stallionstar begon eerst met de ceremonie, een wijze keuze in haar mening. Als hij eerst het slechte nieuws zou geven, dan kon er een oproer komen die de ceremonie voor de apprentices verpesten. Niet dat de dood van een clanmate dat minder zou doen, maar nu zou tenminste de ceremonie vlekkeloos verlopen. “Door omstandigheden heeft Searpaw een nieuwe mentor nodig, hierbij wil ik Searpaw graag een nieuwe mentor toewijzen zodat Searpaw haar training kan voortzetten. Searpaw, jouw nieuwe mentor zal Glenbreeze zijn” Kondigde Stallionstar aan. Glenbreeze liet haar blik naar de jonge apprentice gaan. Ze kon haast het enthousiasme van Searpaw af zien stralen. Goed, dat betekende dat ze klaar zou staan om te leren. Hopelijk ook om te luisteren. Want zelf had ze toch nog wel een beetje last van de twijfel die iedere ‘first-time’ mentor had. Of ze hun apprentice wel goed konden opleiden tot volwaardig warrior. Ze schudde kort haar kop, alsof ze zo de twijfel van haar af kon schudden. Zo moest ze niet denken, alles zou vast en zeker goed gaan. Met die gedachte liep ze op haar apprentice af en raakte ze het neusje van de jonge rosse she-cat aan.
Nadat dat was gebeurd ging Stallionstar weer verder met de ceremonie, want ook Rootpaw had een nieuwe mentor nodig. Of twee mentoren in zijn geval. Het was nog niet duidelijk voor welk pad hij zou kiezen, Moorrunner of Tunneler, dus zou hij voor beiden opgeleid worden. Totdat hij het wist, waarschijnlijk. Maar dat beëindigde het goede nieuws, want nu kwam de mededeling van de dood van Dewberry. Ze kon niet voorstellen hoe haar vriend zich nu moest voelen, het aankondigen van de dood van een kattin die als een dochter voor hem was geweest. Ze kon zien dat het hem pijn deed, maar als leider moest hij er ook zijn voor zijn clan. Die kracht om door te zetten bewonderde ze. En het slechte nieuws voor hem had ook niet opgehouden, want ook Shatteredice was overgelopen naar Riverclan, zoals het bleek. De nieuwsgierigheid van Glenbreeze was lichtelijk gepiekt, maar ze wist beter dan midden in een ceremonie er over te gaan vragen. Toch wist ze dat er meer achter het verhaal moest zitten dan doodleuk even zeggen dat ze in Riverclan bleef. Maar in de ogen van Windclan was ze nu een verrader en dat zorgde voor een verbanning. Misschien was dat een extreme straf, maar ze wist natuurlijk niet wat er in het gesprek was gezegd.
Het zorgde in ieder geval wel voor een oproer in de clan, meer dan de dood van Dewberry op zichzelf zou hebben gedaan. Glenbreeze hield zich wijselijk uit het drama. Dat zou zeker nog wel onderling opgelost worden en anders zouden Amberstorm of Stallionstar er tussen stappen. Nee, zij zou zich focussen op Searpaw, want met het gevaar van Bloodclan op de loer, kon Windclan iedere warrior wel gebruiken. En de eerste stap in meer warriors was toch echt hun apprentices trainen. Daarbij wilde ze ook niet dat de jonge kattin zich vergeten voelde door al het slechte nieuws. Echter hoefde zij haar niet opzoeken, want voor ze het wist stond haar apprentice al voor haar neus. "Dag Glenbreeze," groette Searpaw haar een tikkeltje ongemakkelijk. Iets wat ze zeker wel kon begrijpen na alle mededelingen en het bijna uitbreken van een gevecht tussen clanmates. De dag dat je een mentor kreeg, of een nieuwe mentor, zou een gelukkige dag moeten zijn. ”Hallo, Searpaw. Het spijt me dat jouw ceremonie zo overschaduwd wordt door het ongelukkige nieuws, maar het is oké om je blij te voelen dat je eindelijk een mentor hebt. De tijd om te rouwen komt vanavond nog wel,” sprak ze met een glimlach. Het bleef altijd somber, wanneer een clanmate dood ging, zeker zo’n jonge kattin met kittens en ook zeker bij de handen van een andere kat, maar het was vandaag ook deels de dag van Searpaw. De dag dat de apprentice haar training weer voort ging zetten. En dat was positief. Iets om blij voor te zijn.  ”Ontmoet me straks om zonhoog buiten het kamp, dan gaan we gelijk trainen en dan kun je nu wat beter wakker worden.” Al had ze eigenlijk niet veel twijfels dat een dood en een verbanning iedereen wel wakker had geschrikt. Of dat het enthousiasme om een nieuwe mentor te krijgen haar apprentice natuurlijk ook energie had bijgebracht.

tag: @Searpaw

Ze was blij met de reactie van haar gloednieuwe mentor. Searpaw had zich al zo schuldig gevoeld om haar blijdschap, maar Glenbreeze had haar erop gewezen dat daar niets mis mee was. Ze voelde zich een beetje opgelucht, maar toch ook triestig door al het slechte nieuws. Een Warrior vermoord en een andere vertrokken naar Riverclan. Het was allemaal heel triest, ook al kende ze de twee niet. Er gebeurde heel veel rondom haar, het leek wel dat zowat elke Warrior was aan het schreeuwen tegen iemand.
Glenbreeze vertelde haar om haar op zonshoogte te ontmoeten, daar moest Searpaw niet te lang bij stilstaan. "Oké, tot dan!" mauwde ze. Ze wou het liefst zo snel van de drama weg zijn, ze kon niet zo goed volgen met alles wat er gebeurde en ze vond de sfeer te akelig. Ze zou zich klaar gaan maken voor haar training. Hier had ze zo lang naar uitgekeken. Searpaw vertrok naar de Apprentices den, vol zenuwen voor haar training. Nu ze weg was van al dat gedoe, durfde ze weer een blije grijns op haar snuit te toveren.